Η μια ομάδα έπαιζε για το κέφι της και την ιστορία της. Άνετη και στην έδρα της. Η άλλη έπαιζε για την βαθμολογία, έπαιζε με στόχο, ερχόμενη από μια εξαιρετική εμφάνιση στην έδρα της. Κι όμως, εκεί που περιμένεις ότι θα «μασήσουν σίδερα», τους βλέπει νωθρούς, χαλαρούς, «λίγους» , να χάνουν από μια παραδομένη στην διοργάνωση ομάδα. Με απόλυτη ανισορροπία και αρκετά τούβλα.

Ξένοι που κοιτούσαν στο… άπειρο με χαμένο βλέμμα, Έλληνες που πήγαιναν πέρα- δώθε στο παρκέ και ο Μπλατ που από ένα σημείο και μετά το έχασε (πραγματικά πάντως σε αυτό το ματς φταίει λιγότερο από τον καθένα με τέτοιο χάλι). Ναι, έλειπαν ο Σπανούλης και ο Στρέλνιεκς, αλλά παιδιά δε μιλάμε πια για μπάσκετ. Εδώ δεν είχαν σφυγμό, δεν είχαν αγωνιστική αξιοπρέπεια και εγωισμό. Ο Πέδρο Μαρτίνεθ δε πίστευε πως η ομάδα του θα έκανε μια τόσο μεγάλη νίκη. Κέρδιζαν οι παίκτες του κάποια στιγμή με 19 πόντους και σκίζονταν, έχοντας συμπληρώσει φάουλ. Οι «ερυθρόλευκοι» έχαναν με 19 και χαλαρότατοι. Άρχοντες…

Ο κόσμος έμενε να αναρωτιέται τι θα γινόταν, αν αυτή την εμφάνιση την είχε πραγματοποιήσει η ποδοσφαιρική ομάδα. Το… πασίγιο που θα στηνόταν στου Ρέντη και τι θα άκουγαν ο Μαρτίνς με τους παίκτες του. Κάνω λάθος; Όχι ε; Δε θυμάμαι στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με αυτή την ομάδα, πολλές άθλιες εμφανίσεις σαν αυτή στα όμορφα νησιά του Ατλαντικού. Η περιφερειακή άμυνα δεν ήταν καλή ποτέ και αυτό έδωσε την ευκαιρία στα Κανάρια, να …αναπτύξουν το παιχνίδι τους. Ο Μπλατ έβλεπε τους Ισπανούς να σουλατσάρουν στην ρακέτα, να κάνουν δυο καλά σουτ από απόσταση και γενικά να βάζουν δύσκολα.

Την ίδια ο Ολυμπιακός μπήκε με 0/8 τρίποντα μέχρι να βρει στόχο ο Γκος, αλλά και διάθεση να τρέξει αλα Μπάγερν κάθε φορά που έβρισκε ευκαιρία. Βέβαια το ανοιχτό γήπεδο αρέσει και στις ισπανικές ομάδες ως γνωστόν, έτσι είδαμε το 25- 18 στο 13’ με τα Κανάρια να σκοράρουν κάποιες φορές σαν σε προπόνηση. Και το όπλο των «ερυθρόλευκων» την Τρίτη που ήταν τα ριμπάουντ, αυτή τη φορά, το κράταγαν οι αντίπαλοί τους. Tι έκαναν σωστά οι γηπεδούχοι; Δεν άφηναν τους φιλοξενούμενους να «ταΐσουν τους ψηλούς. Και από τη στιγμή που ο καλύτερος παίκτης της ομάδας (Μιλουτίνοβ) δε μπορούσε να πάρει τη μπάλα και έλειπε και η κολόνα του Ολυμπιακού (Σπανούλης), όλα ήταν δύσκολα.

Όταν έκλεισε το 20λεπτο, οι «ερυθρόλευκοι» την είχαν κλείσει την ψαλίδα στα ριμπάουντ (μείον ένα), αλλά από συνεργασίες άστα να πάνε. Μόλις τρεις τελικές πάσες, έναντι οχτώ των αντιπάλων τους. Ο Ολυμπιακός είχε 30 πόντους με δυσκοιλιότητα και είχε δεχθεί 40 με… παρέλαση στην ρακέτα του. Αν υπήρχε κάτι που να ενθαρρύνει κατά την ανάπαυλα την ομάδα του Πειραιά, αυτό ήταν μόνο ότι τα Κανάρια στα περισσότερα ματς παίζουν καλά στο πρώτο μέρος και «σκάνε» στο δεύτερο. Κι αυτό όμως υποθετικό θα ήταν να δεν επαναλαμβανόταν.

