Παρεξηγημένος, αλλά δίκαιος. Σκληρός, αλλά ρεαλιστής. Φιλόδοξος, αλλά προσγειωμένος. Ο Άρης Λυκογιάννης δεν είναι ο... τυπικός Έλληνας προπονητής, είναι μια κατηγορία μόνος του. Όσοι τον έζησαν (παίκτες, παράγοντες, οπαδοί) ξέρουν ποιος είναι και τι έχει προσφέρει στο άθλημα. Κάποιοι είναι ορκισμένοι οπαδοί του και πληρώνουν τα Σαββατοκύριακα εισιτήριο για χάρη του.

Παθιασμένος με τη δουλειά και την οικογένειά του, "κέρβερος" στο παρκέ, ήσυχος στην καθημερινότητά του, ο 49χρονος τεχνικός του Χολαργού έχει χαράξει την δική του ξεχωριστή πορεία στο ελληνικό μπάσκετ και πορεύεται σύμφωνα με τις αξίες που έχει στο μυαλό του. Δεν κάνει... εκπτώσεις στις αρχές του και περιμένει μια ευκαιρία για να βρεθεί στο υψηλότερο επίπεδο για να απολαύσει αυτό που δεν απόλαυσε την άνοιξη του 2015 όταν κάθισε για λίγο στον πάγκο του Παναθηναϊκού των χιλίων προβλημάτων.

Δεν είναι "εύκολος" άνθρωπος και το παραδέχεται. Δεν κάνει δημόσιες σχέσεις κι αυτό ίσως να τον έχει κρατήσει λίγο πίσω. Αναφέρεται συνεχώς στην οικογένειά του, στη σύζυγό του Ρούλα και τους δύο γιους του, στον πατέρα του που του έδωσε τα εφόδια για να γίνει αυτός που είναι σήμερα, ως γνήσιος Πατησιώτης λατρεύει τον Σπόρτιγκ και ονειρεύεται να γυρίσει κάποια μέρα εκεί.

To Sport24.gr κάθισε για δύο ώρες μαζί του στο House Twenty Four κι ο coach Λυκογιάννης δεν είχε πρόβλημα να απαντήσει σε όλα. Ακόμη και στην ερώτηση " γιατί δεν έκανες φάουλ στον Θανάση Αντετοκούνμπο;" που του έδωσε μια... ασίστ για να εξηγήσει πόσο διαφορετική και πόσο απαιτητική είναι η δουλειά ενός προπονητή αυτού του επιπέδου, αντίθετα με όσα νομίζει ο μέσος οπαδός.

Πως είναι τα πράγματα στον Χολαργό;

Υπάρχουν δύο σκέλη. Το ένα είναι το οργανωτικό, το άλλο είναι το αγωνιστικό. Το δεύτερο θεωρώ πως έχει πάει αρκετά καλά, το μπάτζετ που είχαμε να διαχειριστούμε μας έδινε στο ξεκίνημα μια αισιοδοξία ότι είχαμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε μια καλή ομάδα. Είμαι αρκετά ευχαριστημένος κι αυτό φαίνεται και στην πράξη. Στο πρώτο, έγιναν πάρα πολλά πράγματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Μια ομάδα που έρχεται από τελείως ερασιτεχνικό επίπεδο και πρέπει να βρεθεί στα δεδομένα της Α1, έχει να ανεβεί ένα βουνό. Υπάρχουν και κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν ή να γίνουν με έναν καλύτερο τρόπο. Φυσιολογικά πράγματα για μια ομάδα με μηδενικό βαθμό εμπειρίας από αυτό το επίπεδο. Θεωρώ πως την επόμενη χρονιά θα μπορεί να διαχειριστεί πράγματα με καλύτερο τρόπο.

Ποιο είναι το ταβάνι του φετινού Χολαργού;

Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω, δεν μου αρέσει να βάζω στόχους. Ποτέ δεν το έκανα, σε καμία ομάδα μου. Εχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, αλλά προσπαθώ να τα κρατάω για εμένα. Τη χρονιά που ήμουν στον Ίκαρο στην Α2, ήξερα ότι πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ποτέ δεν το είπα. Τώρα λέω από την αρχή της σεζόν πως μια νεοφώτιστη ομάδα σαν τον Χολαργό, πρέπει να κερδίσει τον σεβασμό της μπασκετικής κοινότητας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Από εκεί και πέρα, όσο καλύτεροι παρουσιαζόμαστε στο γήπεδο, τόσο πιο ψηλά θα πάμε.

Πιο ψηλά απ'όλους θα φτάσει ο Πρίφτης

Ποιος είναι ο κορυφαίος ξένος και ποιος ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής;

Αυτό είναι σχετικά υποκειμενικό. Βάσει χρόνων παρουσίας και βάσει συνέπειας και αποτελεσμάτων, δεν νομίζω πως μπορεί να δοθεί άλλη απάντηση από το "Ζέλικο Ομπράντοβιτς". Είναι πολλά χρόνια στην κορυφή, έχει κατακτήσει τόσες φορές την Ευρωλίγκα, οπότε δικαιωματικά παίρνει τον τίτλο. Νομίζω πως όλοι την ίδια απάντηση θα έδιναν. Στους Έλληνες τώρα, υπάρχουν αρκετοί στο μυαλό μου που θα μπορούσαν να πάρουν αυτόν τον τίτλο. Υπάρχει αυτή τη στιγμή μια τριάδα που βρίσκεται στο τοπ επίπεδο, οι δύο από αυτούς (ο Μπαρτζώκας κι ο Ιτούδης) έχουν κερδίσει την Ευρωλίγκα, ο τρίτος (ο Σφαιρόπουλος) είναι κι αυτός μαζί τους. Προσωπικά, αυτός που πιστεύω ότι θα φτάσει πιο ψηλά απ' όλους, είναι ο Δημήτρης Πρίφτης.

Πως αισθάνθηκες όταν είδες το video με το ξέσπασμα στο ΣΕΦ να γίνεται viral;

Δεν αισθάνθηκα όμορφα και πιστεύω πως ήταν εντελώς άκυρο να χρησιμοποιηθεί ένα timeout, διότι σε timeout έγινε, για άλλους λόγους.

