Ας το πιάσουμε από την ανάποδη για να αντιληφθούμε τη σημαντικότητα του χθεσινού ματς, διότι είναι εύκολο να λες ότι η νίκη ήρθε στο χαλαρό (σε ένα βαθμό ισχύει), ταυτόχρονα όμως μειώνει τη σημασία που είχε το παιχνίδι αυτό για την ΑΕΚ, προτού αρχίσει.

Σε οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα, ακόμα περισσότερο σε ενδεχόμενη ήττα, θα έβλεπε το ταβάνι να χαμηλώνει επικίνδυνα, περιμένοντας την επόμενη στραβή για να πέσει και να την πλακώσει.

Η ΑΕΚ δεν έπαθε κάτι στην Κρήτη, διότι πέραν της αναντίρρητης ανωτερότητας σε ποιότητα εν συγκρίσει με τον αντίπαλό της, έχει τα αποδυτήρια για να διαχειριστεί όλα όσα δεν της πηγαίνουν καλά μέσα από μία αυτοδίδακτη σε βάθος ετών, απορρόφηση κραδασμών. Ενδεχομένως ο Τάσος Μπακασέτας, να ακούστηκε ως υπερφίαλος σε κάποιους όταν μετά το ματς της Τούμπας δήλωσε «τώρα θα δείξουμε πόσο μεγάλη ομάδα είμαστε». Εκείνος πάντως, κάθε λέξη την εννοούσε…

Πως ακριβώς όμως ορίζεται η μεγάλη ομάδα; Είναι απλά εκείνη που αντιδρά μετά από δύο άσχημα αποτελέσματα και κατακτά μια απαραίτητη νίκη; Σίγουρα είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Ως τέτοια προσφωνείται εκείνη που αποτελείται από ποδοσφαιριστές οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι ο καθένας μόνος του δεν θα καταφέρει τίποτα και ότι στα δύσκολα, τη δύναμη για να κρατηθεί όρθιος θα την αντλήσει από τον συμπαίκτη του.

Στιγμές δυνατές, μέσα από χαρά και πόνο. Ο Μπακασέτας τρέχει στον πάγκο για να αφιερώσει στον Λαμπρόπουλο το πρώτο γκολ του αγώνα, για να του θυμίσει ότι άπαντες στην ομάδα αναγνωρίζουν τη σπουδαία προσφορά του. Και μετά το τέλος του ματς, δύο παίκτες που έχουν τσακίσει τα γόνατά τους από τους χιαστούς, να κουβαλούν στους ώμους τους τον Λόπες, το επόμενο θύμα της κατάρας των χιαστών μετά τους Μάνταλο (δις), Γιόχανσον, Μπακάκη και Λαμπρόπουλο. Παρεμπιπτόντως, οι δύο τελευταίοι, γνώστες των στιγμών και της επίπονης διαδρομής προς την επιστροφή, ήταν εκείνοι που τον βαστούσαν στα χέρια.

Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΜΑΤΣ

Μέσα από την απώλεια του Λόπες, η ΑΕΚ θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία. Είναι οδυνηρός ο τραυματισμός αυτός όταν συμβαίνει σε έναν ποδοσφαιριστή, με έναν μαγικό τρόπο ωστόσο, η ομάδα αυτή καταφέρνει να σβήνει εκ των έσω αυτές τις απώλειες. Ποιος αλήθεια έδινε τύχη στην Ένωση να κατακτήσει το πρωτάθλημα, όταν έχανε σε διάστημα δύο εβδομάδων τον Μάνταλο και τον Γιόχανσον;

«Θα το αντιμετωπίσουμε και αυτό, ενωμένοι, όλοι μαζί. Και ο Ελντερ θα είναι δίπλα μας συνεχώς, θα παίζουμε και για εκείνον», ήταν τα λόγια ενός συμπαίκτη του, λίγο μετά το τέλος του ματς, όταν επικοινώνησα μαζί του για να μάθω αν όντως ήταν τόσο σοβαρό όσο φαινόταν. Μιλούσε και η φωνή του εξέπεμπε στεναχώρια αλλά μαζί και αυτοπεποίθηση: «Πάμε για τη Μπενφίκα τώρα, θέλουμε νίκη. Για τον Έλντερ».

Μπενφίκα και Ολυμπιακός λοιπόν… Δύο νίκες που θα φέρουν την ΑΕΚ στη διακοπή του πρωταθλήματος με βάσιμες ελπίδες για κάτι καλό στην Ευρώπη (ύστερα από τα ματς με τη Μπάγερν) και στη χειρότερη περίπτωση (μετά το αυριανό ντέρμπι), έναν βαθμό πίσω από την κορυφή του πρωταθλήματος. Στην καλύτερη όμως επικεφαλής του πίνακα κι ενώ θα έχει βγάλει δύο ντέρμπι με τους διεκδικητές του τίτλου και έδρες όπως η Τούμπα, η Τρίπολη και η Κρήτη. Δύο νίκες που είναι ασφαλώς δύσκολο να κατακτηθούν, αλλά με τη νοοτροπία που έχει πλέον η Ένωση, θα είναι και φυσιολογικό να έρθουν.

Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει ωστόσο, ένα είναι το δεδομένο. Αυτή η παρέα δεν έχει μάθει να αποχωρεί δίχως να δίνει μεγάλες μάχες. Οι εποχές της εκπαραθύρωσης από τη μάχη του τίτλου, κατά τους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο, αυτές που έμοιαζαν παγιωμένες για την Ένωση, είναι πια μια μακρινή ανάμνηση. Μια παρελθοντική κατάσταση την οποία ο οργανισμός ΑΕΚ στην παρούσα μορφή του, έχει πλέον αποβάλλει. Θα πολεμήσει μέχρι το τέλος, θα σταθεί όρθια στις αναποδιές. Αν δεν τα καταφέρει, θα έχει πέσει μέσα από πόλεμο.

ΥΓ. Ο Χουλτ θα πάρει περισσότερα ματς, ο Μπακάκης θα θυμηθεί πως είναι να παίζει αριστερά και ο Γκάλο θα δει μετρήσει πιο πολλά ματς ως βασικός. Έτσι θα βγει η δουλειά στα άκρα της άμυνας έως το Γενάρη και βλέπουμε.