Υπάρχει μία βασική αρχή στην ζωή, η οποία έχει απόλυτη εφαρμογή στον αθλητισμό και ειδικά στα ομαδικά αθλήματα, όπως το μπάσκετ: Αν θες να πετύχεις κάτι, πρέπει πρώτα από όλα να ξέρεις ποιος είσαι. Ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει ακόμα αυτή την απάντηση και το πληρώνει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι από το ξεκίνημα της σεζόν.

Ο αγώνας με την Αναντολού Εφές και η ήττα με 67-86 ήταν εν ολίγοις μία μικρογραφία της φετινής σεζόν του Ολυμπιακού. Μιας σεζόν που βρίσκει μία ομάδα μπερδεμένη σε όλα τα επίπεδα, με περισσότερα κάτω από πάνω, που μπορεί να εκτεθεί πολύ εύκολα, αρκεί μία αντίπαλη ομάδα να κάνει τα... απλά, διαβάζοντας τις αδυναμίες των “ερυθρόλευκων”.

Η Αναντολού Εφές δεν είναι βέβαια μία τυχαία ομάδα. Είναι μία ομάδα της πρώτης ταχύτητας της EuroLeague, με παίκτες κλάσης, ενώ είναι ένα σύνολο το οποίο διέπουν κάποιες βασικές αρχές, κάτι το οποίο είναι σαφές ότι ΔΕΝ έχει ο Ολυμπιακός και αποδείχθηκε για ακόμα μία φορά.

ΤΟ ΣΚΟΡ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΨΗΛΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΑΜΥΝΑ

Ο Ολυμπιακός φάνηκε να ξεκινάει καλά το παιχνίδι, διατηρώντας την επαφή του με την Αναντολού Εφές, έχοντας ενίοτε και το προβάδισμα. Υπήρχε αισιοδοξία. Παράλληλα όμως υπήρχε μία λεπτομέρεια που κάποιοι είχαν αρχίσει να προσέχουν: Το σκορ είχε αρχίσει να πηγαίνει ψηλά. Οι δύο ομάδες σκόραραν με την ίδια ευκολία. Σε βάθος χρόνου ωστόσο αυτό ευνοεί την πιο ποιοτική ομάδα.

Ο Ολυμπιακός ήταν μεν μέσα στο παιχνίδι, ωστόσο δεχόταν καλάθι πιο εύκολα από ότι έβαζε. Παράλληλα, ένα άλλο γεγονός που πέρασε στα... ψιλά ήταν πως ο λόγος που σκόραρε με τόση άνεση οφειλόταν και στο γεγονός ότι η Εφές είχε ταυτόχρονα τους Πίτερς και Πλάις. Η είσοδος των Ντάνστον και Σίνγκλετον ήταν πασιφανές ότι θα άλλαζε τα δεδομένα, την ίδια στιγμή που ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να περάσει στο παρκέ τους Ρούμπιτ και Ριντ (που δεν έχουν χημεία μεταξύ τους) για να δώσει ανάσες στους Πρίντεζη και Μιλουτίνοβ.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν έπρεπε να γίνει το ροτέισον και ο Ολυμπιακός σταμάτησε να σκοράρει με συνέπεια. Η Εφές όμως δεν σταμάτησε ποτέ να σκοράρει, με τους Μίτσιτς και Λάρκιν να χτυπούν αλύπητα τον Ολυμπιακό σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ και τους “ερυθρόλευκους” να δείχνουν ανήμποροι να αντιδράσουν. Βασικά, ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν, αφού καλά-καλά δεν ήξεραν τι άμυνα να παίξουν.

Στην δεύτερη περίοδο ο Ολυμπιακός δοκίμασε να παίξει άμυνα “drop” (με τον ψηλό να μένει πίσω και τον κοντό να είναι στον γοφό του αντίπαλου γκαρντ), να παίξει Under (με τον ψηλό και τον κοντό να μένουν πίσω από το σκριν), δοκίμασε να παίξει αλλαγές, δοκίμασε help and recover (βοήθεια του ψηλού πριν πάει πίσω) με τον παίκτη της αδύνατης πλευράς να έρχεται σε βοήθεια. Τίποτα δεν έπιασε και ο κυριότερος λόγος ήταν ότι πολύ συχνά οι γκαρντ με τους ψηλούς του Ολυμπιακού έπαιζαν κάτι διαφορετικό! Αυτό το γεγονός ήταν λογικό να φέρει αμυντική ανισορροπία. Η αμυντική ανισορροπία έφερε ελεύθερα σουτ. Τα σουτ μπήκαν. Ο ρυθμός του Ολυμπιακού έπεσε και πλέον οι “ερυθρόλευκοι” έπρεπε να βρουν μονίμως απέναντί τους οργανωμένη άμυνα. Ούσα μία ομάδα χωρίς φαντασία όμως και στασιμότητα στην επίθεση, τα πράγματα ξέφυγαν νωρίς.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΑ ΣΚΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ

Ο Ολυμπιακός έμοιαζε έτοιμος να γνωρίσει μία ταπεινωτική ήττα. Τότε ήταν που ο Κεστούτις Κεμζούρα αποφάσισε να κατεβάσει ένα σχήμα με... καμικάζι (Κόνιαρης, Πάντερ, Πολ, Πρίντεζης, Μιλουτίνοβ), έδωσε εντολή να γίνονται αλλαγές σε όλα τα σκριν και ήλπιζε να λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης για τον Ολυμπιακό. Αυτό ακριβώς έγινε.

Έχοντας για πρώτη φορά στο παιχνίδι ένα ξεκάθαρο αμυντικό πλάνο και παίζοντας με ενέργεια, ο Ολυμπιακός άρχισε να μαζεύει τα πράγματα στην άμυνα. Η πίεση στην μπάλα του Κόνιαρη, η ενέργεια των Πάντερ και Πολ και μερικές καλές άμυνες των Πρίντεζη και Μιλουτίνοβ πάνω στις αλλαγές βοήθησαν. Την ίδια στιγμή, στην επίθεση ο Ολυμπιακός άφησε τους Πολ και Πάντερ να δημιουργήσουν τις δικές τους προϋποθέσεις για σουτ, σε μία συνταγή... Μόσχας. Παράλληλα βέβαια, στην επιστροφή του Ολυμπιακού συνετέλεσε και το γεγονός ότι η Εφές επέλεξε σε εκείνο το σημείο να παίξει με τον Τζέιμς Άντερσον σε θέση σμολ φόργουορντ αντί να έχει ταυτόχρονα τρεις γκαρντ στο παρκέ (όπως είχε σχεδόν σε όλο τον αγώνα), αλλά και ότι οι περιφερειακοί της δεν διάβαζαν το παιχνίδι, παρά απλώς πήγαιναν στο ένας εναντίον όλων.

Ο Ολυμπιακός μάζεψε την διαφορά, έπαιξε για περίπου 7-8 λεπτά καλό μπάσκετ. Κάποια στιγμή όμως η Εφές θα αντιδρούσε. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μία στιγμή χαλάρωσης, μία στιγμή που η ένταση θα έπεφτε από το 100%. Αυτή η στιγμή ήρθε στη μοναδική στιγμή στο δεύτερο ημίχρονο που ο Ολυμπιακός ξέχασε να αλλάξει σε σκριν πάνω στη μπάλα: Στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου, όταν ο Ριντ άφησε μόνο του τον Μίτσιτς, με τον Σέρβο να ευστοχεί σε τρίποντο και να κάνει το σκορ 61-71. Η διαφορά δεν ξανάπεσε ποτέ κάτω από τους 8 πόντους, με τον Σέρβο να βάζει και ένα ακόμα τεράστιο τρίποντο από τα 8.5 μέτρα λίγο αργότερα για το 63-76, “τελειώνοντας” το παιχνίδι.

O ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Είχε γραφτεί και μετά την ήττα με τη Μακάμπι: Ο τωρινός Ολυμπιακός θα χρειαστεί να κάνει υπερβάσεις σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Η υπέρβαση όμως δεν γίνεται να είναι ο κανόνας σε έναν μαραθώνιο 34 αγώνων. Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει βασικές αρχές, που ψάχνει να βρει την φιλοσοφία της και στις δύο πλευρές του παρκέ και καλείται να χτίσει χημεία μέσα από αγώνες πολύ υψηλού επιπέδου. Τα σκαμπανεβάσματα είναι αναπόφευκτα, όπως και οι βαριές ήττες από ποιοτικές ομάδες.

Ο ρεαλισμός έχει αρχίσει να χτυπάει για τα καλά την πόρτα των “ερυθρόλευκων”. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μία κρίσιμη φάση. Αν συνεχίσει έτσι, τότε είναι εξαιρετικά πιθανό να τεθεί εκτός στόχων από πάρα πολύ νωρίς. Τα πράγματα μόνο πιο δύσκολα θα γίνονται από εδώ και πέρα, αφού οι αντίπαλοι πλέον δεν τον φοβούνται. Βλέπουν μία ομάδα που ψάχνεται και χτυπάνε στο... ψαχνό. Χρειάζεται αντίδραση από πλευράς των Πειραιωτών και όχι απλώς φωτοβολίδες όπως η μεγάλη νίκη στη Μόσχα επί της ΤΣΣΚΑ. Ο Ολυμπιακός οφείλει να βρει ταυτότητα πριν να είναι αργά. Το θέμα είναι πως πλέον δεν είναι σίγουρο ότι προλαβαίνει να το κάνει.