"Αν δεν είναι αυτός ο πατριάρχης, τότε ποιος είναι; Μην τρελαθούμε κιόλας. Η λέξη "Πατριάρχης" βγήκε για τον Αντρέα τον Γαρύφαλλο".

Ο Κούλης Ιωσηφίδης, ήταν από τα αγαπημένα παιδιά του μεγάλου Αντρέα Γαρύφαλλου που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών και μοιράζεται με το Sport24.gr τις αναμνήσεις του από τον πατέρα του λόχου.

" Ήταν ο μέντορας όλων μας, ουσιαστικά όλου του ελληνικού πόλο. Είχα την τύχη και τον είχα προλάβει και ως συμπαίκτη και φυσικά μετά ως προπονητής. Ο άνθρωπος ήταν μοναδικός με εξαιρετικό ταλέντο. Πρώτα απ’ όλα ήταν θαυμάσιος κολυμβητής, πρωταθλητής Ελλάδος, πράγμα που χρησιμοποιούσε και στο πόλο. Ποτέ δεν έπαιζε αυτό που λέμε "καθιστό πόλο". Ήταν γρήγορος παίκτης και αυτό το είδος του παιχνιδιού του άρεσε. Αλλά και ως προπονητής ήταν βιβλίο ολάκερο.

Όταν ήθελε να μας δείξει κάποια άσκηση και έβλεπε ότι δεν την εφαρμόζαμε σωστά, βούταγε μέσα στην πισίνα, έπαιρνε τη μπάλα, μας έπιανε από το χέρι και μας το έδειχνε. Τότε δεν υπήρχαν βίντεο και τέτοια, ο κυρ Αντρέας ήταν ζωντανή εικόνα, τι καλύτερο από αυτό.

Ναι, ήταν αυστηρός όταν έπρεπε. Έτσι δεν είναι ο πατέρας με τα παιδιά του, όταν πρέπει να τα νουθετήσει; Η πολλή δημοκρατία σε μια ομάδα μάλλον δεν κάνει καλό", λέει ο Κούλης Ιωσηφίδης που μας θυμίζει και το πώς ουσιαστικά έφτιαξε την αυτοκρατορία του Εθνικού.

"Μας μάζευε στο σπίτι του και μας τάιζε η γυναίκα του η κυρία Ελένη. Μας πήγαινε πολλές φορές και μας έπαιρνε από την προπόνηση με το αυτοκίνητο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μας είχε μια γροθιά και μετά έλεγε: "Άντε πάμε τώρα να νικήσουμε" και μπαίναμε στην πισίνα και νικούσαμε. Πως νομίζετε φτιάχτηκε αυτή η αυτοκρατορία.Άλλες εποχές, ρομαντικές, αξέχαστες.

Ξέρω ότι από εκεί ψηλά θα χαμογελάει που θα βλέπει και πάλι τον αγαπημένο του Εθνικό να πρωταγωνιστεί και να είναι στις υψηλές θέσεις. Ελπίζω και εγώ όσο ζω να μπορέσω να δω και πάλι κάποια στιγμή στην κορυφή την ομάδα μας", καταλήγει εμφανώς συγκινημένος ο Κούλης Ιωσηφίδης.

"Ψηλέ, σε θέλω σφαίρα στο νερό"

Ο Αντώνης Αρώνης είχε πάει με κοντά παντελονάκια στον Εθνικό και από το 1973, είχε την τύχη να έχει τον "Πατριάρχη" προπονητή σε όλες τις "μικρές" εθνικές ομάδες και αργότερα στην ανδρών, με αυτόν άλλωστε προπονητή συμμετείχε και στην πρώτη του Ολυμπιάδα στη Μόσχα το 1980.

Θυμάται και αυτός μέσω του Sport24.gr ανέκδοτες ιστορίες: " Να πω ότι χρωστάω την ύπαρξή μου στο πόλο σε αυτόν τον άνθρωπο; Θα είναι και λίγο. Με είχε από παιδάκι και με είχε πιστέψει από την πρώτη στιγμή, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση το ότι ήθελε να παίζουμε γρήγορα.

" Ψηλέ σε θέλω σφαίρα στο νερό", μου έλεγε, εξηγώντας μου πόσο σημαντικό είναι η ταχύτητα στο πόλο. Τότε μας φαινόταν ίσως λίγο παράξενο, αλλά αυτά που μας έλεγα, τα δίδασκαν είκοσι χρόνια μετά. Ο άνθρωπος ήταν μπροστά από την εποχή του.

Τότε δεν υπήρχαν σχεδόν κολυμβητήρια στην Αθήνα, εμείς κάναμε προπόνηση στις εγκαταστάσεις των Ναυτικών Δοκίμων, το καλοκαίρι σε θαλασσινό νερό στο Πασαλιμάνι ή στην Πλατεία Αλεξάνδρας και για τα μεγάλα ματς ανεβαίναμε στο Ζάππειο.

Εγώ ανέβαινα από Πειραιά με το λεωφορείο και το μεσημέρι έτρωγα κανένα σαγανάκι από ένα μαγαζάκι εκεί κοντά ή κάτι από το κυλικείο του κολυμβητηρίου και κοιμόμουν λίγο κάτω από το βατήρα, για να είμαι στην ώρα μου και στην απογευματινή προπόνηση! Εκεί ο κυρ Αντρέας ήταν έτοιμος για όλα και πάντα δίπλα μας.

