Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορεί να διηγηθεί κανείς για τον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, ο οποίος έφυγε από την ζωή στις 20 Μαρτίου. Οι περισσότερες είναι πολύ παλιές, γραμμένες, απλά είναι τόσες πολλές που ίσως ποτέ να μην χάνουν το ενδιαφέρουν τους.

Όμως υπάρχουν και κάποιες πολύ πιο πρόσφατες, ανέκδοτες. Και ένας δικός μας άνθρωπος, ο Ελληνας νυν Γενικός Γραμματέας της FIBA Ανδρέας Ζαγκλής, τις μοιράζεται μέσω του Sport24.gr. Και οι δύο ιστορίες που μας διηγήθηκε, έχουν σχέση με την αγαπημένη Ελλάδα του Στάνκοβιτς, τη δεύτερη πατρίδα όπως πάντα έλεγε. Αλλά συνάμα έχουν σχέση με το όραμα που είχε για ένα παντοδύναμο και παγκόσμιο άθλημα, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι το παράδειγμα για όλους.

Ας αφήσουμε, όμως, τον Ανδρέα Ζαγκλή να μας τα εξιστορήσει χωρίς πολλές παρεμβολές. Χωρίς ερωτήσεις και πολλές διακοπές. Δείχνουν και το μέγεθος της αξίας και της διορατικότητά τους, αλλά και το γεγονός, ότι παρότι ήταν 94 ετών και είχε για πολλά χρόνια δυσκολία στις κινήσεις, το μυαλό του παρέμενε καθαρό και δυνατό.

“ O Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς ήταν, και θα εξακολουθήσει να είναι μία εμβληματική φυσιογνωμία για το παγκόσμιο μπάσκετ. Η σκέψη του ταξίδευε πολλά χρόνια μπροστά και κάπως έτσι θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους μεταμορφωτές του παγκόσμιου μπάσκετ", ομολογεί ο Ανδρέας Ζαγκλής στο Sport24.gr και εξηγεί: " Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμα και τους προηγούμενους μήνες, σε ηλικία 94 ετών κι ενώ η υγεία του είχε αρχίσει να τον λυγίζει, το πνεύμα του παρέμενε καθαρό κι ανεπηρέαστο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο κουβέντες που κάναμε σε ισάριθμες συναντήσεις μας τους τελευταίους μήνες".

Ο Γενικός Γραμματέας της FIBA συνέχισε: " Στην πρώτη από αυτές, του είπα: “Μπορεί να αγαπούσατε τόσο πολύ την Ελλάδα, αλλά δεν σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να παίξετε εκεί”. Και μου απάντησε: “Μα φυσικά κι έπαιξα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Ενα ματς. Στο ανοιχτό γήπεδο του Πανελληνίου, στο κέντρο της Αθήνας. Και αυτά τα αδέλφια… Μα πόσο καλοί παίκτες ήταν και οι δύο”. Προφανώς αναφερόταν στα αδέλφια Ρουμπάνη, που έπαιζαν της ιστορικής ομάδας του Πανελληνίου. Αμέσως μετά, όμως, κι αυτό ήταν το πιο συγκλονιστικό, άρχισε να μου λέει ένα ένα τα ονόματα της Χρυσής Πεντάδας. Τους θυμήθηκε όλους".

Αυτά για το μακρινό παρελθόν. Λίγους μήνες πριν, μίλησαν για το παρόν και το μέλλον του μπάσκετμπολ: " Μετά από κάποιους μήνες, και στο πλαίσιο μίας επίσκεψης στο Βελιγράδι, είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω για ακόμα μία φορά, για τελευταία. Ηταν λίγο μετά το τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Κίνα κι έδειξε τεράστιο ενδιαφέρον να μάθει πως εξελίχθηκε η διοργάνωση, διότι ανέκαθεν είχε μία ευαισθησία στην Κίνα, ως μπασκετικό προορισμό, διότι εκείνος ήταν ο πρώτος, που επί της θητείας του, ανέθεσε μία μεγάλη διοργάνωση, στις αρχές του αιώνα, στην Κίνα.

Είδα και ένιωσα ότι ικανοποιήθηκε πολύ όταν του είπα ότι όλα πήγαν κατ’ευχήν και πως δικαιώθηκε η επιλογή μας. Ομως, το χιούμορ και η πλάκα ήταν στοιχεία του χαρακτήρα του. Είχε πάντα ένα όμορφο, δεικτικό χιούμορ: “Μα είναι δυνατόν εσείς οι Ελληνες να έχετε τον MVP του ΝΒΑ; Πώς γίνεται;” με ρώτησε χαμογελώντας… “Πες μου Ανδρέα, πες μου για εκείνο το παιδί, τον Ελληνα, που έχει ρίζες από τη Νιγηρία”. Οταν του εξιστόρησα την διαδρομή του Γιάννη, το πρόσωπό του είδα να φωτίζεται. Συγκινήθηκε και ταυτόχρονα χάρηκε… ‘Μπράβο. Μπράβο! Αυτά είναι σπουδαία νέα για το μπάσκετ. Πραγματικά σπουδαία νέα”. Αυτό ήταν, άλλωστε και το όραμά του. Στο πρόσωπο του Γιάννη και της επιτυχίας του, είδε ίσως την ολοκλήρωση του δικού του οράματος, που ξεκίνησε πριν από πολλές δεκαετίες. Τη γεφύρωση των κόσμων, την μείωση των αποστάσεων και της δημιουργίας μιας παγκόσμιας μπασκετικής κοινότητας”.

Αυτός ήταν ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς. Και πλέον η FIBA έχει το χρέος να συνεχίσει στις δικές του αξίες. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία είναι άλλωστε η μόνη που μπορεί να κάνει και πάλι το μπάσκετμπολ ενωμένο και δυνατό. Μόνο ο πιο ισχυρός θεσμός του αθλήματος μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα, με τον Ανδρέα Ζαγκλή στα 40 του χρόνια να δείχνει ικανός να φέρει τις αλλαγές και την επιστροφή στις πραγματικές αξίες του αθλητισμού.