Από ένα σημείο και μετά, η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση στο ΣΕΦ ξέφυγε. Η Αρμάνι ξεχείλωσε την διαφορά, το ευχαριστήθηκε και πήρε ένα ματς που δικαίως οι παίκτες της πανηγύρισαν. Ο Ολυμπιακός μετά από δυο υπέροχα διπλά, ηττήθηκε.

Έχασε απλά, έχασε λογικά και σίγουρα δεν κοίταξε ούτε καν να φυλαχτεί για να μην φύγει ψηλά το σκορ της αντιπάλου του. Οι ερυθρόλευκοι είναι καινούργια ομάδα με καινούργιο προπονητή. Και την στήριξη την έχουν ανάγκη. Όταν ο Μπλατ έπιασε λιμάνι, όλοι πίστεψαν ότι θα γέμιζε την ομάδα Αμερικανούς.

Κι όμως, ο Ολυμπιακός έχει μόνο δυο και μάλιστα, παντελώς άπειρους από τις σκληρές απαιτήσεις της Ευρωλίγκας. Κι αν στα προηγούμενα ματς Στρέλνιεκς έκρυβε τον Γκος, αυτή τη φορά ο Γιάνις ήταν λαβωμένος. Από τον Λέντεϊ ο Μπλατ περιμένει πολλά, αλλά θα χρειαστεί γερό στομάχι, για να συνηθίσει ο παίκτης τις απαιτήσεις.

Εγώ προσωπικά εύχομαι κουράγιο στον Μιλουτίνοβ και βλέπουμε… Ο Σπανούλης και οι περισσότεροι μακριά από την καλή τους εικόνα και στην τελική ένας Ολυμπιακός, που σ’ όλο το ματς ήταν μια… ταχύτητα κάτω από την αντίπαλό του. Όλα παίζουν ρόλο.

Οι Πειραιώτες γύρισαν από την Βιτόρια, οι Ιταλοί ήρθαν από το σπίτι τους. Δε το γράφω ως δικαιολογία, αλλά ως πραγματικότητα. Όπως έκανε δυο νίκες που πέρυσι δεν είχε πετύχει, έτσι και υπέστη μια ήττα που πάντα μέχρι πέρυσι ήταν… ροζ φύλλο. Όλα αυτά, στην ανατολή της Ευρωλίγκας. Έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας ακόμη. Οπότε μην τρελαίνεστε.

Η Αρμάνι έχει την δική της ταυτότητα εδώ και χρόνια. Παίζει ελεύθερα, παίζει άνετα, λατρεύει την επίθεση και δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει το μέτρο της άμυνας. Με δυο λόγια δε θα «σκιστούν» ανασταλτικά, αφού γουστάρουν να ‘χουν τη μπάλα στα χέρια τους και όχι να προσπαθούν να την πάρουν από τον αντίπαλο. Δείτε και το στατιστικό. Ο Ολυμπιακός 2/13 τρίποντα και οι Ιταλοί 12/29!!

Από το 26-24 του δεκαλέπτου αποδείκνυαν οι φιλοξενούμενοι πως ήταν έτοιμοι. Ο Τζέιμς οργάνωνε όπως ήθελε, ο Μίτσοβ ελευθερωνόταν με άνεση από την κόκκινη άμυνα (πρόβλημα αυτό) και όταν ένας παίκτης έχει βάλει 13 πόντους στον Ολυμπιακό σε μια περίοδο, αυτομάτως από μόνο του αυτό, είναι μεγάλο ζήτημα. Ο Μπλατ είχε να αλλάξει κάμποσα στην πρώτη παρουσία της ομάδας στο ΣΕΦ!

Και κυρίως να διώξει από τους παίκτες του το άγχος τη έδρας. Ο Μάντζαρης και ο Βεζένκοφ ήταν αυτοί που ήρθαν από τον πάγκο νωρίς και κράτησαν τον Ολυμπιακό σε ένα χρονικό σημείο ζόρικο και με τους Ιταλούς να βγάζουν ορμή και άνεση. Ο Μπλατ κάνει κάτι, που ουδείς από τους προκατόχους του δε το έπραττε. Δεν αλλάζει τους παίκτες με το ρολόι. Δε προχωράει στο ροτέισον γύρω στο 7ο λεπτό όπως κάνουν οι περισσότεροι κόουτς.

Η αλλαγή γίνεται ανάλογα την ανάγκη. Και δε περιμένει να εκτεθεί ένας παίκτης του ή όλη η ομάδα συνεχόμενες φάσεις, για να αλλάξει. Δυο πεντάδες είχε αλλάξει από την πρώτη περίοδο και για να ψαχτεί, αλλά και για να μπερδέψει. Το θέμα βέβαια όταν αντιμετωπίζεις την Αρμάνι είναι, πως πάντα –ειδικά στην αρχή της σεζόν- οι Ιταλοί αισθάνονται ότι μπορούν να κερδίσουν ακόμη και τους… Λέικερς.

