Κάθε ματς του φετινού Ολυμπιακού μοιάζει -δυστυχώς- με ένα σαραντάλεπτο παραγωγής προβληματισμών. Κερδίζει-χάνει, η ομάδα του Πειραιά σε βάζει στην άβολη θέση να κάνεις κυρίως αρνητικές σκέψεις για εκείνη. Κάνει μεγάλο ματς ο Μπράντον Πολ; Αναρωτιέσαι αν θα έχει συνέχεια. Μπαίνει για 23 λεπτά ο Τέιλορ Ρότσεστι στο Μόναχο; Λες πως είναι δυνατόν παίκτης που αποκτήθηκε πριν από δύο εβδομάδες να παίζει περισσότερο από άλλους που έκαναν προετοιμασία από τον Αύγουστο. Παλεύουν με πείσμα, παίζουν καλό μπάσκετ οι Πειραιώτες, βρίσκονται στο +12 και λυγίζουν σε δικό τους παιχνίδι ; Λες ΟΚ, τι είχαν τι έχασαν, άλλωστε ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι αντιλαμβάνονται πλέον πως η οκτάδα είναι ένα άπιαστο όνειρο.

Και κάπως έτσι αισθάνεσαι πλέον σίγουρος πως το dna αυτής της ομάδας έχει πραγματικά αλλοιωθεί. Τότε, το μυαλό πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω. Τι να περιμένεις στη συνέχεια αυτής της χρονιάς και στους 25 αγώνες που μένουν; Ποιος είναι ο αληθινός στόχος του Ολυμπιακού; Πόσοι από τους παίκτες του φετινού ρόστερ θα βρίσκονται και του χρόνου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας; Μπορείς να φτιάξεις μια μακροσκελή λίστα από τέτοια ερωτήματα και απάντηση να μη βρίσκεις.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΣΕ ΤΑ 7 ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Σκορ πρώτης περιόδου στο Μόναχο: 23-17. Μία ασίστ για επτά λάθη είχε ο Ολυμπιακός κι αυτό το -6 έμοιαζε πραγματικά με δώρο της Μπάγερν. Ο Κεστούτις Κεμζούρα άνοιξε το ματς με την πεντάδα που χρησιμοποίησε απέναντι στη Ζάλγκιρις Κάουνας, με τους Κόνιαρη, Σπανούλη, Παπανικολάου, Πρίντεζη, Μιλουτίνοβ, στο πεντάλεπτο οι Πειραιώτες είχαν πουλήσει πέντε μπάλες και στο εξάλεπτο έξι.

Δεν είδαμε συνεργασίες, κυρίως όμως δεν είδαμε αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε βρισκόταν στην άκρη του ερυθρόλευκου πάγκου: τη συνεχή και επίμονη τροφοδοσία του Νίκολα Μιλουτίνοβ, του κορυφαίου σέντερ της EuroLeague, που έπρεπε να χτυπήσει τον αδύναμο αμυντικά Γκρεγκ Μονρό είτε για να σκοράρει, είτε για να τον φθείρει με φάουλ. Πάνω-κάτω πήγαινε ο Σέρβος και η ομάδα του ήταν τυχερή που ο Αμερικανός σέντερ της Μπάγερν έκλεισε το ματς με 7/17 δίποντα -χάρη κυρίως στον Μιλουτίνοβ. Στο ΝΒΑ ο Μονρό χάριζε γέλιο με τις τραγικές αντιδράσεις του στην άμυνα, ο Κεμζούρα όμως δεν εκμεταλλεύθηκε το υπερόπλο που έχει στη διάθεσή του όπως έκανε από την άλλη πλευρά ο Ράντονιτς με τον Λούτσιτς απέναντι στον Σπανούλη στο χαμηλό ποστ. Είμαι πραγματικά περίεργος να δω πως θα αντιμετωπίσει τον ψηλό των Βαυαρών ο Γιώργος Βόβορας το βράδυ της Παρασκευής έχοντας παρακολουθήσει τον χθεσινοβραδικό αγώνα...