Ποιο είναι το προτέρημά σου ως προπονητής και ως άνθρωπος και ποιο το ελάττωμά σου;

Το ελάττωμά μου είναι σίγουρα ότι είμαι αρκετές φορές παρορμητικός και το στόμα μου προπορεύεται της σκέψης μου. Το προτέρημά μου, θεωρώ, είναι πως είμαι ο ίδιος απέναντι σε όλους τους ανθρώπους. Δεν κάνω διακρίσεις, η συμπεριφορά μου δεν έχει αποκλίσεις από τον έναν στον άλλο. Δεν κάνω πολιτική σε κανένα κομμάτι της ζωής μου.

Εχεις φτάσει στο σημείο να πιαστείς στα χέρια με παίκτη σου;

Πάρα πολλές φορές! Όχι στην Α1, παλιότερα ήμουν πολύ επιθετικός με τους παίκτες μου και θυμάμαι πολλές εκρήξεις στο παρελθόν, πολλά περιστατικά. Κάποιοι το άντεχαν, κάποιοι δεν το άντεχαν καθόλου, κάποιους τους "ντόπαρε" όλο αυτό, τους έκανε καλύτερους. Αυτό γινόταν με τους περισσότερους, το χρησιμοποιούσαν για να μου αποδείξουν πράγματα. Κάποιοι δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν καθόλου και έσβηναν. Τώρα πια μπορώ πολύ γρήγορα να διακρίνω ποιος αντέχει και ποιος όχι, ποιος θέλει πίεση και ποιος όχι.

Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα παίκτη που άντεχε, που αντιδρούσε πολύ καλά και έπαιξε έτσι στο τοπ επίπεδο που μπορούσε. Ο Μπάμπης Σκουζής, αγαπημένος μου φίλος και παίκτης, τώρα έχει ξεκινήσει την προπονητική, είναι στα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού. Ήμουν πάντα επιθετικός μαζί του γιατί ήθελε χαλινάρι, έπαιρνε αποφάσεις που ήταν εκτός λογικής. Του την έπεφτα συνέχεια, μια-δυο φορές είχαμε φτάσει σε οριακό σημείο. Κάποια στιγμή του έκανα ένα πολύ δυνατό πέσιμο, ήρθε δίπλα μου με ένα πολύ απειλητικό ύφος και μου είπε " μη με ακουμπήσεις ξανά". Ήταν ήσυχο παιδί κι αυτή ήταν μια ωραία αντίδραση. Δεν τον ακούμπησα ποτέ ξανά (γελάει)...

Τι τύπος είναι έξω από το μπάσκετ ο Άρης Λυκογιάννης;

Εξω από το μπάσκετ δεν έχω καμία σχέση με αυτό το μπασκετικό προφίλ που έχει παρουσιαστεί στον κόσμο, κυρίως τα προηγούμενα χρόνια. Κάνω αρκετά πράγματα, έχω αρκετά ενδιαφέροντα. Είμαι μεγάλος συλλέκτης βινυλίων, έχω κοντά στους 2000 δίσκους. Γενικά ασχολούμαι πολύ με τη μουσική, μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος. Τα τελευταία χρόνια τον έχω κόψει λόγω δουλειάς, παλαιότερα έβλεπα 40 ταινίες κάθε μήνα! Τώρα που γύρισα στην Αθήνα πηγαίνω με τον μεγάλο μου γιο σινεμά. Μου αρέσει να βγαίνω, μου αρέσει το καλό φαγητό και το καλό κρασί, ηρέμησα, γέρασα...

Ποια είναι η διαδικασία για να επιλέξεις έναν ξένο παίκτη; Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει;

Το σημαντικότερο είναι να έχεις ξεκαθαρίσει εσύ στο μυαλό σου τι είδους μπάσκετ θέλεις να παίξεις. Να ξέρεις που θέλεις να στηρίξεις αμυντικά και επιθετικά τα κεντρικά σημεία στην ομάδα σου. Αν είναι αυτό ξεκάθαρο στο μυαλό σου, τότε ψάχνεις να βρεις παίκτες με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Όσο πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα στο μυαλό σου, τόσο καλύτερες θα είναι και οι επιλογές που θα κάνεις.

Το καλοκαίρι πρέπει να αφιερώσεις πολύ χρόνο στο σκάουτινγκ, στις λίστες που σου στέλνουν οι ατζέντηδες, πρέπει να αξιολογήσεις παίκτες. Είναι μια πιο εύκολη διαδικασία σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια γιατί πλέον υπάρχει το Synergy και γίνονται όλα πιο γρήγορα. Από εκεί παίρνεις την πρώτη πληροφορία και στη συνέχεια, όσο μεγαλύτερο είναι το δίκτυό σου, βρίσκεις και τις υπόλοιπες πληροφορίες σε άλλους τομείς έξω από το μπάσκετ. Πρέπει να μάθεις από πολλές διαφορετικές πηγές, δεν αρκεί να μάθεις από έναν. Όλη αυτή τη διαδικασία την έκανα φέτος μόνος μου.

Για τον Φιτζπάτρικ και τον Οκερεαφόρ που έπαιζαν στην Ελλάδα, ήταν πολύ εύκολο να μάθω. Ο Ζερμέιν Λοβ έπαιζε στη Λιθουανία, μίλησα λοιπόν με τον Τόνι Πρόστραν που τον είχα πέρυσι στον Κολοσσό και παλαιότερα ήταν συμπαίκτες, ενώ είχα μια Λιθουανή βοηθό στη Σουηδία με την οποία επίσης μίλησα γι' αυτόν, ώστε να με φέρει σε επαφή με τον πρώην προπονητή του και με τον GM εκείνης της ομάδας. Ο Ντάνι Αγκμπελέζε έπαιζε στην Ισπανία, εκεί χρησιμοποίησα τον Φώτη Κατσικάρη. Ο Χόκινς ήταν στην Φινλανδία, χρησιμοποίησα τον Ρουπ Άχονεν που τον είχα παίκτη στον Κολοσσό και είναι γεννημένος στο Βίλπας, την πόλη που έπαιζε ο Τζαβόντε. Μίλησα με τον προπονητή του, με τον τεχνικό διευθυντή, βρήκα αυτά που ήθελα.

