Μια σεζόν που ξεκίνησε στα τέλη Αυγούστου, ολοκληρώθηκε το βράδυ της 11ης Ιουνίου με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που θα θέλαμε. Ολοκληρώθηκε με δυο σπουδαίες ομάδες να παίζουν σε ένα γήπεδο που για πολλοστή φορά εκκενώθηκε, ώστε οι διαιτητές, οι παίκτες και οι προπονητές να τελειώσουν την αναμέτρηση χωρίς να προσπαθούν να ξεφύγουν από κροτίδες, καπνογόνα, κάθε λογής αντικείμενο που δυο προστατευτικά δίχτυα προσπαθούσαν να αποκρούσουν. Το ΣΕΦ έγινε ξανά πεδίο μάχης το βράδυ της Κυριακής , ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα μετά από τρία χρόνια και το 35ο συνολικά στην ιστορία του κι εμείς γίναμε ξανά πολεμικοί ανταποκριτές αντί να ασχοληθούμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τα πανηγύρια, τις αγκαλιές και το κοντράστ των συναισθημάτων ανάμεσα στους μπασκετμπολίστες των δυο αιωνίων αντιπάλων.

Η βία ήταν, είναι και δυστυχώς θα συνεχίσει να είναι κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού. Στην Ελλάδα ζούμε, δύσκολα αλλάζουν καταστάσεις προς το καλύτερο, εκτός αν βρεθεί από το πουθενά ένας... Μεσσίας, μια κυβέρνηση με βούληση να ρίξει γροθιά στο μαχαίρι για να διεκδικήσει τις πιθανότητές της για ένα καλύτερο αύριο.

Ξέρω, οι μισοί από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο θα πείτε " Φταίτε κι εσείς, οι αλήτες δημοσιογράφοι που ξεσηκώνετε τον κόσμο και τον βάζετε να παλεύει μεταξύ του". Δεν θα προσπαθήσω να σας αλλάξω γνώμη, ούτε θέλω να σας κάνω με το ζόρι να δείτε το Sport24.gr με άλλο μάτι. Θα σας πω ότι ζω καθημερινά με ανθρώπους που αγαπούν τον αθλητισμό, μπορώ μάλιστα και να σας διαβεβαιώσω πως το 100% των συναδέλφων μου στην 24MEDIA έλεγε στη διάρκεια των φετινών τελικών " όχι άλλη ένταση, οχι άλλα καφριλίκια, όχι άλλα επεισόδια". Ούτε το 50%, ούτε το 90%, ούτε το 99%. Το 100%. Μπορείτε να το πιστέψετε, μπορείτε και όχι.

Μπορώ επίσης να σας διαβεβαιώσω πως υπάρχουν πολλοί συνάδελφοί μου που αγαπούν το μπάσκετ. Για το μπάσκετ, όχι για όσα εξωαγωνιστικά στήνονται γύρω του. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση και θα σας εξομολογηθώ δυο ιστορίες. Όταν ο Παναθηναϊκός κέρδισε στις αρχές της δεκαετίας του '90 τη Μακάμπι, η μητέρα μου μου είπε το εξής: " Αύριο που θα πας στο σχολείο, να δώσεις συγχαρητήρια σε όποιο παιδάκι είναι Παναθηναϊκός, διότι κέρδισαν μια τρομερή ομάδα που ήταν για πολλά χρόνια εφιάλτης του Άρη". Η δεύτερη ιστορία έχει πρωταγωνιστή τον πατέρα μου. Στους τελικούς του 1995 με πήρε από το χέρι και με πήγε να δω για πρώτη φορά τελικό Α1. Ήταν το τρίτο παιχνίδι της σειράς Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ. Ένας αστυνομικός του πήρε έναν zippo που ήταν ο αγαπημένος του αναπτήρας κι ας του έλεγε ο πατέρας μου " Φίλε, έχω έρθει με τον μικρό. Σου φαίνομαι για χούλιγκαν;". Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου ένας οπαδός του Ολυμπιακού πέταξε ένα... αυγό προς το μέρος των παικτών του Παναθηναϊκού που πήγαιναν προς τη φυσούνα και αυτό προσγειώθηκε στο στήθος του Αλβέρτη. " Τον είδες; Αυτός είναι απλά ηλίθιος" μου είχε πει.

22 χρόνια μετά, λέω με σιγουριά πως θα μεγαλώσω κι εγώ το παιδί μου με τον ίδιο τρόπο, αν φυσικά είμαι τυχερός και αποκτήσω ένα. Εχω μάθει να σέβομαι τον αντίπαλο, όχι λόγω επαγγέλματος, αλλά λόγω της αγάπης μου για το άθλημα. Και τώρα που βλέπω ότι τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα, νιώθω πως πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους μπάσκετ θέλουμε να βλέπουμε.

Θα μου πείτε " εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει, η κοινωνία είναι στα χειρότερά της και εσύ μας μιλάς για μπάσκετ;". Δεν θα έχετε άδικο, όμως μέσα σε κάθε δύσκολη φάση της ζωής μας πρέπει να βλέπουμε τα θετικά στοιχεία. Το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα είναι ένα τέτοιο θετικό στοιχείο. Για εμάς που το αγαπάμε είναι κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία. Είναι η μισή ζωή μας. Πρέπει να το προστατεύσουμε, τουλάχιστον να προσπαθήσουμε.

Τι μπάσκετ θέλουμε ρε παιδιά;

Θέλουμε να μιλάμε ΣΕ ΚΑΘΕ ματς για τη διαιτησία την ώρα που οι πρωταγωνιστές -όπως ο Γιώργος Πρίντεζης- λένε " δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού, διότι αν το κάνω, δεν θα προοδεύσω";

Θέλουμε να βλέπουμε Προέδρους να ποστάρουν φωτογραφίες στο Instagram με όπλα, αίμα, με μικρά παιδιά που δείχνουν τα δάχτυλά τους στον φακό; Ναι, Δημήτρη Γιαννακόπουλε, ξέρω ότι λατρεύεις τον Παναθηναϊκό, αλλά ξέρεις κι εσύ πως έχεις κάνει πολλά λάθη. Ξέρω ότι αγαπάς παθολογικά αυτή την ομάδα, όμως οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από τις "άτυχες" στιγμές τους και δεν τις επαναλαμβάνουν. Αν πραγματικά αγαπάς και το μπάσκετ και δεν είναι ο μοναδικός σου στόχος να γεμίσεις την τροπαιοθήκη του Παναθηναϊκού, στον απολογισμό της σεζόν θα μαζέψεις περισσότερες αρνητικές στιγμές και την περίοδο 2017-18 δεν θα της επαναλάβεις. Το μπάσκετ δεν είναι πόλεμος, τα γήπεδα δεν είναι αρένες κι εσείς οφείλετε να δίνετε το παράδειγμα στους πάντες.

Θέλουμε να βλέπουμε Προέδρους να γνωρίζουν τι θα συμβεί στον πέμπτο τελικό και να μη μπορούν να κάνουν το παραμικρό για να προστατεύσουν την ομάδα τους; Ναι, Γιώργο και Παναγιώτη Αγγελόπουλε, ξέρω ότι κι εσείς λατρεύετε τον Ολυμπιακό, όμως δεν αντέχω να βλέπω αγώνες να διακόπτονται, κόσμο να είναι αγριεμένος πίσω από τη μπασκέτα και να εκτοξεύει απειλές και αντικείμενα προς τον αντίπαλο σε απόσταση δυο μέτρων. Κι εσείς έχετε κάνει λάθη, έχετε μάθει από αυτά, όμως ήρθε η στιγμή να βάλετε έναν μεγάλο στόχο: Να απομακρυνθούν επιτέλους τα προστατευτικά δίχτυα και να γίνει το ΣΕΦ μια φυσιολογική έδρα. Δεν μπορεί να βλέπουμε άλλο γήπεδο στη EuroLeague και άλλο γήπεδο στην ελληνική λίγκα. Δεν είναι δυνατόν να παίρνει το μικρόφωνο ένας οπαδός για να κάνει συστάσεις στον κόσμο. Προστατεύστε αυτό που αγαπάτε. Δεν θα σας πω εγώ πως. Εσείς επενδύετε στο ελληνικό μπάσκετ, εσείς θα βρείτε και τον τρόπο για να εξαλειφθεί η βία στο "σπίτι" σας.