ΚΕΡΔΙΣΕ ΠΑΙΚΤΕΣ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΑΛΛΟΥΣ

Λέμε συνεχώς ότι ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει παίκτες και ίσως στο Μόναχο κάποιες αποφάσεις του Κεμζούρα να αποδειχθούν στη συνέχεια της χρονιάς επιπόλαιες. Από τη μία ο Κέβιν Πάντερ είδε ένα τεράστιο DNP δίπλα από το όνομά του, από την άλλη ο Βασίλης Σπανούλης είδε τον Τέιλορ Ρότσεστι να παίζει αρκετά περισσότερο από αυτόν και να χρησιμοποιείται με τουλάχιστον συζητήσιμο τρόπο.

Για τον Πάντερ, τα δεδομένα είναι απλά. Δεν έχει προσαρμοστεί στο σύνολο, δεν είναι συνεπής σε άμυνα κι επίθεση, σπάει συστήματα και παίρνει σουτ υπό κακές προϋποθέσεις, ωστόσο δεν είναι ξεκάθαρος ο τρόπος με τον οποίο ο προπονητής του θέλει να τον χρησιμοποιήσει. Τον είδαμε να παίζει στον άσσο και να κατεβάζει την μπάλα, δεν τον είδαμε όμως να κινείται χωρίς αυτή και να βγαίνει από τα σκριν για να εκτελέσει. Τον είδαμε να παίρνει, για παράδειγμα, 21 σουτ απέναντι στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, δεν τον είδαμε όμως να είναι συνεπής στο πίσω μέρος του γηπέδου. Με 4/25 σουτ στα προηγούμενα τρία ματς είναι λογικό ο Κεμζούρα να θέλει να δοκιμάσει εναλλακτικές λύσεις, πόσο λογικό μπορεί όμως να θεωρηθεί το DNP και πως ο Πάντερ θα ενσωματωθεί στο σύνολο από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ματς ελληνικού πρωταθλήματος για να γράψει χιλιόμετρα στο παρκέ; Αν ο Κεμζούρα του δώσει 25 λεπτά στο Βερολίνο, σε τι κατάσταση θα είναι αγωνιστικά και ψυχολογικά; Κι αν ο Λιθουανός τον κρατήσει ξανά σε ρόλο θεατή, πως θα το διαχειριστεί ο Πάντερ που ήρθε για να αναλάνβει έναν πολύ σημαντικό ρόλο;

Ο Σπανούλης, από την άλλη, έπαιξε 16 λεπτά και στο τέταρτο δεκάλεπτο ήταν αρνητικός. Προφανώς ο Γουέιντ Μπάλντγουιν άξιζε τα 29 κι ο Τέιλορ Ρότσεστι τα 23, όμως πόσο πιθανό ήταν ο δεύτερος να βγάλει κρίσιμες άμυνες στο φινάλε και πόσο αναμενόμενη ήταν η στόχευσή του από τη Μπάγερν; Τις απαντήσεις μπορείτε να τις δώσετε εσείς. Δεδομένα και οι δύο Αμερικανοί έκαναν σπουδαία δουλειά, δεδομένα ο Σπανούλης δεν θα κυριαρχεί σε κάθε αγώνα όπως έκανε απέναντι στη Ζάλγκιρις Κάουνας στο ΣΕΦ, γι' αυτό πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία ώστε ο κάθε ένας να προσφέρει στον τομέα που μπορεί και να συμπληρώνει τον διπλανό του. Στο Μόναχο αυτό δεν συνέβη, με τον Kill-Bill να βρίσκεται στο ματς νωρίς στην τέταρτη περίοδο και τον Ρότσεστι να κλείνει τον αγώνα απέναντι στον Λο που τον νίκησε κατά κράτος.

ΠΑΛΕΨΕ, ΕΔΕΙΞΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΕΜΕΙΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Το σκορ της δεύτερης και της τρίτης περιόδου ήταν 32-46. Σε αυτό το εικοσάλεπτο ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός, κάποιες στιγμές ήταν και απολαυστικός. Με 20 λεπτά όμως δεν μπορείς να κερδίσεις εκτός έδρας μια ομάδα πληγωμένη που έχει ξεκάθαρο στόχο να κυνηγήσει την οκτάδα. Στο τέλος της βραδιάς το αποτέλεσμα είχε μικρή σημασία μπροστά στα οφέλη και τις ζημιές που είχαν οι Πειραιώτες στο Μόναχο. Έδειξαν σε μεγάλο μέρος της αναμέτρησης ότι έχουν ταλέντο και διάθεση, γι' αυτό και θα πρέπει να κρίνονται με αυστηρότητα, στο υπόλοιπο κομμάτι όμως (πρώτο και τέταρτο δεκάλεπτο) ήταν αποκαρδιωτικοί κι αυτή τη φορά, όπως προείπαμε, ο προπονητής τους ήταν ο κύριος υπεύθυνος.

Θα πείτε, ο Κεμζούρα έκανε το αντιαθλητικό στον Λο; Όχι, δεν το έκανε αυτός, γιατί όμως ο Ολυμπιακός έφτασε να παίζει τη νίκη στο τελευταίο δίλεπτο; Γιατί όταν η Μπάγερν ξέσπασε και το 55-67 έγινε 65-69 ο Κεμζούρα καθυστέρησε υπερβολικά να καλέσει timeout; Γιατί με την ομάδα του να έχει φορτωθεί με τέσσερα ομαδικά φάουλ από το 33' και με τη Μπάγερν να πηγαίνει από πολύ νωρίς στις βολές δεν ακούμπησε την μπάλα στη ρακέτα για να φθείρει και εκείνος τους γηπεδούχους; Γιατί επέλεξε ένα πιο... υπομονετικό/αργό τρόπο επίθεσης στο τέταρτο δεκάλεπτο αντί να τρέξει και να πιέσει τους έξι του ροτέισον του Ράντονιτς;

Μεταξύ μας, όλα αυτά είναι μάλλον λεπτομέρειες. Ο Ολυμπιακός θα κάνει κάποιες μεγάλες νίκες, θα κερδίσει ματς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τους 6000 πιστούς οπαδούς του να τον χειροκροτούν, θα χάσει αρκετά παιχνίδια εκτός Ελλάδας. Σε αυτή τη φάση της χρονιάς, οι Πειραιώτες ακόμη ψάχνουν και ψάχνονται, αναζητούν μεγάλες ατομικές εμφανίσεις για να "επιβιώνουν", δεν έχουν συνοχή στην άμυνα και συνέπεια για σαράντα λεπτά. Ας ελπίζουμε, λοιπόν, σε εμφανίσεις όπως αυτή στο Μόναχο και σε ωραίους αγώνες και από εκεί και πέρα ό,τι περισσότερο έρθει, θα είναι καλοδεχούμενο.

Τα πραγματικά σημαντικά για τους ερυθρόλευκους βρίσκονται έξι-επτά μήνες μακριά.

Το χτίσιμο του επόμενου Ολυμπιακού πρέπει να ξεκινήσει... χθες. Όχι από το μηδέν, δεν χρειάζεται ισοπέδωση, χρειάζεται όμως πλάνο, γενναίες αποφάσεις και, ξεκάθαρα πλέον, μια δεύτερη Λίγκα που θα βοηθήσει τους Πειραιώτες να δουλέψουν σε φυσιολογικές συνθήκες για να βελτιώνονται, να σβήνουν τα λάθη τους, να δοκιμάζουν πρόσωπα και καταστάσεις και να δίνουν ισάξιες ευκαιρίες σε όλους τους παίκτες του ρόστερ τους.