Θα πάω πάντως και σε μεγαλύτερο ρίσκο, θεωρώ ότι η επιλογή του Μάλκολμ Γκρίφιν ήταν πολύ μεγάλο ρίσκο. Έπαιζε σε κολέγιο της Division II, ήταν στο Μαρόκο και στην έκτη-έβδομη ομάδα της Λετονίας. Τον κοίταξα κι ας ήταν πολύ δύσκολο να βρω πληροφορίες για εκείνον. Που να τις βρεις; Ποιον να πάρεις στο Μαρόκο δηλαδή; Ρίσκο υπάρχει σε όλες τις επιλογές, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να μειώσεις όσο γίνεται περισσότερο αυτό το ρίσκο και στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και σε αυτό της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα. Πάντα θα παίζει ρόλο και η τύχη σε μια επιλογή.

Γιατί δεν είχες κάνει φάουλ στον Θανάση Αντετοκούνμπο;

Γιατί όταν χάσαμε το λέι-απ και κατέβαινε το γήπεδο, είχαμε (με τον Στάθη Νεραντζάκη) στο μυαλό μας την εικόνα πως είχαμε έξι δευτερόλεπτα. Μέχρι να γίνει το σουτ, να φτάσει η μπάλα στα χέρια του παίκτη, τα έξι δευτερόλεπτα έγιναν τέσσερα. Γι' αυτό δεν έκανα φάουλ στον Αντετοκούνμπο. Το πιο εύκολο για κάποιον που δεν είναι προπονητής, είναι να ψάξει γιατί δεν έγινε αυτό που θα έδινε τη νίκη.

Αυτός που πρέπει να πάρει την απόφαση σε κλάσματα του δευτερολέπτου, με όλη τη ένταση και την αδρεναλίνη, βλέπει εντελώς διαφορετικά έναν αγώνα . Πάντα θα κάνεις την αυτοκριτική σου και θα αναρωτηθείς αν έπρεπε να έχεις κάνει κάτι με διαφορετικό τρόπο, όμως ποτέ δεν μένεις σε αυτό, ποτέ δεν μένεις σε μια επιλογή που δεν έκανες και αποδείχθηκε λάθος.

Τι δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος για το επάγγελμα του προπονητή;

Δεν είναι θέμα παραπόνου, είναι θέμα γνώσης. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τίποτα από τη δουλειά του προπονητή. Είναι πολύ εύκολο να κάνει κριτική, γιατί βλέπει το τελικό αποτέλεσμα στην τηλεόραση. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο μπάσκετ, αλλά σε όλα τα αθλήματα. Υπάρχουν 500 προπονητές και 5.000.000 "προπονητές" που τους παρακολουθούν και κριτικάρουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Ο κόσμος δεν ξέρει τι συμβαίνει στο εσωτερικό μιας ομάδας

Στο 1-3-1 zone press στο μισό γήπεδο, όταν γίνεται παγίδα στη γωνία, που πάει το φτερό της weak side; Αν μπορεί κάποιος να μου απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, τότε μπορώ να του εξηγήσω για προπονητική. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο κόσμος δεν ξέρει τι συμβαίνει στο εσωτερικό μιας ομάδας. Βλέπει έναν αγώνα, δεν γνωρίζει όμως αν ο Χ παίκτης είχε την προηγούμενη μέρα πυρετό, αν είχε τσακωθεί με τη γυναίκα του, αν είχε φύγει από την προπόνηση με οποιοδήποτε πρόβλημα. Ο κόσμος δεν ξέρει πολλές από τις λεπτομέρειες που μπορούν να καθορίσουν ένα αποτέλεσμα. ΦΥΣΙΚΑ πρέπει να γίνεται κριτική σε μια πιο γενική εικόνα, όταν βλέπεις μια ομάδα στάσιμη, να μην παίζει σταθερά καλά, τότε είναι λογικό να το τονίσεις.

Ποια είναι η σχέση σου με τους δημοσιογράφους; Παρακολουθείς τον Τύπο;

Φυσικά τον παρακολουθώ, όπως όλος ο κόσμος, αλλά όχι φανατικά. Δεν είμαι συνέχεια με το κινητό στο χέρι για να δω τι έγραψε ο ένας και τι ο άλλος. Δυστυχώς το κάνω σε έναν μεγαλύτερο βαθμό τώρα που τα social media είναι μέρος της εποχής μας, εξακολουθώ όμως να είμαι άνθρωπος της εφημερίδας, παίρνω κάθε Κυριακή με τον καφέ μου και δεν θα μπω σε ένα σάιτ για να ενημερωθώ. Η σχέση μου με τους δημοσιογράφους είναι τυπική θα έλεγα, δεν έχω πολλά-πολλά, αλλά δεν είμαι και απρόσιτος. Θεωρώ ότι παλαιότερα δεν είχα καμία σχέση με εκείνους, πλέον είμαι αρκετά ανοιχτός αλλά αποφεύγω την υπερέκθεση για να μη γίνω μαϊντανός.

Με τους ατζέντηδες;

Επίσης έχω μια καλή σχέση, είναι και αυτοί κομμάτι της δουλειάς μας. Θεωρώ πως είναι πανεύκολο να ισορροπήσεις την κατάσταση. Αρκεί να επιλέξεις έναν δρόμο. Εσύ είσαι ο άνθρωπος που μου στέλνει την πρόταση και την λίστα, αλλά εγώ είμαι αυτός που παίρνει την απόφαση. Κρατάς τη σχέση σε αυτή την απόσταση, επιλέγεις μόνο αυτούς που σου κάνουν, ακόμη κι αν αυτό στενοχωρεί κάποιους που ενδεχομένως σου έχουν συμπεριφερθεί σωστά. Υπάρχουν μάνατζερ από τους οποίους δεν έχω ψωνίσει σχεδόν ποτέ, αλλά έχουμε άριστη σχέση. Δεν θα πάρω ποτέ παίκτη από κάποιον για να πω ότι ψώνισα από εκείνον. Νομίζω πως αν επιλέξεις αυτόν τον δρόμο, οι σχέσεις σου με εκείνους θα είναι πάρα πολύ καλή, τουλάχιστον από τη δική σου μεριά. Το πώς το βλέπουν εκείνοι είναι μια άλλη συζήτηση.