Θέλουμε να βλέπουμε δημοσιογράφους στις κληρώσεις των διαιτητών για να μεταφέρουν την δεδομένη ένταση που υπάρχει σε αυτές τις διαδικασίες; Ή μήπως θέλουμε να τιμωρούνται κατά ριπάς με αποτέλεσμα μια δεξαμενή με τριάντα άτομα να έχει στο τέλος κάθε χρονιάς 4-5 επειδή " ο ένας δεν μας κάνει, ο άλλος μας μυρίζει, ο τρίτος μας βρωμάει";

Θέλουμε δημοσιογράφους να βγάζουν από το κεφάλι τους ιστορίες, όπως για παράδειγμα τη δήθεν ρατσιστική επίθεση του Βασίλη Σπανούλη στον Τζέιμς Γκιστ; Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός έσφαλλε καθώς πίστεψε πως όντως ο "Kill Bill" αποκάθεσε πίθηκο τον Αμερικανό forward, όμως ο Γκιστ διέλυσε κάθε "σύννεφο" με εκείνο το like που έκανε στη φωτογραφία της EuroLeague στο Instagram. Και ναι, οι παράγοντες του Πρωταθλητή Ελλάδας για το 2017 όφειλαν να ζητήσουν μια ειλικρινή συγγνώμη που βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα. Θα ήταν τίμιοι, σωστοί απέναντι στον κόσμο τους, απέναντι στο ελληνικό μπάσκετ, απέναντι στον παίκτη που μπορεί να βλέπουν σαν τον απόλυτο εχθρό από τη μέρα που άλλαξε στρατόπεδο, αλλά με όσα έγιναν πέρυσι τους πείσμωσε και τους έσπρωξε προς την επιστροφή στην κορυφή. Διότι αν δεν υπήρχε ο Σπανούλης, ίσως ο Παναθηναϊκός να μην ήταν αυτή τη στιγμή Πρωταθλητής Ελλάδας. Ομοίως κι ο Ολυμπιακός. Αν δεν υπήρχαν οι πράσινοι, δεν θα είχε φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα. Όταν καταλάβουμε ότι ο ένας σπρώχνει τον άλλο, ο ένας δίνει κίνητρα στον άλλο, όταν συνειδητοποιήσουμε πως δεν θα υπήρχε Παναθηναϊκός χωρίς τον Ολυμπιακό και το αντίστροφο, τότε θα κάνουμε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Άκουσα και διάβασα φίλους (;) του Ολυμπιακού (που προφανώς δεν είστε εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, το ελπίζω δηλαδή) να λένε την παραμονή του αγώνα πως " θα γίνει Πομπηία", πως " θα γκρεμίσουμε το ΣΕΦ αν μας σφάξει η διαιτησία", πως " θα σαπίσουμε στο ξύλο όσους είναι στα δημοσιογραφικά". Αυτός ο κόσμος δεν θα έπρεπε να περνά όχι έξω από το γήπεδο, ούτε σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από αυτό, δεν θα έπρεπε να έχει βήμα για να πει την άποψή του. Όχι γιατί δεν ξέρει να χάνει, αλλά γιατί ζούμε στο 2017 και υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να εκφράσει κανείς την αντίθεσή του σε ό,τι τον "χαλάει".

Δεν σου αρέσουν τα κείμενα του Σταύρου; Μην τον διαβάζεις. Δεν σου αρέσει ο τρόπος που η διαιτησία αντιμετωπίζει την ομάδα σου παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός σου λέει ότι δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με τους γκρι; Μην πας στο γήπεδο. Κι αν πας, αποδοκίμασε. Τι σημαίνει " θα σπάσω το ΣΕΦ"; Δικό σου είναι; Εσύ το πληρώνεις; Εσύ το έχτισες ή μήπως εσύ το συντηρείς;