Αναιμική η εικόνα λοιπόν και αρκετές οι δικαιολογημένες απορίες του προπονητή για την διάθεση και την δυναμική των παικτών του. Ο Έρικσον τις έκανε περισσότερες. Και χειρότερες. Μπήκε με 4/4 τρίποντα(!) στο δεύτερο μέρος, αφού ούτε ο Πρίντεζης , ούτε όποιος άλλος το προσπάθησε, μπόρεσαν να του χαλάσουν την προϋπόθεση για σουτ. Ο Ολυμπιακός ήταν με – 19 πίσω από πολύ νωρίς στο δεύτερο μέρος και αναφέρω την διαφορά, γιατί και πάλι βγήκαν από τα αποδυτήρια μαγεμένοι. Ποιοι φταίνε τελικά για τούτες τις παθογένειες; Ο προπονητής δε τους «φτιάχνει» ή δε χρειάζονται προπονητή για να καταλάβουν ότι παίζουν με τη φωτιά στην διοργάνωση και πρέπει να ‘ναι σοβαροί και σκληροί; Εσείς τι λέτε; Ποια είναι η γνώμη σας;

Σύμφωνα με όλους στην ομάδα, αν κρίνουμε από αυτά που λένε, δε φταίνε αυτοί. Φταίνε όλοι οι άλλοι. Ο καιρός, η ανεμοθύελλα, η ακρίβεια στην τιμή της ντομάτας, αλλά όχι αυτοί. Και ο Ολυμπιακός που ξέρετε, δεν υπάρχει, αν ο αντίπαλος δεν είναι χειρότερος όπως ήταν η Μπάγερν. Τα Κανάρια τους εκτέλεσαν. Τους «άλλαξαν τα φώτα», έπαιζαν ρολόι από ένα σημείο και μετά. Το πιο εκνευριστικό απ’ όλα; Όπως σας έγραψα στην αρχή του κειμένου. Έβλεπες τους παίκτες με τις κίτρινες φανέλες να κυλιούνται στο παρκέ, να σκίζονται για να πιάσουν τη μπάλα. Και αυτοί με τις κόκκινες που πραγματικά θα έπρεπε να «σκοτώνονται», κοιτούσαν χαλαροί και άνετοι. Άμυνα για τα πανηγύρια.

Τα Κανάρια έβαζαν γκολ όπως γούσταραν. Τρίποντα, δίποντα, μπασίματα, καρφώματα. Λες και ήταν η… Ρεάλ. Δείτε τη στατιστική και θα καταλάβετε. Σα να μη συμβαίνει κάτι. Πραγματικά είναι από τις περιπτώσεις, που δεν έχεις πολλά να γράψεις και να πεις. Η εικόνα μίλησε από μόνη της και αυτή δεν διαψεύδεται. Μια κακοχτισμένη ομάδα, με παίκτες που δεν έχουν καμία διάθεση να την βοηθήσουν, όταν τους παίρνει η κάτω βόλτα. Η κατάσταση είναι ζόρικη στην βαθμολογία, η ομάδα θα ψάξει το 2/2 στην έδρα της και βλέπουμε. Έχει Ζαλγκίρις και Νταρουσάφακα. Όχι θηρία τρομερά. Αλλά σάμπως ο Ολυμπιακός δείχνει καμιά σταθερότητα; Μόλις πας να γράψεις μια καλή κουβέντα (πχ μετά από Μπάγερν) φροντίζουν να σε διαψεύσουν. Η εικόνα ντροπιαστική, η διαφορά στο σκορ εξευτελιστική. Για την ιστορία, για τη φανέλα, για τον κόσμο.

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι διοικούν αυτή την ομάδα. Έχουν να «πουν» κάτι τώρα ή θα περιμένουν το καλοκαίρι; Για να δούμε…