Με τους διαιτητές;

(Γελάει) Είναι μια σχέση αγάπης! Θεωρώ ότι είναι ένα κομμάτι που έχω χειριστεί πολύ λάθος στο παρελθόν και κυρίως στα χρόνια που ήμουν στον Σπόρτιγκ. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν το έχω παρακάνει ποτέ εκτός γηπέδου, ίσα-ίσα έχω προστατεύσει αρκετούς ακόμη κι όταν θεωρούσα ότι με είχαν βλάψει. Είμαι αρκετά πιο συνειδητοποιημένος αυτά τα τελευταία χρόνια, με αυτά που έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου είναι ακόμη πιο συνειδητοποιημένος.

Θεωρώ απίστευτα δύσκολη τη δουλειά ενός διαιτητή, πιο δύσκολη κι από τη δουλειά του προπονητή διότι είναι άνθρωποι που έχουν να διαχειριστούν πάρα πολλές καταστάσεις. Όλοι εμείς τους αντιμετωπίζουμε με τον λάθος τρόπο, όχι άδικα πολλές φορές γιατί μας δίνουν δικαιώματα. Γενικά είναι μια κατάσταση που προσπαθώ να διαχειριστώ καλύτερα τα τελευταία 2-3 χρόνια, μερικές φορές τα καταφέρνω, μερικές φορές όχι. Είναι πάντως ένα κομμάτι στο οποίο θεωρώ ότι βελτιώνομαι και θέλω να βελτιωθώ ακόμη περισσότερο. Το κάνω φέτος και θα συνεχίσω να το κάνω, δεν μιλάω για τους διαιτητές αν δεν γυρίσω στο σπίτι μου για να δω ξανά τον αγώνα. Πολλές φορές έχεις μια συγκεκριμένη άποψη στη διάρκεια ενός αγώνα, μπορεί να είσαι 100% σίγουρος ότι έχεις δίκιο και μετά να δεις το βίντεο και να αισθανθείς πολύ άσχημα γιατί η αντίδρασή σου ήταν λάθος, αυτή που δεν έπρεπε να είναι ενώ ο άλλος είδε δει την φάση σωστά.

Δεν αδικώ κάποιους διαιτητές, οι αντιδράσεις μου ήταν πολύ δυνατές στο παρελθόν που δεν μπορούσαν να τις διαχειριστούν. Με τους περισσότερους από τους τωρινούς διαιτητές συμπορευόμαστε από τις μικρές εθνικές κατηγορίες. Όπως ανέβαινα εγώ τις κατηγορίες, έτσι τις ανέβαιναν κι εκείνοι.

Ποιος είναι ο παίκτης με τον οποίο δεν συνεργάστηκες ποτέ, ενώ ήθελες στις ομάδες σου;

Υπάρχουν παίκτες που προσπάθησα αρκετά καλοκαίρια να πάρω, αλλά δεν βοήθησαν οι συγκυρίες. Προσπάθησα, για παράδειγμα, δύο-τρία καλοκαίρια να πάρω τον Λίνο Χρυσικόπουλο. Πιο παλιά προσπαθούσα να πάρω στον Σπόρτιγκ τον Χρήστο Πετροδημόπουλο και τελικά τον βρήκα αργότερα στον Ίκαρο. Δεν πρέπει να μένεις ποτέ σε μια μεταγραφή που δεν έκανες, γιατί η εμπειρία μου λέει ότι το καλάθι των επιλογών είναι απεριόριστο. Υπάρχουν εκατομμύρια ρολόγια στο πανέρι, μπορεί να μην πάρεις αυτό που σου αρέσει, παρακάτω όμως υπάρχει κάποιο άλλο.

Είναι δηλαδή μύθος η ατάκα "δεν βρίσκω παίκτη";

Δεν υπάρχει αυτό! Ειδικά για τους ξένους, όποιος το λέει αυτό… Παίκτης υπάρχει, απλά εσύ δεν τον βλέπεις. Για τους Έλληνες, μπορούμε να το πούμε αυτό, ειδικά τα τελευταία 6-7 χρόνια. Όχι ότι δεν υπάρχουν, υπάρχουν φυσικά, είναι όμως συγκεκριμένοι κι επειδή τα οικονομικά δεδομένα διαφέρουν, είσαι αναγκασμένος να κάνεις μια επιλογή που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα την έκανες. Ακόμη κι αυτό, είναι κομμάτι της προπονητικής.

Πρέπει να προσαρμοστείς, να είσαι ευέλικτος, όλοι θα ήθελαν να είναι προπονητές στην Φενέρμπαχτσε με 40 εκατομμύρια μπάτζετ, αλλά δεν γίνεται. Ο προπονητής πρέπει να προσαρμόζεται στις συνθήκες και την κατάσταση της εκάστοτε ομάδας του και να φέρνει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με τα όπλα που έχει στη διάθεσή του. Κάποιες φορές πηγαίνεις με το τόξο κι ο άλλος έχει πύραυλο, αλλά η φύση του αθλήματος είναι τέτοια που κάποιες φορές μπορείς να κερδίσεις και με το τόξο. Γι’ αυτό είναι ωραίο το μπάσκετ.

Ποιος ήταν ο καλύτερος μικρός που είχες ποτέ;

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Ήταν θρασύς, δεν είχε φόβο και κίνδυνο στο μυαλό του. Δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις. Πρωταγωνιστής σε πολύ μικρή ηλικία ήταν ο Γιώργος Γκοτζογιάννης στα εφηβικά του Εσπέρου, έβαζε 45 και 50 πόντους στον Πανιώνιο και τους αντιμετώπιζε μόνος του.

Ποια ήταν η αγαπημένη σου ομάδα και η καλύτερη σεζόν σου;

Δεν μπορώ να το πω αυτό. Υπάρχουν πολλές σεζόν και ομάδες. Κορυφαία ομάδα – κορυφαία σεζόν όταν ανεβήκαμε από την Β’ Εθνική στην Α2 με τον Σπόρτιγκ. Κορυφαία ομάδα – κορυφαία σεζόν όταν κάναμε το ίδιο με το Παγκράτι. Κορυφαία ομάδα – κορυφαία σεζόν όταν πήραμε το πρωτάθλημα με τον Ίκαρο στην Α2. Κορυφαία ομάδα – κορυφαία σεζόν η πρώτη μου στον Κολοσσό, καταπληκτική ομάδα, καταπληκτικοί χαρακτήρες, τρομερή ατμόσφαιρα, μπασκετάρα, είχα την αίσθηση ότι είχα παίκτες που πετούσαν τη μπάλα στη θάλασσα. Τέτοιους σουτέρ είχαμε! Τρομερή χημεία.

