Υπάρχουν στιγμές που μία εικόνα αξίζει πράγματι όσο λέξεις. Στην περίπτωση του αγώνα του Ολυμπιακού με την Ζενίτ, καμία εικόνα δε μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τι έγινε από αυτή της σκισμένης φανέλας του Βασίλη Σπανούλη.

Μπορούν να γραφτούν πράγματι χίλιες λέξεις για αυτή την σκηνή. Μπορεί κάποιος να σταθεί στην αυτοθυσία του αρχηγού του Ολυμπιακού, στον εκνευρισμό του και την αγανάκτησή του για την εικόνα της ομάδας σε ένα παιχνίδι όπου οι 31 πόντοι που σημείωσε δεν ήταν αρκετοί. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η εικόνα περιγράφει την εικόνα του Ολυμπιακού:

Μία ομάδα με βαριά φανέλα, που φέτος μοιάζει σκισμένη και ταλαιπωρημένη από την εικόνα της, με (σχεδόν) κάθε αντίπαλο να έχει την ευκαιρία να τιμωρεί τα λάθη που έγιναν στην στελέχωση του ρόστερ.

Ωραίες και ποιητικές είναι βέβαια αυτές οι αναφορές, αλλά πέρα από αυτά, υπάρχει και ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο η Ζενίτ έγινε η τελευταία ομάδα – πιθανόν μέχρι την επόμενη – που εξέθεσε τις αδυναμίες των “ερυθρόλευκων”, παίρνοντας τη νίκη με 91-87.

Ο ΜΙΛΟΥΤΙΝΟΒ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ

Το ξεκίνημα του αγώνα έμοιαζε με... All Star Game. Η ευκολία με την οποία οι δύο ομάδες έφταναν προς το καλάθι ήταν χαρακτηριστική, με το στο σκορ να ξεφεύγει. Ο τρόπος που γινόταν βέβαια αυτό είχε ενδιαφέρον.

Από τη μία πλευρά ο Ολυμπιακός ξεκίνησε έχοντας για ακόμα μία φορά ως κινητήριο μοχλό τον Βασίλη Σπανούλη σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ από τις 45 μοίρες (κυρίως από αριστερά) είτε ως δημιουργό, είτε ως εκτελεστή, με τους “ερυθρόλευκους” παράλληλα να τροφοδοτούν σε δεύτερο χρόνο τους Μιλουτίνοβ (που ρόλαρε δυνατά) και τον Βεζένκοβ (που ήταν πάντα έτοιμος να εκτελέσει). Αυτή η προσέγγιση είχε ξεκάθαρη λογική, αφού οι σέντερ της Ζενίτ (Αγιόν, Άιβερσον), είναι μεγάλα κορμιά και έχουν πρόβλημα στην άμυνα του Πικ εν Ρολ, με τον Σπανούλη να εκθέτει την λογική του Πλάθα να βάζει τους σέντερ του να παίζουν δυναμικό Hedge Out.

Την ίδια στιγμή που η επίθεση του Ολυμπιακού πήγαινε πρίμα, η άμυνα ακολουθούσε τον αντίθετο δρόμο. Όπως ο Ολυμπιακός σημάδευε τους σέντερ της Ζενίτ, έτσι και η ρωσική ομάδα σημάδευε τον Μιλουτίνοβ σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ. Ο λόγος επίσης ξεκάθαρος: Ο Σέρβος δεν είναι καλά και αυτό πλέον το έχουν καταλάβει όλοι. Το γεγονός ότι ήρθε ελαφρώς υπέρβαρος απο το Παγκόσμιο Κύπελλο και τώρα προέρχεται από τραυματισμό έχει κάνει τις αντιδράσεις του πιο αργές, γίνεται πλέον στόχος. Ο Ολυμπιακός θέλει να τον καλύψει, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί όταν μία ομάδα προσπαθεί να καλύψει έναν παίκτη, ανοίγουν τρύπες σε άλλες πλευρές και αυτό οδηγεί σε ελεύθερα σουτ.

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟΥΣ ΡΟΤΣΕΣΤΙ-ΜΙΛΟΥΤΙΝΟΒ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Το ισορροπημένο πρώτο ημίχρονο διαδέχθηκε ένα καταστροφικό τρίτο δεκάλεπτο. Η Ζενίτ ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο ποστάροντας συνεχώς τον Τόμας επειδή τον μάρκαρε ο Βεζένκοφ, εκθέτοντάς τον, βρίσκοντας ρυθμό από μέσα προς τα έξω. Όταν ο Βούλγαρος πέρασε στον πάγκο, οι Ρώσοι συνέχισαν να σημαδεύουν τον Μιλουτίνοβ. Παράλληλα, είδαν τους Μπάλντγουιν και Κόνιαρη να φορτώνονται με φάουλ, κάτι που υποχρέωσε τον Γιώργο Μπαρτζώκα να χρησιμοποιήσει μαζί τους Ρότσεστι, Σπανούλη. Ήταν το σημείο που η Ζενίτ θα ξέφευγε, αφού πλέον σημάδεψε ταυτόχρονα τους Ροτσέστι και Μιλουτίνοβ.

