Η εκπομπή "103-101" έχει για καταρχάς λάθος όνομα. Οι παλιότεροι αντιλαμβάνονται ότι ο τίτλος της παραπέμπει στο σκορ του τελικού του 1987 ανάμεσα σε Ελλάδα και Σοβιετική Ένωση, οι μικρότεροι που δεν είναι ταυτισμένοι απλά νομίζουν ότι είναι κάποια τυχαία νούμερα. Όπως και να έχει, το σκορ του τελικού ήταν 101-103, γιατί τυπικά γηπεδούχοι ήταν οι ουσιαστικά φιλοξενούμενοι. Αλλά ας μην αφήσουμε την αλήθεια να χαλάσει μια τόσο ωραία ιστορία.

Πάμε παρακάτω. Η μπασκετική εκπομπή της Παρασκευής στον Sport24 Radio στους 103.3 αλλιώς άρχισε, αλλού κατέληξε. Μάνος Μίχαλος και Στέφανος Τριαντάφυλλος την άρχισαν και για να πούμε την αλήθεια, το αυθεντικό 103-101 είναι δικό τους. Έχει την υπογραφή τους και όλα τα άλλα είναι... απομιμήσεις.

Ακόμα κι έτσι, βέβαια, είναι μια μπασκετική εκπομπή με το δικό της ξεχωριστό κοινό, που καταπιάνεται κυρίως με την EuroLeague. Αμέσως μετά το τέλος και των αγώνων της Παρασκευής, έρχεται η ώρα της υπερ-ανάλυσης. Ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, σχόλια γύρω από την αγωνιστική δράση, τους πρωταγωνιστές, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.

Αρχίζει αμέσως μετά τις 11 το βράδυ, ολοκληρώνεται μετά τις 2 π.μ. Κάπου μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, ανοίγουν οι γραμμές και πρωταγωνιστές γίνονται ΚΑΙ οι ακροατές.

Α, ξεχάσαμε το πιο βασικό. Πλέον το δίδυμο που βρίσκεται μπροστά (και όχι πίσω) από τα μικρόφωνα άλλαξε. Ο Γιάννης Φιλέρης και ο Σπύρος Καβαλιεράτος πήραν τη σκυτάλη και είναι έτοιμοι για άλλο ένα ταξίδι γεμάτο μπάσκετ στον Sport24 Radio 103.3. Ο Γιάννης Φιλέρης καλύπτει από κάθε μετερίζι τη διοργάνωση από το 1987 μέχρι σήμερα, ο Σπύρος Καβαλιεράτος έχει μπει στη... μάχη από τον Οκτώβρη του 1993. Και για τους δύο, κάτι παραπάνω από τη μισή τους ζωή.

Ε, επί τη ευκαιρία της νέας σεζόν και της νέας μορφής του "103-101" τους βάλαμε να φωτογραφηθούν για να δείξουν - λέμε τώρα - ότι ξέρουν πως είναι η μπάλα μπάσκετ. Έπαιξαν μονό, ήρθαν 10(3) - 10(1) και όταν επέστρεψαν στο γραφείο τους ζήτησαν να γράψουν ο καθένας από μια-δυο ανέκδοτες ιστορίες από το αποκορύφωμα της EuroLeague. Την πιο όμορφη γιορτή που λέγεται Final 4.

ΤΡΕΙΣ ΤΟΥΜΠΕΣ ΔΥΟ ΚΥΠΕΛΛΑ

Ο Γιάννης Φιλέρης θυμάται τις τρεις σαβούρδες που έφαγε σε ισάριθμα Final 4 (2012, 2013 και 2015) με τον Ολυμπιακό στον τελικό και τα δυο κύπελλα να καταλήγουν στον Πειραιά.

"Δεν κάνει να μετράμε πόσα Final 4 έχουμε πάει, προδίδεται κι ηλικία μας. Αν πάντως έχεις πάει τόσο στο πρώτο (το 1988 στη Γάνδη) όσο και στο τελευταίο (το 2019 στη Βιτόρια) τριάντα χρόνια είναι πολλά. Από τις γραφομηχανές που κουβαλάγαμε τα πρώτα χρόνια, μέχρι τα λαπ-τοπ που εμφανίστηκαν στην δεκαετία του 90. Από τις τηλεφωνικές γραμμές που νοικιάζαμε στο Κέντρο Τύπου, έως τα smart phone που έχει ο καθένας, πλέον, ανά χείρας η ζωή προχώρησε, η πληροφορία επίσης και φυσικά το μπάσκετ.

Αν δει κανείς το παρθενικό Final 4, όπου ακόμη ήταν παίκτης ο… Ομπράντοβιτς και το συγκρίνει με αυτό που κέρδισε πριν από λίγους μήνες η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τα μόνα όμοια (όχι απόλυτα πάντως) είναι τα καλάθια και η πορτοκαλί μπάλα.