Εντάξει… Τα ξεπερνάς αυτά. Περνάνε οι χρονιές, κρατάς πράγματα. Θυμάμαι τα πάντα, θυμάμαι τι έχει γίνει σε αγώνες πριν από 15 χρόνια, τι μου έχει πει αυτός που πέρασε από μπροστά μου, τι του είπα εγώ. Τα θυμάμαι όλα. Δεν ξεχνάω ποτέ. Εκείνα τα χρόνια του Σπόρτιγκ είναι και πάντα θα είναι η μισή μπασκετική μου ζωή. Η άλλη μισή, θα είναι όλα τα υπόλοιπα χρόνια μου στην προπονητική.

Ποιοι είναι οι καλύτεροι παίκτες που έχεις προπονήσει;

Ε κι αυτή είναι δύσκολη ερώτηση... Πραγματικά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Κοίταξε, είναι διαφορετικές κατηγορίες, διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικές συνθήκες. Δεν μπορώ να βάλω στην ίδια ζυγαριά παιδιά με τα οποία συνεργάστηκα σε μικρές κατηγορίες, παιδιά που πήραν πολλά από εμένα και μου έδωσαν ακόμη περισσότερα με επαγγελματίες παίκτες με τους οποίους συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια στην Α1. Θα είναι αδόκιμο και άδικο.

Είμαι Σπορτιγκάρα, εκείνα τα χρόνια ήρθα πιο κοντά με κάποιους ανθρώπους

Παρόλα αυτά, θεωρώ πως επίδραση στο πως είμαι σαν άνθρωπος και σαν προπονητής είχαν περισσότερο τα παιδιά με τα οποία έζησα τις μικρές κατηγορίες. Επειδή είμαι Σπορτιγκάρα, είναι δεδομένο ότι εκείνα τα πέντε χρόνια ήρθα πιο κοντά με κάποιους ανθρώπους. Δεν μπορώ να μην πω τους Κλήμη, Γκοτζογιάννη, Καράμπουλα, Κουρλή. Σε επίπεδο Α1 πολλοί καλοί παίκτες έχουν περάσει από εμένα. Για τη θέση τρία είμαι κάθετος, ο καλύτερος είναι ο Έρνεστ Σκοτ! Παικταράς ασύλληπτος, καταπληκτικός χαρακτήρας, πανέξυπνος, ήξερε όλα τα συστήματα, είχε διαπλανητικό σουτ. Ο μοναδικός παίκτης που είχα και σούταρε καλύτερα στα εκτός έδρας ματς! Ήξερες οτι έπαιζε εκτός και είχες μίνιμουμ δύο τρίποντα που μπορούσαν να φτάσουν τα πέντε-έξι.

Άσους είχα πάντα καλούς, ο αγαπημένος μου είναι όμως ο Λάνγκστον Χολ, τον είχα φέρει μετά από μια σεζόν που μοίρασε σε Καντού και Βόννη. Φοβερά συνεργάσιμος, πανέξυπνος. Στο πέντε, αν μιλάμε για ποιότητα, θα επιλέξω τον Τζουβόντε Ρέντικ. Ταλέντο και ποιότητα σαν τη δική του, ενδεχομένως να μην είχε άλλος. Παίκτης με προδιαγραφές Ευρωλίγκας, αλλά με διάφορα άλλα ζητήματα που δεν του επέτρεψαν να φτάσει τόσο ψηλά.

Πως έζησες εκείνη τη μικρή θητεία στον Παναθηναϊκό το 2015;

Ήταν πολύ μεγάλη η ικανοποίηση για εμένα να βρεθώ στη συγκεκριμένη ομάδα. Τρομερή επιβράβευση εκείνης της καλής χρονιάς που είχαμε κάνει με τον Κολοσσό. Μου άφησε πάντως πικρή γεύση, διότι η ομάδα είχε εκείνη την περίοδο αρκετά προβλήματα. Ήταν τιμωρημένος ο Τζέιμς Γκιστ, ήταν τραυματίας ο Εστεμπάν Μπατίστα. Υπηρχαν ο Μαυροκεφαλίδης και ο Φώτσης στους ψηλούς και είχαμε μόλις φέρει τον Ρέιμαρ Μόργκαν που έπρεπε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στην ομάδα.

Μου άφησε πικρή γεύση γιατί το πέρασμά μου από τον Παναθηναϊκό υπήρχαν αγωνιστικά προβλήματα που δεν μας επέτρεψαν να είμαστε ανταγωνιστικοί. Το θετικό ήταν ότι συνεργάστηκα με υψηλής ποιότητας παίκτες έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα, όπως ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης και ο Μαυροκεφαλίδης. Μπήκα στο εσωτερικό ενός πολύ μεγάλου οργανισμού και πήρα μια γεύση από το πώς λειτουργεί ένα τόσο μεγάλο κλαμπ.

Πως νιώθεις που βλέπεις τον κόσμο να είναι δίπλα στον Κολοσσό σε μια τόσο δύσκολη σεζόν ενώ στις καλές δεν γέμιζε το Βενετόκλειο;

Το συζητούσα με ανθρώπους του Κολοσσού επιστρέφοντας πριν από μερικές μέρες από τη Ρόδο. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι ο κόσμος αγαπά την ομάδα και δεν θέλει να την δει να πέσει. Επίσης είναι προφανές ότι κάποιο λάθος είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια στον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζε η ομάδα τον κόσμο. Χρειάζεται προσπάθεια σε καθημερινή βάση για να πείσεις τον απλό φίλαθλο να έρθει μία φορά ανά 15 ομάδες. Για κάποιες ομάδες είναι αυτονόητο, βλέπεις για παράδειγμα ότι το κλειστό του Ηφαίστου γεμίζει. Είναι βέβαια αρκετά διαφορετική περίπτωση γιατί δεν πρόκειται για κοσμοπολίτικο νησί και είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τον κόσμο της Λήμνου. Είναι πιο φρέσκοι και πιο ενθουσιώδεις.

Δεν είναι ακόμη πιο δύσκολο να γεμίσει ο Χολαργός το γήπεδό του, που είναι ομάδα της Αθήνας;

Έχουμε αρκετό κόσμο στο γήπεδο. Γέμισε με τον Ολυμπιακό, είχε πολύ κόσμο με το Λαύριο και με τον Πανιώνιο, ο κόσμος έρχεται. Είναι πολύ ωραίο το γήπεδο όμως έχει διαμορφωθεί, είμαστε μια ομάδα μαχητική και σκληρή που αρέσει στον κόσμο. Η γύρω περιοχή δεν έχει ομάδα σε υψηλό επίπεδο και έχουν περάσει και δύο δεκαετίες από τα χρόνια που ο Παπάγος ήταν στην Α1. Είναι μια διαρκής προσπάθεια, μια προσπάθεια που χτίζεται και πρέπει να κυνηγάς τους πάντες, κάθε μέρα. Πρέπει να σκέφτεσαι τι δεν έχεις κάνει, για να το κάνεις. Εχουν αλλάξει οι εποχές, αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα.

Γι’ αυτό είναι άδεια τα ανοιχτά;

Ακριβώς. Έχουν αλλάξει οι εποχές, η πρώτη κίνηση που θα κάνει ένας πιτσιρικάς είναι να πιάσει το κινητό ή το τάμπλετ. Στη δική μου εποχή περίμενα με τη μπάλα στο χέρι για να τελειώσει το μονό ο μπροστινός και να μπω εγώ σφήνα. Δεν θα γυρίσει αυτή η εποχή. Δεν υπάρχουν πλέον τέτοια ταλέντα, οι παίκτες είναι πλέον βιομηχανοποιημένοι. Υπάρχουν ΑΘΛΗΤΑΡΕΣ, αλλά δεν υπάρχουν ταλεντάρες. Τα παρατούν εύκολα, δεν υπάρχουν πεινασμένοι παίκτες που θα κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια. Δυστυχώς όσο περισσότερο μπορείς να το εξηγήσεις, δεν το καταλαβαίνει ο παίκτης.

Παλιά ήταν γεμάτη η Α' ΕΣΚΑ από παίκτες σαν τους Παππά - Λαρεντζάκη

Λείπει το ένας εναντίον ενός, αυτή η ικανότητα να βάλεις το καλάθι με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Γι’ αυτό ξεχωρίζουν παίκτες όπως ο Παππάς κι ο Λαρεντζάκης σαν τις μύγες μέσ’ στο γάλα, γι’ αυτό ο Καράμπουλας στα 38 του είναι ο κορυφαίος σκόρερ στην Α2, γιατί είναι τελευταίας κοπής τέτοιος παίκτης. Παλιά ήταν γεμάτη από τέτοιους παίκτες η Α’ ΕΣΚΑ, είχα τον Γάργαλη στον Αστέρα Ζωοδόχου Πηγής που την έβαζε από τη μπλε γραμμή του βόλεϊ 14/15. Ή ο Παντελιάς κι ο Σπύρος Λάμπρου, ο Γκάλης των φτωχών.

Δεν υπάρχουν τώρα τέτοιοι παίκτες. Γι' αυτό είμαι τόσο επιθετικός προς τους μικρούς, γιατί οι τωρινοί μικροί πριν από δέκα χρόνια δεν θα έπαιζαν στη Γ’ Εθνική. Θα ήταν αλλαγές. Τώρα είναι στην Α1 και αντί να πνίγουν την ευκαιρία, είναι με τη δικαιολογία στο στόμα. Τους το λέω συνέχεια ότι θα ήταν δεύτερη αλλαγή του Σκουζή, ο Κλήμης δεν τους έβλεπε.

Ποιος κάνει και ποιος πρέπει να κάνει τις μεταγραφές; Ο προπονητής ή ο πρόεδρος;

Στο δικό μου το μυαλό, μόνο ο προπονητής. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Δεν απολύεται ποτέ ο πρόεδρος, απολύεται ο προπονητής. Υπάρχουν προπονητές που έχουν απολυθεί και υπάρχουν κι εκείνοι που θα απολυθούν. Δεν μπορεί κάποιος να παίζει τη δουλειά του με παίκτες που δεν έχει επιλέξει αυτός.

Ποια είναι η κορυφαία πεντάδα Ελλήνων στο σύγχρονο μπάσκετ;

Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, δεν ξέρω πως μπορούν να χωρέσουν αυτοί στην ίδια πεντάδα βέβαια, Αλβέρτης και Λάζαρος Παπαδόπουλος.

Ποια είναι η σημαντικότερη αδυναμία του φετινού Παναθηναϊκού μέσα από τα μάτια ενός αντιπάλου;

Αυτή είναι μια απάντηση που κανονικά πρέπει να δώσουν οι άνθρωποι της ομάδας, εγώ δεν είμαι στο εσωτερικό της ομάδας και δεν ξέρω τι συμβαίνει. Εκ των πραγμάτων, είναι μια ομάδα με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας που κατά τη γνώμη μου επηρεάζει την αθλητικότητα ειδικά μέσα στη ρακέτα, δεν έχει το πεντάρι που θα κυριαρχήσει στο ζωγραφιστό και θα είναι σταθερό σημείο αναφοράς.

Δεν πιστεύω ότι είναι ομάδα που έχει πρόβλημα στο σουτ. Νομίζω πως υπάρχουν στο ρόστερ παίκτες που μπορούν να σουτάρουν, δεν είναι ομάδα που μπορείς να την πεις… άσουτη. Παρόλα αυτά, το σουτ είναι θέμα ψυχολογίας, γενικότερης λειτουργίας, πως προσπαθούμε να εκτελέσουμε και μέσα από τι καταστάσεις και φυσικά είναι και θέμα διαχείρισης. Νομίζω γίνεται περισσότερη κουβέντα απ’ όση θα έπρεπε και μετά δεν είναι εύκολο να βγει από το μυαλό.

Πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ο Ολυμπιακός και που χρειάζεται ενίσχυση, στα γκαρντ ή στη ρακέτα;

Είναι ομάδα που μπορεί να φτάσει στο Final Four κυρίως γιατί έχει μια πεντάδα παικτών που γνωρίζουν αυτή τη διαδικασία, έχουν παίξει σε τέτοιους αγώνες. Σπανούλης, Πρίντεζης, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Μιλουτίνοβ. Από εκεί και πέρα θα εξαρτηθεί από την θέση στην οποία θα τερματίσει και την κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται όταν παίξει αυτά τα νοκάουτ παιχνίδια.