Με την άμυνα να φυλλορροεί πόντους και να κάνει ήρωα τον Εβγκένι Βορόνοβ (21 πόντοι), ο Ολυμπιακός είδε ταυτόχρονα και την επίθεσή του να κολλάει. Αν η μπάλα δεν περνούσε από τα χέρια του Σπανούλη (και σε δεύτερο χρόνο του Πρίντεζη), τότε η επίθεση ήταν πρακτικά χαμένη. Κανείς άλλος παίκτης του Ολυμπιακού δεν απειλούσε με συνέπεια (οι πόντοι του Παπανικολάου ερχόντουσαν από δημιουργία των συμπαικτών του). Οι "ερυθρόλευκοι" είχαν πρόβλημα.

ΠΑΛΕΥΑΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Όπως αρκετές φορές φέτος, έβγαλε αντίδραση λόγω της προσωπικότητας των παικτών του. Και όπως ακόμα περισσότερες φορές φέτος, αυτό δεν έφτανε. Ο λόγος, όσο κυνικό και αν ακούγεται αυτό, είναι ότι πολύ απλά δεν έχει αρκετά καλή ομάδα για να μπορέσει να νικάει όταν αντιδρά τόσο καθυστερημένα.

Οι “ερυθρόλευκοι” έβγαλαν αντίδραση στην τέταρτη περίοδο όταν οι Σπανούλης, Πρίντεζης και Παπανικολάου έμοιαζαν να είναι 8 χρόνια νεότεροι και ο Κόνιαρης ηρέμησε και πίεσε σωστά στη μπάλα, με την διαφορά να πέφτει στους 2 πόντους (76-74). Καπου εκεί όμως η πραγματικότητα χτύπησε πάλι την πόρτα του Ολυμπιακού. Το καλάθι και φάουλ του Χόλινς (5ο του Κόνιαρη) και το υποχρεωτικό πέρασμα του Μπάλντγουιν (πάνω που η ομάδα είχε βρει ρυθμό) οδήγησε σε νέα (προσωρινή) αποσύνθεση και το σκορ ξέφυγε ξανά. Όσο τρίποντα και να έβαζε ο Σπανούλης στο τέλος, δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει αυτό το παιχνίδι.

ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ

Ο Ολυμπιακός της εποχής Μπαρτζώκα προσπαθεί να αλλάξει. Να κάνει κάποια πράγματα πιο απλά. Κόντρα στην Ζενίτ για παράδειγμα καταργήθηκε στα πρώτα 37 λεπτά η λογική της αλλαγής σε όλα τα σκριν που εμπλέκονται οι παίκτες από το 1-4 και πλέον ακολουθήθηκε η λογική του Help and recover (όπου ο ψηλός βγαίνει λίγο ψηλά και τσεκάρει τον αντίπαλο γκαρντ στο Πικ εν Ρολ και επιστρέφει στον παίκτη του). Μόνο ο Μιλουτίνοβ εξακολουθεί να παίζει Drop (μένει πίσω στο σκριν ανάμεσα στον χειριστή της μπάλας και τον σκρινέρ) για να προστατευθεί. Αυτή είναι μόνο μία από τις αλλαγές.

Πλέον εμπλέκονται περισσότερο οι πάουερ φόργουορντ της ομάδας στο Πικ εν Ρολ και λιγότερο ο Μιλουτίνοβ, προκειμένου να μην καταπονείται ο Σέρβος, αφού δεν έχει ανάσες. Ο Ολυμπιακός θέλει πλέον να στέλνει τον αντίπαλο που ποστάρει στην βασική γραμμή και να δίνει βοήθεια από την αδύνατη πλευρά (κάτι που ειρήσθω εν παρόδω οι παίκτες του δεν έχουν καταφέρει να το πετύχουν εδώ και τρία παιχνίδια σωστά). Το ροτέισον έχει διαφοροποιηθεί και οι παίκτες μένουν στο παρκέ μαζεμένα 7λεπτα για να βρουν ρυθμό και να μην έχουν πολλά μέσα-έξω. Απλώς όλα αυτά δεν αρκούν.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μία φάση όπου θέλει να αλλάξει, αλλά δε μπορεί. Όχι έτσι τουλάχιστον, όχι με αυτό το ρόστερ. Η αστάθεια των αναπληρωματικών, το γεγονός ότι άλλοι είναι νωθροί και άλλοι υπερβολικά αγχωμένοι δεν βοηθάει. Ξεκινάει ένα παιχνίδι και με εξαίρεση την τετράδα των Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου και Μιλουτίνοβ (ακόμα και σε αυτή την κατάσταση ξεχωρίζει) δεν ξέρει τι να περιμένει από τους άλλους παίκτες. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπαθεί να φέρει ισορροπία, αλλά είναι προπονητής, δεν είναι μάγος. Θέλει να βάλει αρχές, αλλά αυτές δεν περνάνε σε 10 μέρες. Όλα αυτά χρειάζονται χρόνο.

Ο στόχος της συμμετοχής στα playoffs αυτή τη στιγμή δε μοιάζει απλώς μακρινός για τον Ολυμπιακό. Με την εικόνα που έχει η ομάδα, δεν μπορεί καν να θεωρηθεί ρεαλιστικός, μάλλον μοιάζει περισσότερο με όνειρο. Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση; Ίσως. Στο μπάσκετ εξάλλου όλα γίνονται. Αυτή τη στιγμή ωστόσο μάλλον αυτό είναι αδύνατο να συμβεί.