Χ άσαμε την Ολυμπιάδα του 1976 στο Μόντρεαλ γιατί λόγω δικτατορίας, η ηγεσία τότε δεν μας επέτρεψε να ταξιδέψουμε στην Κολομβία το 1975 για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπου θα παίρναμε την σίγουρα την πρόκριση. Μας στοίχισε όπως και του κόουτς, αλλά μας είπε: "Μην ανησυχείτε, θα πάμε ξανά στην επόμενη" όπως και έγινε και έκανα και εγώ ντεμπούτο. Είχα δεθεί πολύ μαζί του γιατί ήταν κοντά και τα σπίτια μας αφού και εγώ ήμουν Πειραιώτης με το πατρικό μου τότε στην Πειραϊκή", λέει ο νυν μάνατζερ της εθνικής ομάδας.

Πορεία θριάμβων

Ο συνάδελφος Φώντας Χήτας, παρουσίασε για λογαριασμό της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας το πορτραίτου του Αντρέα Γαρύφαλλου, σε μια εξαιρετική δουλειά που την παραθέτουμε αυτούσια.

" Ως μικρό φόρο τιμής στον Ανδρέα Γαρύφαλλο, που γεννήθηκε το 1931, το Γραφείο Τύπου της ΚΟΕ, σας παρουσιάζει ένα αφιέρωμα.

Ως αθλητής , μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 (Μέξικο), όπου ήταν και προπονητής ταυτόχρονα (!), πετυχαίνοντας 4 γκολ. Νωρίτερα με την Εθνική ομάδα μετείχε στους 1ους Μεσογειακούς Αγώνες (Αλεξάνδρεια) όπου η Ελλάδα ήταν 3η, καθώς και το 1967 στην Τύνιδα(4η η Ελλάδα). Το 1958 ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής κολύμβησης στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βουδαπέστης.

Με τον Εθνικό Πειραιά – με τον οποίο υπήρξε και δύο φορές πανελληνιονίκης κολύμβησης - κατέκτησε ως αθλητής 17 συνολικά πρωταθλήματα Ελλάδας από το 1948 έως το 1968 και 6 Κύπελλα Ελλάδας από το 1953 έως και το 1958 που ολοκληρώθηκε η πρώτη περίοδος της διοργάνωσης.

Στον πρώτο τελικό (1953), με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, το Κύπελλο κρίθηκε στην 3η παράταση (5-4), μετά από 58 ολόκληρα αγωνιστικά λεπτά! Ήταν μάλιστα εκείνος που πέτυχε και τα 5 γκολ της αναμέτρησης που στην κανονική διάρκεια είχε βρει τις δύο ομάδες ισόπαλες (3-3)!

Πολύ αργότερα (1985), ως προπονητής του Άρη Θεσσαλονίκης, αντιμετώπισε τον Εθνικό τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας (8-7 οι Πειραιώτες).

Στην Α1 Ανδρών διετέλεσε τεχνικός του ΝΑΟ Κέρκυρας (1987-88), του Ηρακλή (1996-97) και του Εθνικού (1997-98) όπου αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως αθλητής και προπονητής του. Συνεργάστηκε επίσης με τον Παναθηναϊκό και τον ΝΟ Χίου.

Ως ομοσπονδιακός τεχνικός, οδήγησε σε δύο διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων την Εθνική μας ομάδα την οποία κοουτσάρισε το 1968 και την περίοδο 1973-1982. Το 1968 στο Μεξικό (14η) και το 1980 στη Μόσχα (10η). Ήταν προπονητής της στα Προολυμπιακά του 1968 στο Μιλάνο, του 1979 στο Χβαρ και το 1980 στη Σόφια.

Μαζί του Εθνική ομάδα μετείχε σε 3 Παγκόσμια πρωταθλήματα. Το 1973 στο Βελιγράδι (12η), το 1978 στο Βερολίνο (12η) και το 1982 στο Γκουαγιακίλ (12η). Ακόμη στα προκριματικά του 1973 στο Χβαρ και του 1975 επίσης στο Χβαρ (αποκλείστηκε).

Επίσης στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 1977 στο Φάλκοπινγκ (9η/1η στη Β’ κατηγορία) και του 1981 στο Σπλιτ (10η/2η στη Β’ κατηγορία), καθώς και στα προκριματικά του 1974 στο Λονδίνο (4η αποκλείστηκε) και του 1981 στην Κίκιντα (3η)

Προπονητής της Εθνικής Νέων σε 3 Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το 1975 στο Γιόνκεπινγκ (9η), το 1980 στο Σιτάρντ (13η) και το 1992 στο Σοπρόν όπου η ελληνική υδατοσφαίριση κατέκτησε το πρώτο της μετάλλιο (χάλκινο) στις υποδομές με νίκη (9-8) επί της Ιταλίας στον μικρό τελικό.

Ήταν προπονητής της Εθνικής ομάδας Ανδρών, στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1975 στο Αλγέρι 4η) και του 1979 στο Σπλιτ (4η).

Ως παίκτης – προπονητής ανέβηκε δύο φορές στην κορυφή του κόσμου με την Εθνική Ενόπλων".