Έχω ζήσει πάρα πολλά, μέσα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες. Και ως κανονικός ρεπόρτερ, και ως μέλος μιας ομάδας (ως επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Ολυμπιακού) κι ύστερα πάλι ως βετεράνος αρθρογράφος (τα τελευταία χρόνια). Πάντα κάτι καινούργιο προέκυπτε. Πάντα κάτι θα είχαμε να συζητάγαμε. Τίποτε δεν ήταν ίδιο με την προηγούμενη σεζόν, ακόμη και οι πρωταθλητές Ευρώπης. Σε αυτά τα 30 χρόνια, άλλωστε, μόνο δυο ομάδες έκαναν back to back. Η Μακάμπι (2004-05) και ο Ολυμπιακός (2012-13).

Πού να τα θυμηθώ όλα; Θα χάσουμε την ώρα μας και δεν θα μας φτάσει ο περιορισμένος χώρος του συγκεκριμένου άρθρου, το οποίο μοιράζομαι με τον Σπύρο.

Ε τότε να πω τι μου συνέβη τρεις φορές σερί. Πιο εύκολο είναι. Το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, με διπλή ελληνική παρουσία (η τελευταία φορά που είδαμε και τους δυο αιωνίους στο κορυφαίο ραντεβού) η δημοσιογραφική αποστολή είναι πολυπληθής. Ακόμη δεν έχουμε εισέλθει στα έγκατα της κρίσης, υπάρχει μια σχετική άνεση, λέμε τώρα. Ένα πούλμαν μας περιμένει έξω από το ξενοδοχείο Polat της Πόλης, για να μας μεταφέρει στο γήπεδο την ημέρα του τελικού.

Υπάρχει όμως κι ένα πεζοδρόμιο. Το οποίο για κακή μου τύχη δεν το βλέπω την ώρα που πρέπει. Όταν δηλαδή το ένα πόδι ακολουθεί το άλλο για να ανέβει τα σκαλιά του πούλμαν.

Σωριάζομαι θεαματικά στο έδαφος, βγάζοντας και μια κραυγή πόνου, από το διάστρεμμα που ήταν αδύνατο να αποφύγω. Κούτσαινα χειρότερα από τον Έισι Λο, που το πρωί της ίδια μέρας έκανε βόλτα με πατερίτσες και το απόγευμα έμπαινε κανονικά για να αγωνιστεί με τον Ολυμπιακό, εναντίον της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Μη πολυλογούμε. Ο Ολυμπιακός ανατρέπει μια διαφορά 19 πόντων, κατακτά την EuroLeague εκεί που δεν το περίμενε κανείς και μετά από 25 χρόνια επιστρέφει στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είναι και τις δυο φορές προπονητής. Μια χρονιά που έμοιαζε χαμένη στο ξεκίνημα, καταλήγει σε θρίαμβο στο φινάλε. Το πόδι μου ξετουμπανιάζει μετά από αρκετές μέρες, εν Αθήναις.

Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα βρισκόμαστε στο Λονδίνο. Ο Ολυμπιακός συμμετέχει ξανά στο Final 4 και κερδίζει την TΣΣΚΑ στον ημιτελικό, πολύ πιο εύκολα (και πιο … ορθόδοξα) απ’ ό,τι στην Κωνσταντινούπολη. Ο τελικός με τη Ρεάλ έχει ξεκινήσει, ο Στέφανος Τριαντάφυλλος τρώει τα νύχια του κι εγώ σε μια στιγμή πέφτω από την καρέκλα μου.

Πέφτω φαρδύς πλατύς. Είχα σπρώξει λίγο προς τα πίσω, έσπασε η πλάτη, πάρτον κάτω.

Κάνω λίγο το κεφάλι μου προς τα πάνω και βλέπω πρόσωπα χαμογελαστά. Σχεδόν ευτυχισμένα! Σηκώνομαι, εν πάση περιπτώσει. Γελάω κι εγώ, αλλά γκρινιάζω κιόλας: "Τι έγινε, διασκεδάζετε … κερατάδες;".

Η απάντηση με βάζει στη θέση μου: "Όχι, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει ο Ολυμπιακός το Κύπελλο…".

Όπερ και εγένετο. Η σαβούρδα μου είχε κατοχυρωθεί, πλέον, σαν γούρι που δεν … χάνει, έστω κι αν ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα, είτε έπεφτα, είτε όχι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρει την κούπα στο Λονδίνο.

Η τούμπα (χωρίς σκοπιμότητα, ειλικρινά το λέω) επαναλήφθηκε και το 2015. Στη Μαδρίτη. H ΤΣΣΚΑ ξανάχασε από τον Ολυμπιακό (στον ημιτελικό), όμως η Ρεάλ, αυτή τη φορά δεν παιζόταν.