Όπως κι αν το δει κανείς, το μπάσκετ είναι το πιο ευγενές δημοφιλές άθλημα στον κόσμο. Κι αυτό δεν είναι... ρατσιστικό απέναντι στο ποδόσφαιρο, αλλά η πραγματικότητα. Κακές διαιτησίες πάντα θα υπάρχουν, το βλέπουμε κάθε βράδυ και στο ΝΒΑ. Χούλιγκανς πάντα θα υπάρχουν, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Αντιδικίες ανάμεσα σε προέδρους επίσης θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Κακοί δημοσιογράφοι το ίδιο. Εσύ θα επιλέξεις όμως τι είναι για εσένα το μπάσκετ και ο αθλητισμός γενικότερα. Εσύ θα επιλέξεις αν θα κρίνεις την ομάδα σου από τις αδυναμίες της ή αν θα ρίξεις το φταίξιμο στη διαιτησία. Εσύ θα κρίνεις από ποιο μέσο θα ενημερώνεσαι, ποιους δημοσιογράφους θα θεωρείς τίμιους, έγκυρους και δίκαιους. Εσύ θα κρίνεις την φιλοσοφία του προέδρου (ή των προέδρων) της ομάδας σου και είτε θα τους στηρίξεις πηγαίνοντας στο γήπεδο, είτε θα τους γυρίσεις την πλάτη. Δεν σου δίνει κανείς το δικαίωμα να κυνηγάς δημοσιογράφους επειδή δεν σου αρέσουν αυτά που γράφουν, δεν σου δίνει κανείς το δικαίωμα να σπας ένα γήπεδο που δεν σου ανήκει, δεν σου δίνει κανείς το δικαίωμα να πληγώνεις το άθλημα που λατρεύουμε, δεν σου δίνει κανείς το δικαίωμα να μπουκάρεις στο παρκέ για να διακόψεις έναν αγώνα.

Κι επειδή το παράδειγμα πρέπει να το δίνουν πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που κάνουν κουμάντο, αυτοί που επενδύουν για να παραμένουν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός στην elite της Ευρώπης, Γιώργο και Παναγιώτη Αγγελόπουλε, Δημήτρη Γιαννακόπουλε, κάντε ό,τι μπορείτε για να γυρίσουν οι οικογένειες στο γήπεδο. Για να πάρει κάθε πατέρας τον 9χρονο γιο του όπως έκανε ο δικός μου πατέρας το 1995 και να δουν παρέα έναν τελικό πρωταθλήματος. Εγώ προσωπικά, δεν αντέχω άλλο να σας βλέπω να "σφάζεστε" εντός συνόρων και στην Ευρώπη να μη συμβαίνει το παραμικρό.

Αλλά τι λέω... Εγώ είμαι απλά ένας ρομαντικός, ενδεχομένως και λίγο γραφικός τύπος. Ίσως και παρανοϊκός, μπορεί και πληρωμένος όπως λένε τα trolls του διαδικτύου που υπάρχουν και στη μία, αλλά και στην άλλη όχθη και περιμένουν τις "κατάλληλες στιγμές" για να φορέσουν ταμπέλες στους πάντες. Εμένα φορέστε μου την ταμπέλα του ρομαντικού, γιατί εγώ το μπάσκετ αγαπώ, καμία ομάδα και κανέναν πρόεδρο. Κι όταν μάθετε να χάνετε, διότι τα σημαντικότερα μαθήματα τα παίρνει κανείς μετά από τις ήττες και τις κακές στιγμές του, εδώ θα είμαστε για να κάνουμε παρέα και να δούμε και μερικούς αγώνες δίπλα δίπλα.

Υ.Γ. Ελπίζω κάποια στιγμή να σταματήσουν παράγοντες και προπονητές να υμνούν τον έκτο (ή δωδέκατο στο ποδόσφαιρο) παίκτη και να λένε " ευχαριστώ που εκκενώσατε γρήγορα το γήπεδο". Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι ένας πραγματικά καλός προπονητής, ένας δίκαιος άνθρωπος, ένας τύπος που δούλεψε σκληρά για να φτάσει σε αυτό το κορυφαίο επίπεδο. Έκανε όμως κι αυτός λάθη στη διάρκεια της σεζόν, έκρινε αυστηρά τους δημοσιογράφους όταν εκείνοι εντόπισαν αγωνιστικές "τρύπες" στο ρόστερ της ομάδας του, έκανε υποδείξεις που δεν υπήρχε λόγος να κάνει. Άνθρωπος είναι κι αυτός, θα κάνει την αυτοκριτική του και θα καταλάβει πως το " ευχαριστώ που εκκενώσατε το γήπεδο" ήταν μια ατυχής δήλωση. Διότι αυτή η εκκένωση θα τον "πονέσει" πολύ όταν η ομάδα του θα ξεκινά την επόμενη σεζόν την προσπάθειά της για να γυρίσει στην κορυφή της Ελλάδας. Ίσως γλίτωσε έναν βαθμό με τη γρήγορη εκκένωση όμως η μαγκιά θα ήταν να πει " εσάς ΔΕΝ σας χρειαζόμαστε".

Twitter @harris_stavrou