Είναι ένας από τους κορυφαίους... ανιχνευτές ταλέντων στην Ευρώπη, βρίσκει "διαμάντια" εκεί που άλλοι τεχνικοί του δικού του επιπέδου διστάζουν να κοιτάξουν, ένα είναι όμως το βασικό χαρακτηριστικό που θέλει να έχουν οι ομάδες του. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγραψε στο "Coaches Corner" της EuroLeague, εξήγησε γιατί άφησε το ποδόσφαιρο, πως ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ, αναφέρθηκε στα προβλήματα τραυματισμών που σταμάτησαν μια καριέρα που φαινόταν ότι θα πάρει άλλη τροχιά και δεν δίστασε να παραδεχθεί πως ακόμη και σήμερα μπορεί να κάθεται στο σπίτι του και να βλέπει αγώνες όλη μέρα.

Δείτε μέρος του κειμένου του Έλληνα προπονητή:

" Έπαιζα ποδόσφαιρο, γιατί αυτό ήταν το νούμερο 1 άθλημα στη χώρα. Ήμουν όμως πολύ ψηλός, ενώ για το μπάσκετ είχα το μέγεθος που χρειαζόταν. Σε ένα περιβάλλον που πετυχαίνεις, αισθάνεσαι σημαντικότερος. Με έβαλαν αμέσως στην αρχική πεντάδα, παρά το γεγονός ότι δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το μπάσκετ. Αυτό με βοήθησε να νιώσω άνετα.

Είχα πολλούς προπονητές, ένας ήταν ο μέντοράς μου. Στα 16 μου, με έβαλαν στην ανδρική ομάδα του Αμαρουσίου όπου έπαιζαν τα δύο ινδάλματά μου, ο Νίκος Δαρίβας και ο Δημήτρης Φωσσές. Ήταν θρύλοι στο Μαρούσι, τους έβλεπα από παιδί. Είχα την ευκαιρία να παίξω με τον πρώτο, όμως ο δεύτερος έφυγε για τον Πανιώνιο. Οι γονείς μου δεν με υποστήριζαν, πίστευαν ότι το μπάσκετ θα "τρώει" χρόνο από την μόρφωσή μου. Είχα όμως την ευκαιρία να πάω στο καλύτερο λύκειο της Αθήνας, με αποτέλεσμα να είμαι καλός και στις σπουδές και στον αθλητισμό.

Μικρός είχα ικανότητες, ήμουν αθλητικός από τα 13 μου, μπορούσα να καρφώσω. Όλα τα παιδιά εντυπωσιάζονταν από αυτό. Εμένα όμως μου άρεσε να πασάρω, ακόμη και τώρα η πάσα μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε. Αυτό το στοιχείο εκτιμώ περισσότερο από ένα κάρφωμα. Κάθε χρόνο προσπαθώ να χτίσω ομάδες με αυτό το χαρακτηριστικό, με παίκτες που θα μπορούν να μοιράσουν τη μπάλα και το παιχνίδι.

Είχα πολλούς σημαντικούς τραυματισμούς, επεμβάσεις στα γόνατα από τα 21 μου. Στα 28 αποφάσισα να σταματήσω μετά από τρεις ή τέσσερις εγχειρήσεις. Ήταν σαν την πρώτη μου κηδεία, ήταν τρομερό το συναίσθημα. Αντιμετώπισα την κατάθλιψη, όμως μέρα με τη μέρα αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε υψηλό επίπεδο εξαιτίας των πόνων, των επεμβάσεων, των θεραπειών. Ήρθε η προπονητική και μου έδωσε ελπίδα, γιατί μπορούσα να μείνω κοντά στο άθλημα από ένα διαφορετικό πόστο. Από τα 20 προπονούσα παιδικές ομάδες, πάντα το έβλεπα σοβαρά. Ήταν το πάθος μου. Αγαπώ το μπάσκετ, ακόμη και τώρα μπορώ να δω 3-4 αγώνες την ημέρα".