Μέχρι να αρχίσουν τα προβλήματα και να τα «γράφουν όλα στα παλιά τους τα παπούτσια». Εδώ κάπου έρχεται και η αδικία για αυτή την ομάδα. Γιατί και ο Πιανιτζιάνι είναι καλός κόουτς και το υλικό του δεν είναι για τα μπάζα. Και μια χαρά διοίκηση έχουν και χρήματα και γενικά είναι από τις ομάδες που ομορφαίνουν την διοργάνωση ακόμη και με την… παλαβομάρα τους.

Ο κόσμος είδε λοιπόν τους Λομβαρδούς να μην έχουν θέματα με τον Σπανούλη και να δουλεύουν καλά στην πίεση. Αυτό τους έδωσε μικρό προβάδισμα στο ημίχρονο και κυρίως τους έφερε να έχουν διψήφια διαφορά όταν το ματς πήγε στην τελική του ευθεία. Τα πράγματα ήταν απλά.

Στην Βιτόρια, η Μπασκόνια ακολουθούσε. Τούτη τη φορά ακολουθούσε ο Ολυμπιακός. Πιο φρέσκοι οι Μιλανέζοι παρά την ήττα από την Ρεάλ. Με περισσότερες λύσεις και με την απουσία του Στρέλνιεκς να είναι «κενό αέρος» που δεν τελείωνε ποτέ.

Ο Μάντζαρης βοήθησε πάρα πολύ, σε ένα βράδυ που ο Γκος συνέχισε να δείχνει άπειρος (αυτό είναι αναμενόμενο αλλά πρέπει και να σταματήσει) και ο Σπανούλης μπλοκαρισμένος από παντού. Ο κόσμος έδωσε… γκάζι, αλλά η ομάδα δε μπορούσε να το γυρίσει με τίποτα. Η περιφέρεια των δυο ομάδων ήταν η μέρα με τη νύχτα.

Ο Τουπάν γνώρισε τι σημαίνει "αγανάκτηση του ΣΕΦ" στα σερί άστοχα σουτ του. Και αυτό χρειάζεται καμιά φορά για να ξέρουν που ήρθαν. Οι περιφερειακοί του Πιανιτζιάνι πίεζαν. Ο Τίμα έδειχνε καθαρά ότι ήθελε μόνο να βάλει, βλέποντας πίσω τα τρένα να περνάνε...

Με έναν Μιλουτίνοβ και ξεσπάσματα Πρίντεζη δε μπορούσε να κερδίσει ο Ολυμπιακός. Και όπως καταλαβαίνετε, θα συνεχίσω να το γράφω είτε σε νίκες, είτε σε ήττες: Η ομάδα άλλον έναν αθλητικό ψηλό, τον θέλει. Έναν… τερματοφύλακα, να παίρνει χρόνο και να παίζει άμυνα για δυο. Ας μη βάζει 15άρες, αλλά τουλάχιστον να δίνει ενέργεια.

Ο Μάντζαρης το πάλευε κάθε φορά που έμπαινε. Πιστεύω ότι αδικήθηκε, έπρεπε να παίξει περισσότερο, αλλά αυτές είναι και συζητήσεις που δε μου αρέσουν πολύ, γιατί γίνονται στις ήττες και όχι στις νίκες. Η Αρμάνι είναι καλή ομάδα. Τη συμπαθώ ακόμη και στα χειρότερά της, ξέρετε γιατί; Έχει ποιότητα, έχει τρέλα, έχει ταλέντο «να φαν’ και οι κότες».

Εντάξει, δε θα πάρει την Ευρωλίγκα, αλλά τουλάχιστον είτε στο γήπεδο την παρακολουθείς, είτε στην τηλεόραση, την απολαμβάνεις για αυτό που παίζει. Δίνουν και το σόου τους.

Ο Νέντοβιτς νοικοκυρεύει πολύ την παλαβομάρα της περιφέρειας. Και στην τελική, ο Τζέρελς δίπλα του, εκεί που είχε Γκάουντλοκ και Τίοντορ, τώρα έχει Τζέιμς και Νέντοβιτς. Ο Μίτσοβ έχει όλο το μπάσκετ μέσα του, φοβερός ο Σέρβος.

Τέλος πάντων, ο Ολυμπιακός είναι το θέμα, που υπέκυψε σχετικά εύκολα. Και γιατί σας το γράφω αυτό; Μα από την αρχή ως το τέλος, οι Ιταλοί διατήρησαν τον ρυθμό και την εικόνα τους. Και με την Ρεάλ ήταν καλοί, απλά η πρωταθλήτρια Ευρώπης έχει περισσότερες λύσεις από τον Ολυμπιακό αυτή την εποχή.

Το 2-1 καλό είναι, μπορεί να γίνει 3-1, μπορεί και 2-2. Την ερχόμενη εβδομάδα άλλη μια γρήγορη και αθλητική ομάδα «σκάει μύτη» στο ΣΕΦ. Η Μακάμπι. Ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του, μαθαίνουν και θα συνεχίσουν να μαθαίνουν για καιρό ακόμα.

Τα είπα μετά τις νίκες σε Μόσχα και Βιτόρια, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε και μετά από μια ήττα. Ο δρόμος είναι μακρύς, χρειάζεται υπομονή και θετική ενέργεια. Και «γεμάτο» ρόστερ. Τα λέμε μετά την Μακάμπι…

Photo credits: eurokinissi