Λόγια, λόγια, λόγια… Πολλά λόγια για ακόμη μια φορά μετά το μαφιόζικου τύπου bullying στον ρέφερι Θανάση Τζήλο. Από πολλές ομάδες, από την ΕΠΟ και την Super League, από τον Υφυπουργό Αθλητισμού… Γιατί αυτή η επίθεση συνιστά σκληρό μεν, αλλά bullying;

Διότι – μην αυταπατόμαστε – αν ήθελαν τα «παλικάρια», θα έκαναν χειρότερα. Ακόμη και μες στη μέση του δρόμου. Ή αλλού. Κάποια άλλη στιγμή. Ό,τι γουστάρουν, κάνουν, άλλωστε. Έχει αποδειχθεί στο διηνεκές ότι η «τρομοκρατία» αντίπαλο δεν έχει στο πεδίο του ελληνικού (παρα)ποδοσφαίρου.

Παλιότερα, ήταν ο Φίλιππος Μπάκας, ο οποίος είχε διευθύνει το 1995 τον τελικό Κυπέλλου μεταξύ του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ (1-0). Το τρόπαιο κρίθηκε από ένα αμφισβητούμενο πέναλτι (του Βλάχου στον Βαζέχα) και δέκα ημέρες μετά, κι ενώ ο ρέφερι βρισκόταν σε ταξί στη λεωφόρου Αλίμου, δέχθηκε επίθεση από «φουσκωτούς» που φορούσαν κράνη. Τον χτύπησαν άγρια και στην συνέχεια χάθηκαν στα στενά με τις μηχανές τους.

Ήταν επίσης θύμα ο Γιώργος Σπανέας, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 1996 είχε σφυρίξει το περίφημο ανύπαρκτο πέναλτι υπέρ του Παναθηναϊκού στη Νέα Σμύρνη, κόντρα στον Πανιώνιο. Μετά από λίγες ημέρες το μαγαζί του με λάστιχα αυτοκινήτων στο Μπραχάμι κάηκε από πυρκαγιά, ενώ την ίδια περίοδο ο Νίκος Αγγελάκης του Ιωάννη είχε ξυλοκοπηθεί από άγνωστο που εμφανίστηκε μπροστά του με σιδερολοστό.

Πιο «χοντρό» ήταν το χτύπημα εναντίον του Γιάννη Σπάθα, πατέρα του Ηλία Σπάθα, ο οποίος ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Διαιτητών Πειραιά. Δύο άγνωστοι με μηχανές τον πλησίασαν στο Κερατσίνι και ο συνεπιβάτης τον πυροβόλησε έξι φορές στα πόδια τον Ιούλιο του 1999.

ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ, ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Αλλά και μετά την… ίδρυση της Super League η ατμόσφαιρα Μαφίας δεν εξατμίστηκε. Παρότι επί περίπου μια δεκαετία (2000-2009) τα κρούσματα είχαν ελαχιστοποιηθεί, τα τελευταία εννιά χρόνια οι παντός είδους καταγεγραμμένες επιθέσεις είναι περισσότερες από 30.

Προσοχή: οι καταγεγραμμένες εναντίον προσώπων που σχετίζονται με τη διαιτησία. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι bullying με φραστικές ή άλλου είδους απειλές έχουν δεχθεί περισσότεροι, χωρίς να το γνωρίζουμε εμείς!

Επίσης προσοχή: η αναφορά γίνεται μόνο για ανθρώπους που εμπλέκονται με τη διαιτησία. Δηλαδή στελέχη (εν ενεργεία ή πρώην κατά τη χρονική στιγμή των επιθέσεων) της ΚΕΔ, ρέφερις, βοηθούς διαιτητών, παρατηρητές. Δεν συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτές οι επιθέσεις ή τα παντός είδους «μηνύματα» και απειλές σε δημοσιογράφους και παράγοντες.

Και δεν είναι μόνο αυτά!

ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΕΝΟ

Να θυμηθούμε την επίθεση κουκουλοφόρων στις 5 Σεπτεμβρίου 2016 στην κλήρωση της Football League όπου επρόκειτο να βραβευθεί ο Γιώργος Γκιρτζίκης ή τις σφαίρες στα πόδια του δικηγόρου Αργύρη Λίβα τον Νοέμβριο του 2015;

Να θυμηθούμε ότι τον Νοέμβριο του 2016 τυλίχθηκε στις φλόγες το αυτοκίνητο του προέδρου της ΕΠΣ Λέσβου, Σταύρου Ψαρόπουλου ή τα πιο πρόσφατα παρόμοια περιστατικά στο αυτοκίνητο του προέδρου της ΕΠΣ Άρτας, Θανάση Τρομπούκη (Νοέμβριος 2017) ή της συζύγου του υπεύθυνου ανάπτυξης διαιτησίας της ΕΠΟ, Ντέπυς Βασσάρα (Δεκέμβριος 2017);

H' μήπως ξεχάσαμε το… δώρο για Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά που είχε δεχθεί πριν από έναν χρόνο ο πρόεδρος της ΕΠΟ, Βαγγέλης Γραμμένος, με τρισέλιδη επιστολή και μια σφαίρα για… ενθύμιο;

Κοτζάμ πρόεδρος της ΕΠΟ απειλήθηκε, αλλά… nada. Nothing, τίποτα, rien de rien. Oυδεμία υπόθεση έχει ξεκαθαριστεί. Ο νόμος της «ομερτά» ζει και βασιλεύει. Λογικό από τη μια πλευρά.

Ποιος οικογενειάρχης θα τολμήσει να ρισκάρει περισσότερα; Ποιος επαγγελματίας θα τολμήσει να πει όσα ξέρει; Μα ακόμη κι αν μιλούσαν τα θύματα, άκρη θα έβγαινε όχι από τις αθλητικές, αλλά από τις ανακριτικές και τις αστυνομικές αρχές.

ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ…

Εχει αποδειχθεί περίτρανα πως όταν η αστυνομία βάζει στόχο, τον πετυχαίνει! Η’, έστω, φτάνει πολύ πολύ κοντά στην επίτευξή του. Πάμπολλες υποθέσεις ναρκωτικών, η πολύκροτη ιστορία της 17Ν, η υπόθεση της «Χρυσής Αυγής» και αρκετές άλλες έχουν φτάσει έως την άκρη του νήματος. Πώς;

Με υπομονή, έρευνα, ισχυρότατα κίνητρα, βούληση και καλώς εννοούμενη πίεση από πολύ «ψηλά». Με συντονισμό πολλών ανθρώπων από διαφορετικά πεδία μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Όχι, δεν είναι εύκολο. Ούτε «γρήγορο». Χρειάζεται χρόνος, συνεργασία, μυστικότητα, προσοχή σε λεπτομέρειες, γνώση του παρασκηνίου, κοριοί, παρακολούθηση, πολλά…

Αν κάποιος δεν θέλει να μιλήσει, δεν θα μιλήσει. Δεν πιστεύω ότι θα το κάνει επί της ουσίας ο Θανάσης Τζήλος όταν συνέλθει κυρίως από το ψυχολογικό σοκ το οποίο πολλάκις σ΄αυτές μένει χαραγμένο ανεξίτηλα στην ψυχή και στο μυαλό εφ’ όρου ζωής. Δεν το έκαναν πολλοί άλλοι στο παρελθόν. Όχι ότι τα «θύματα» γνωρίζουν πάντα κρυφές πτυχές των υποθέσεών τους.

Πολλοί εξ αυτών απλώς βιώνουν την σκληρή μορφή της σωματικής ή ψυχολογικής βίας και δεν μπορούν να καταθέσουν ή να περιγράψουν κάτι «βοηθητικό» η αποκαλυπτικό για την έρευνα, περισσότερο από εκείνο που έζησαν.

Και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, «κουμπώνει» ο ρόλος της αστυνομίας, η οποία με τα πάμπολλα μέσα που διαθέτει πια, κλήθηκε σε κάποια από τα περιστατικά να κάνει την έρευνά της. Όσο μάθατε εσείς τα αποτελέσματα, τα μάθαμε και εμείς.

Κοντολογίς, αν δεν υπάρξει σαφής κυβερνητική βούληση, ο Θανάσης Τζήλος θα καταγραφεί απλώς ως ένα επιπλέον όνομα στη μακρά λίστα των θυμάτων στο ελληνικό παραποδόσφαιρο. Η FIFA και η UEFA θα παρακολουθούν, η «ομερτά» θα παγιωθεί, ο Μέλο Περέιρα και οι δύο συνεργάτες του θα διηγούνται μετά από πολλά χρόνια τις απίθανες ιστορίες του ελληνικού παραποδοσφαίρου και θα ζήσουμε εμείς καλά και οι «μπούληδες» καλύτερα…

Υ.Γ. Ίσως μια αχτίδα φωτός να αποτελούν ο Τάσος Σιδηρόπουλος (που έχει πέσει θύμα επίθεσης στο αθλητικό κέντρο του Άγιου Κοσμά) και ο Τάσος Παπαπέτρου. Διότι οι δύο κατά τεκμήριο (δηλαδή βάσει της κατηγορίας στην οποία σφυρίζουν διεθνή ματς) κορυφαίοι ‘Ελληνες διαιτητές δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια και με κλειστά στόματα και αυτό τους διαφοροποιεί ως leaders συγκριτικά με αρκετούς εκ των παλαιότερων συναδέλφων τους…