Δεν είναι πάντοτε δόκιμο ή δίκαιο να επιστρέφεις στο παρελθόν για να εξηγήσεις μια κατάσταση στο παρόν, έστω κι αν αυτό (το παρελθόν) είναι πολύ πρόσφατο. Ακριβώς επειδή όμως είναι διάφοροι εκείνοι που προσπαθούν να «κουκουλώσουν» την αδυναμία της ΑΕΚ να νικήσει σε απαιτητικά ματς, επινοώντας μια αστεία σύγκριση των πεπραγμένων της περυσινής με τη φετινή σεζόν στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα, ας μετρήσουμε τα εξής:

Σε οχτώ ματς του Champions League και του πρωταθλήματος, παιχνίδια στα οποία η απαίτηση είναι υψηλή και η προσδοκία για μία (έστω μία ρε αδερφέ) υπέρβαση μεγάλη, η ΑΕΚ του Ουζουνίδη έχει καταφέρει το εξής φοβερό: μηδέν νίκες! Ναι καλά διαβάζεις. Μηδέν νίκες σε οκτώ τέτοια ματς. Τυχαίο;

Αναμφίβολα, εμπεριέχει ένα μικρό θράσος να επιρρίπτεις τις ευθύνες στους δημοσιογράφους λέγοντάς τους στο Μόναχο ότι «εσείς δημιουργείτε την αμφισβήτηση» και στο αμέσως επόμενο ματς, να βάζεις μπροστά τα δοκάρια για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και την αποτυχία της ομάδας να πάρει έστω το ματς με τον Ατρόμητο! Ναι, έστω αυτό… Είναι κομματάκι πιο εύκολο από Μπάγερν (μέσα - έξω), Μπενφίκα, Αγιαξ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και ΠΑΟ. Αλλά τελικά, ούτε αυτό…

Σύμφωνοι, τα ίδια έπαθε και ο Χιμένεθ πέρυσι στο ΟΑΚΑ. Το τελικό σκορ έγραψε 0-1, πάλι σε κεκλεισμένων των θυρών ματς. Ναι, είναι αλήθεια ότι δε νίκησε στην Τρίπολη, «χλαπάτσα» έφαγε και τεράστια μάλιστα. Πρέπει να θυμίσω όμως, αυτό που λησμονούν οι περισσότεροι: τότε η ΑΕΚ δεν ήταν μια ομάδα πρωταθλήτρια, όπως επίσης ότι προερχόταν από ένα σωρό επιλογές άκυρων προπονητών, οι οποίοι της μετέδωσαν όλα τα κακά του κόσμου και το μόνο που δεν την έμαθαν, ήταν να νικά.

Του πήρε χρόνο, όμως ο Χιμένεθ τους το έμαθε από την αρχή. Έφτιαξε ένα σύνολο ικανό να κερδίζει. Ανέδειξε την ομάδα πρωταθλήτρια, την οδήγησε σε αήττητο σερί στην Ευρώπη, την έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου. Με εμφατικές νίκες, ανατροπές και (σε κάποιες - αρκετές στιγμές) «ξεσηκωτικό» παιχνίδι στα τελειώματα των αγώνων. Ήταν τα ματς που, μετά το 60’, οι άλλοι έσβηναν και η ΑΕΚ άλλαζε την ταχύτητά της. Τώρα παρακολουθείς μια ομάδα που παίζει καλά για ένα ημίχρονο, «σκάει» γρήγορα και στο φινάλε πελαγοδρομεί… Τέτοια ανημποριά, πέρυσι δεν την είχε.

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ…

… είναι μια δύσκολη υπόθεση. Άπαντες, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου ασφαλώς, εξυμνήσαμε την προσπάθεια του Ουζουνίδη να αναβαθμίσει την ποιοτική ποδοσφαιρική στάθμη. Του αναγνωρίσαμε ότι καταφέρνει να παρουσιάζει σύνολο περισσότερο ελκυστικό στο μάτι. Στην πορεία ωστόσο, η αναποτελεσματικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα ματς, ξεπερνά το επιχείρημα της ατυχίας. Δεν είναι δυνατόν να μετράς οκτώ παιχνίδια υψηλής απαίτησης χωρίς νίκη, χωρίς έστω μία νίκη. Έστω μία βρε αδερφέ να έχεις κάπου να πατήσεις.

Έχει φροντίσει η ομάδα να του παρέχει τις κατάλληλες προϋποθέσεις σε έμψυχο υλικό, προκειμένου να φτάσει εκεί που προσδοκά και στοχεύει; Σίγουρα όχι. Τι έκανε ο ίδιος ο Ουζουνίδης γι αυτό; Επί της ουσίας συναίνεσε: «Δεν πήραμε παίκτη για να πούμε ότι πήραμε». Με τέτοια τρύπα στη μεσαία γραμμή, αν δεν μπορείς να σηκώσεις μπαϊράκι, τουλάχιστον δεν μιλάς. Άσε τη σιωπή σου να εκφράσει μια αντίθεση στα κακώς κείμενα.

Στο -9 από την κορυφή, έστω στο -6 να πάει η ιστορία εφόσον η προσφυγή στο CAS φέρει ανατρεπτικό αποτέλεσμα, το πρωτάθλημα δεν το παίρνεις. Ασφαλώς και έχει δίκιο ο Ουζουνίδης λέγοντας «δεν θα τα παρατήσουμε». Ούτε είναι γόνιμη επίσης η συζήτηση περί αντικατάστασής του αυτή την περίοδο. Και ποιος να έρθει αλήθεια; Δεν είναι αυτό το θέμα. Σημασία έχει αν αφυπνιστούν άπαντες, με πρώτο εκείνον, να κατέβουν από το συννεφάκι και να αντιληφθούν ότι η μάχη θα δοθεί για τη δεύτερη θέση.

Βλέπεις δεν χάνουν οι άλλοι βαθμούς (αυτό είναι πλέον το νέο σλόγκαν να λένε, προκειμένου να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα) όπως έχαναν πέρυσι, δεν χάνει και αυτός ο κερ@@@ ο Ατρόμητος. Κοινώς, το πρόβλημα δεν είναι ότι η ΑΕΚ αδυνατεί να νικήσει, αλλά ότι οι άλλοι οι «σατανάδες» δεν λένε να αφήσουν βαθμό. Συλλογιστική απαξίωσης της ίδιας της ομάδας.