Όσο για την ενίσχυση, ο Ντέιβιντ Μπλατ ξέρει καλύτερα. Σαν αντίπαλος μπορώ να πω ότι θα είχε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με τον Παναθηναϊκό, αν έβγαινε από την εξίσωση ο Μιλουτίνοβ. Οπότε όταν υπάρχει ένας μόνο παίκτης που μπορεί να κάνει τόσο καλή δουλειά, είναι αρκετά μεγάλο το ρίσκο αν συμβεί κάτι. Εγώ θα πήγαινα προς τη λύση του ψηλού. Είναι όμως τόσο μεγάλη προσωπικότητα ο Μπλατ, που ξέρει καλύτερα τι πρέπει να κάνει.

Ποια είναι η έδρα που απολαμβάνεις περισσότερο από κάθε άλλη και μέχρι που φτάνει το όριο του trash talking;

Εντάξει trash talking δεν υπάρχει πια, υπήρχε τα παλιά χρόνια στις μικρές κατηγορίες. Τώρα μόνο light καταστάσεις όπως στο Ρέθυμνο, ίσα ίσα έχει την πλάκα του κι αυτό. Το Αλεξάνδρειο είναι ένα δύσκολο γήπεδο, έχει δυνατή ατμόσφαιρα όπως και το Ιβανώφειο όταν ο Ηρακλής είναι σε πρωταγωνιστικό επίπεδο. Πολύ ωραίο γήπεδο με ωραίες ατάκες εκατέρωθεν ήταν η Δράμα, είχε πολύ ωραίους τύπους στην εξέδρα. Είχε πλάκα εκείνο το trash talking, άλλωστε τους είχα 14-0, δεν είχα χάσει ποτέ από τον ΚΑΟΔ! Ο Λαγκαδάς… Πολυυύ trash talking τότε στη Β’ Εθνική. Τώρα βλέπεις αυτές τις κατηγορίες και σε πιάνει κατάθλιψη, έχει πέσει το επίπεδο. Έχουν χάσει την αξία τους αυτές οι κατηγορίες.

Τι λείπει από το ελληνικό μπάσκετ; Νεαροί αθλητές; Παράγοντες; Χρηματοδότες;

Σίγουρα λείπουν παίκτες, σίγουρα η παραγωγική διαδικασία δεν πηγαίνει καλά γιατί έχουν παρεισφρήσει πολλοί διαφορετικοί παράγοντες σε αυτήν. Λείπει η αγάπη για το παιχνίδι. Παλαιότερα τα παιδιά ήταν στα ανοιχτά, στα μονά έκανες το εξεζητημένο, το περίεργο, δεν σου μίλαγε κανένας, δεν είχες διαιτητή, δεν είχες προπονητή. Εκεί έχτιζες το ταλέντο σου. Αυτό έχει πεθάνει, δεν υπάρχει καθόλου. Έχουν μπει στο παιχνίδι οι μάνατζερ, οι γονείς, ενώ οι προπονητές αυτών των ηλικιών δεν δίνουν την σωστή κατεύθυνση. Ασχολούνται πολύ με ανούσια πράγματα, με το πώς να κερδίζουν για παράδειγμα. Τώρα τα παιδιά πηγαίνουν κιθάρα, αγγλικά, μπάσκετ. Παλαιότερα ήταν παιχνίδι. Δυστυχώς ο παράγοντας στοίχημα έχει επηρεάσει αρνητικά το άθλημα, όπως έχει συμβεί και στο ποδόσφαιρο, νομίζω ότι σταδιακά το πρόβλημα θα είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Γιατί στο τελευταίο ματς της σεζόν που πήρες πρωτάθλημα με τον Ίκαρο κάθισες για 39:50 στον πάγκο αντί να κοουτσάρεις;

Είναι από τις περιπτώσεις που έχω μετανιώσει όσο λίγες φορές στη ζωή μου, είχα μια διάθεση γιορτινή εκείνη τη μέρα στο ματς με τον Αμύντα. Ηταν το τελευταίο ματς, γινόταν και η απονομή, ήμασταν όλοι σε μια νιρβάνα. Είχαμε σβήσει τις τελευταίες 20 μέρες, μέχρι και μπάλα επέτρεψα στους παίκτες μου να παίξουν! Είχαμε κυριαρχήσει απόλυτα σε ένα πρωτάθλημα με πολλές καλές ομάδες και δυνατά μπάτζετ. Είχαμε πολύ καλή παρέα, είχαμε βγει πρωταθλητές, τους είχα πιέσει όλους σε υπερθετικό βαθμό και στο δικό μου μυαλό δεν υπήρχε λόγος να τους πιέσω και στο φινάλε. Ήμουν σε μια νιρβάνα λοιπόν σε εκείνο το ματς, η εξέλιξη του αγώνα όμως και το timeout του αντιπάλου στο φινάλε με εξόργισαν. Ο coach Σορώτος με πήρε μετά τηλέφωνο και μου εξήγησε, περασμένα ξεχασμένα, δεν είναι κάτι…

Ποιο είναι το ματς που δεν θα ξεχάσεις ποτέ και ποιο θα ήθελες να ξαναπαίξεις;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα Σπόρτιγκ - Κολοσσός Ρόδου στην Α2, νικήσαμε στην παράταση με τρομερή ανατροπή από τους 15 πόντους μέσα σε ένα τετράλεπτο. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο ματς και δεν υπάρχει άλλο ματς που θα ήθελα να ξαναπαίξω. Γι' αυτό η δουλειάς μας είναι τόσο συναρπαστική και τόσο ξεχωριστή, γιατί το κάθε αγώνας είναι μοναδικός, φεύγει, σου αφήνει μια γεύση, καλή ή κακή και συνεχίζεις.

Πόσο εύκολο είναι να σε διαχειριστεί η σύζυγός σου;

Αυτό με ρωτούν όλοι, αλλά δεν ξέρουν τι τραβάω εγώ! Αυτή είναι η καλύτερη ατάκα που μπορώ να σκεφτώ.

Ποιο είναι το απόλυτο όνειρο σου;

Να δω τους γιους μου να προοδεύουν σε ό,τι κι αν κάνουν στη ζωή τους και να γίνουν καλοί άνθρωποι όπως ήταν ο παππούς τους. Προπονητικά, να φτάσω όσο ψηλότερα γίνεται. Να προπονήσω όσο το δυνατόν καλύτερες ομάδες, καλύτερες οργανωτικά και αγωνιστικά, σε καλύτερα πρωταθλήματα, με ακόμη καλύτερους παίκτες. Να ανοίξω το μυαλό μου, γιατί οι παίκτες, η ικανότητα και τα στοιχεία τους είναι αυτά που μας βοηθούν να εξελιχθούμε. Όσο καλύτεροι είναι οι αθλητές σου, τόσο πιο εύκολο είναι να βάλεις πράγματα που έχεις στο μυαλό σου.

ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Βαγγέλης Καράμπουλας: Κίτρινος! Θα καταλάβει αυτός. Καλό παιδί, μας συνδέουν πολλά, η πορεία μας είναι άλλωστε παράλληλη. Είναι ο πρώτος στη λίστα που πρέπει να στείλω το iban για να μου βάζει λεφτά κάθε μήνα. Ο πρώτος της λίστας. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιθετικά ταλέντα που πέρασαν από τα χέρια μου.

Γιαννούλης Λαρεντζάκης: Αγαπημένος μου παίκτης, γιατί είναι θρασύς, δεν φοβάται. Βλέπω πάνω του ένα κομμάτι του εαυτού μου που προσπάθησα να του εξηγήσω ότι πρέπει να χαλιναγωγήσει. Είναι και αυτός παρορμητικός, η γλώσσα του προπορεύεται της σκέψης του. Πρέπει να το τιθασεύσει για να φτάσει εκεί που μπορεί να φτάσει.

Βασίλης Τολιόπουλος: Επίσης παιδί με μπασκετικό θράσος, έχει κι αυτός μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Η συνεργασία μας είχε δύο σκέλη. Στο πρώτο, όταν ήταν έφηβος στον Ίκαρο Χαλκίδας, πίστευε ότι ο Λυκογιάννης ήταν ο μοναδικός με τον οποίο ΔΕΝ έπρεπε να συνεργαστεί γιατί ήταν ο κλασικός έφηβος. Στο δεύτερο, στον Κολοσσό Ρόδου, συνεργαστήκαμε πολύ καλά και έχουμε πλέον πολύ καλή σχέση. Βιάστηκε να κάνει το βήμα, αλλά είχε τους λόγους του. Πολλές φορές ο κόσμος δεν τα ξέρει όλα.

Βασίλης Σακκόπουλος: Στο δικό μου το μυαλό, ο μεγαλύτερος Έλληνας παράγοντας. Πάρα πάρα πολύ δύσκολος άνθρωπος για να συνυπάρξεις μαζί του, εδώ δυσκολεύονταν ο γιος του και η γυναίκα του. Για κάποιο λόγο η μοίρα μας έφερε παρέα, να αγαπηθούμε και να σκοτωθούμε αρκετές φορές. Με αυτόν έμαθα πολλά πράγματα για τον χώρο αυτό. Είναι πολύ ψηλά.

Σπόρτιγκ: Λατρεία. Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός, να βρεθεί κάποιος με πολλά λεφτά και να πάρει την ομάδα και να γυρίσω κάποια στιγμή. Σπόρτιγκ λατρεία. Πολύ ωραία χρόνια, τρομερές στιγμές. Έχω συνδυάσει πράγματα προσωπικού επιπέδου. Ήμουν πιο μικρός, έβραζε το αίμα μου, γειτονιά. Μεγάλωσα στον Άγιο Νικόλαο, είδα Καλλιγκάρη, είδα απίθανα πράγματα σε αυτό το γήπεδο. Λατρεία, Σπορτιγκάρα.

Δημήτρης Λιόγας: Φίλος, κουμπάρος. Κατά τη γνώμη μου πολύ καλός προπονητής, ίσως το ίδιο παιχνίδι αλλά και ο ίδιος να έχει αδικήσει τον εαυτό του. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να είναι στην Α1.

Γιώργος Γκοτζογιάννης: Αδελφός. Αν αρχίσουμε να μιλάμε για τον Γκοτζογιάννη… Αδελφός. Ο μοναδικός άνθρωπος στον χώρο του μπάσκετ, ο μοναδικός, που μπορώ να αποκαλώ και να αισθάνομαι φίλο μου. Ο μοναδικός.

Ίκαρος: Πέρασα εκεί τέσσερα καλά χρόνια, από τη Β’ Εθνική έως την Α1. Η κλασική ομάδα που κουβάλησε με προσωπική τρέλα ένας άνθρωπος. Όσο γρήγορα ανέβηκε, τόσο γρήγορα έφυγε.

Κολοσσός Ρόδου: Επίσης ομάδα που συμπαθώ ιδιαίτερα. Δέθηκα με τους ανθρώπους του, δημιούργησα σχέσεις, επειδή ήμουν και μακριά από το σπίτι μου έκανα γιορτές μαζί τους, με έβαλαν στο σπίτι τους, μου γνώρισαν την οικογένειά τους. Ωραίο μέρος, παράγοντες έμπειροι, μπασκετικοί, με γνώσεις. Καλοί άνθρωποι, έχω καλή άποψη και γνώμη για τον Κολοσσό.

Οικογένεια: Τα πάντα. Εχω αγόρια, αλλά δεν τους πιέζω. Με συγκεκριμένο τρόπο μόνο, προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και σε πράγματα που πρέπει να περάσουν μέσα τους σαν βασικές αρχές. Μεγαλώνουν με καλές συνθήκες, ενώ εγώ μεγάλωσα σε καλή οικογένεια, αγαπημένη, αλλά φτωχή. Γρήγορα συνειδητοποίησα την αξία κάποιων πραγμάτων και αυτό προσπαθώ να περάσω στους γιους μου που μεγαλώνουν με καλύτερες συνθήκες. Δεν σταματάς να τρέχεις και να αγωνιάς, το καταλαβαίνω και από τη μάνα μου που με παίρνει ακόμη και μου λέει να ντυθώ καλά, να προσέχω με τη μηχανή κτλ. Για τη γυναίκα μου τη Ρούλα, τι να πω… Η δουλειά του προπονητή δεν μπορεί να γίνει πολλά χρόνια σε αυτό το επίπεδο, αν δεν υπάρχει από πίσω η υποστήριξη της γυναίκας σου. Έλειψα αρκετά χρόνια από το σπίτι και ενδεχομένως λείψω και στο μέλλον, δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς την υποστήριξη της.