Το γούρι πήγε περίπατο έστω κι αν όταν έπεσα, είδα δίπλα τους συναδέλφους να πανηγυρίζουν ξανά".

ΤΑ ΜΠΑΣΚΕΤΟΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ FINAL 4

Ο Σπύρος Καβαλιεράτος από την πλευρά του, συνδυάζει μπάσκετ και ποδόσφαιρο, Final 4 και τελικούς Κυπέλλου Ελλάδας. Ιστορίες που μοιάζουν και δίνουν μια άλλη διάσταση στον τρόπο προσέγγισης των οπαδών και την αγάπη για τις ομάδες τους.

"Το 1994 και το 2009 τα Final 4 της EuroLeague συνέπεσαν με δύο από τους πιο συγκλονιστικούς τελικούς Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο... Και ενδιάμεσα των ημιτελικών και των τελικών σε Τελ Αβίβ και Βερολίνο, οι χιλιάδες Ελληνες έψαχναν τρόπο να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει πίσω στην πατρίδα. Κι αν το 2009 η τεχνολογία είχε φτάσει σε άλλα επίπεδα και η πληροφόρηση ήταν άμεση, πριν από χρόνια, τα νέα έφταναν ουσιαστικά από στόμα σε στόμα.

Το Τελ Αβίβ ζούσε τον Απρίλη του 1994 σε ρυθμούς Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Ηταν ο πρώτος "εμφύλιος" και χιλιάδες οπαδοί των αιωνίων είχαν ταξιδέψει μέχρι το Ισραήλ με αεροπλάνα και με... βαπόρια. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού ήταν εκστασιασμένοι από τη νίκη στον ημιτελικό, όμως το βράδυ της Τετάρτης 20 Απριλίου, το Τελ Αβίβ ζούσε με δικό του τρόπο τον τελικό του ποδοσφαίρου. Είτε οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είχαν την αγωνία για την ομάδα τους, είτε του Ολυμπιακού γιατί ήθελαν να συνεχίσουν την... καζούρα στους πράσινους, που πήραν τελικά την ποδοσφαιρική κούπα και είχαν λόγο να χαρούν.

Τότε δεν υπήρχε internet, κάποιοι όμως προνομιούχοι είχαν τα πρώτα κινητά κι έτσι η πληροφόρηση ήταν άμεσα. Τα μηνύματα έρχονταν συνέχεια γιατί τα γκολ έπεφταν βροχή στο ΟΑΚΑ και εν τέλει με τον τελικό να κρίνεται στα πέναλτι, το ποδόσφαιρο κατάφερε να κλέψει για εκείνο το βράδυ την... παράσταση από το μπάσκετ. Αλλωστε το final 4 είχε καθαρά ελληνικό χρώμα, οι οπαδοί της Μπανταλόνα και της Μπαρτσελόνα ήταν όλοι μαζί 300-400, οι Ισραηλινοί δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία από τη στιγμή που απουσίαζε η αγαπημένη τους Μακάμπι, συνεπώς η γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ είχε εξελιχθεί σε επίπεδο κόσμου, σε υπόθεση μίας χώρας...

Κάτι ανάλογο έγινε και 15 χρόνια μετά. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αντάμωσαν και πάλι σε ημιτελικό final 4 (είχαν παίξει και το 1995 στη Σαραγόσα), αυτή τη φορά στο Βερολίνο. Πλέον οι ημιτελικοί και οι τελικοί γίνονταν Παρασκευή και Κυριακή, αλλά και οι τελικοί Κυπέλλου Ελλάδας είχαν μετατεθεί για Σάββατο. Και ενδιάμεσα της αναμέτρησης των αιωνίων (με νικητή τον Παναθηναϊκό), υπήρχε άλλος ένα σπουδαίο ποδοσφαρικό ματς. Ολυμπιακός - ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Με την τεχνολογία να έχει προχωρήσει, κάποιοι βρήκαν τρόπο να έχουν δορυφορική εικόνα και να βλέπουν σε τηλεοράσεις τα ματς, άλλοι έβλεπαν την εξέλιξη μέσω internet, όμως ένα μεγάλο κομμάτι του Βερολίνου ασχολούνταν με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην Ελλάδα. Τελικά - λες και η ιστορία επαναλήφθηκε - ο χαμένος του μπασκετικού ημιτελικού ήταν νικητής στον τελικό ποδοσφαίρου. Κι έτσι οι οπαδοί του Ολυμπιακού που είχαν την πίκρα τους από το μπάσκετ, χάρηκαν το Σάββατο για την κούπα στο ΟΑΚΑ μετά από 29 πέναλτι".

Photo Credits: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson