Το Μέσι εναντίον Ρονάλντο είναι μοναδικό στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Συνήθως τέτοιες κρίσεις έρχονται με την απαραίτητη υποσημείωση: “μιλάμε πάντα για όσα έχουμε δει, δεν μπορούμε να κρίνουμε τα παλαιότερα, δεν τα έχουμε ζήσει”. Αυτή τη φορά όμως η υποσημείωση δεν χρειάζεται. Ακόμα κι αν κάποιος είχε ζήσει 150 χρόνια, ακόμα κι αν κάποιος είχε δει και θυμόταν όλο το ποδόσφαιρο που έχει παιχτεί ποτέ, δεν θα άλλαζε λέξη. Το Μέσι εναντίον Ρονάλντο είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο.

Ποτέ άλλοτε μια μάχη δύο σούπερ σταρ δεν ήταν τόσο έντονη, σε τόσο ευθεία αντιπαράθεση και, το κυριότερο, με τόσο μεγάλη διάρκεια. Εμείς θα κοιτάξουμε μόνο τη δεκαετία 2010-19, αλλά αν το σκεφτούμε θα καταλάβουμε πως ο πόλεμος έχει ήδη ξεπεράσει τη δεκαετία και συνεχίζει: ο Μέσι έλαμψε και πήρε το πρώτο Champions League το 2007, ο Ρονάλντο σάρωσε τα πάντα το 2008, μπαίνουμε στο 2020 κι ακόμα συνεχίζουν.

Επιμέλεια: Θέμης Καίσαρης

Σ’αυτά τα δέκα χρόνια ο Μέσι με τον Ρονάλντο κυριάρχησαν στο ποδόσφαιρο με κάθε δυνατό τρόπο. Οι ομάδες τους κέρδισαν τίτλους, οι ίδιοι ανάγκαζαν τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να τους υποκλιθεί ξανά και ξανά, τόσες φορές που τα μάτια συνήθισαν. Το εξωπραγματικό έγινε νόρμα τόσο πολύ, που το ανοιχτό στόμα έγινε ένα μικρό ανασήκωμα στους ώμους.

Άλλο ένα γκολ, άλλη μια μαγική ντρίμπλα, άλλη μια εκπληκτική ασίστ, άλλο ένα μεγάλο ματς που κρίνεται από τα πόδια τους, άλλος ένας τίτλος, άλλο ένα βραβείο. Ο θαυμασμός έδωσε τη θέση του στην καταμέτρηση και οι έπαινοι έδωσαν τη θέση τους στην απληστία. “Κάνε κι αυτό, κάνε κι εκείνο, πάρε και το άλλο”.

Κάπως έτσι, σ’αυτό το άπληστο κλίμα, στη δεκαετία του Μέσι και του Ρονάλντο ξεχώρισαν δύο βραδιές, που είχαν μερικές εβδομάδες διαφορά. Δυο τελικοί το καλοκαίρι του 2016, δύο αγώνες που ξεκίνησαν με ελπίδες και τελείωσαν πνιγμένοι σε δάκρυα. Υγρά μάτια που καθρέφτισαν με τον πιο καθαρό τρόπο τη διαφορά που έχουν οι καριέρες των δύο σούπερ σταρ. Γιατί ως παίκτες έχουν διαφορές τεράστιες, και θα τις δούμε στη συνέχεια του κειμένου.

Η βραδιά που ο Μέσι έσπασε σε χίλια κομμάτια

Πρώτα ήρθε η βραδιά του Μέσι. Ήταν στις 27 Ιουνίου του 2016, όταν η Αργεντινή έπαιξε στον τελικό του επετειακού Κόπα Αμέρικα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίπαλος ήταν η Χιλή, όπως και στην ίδια διοργάνωση την προηγούμενη χρονιά, η οποία κράτησε ξανά το 0-0 μέχρι το τέλος και οδήγησε τον τελικό για δεύτερη σερί φορά στα πέναλτι.

Η Χιλή αστόχησε στο πρώτο της πέναλτι και πρώτος για την Αργεντινή πήγε στη βούλα ο Μέσι, όπως και το 2015. Ο Μπράβο έπεσε στη λάθος πλευρά, αλλά το χτύπημα του Αργεντινού έφυγε ψηλά άουτ. Η ομάδα του δεν πήρε το πλεονέκτημα, ο Μπίλια έχασε το τελευταίο πέναλτι, η Χιλή ήταν ξανά νικήτρια με τον ίδιο τρόπο όπως και την προηγούμενη χρονιά.

Ο Μέσι είχε λυγίσει πριν καν τελειώσει η διαδικασία. Κι όταν μπήκε το καρφί στο φέρετρο, ο Αργεντινός αντέδρασε με έναν τρόπο που δεν είχαμε δει ποτέ ξανά. Ράγισε, έσπασε, διαλύθηκε, δάκρυσε. Το πρόσωπό του έγινε χίλια κομμάτια, τα μάτια του μαύρισαν.

Στην έκφραση του Αργεντινού διάβασε όλος ο κόσμος το “ποτέ” που ένιωσε μέσα του, το “δεν αντέχω άλλο”. Δεν είχε αντιδράσει το 2014 μετά τον τελικό του Μουντιάλ, δεν είχε αντιδράσει το 2015 στην ήττα ξανά από τη Χιλή, αλλά εκείνο το βράδυ ξέσπασε για όλα μαζί.

Για το χαμένο τετ-α-τετ του Ιγκουαϊν στον τελικό με τη Γερμανία, για την αστοχία εξ επαφής στην παράταση με τη Χιλή το 2015, για το νέο χαμένο τετ-α-τετ του ίδιου παίκτη στο πρώτο ημίχρονο του τελικού το 2016. Για τη δική του μοναξιά, για τις αμέτρητες ντρίμπλες που δεν έφεραν κάτι γιατί δεν έβγαινε η συνεργασία, για το δικό του χαμένο πέναλτι.

Πήγε την Αργεντινή σε τρεις σερί τελικούς, αλλά δεν νίκησε σε κανέναν, τίποτα δεν πήγε με το μέρος του, τίποτα δεν ήταν αρκετό. Εκείνο το βράδυ έδειξε σε όλους πως δεν αντέχει άλλο και λίγο μετά το έκανε πράξη, ανακοίνωσε πως σταματάει από την Εθνική.

Τελικά γύρισε για την οδηγήσει στο Μουντιάλ της Ρωσίας και το κατάφερε, όταν έκανε χατ-τρικ στον τελευταίο must-win εκτός έδρας αγώνα με το Εκουαδόρ, παρότι οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν στο 1ο λεπτό. Όχι βέβαια πως άλλαξε κάτι, αφού η Αργεντινή ήταν ένα συνονθύλευμα στη Ρωσία με ταβάνι τους 16, ενώ στο Κόπα Αμέρικα του 2019 το ταβάνι ήταν ο χαμένος ημιτελικός με την πολύ ανώτερη γηπεδούχο Βραζιλία.

Το “ποτέ” εκείνης της βραδιάς της 27ης Ιουνίου του 2016 μάζεψε πάνω του όσα είχαν προηγηθεί, αλλά και όλα όσα ακολούθησαν για τον Μέσι με τη φανέλα της Αργεντινής.

Η βραδιά που ο Ρονάλντο έγινε ξανά μικρό παιδί

Η βραδιά του Ρονάλντο ήρθε δύο εβδομάδες αργότερα. Στις 10 Ιουλίου του 2016, η γηπεδούχος Γαλλία υποδεχόταν την Πορτογαλία του Σάντος στον τελικό του Euro. Ο Κριστάνο έκλαψε δύο φορές εκείνο το βράδυ.

Η πρώτη ήταν στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου, όταν το προσπάθησε, αλλά κατάλαβε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει. Το χτύπημα στο γόνατο δεν τον άφηνε, δεν γινόταν να παίξει άλλο στον τελικό. Ο κόσμος πάγωσε: κανείς, είτε είναι fan είτε όχι, δεν θέλει να βλέπουν παίκτες να αποχωρούν έτσι από μεγάλους αγώνες.

Ο Κριστιάνο δεν μπορούσε να το πιστέψει, αλλά γρήγορα συνήλθε και παρακολούθησε τον αγώνα όρθιος πίσω από τον Σάντος στον πάγκο. Ο Πατρίσιο έβγαζε ο,τι πήγαινε μέσα, αλλά στο 92’ o Ζινιάκ ντρίμπλαρε τον Πέπε και πλάσαρε ανενόχλητος από τη γωνία της μικρής περιοχής.

Ο Πατρίσιο νικήθηκε, αλλά η μπάλα βρήκε στην εσωτερική πλευρά του δοκαριού και πέρασε παράλληλα με την εστία. Η Πορτογαλία γλίτωσε και στην παράταση ο Έντερ αποφάσισε να σουτάρει δέκα μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή.

Η μπάλα πήγε στα δίχτυα, το μόνο που χρειαζόταν η Πορτογαλία ήταν να αντέξει δέκα λεπτά ακόμα. Κι όταν τελείωσε και η παράταση, τα μάτια και οι κάμερες όλου του κόσμου πήγαν πάνω στον Ρονάλντο. Η στιγμή δεν είχε άλμα και siiii, δεν είχε βγάλσιμο της μπλούζας ή calma, calma.

Ένα αυθεντικό ξέσπασμα. Με πλάτη στο γήπεδο, με το πρόσωπο προς την κερκίδα, ο Ρονάλντο κραύγασε και ξέσπασε σε λυγμούς. Τα χέρια πήγαν στο πρόσωπο και το έκρυψαν, λες και η Πορτογαλία ήταν χαμένη, λες και δεν ήταν στιγμή χαράς. Λίγο αργότερα ο Ρονάλντο βρέθηκε στο χορτάρι να κλαίει με λυγμούς. Όταν συνήλθε, τον είδαμε χαρούμενο όσο ποτέ. Χωρίς την ψυχολογία του σούπερ σταρ, χωρίς την not arrogant, just better γκριμάτσα, χωρίς ύφος επιβεβαίωσης.

Ατόφια χαρά, σαν μικρό παιδί, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που έκλαιγε για τον χαμένο τελικό του 2004 στα 19 του, σαν να μην μεσολάβησαν 12 χρόνια με αμέτρητους τίτλους και βραβεία. Αυτόν τον Κριστιάνο είδαμε ξαφνικά εκείνο το βράδυ, αυτόν που μας έδειξε τα ανόθευτα συναισθήματα του ανθρώπου, χωρίς τις αντιδράσεις του σελέμπριτι.

Ο Ρονάλντο που είχε κερδίσει τα πάντα είχε πλέον στα χέρια του αυτό που έψαχνε, αυτό που ήξερε πως έκανε τη διαφορά, αυτό που δεν είχε ο Μέσι. Ένα τρόπαιο με την εθνική του ομάδα, τον αστερίσκο του “ναι, αλλά” που βάζει ο κόσμος, γιατί αρνείται να διαχωρίσει την αξία από την ποδοσφαιρική καριέρα.

Ο ΕΝΑΣ ΕΙΧΕ ΑΣΤΡΟ, Ο ΑΛΛΟΣ ΟΧΙ

Εκείνα τα βράδια, εκείνα τα δάκρυα των δύο σούπερ σταρ σηματοδότησαν και τη μεγάλη διαφορά για όσους μετράνε τίτλους και βραβεία για να κρίνουν ποδοσφαιριστές. Πρωταθλήματα, Champions League, βραβεία πρώτου σκόρερ, ατομικές διακρίσεις, και ένα τρόπαιο με την Εθνική ομάδα που έχει ο ένας, αλλά όχι ο άλλος.

Οι ιστορίες μας δίνουν τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε λίγο. Αρκεί ίσως μια ματιά στις φωτογραφίες του Μέσι και του Ρονάλντο για να το δει κανείς. Ο ένας είχε άστρο, ο άλλος όχι. Τι έκανε τελικά τη διαφορά στον αστερίσκο του “ένα τρόπαιο με την εθνική ομάδα”;

Πράγματα που κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να επηρεάσει, πράγματα εκτός του ελέγχου τους. Ο Ζινιάκ βρήκε το δοκάρι από τη μικρή περιοχή. Ο τεράστιος σκόρερ Ιγκουαϊν, έστειλε την μπάλα άουτ σε τρία καθαρά τετ-α-τετ. Ο Έντερ βρήκε δίχτυα από το σπίτι του κι αυτό ήταν το πρώτο γκολ που πέτυχε ποτέ σε επίσημο ματς με τη φανέλα της Πορτογαλίας. Μέχρι και σήμερα δεν έχει πετύχει άλλο.

“Ναι, αλλά ο Μέσι φταίει και ο ίδιος, έχασε πέναλτι”. Ναι, ισχύει. Αλλά ποιος δεν έχει χάσει; Είναι περίεργο πράγμα η μνήμη, επηρεάζεται από την τελική έκβαση.

Ο Μέσι αστόχησε στα πέναλτι του τελικού του Κόπα Αμέρικα, η Αργεντινή έχασε το τρόπαιο. Ο Ρονάλντο αστόχησε στα πέναλτι του τελικού του Champions League, αλλά ο Τέρι γλίστρησε κι η Γιουνάιτεντ πήρε το τρόπαιο. Ο Μέσι έχασε πέναλτι στον ημιτελικό Μπαρτσελόνα-Τσέλσι, οι Καταλανοί αποκλείστηκαν. Ο Ρονάλντο έχασε πέναλτι στον ημιτελικό Μπαρτσελόνα-Γιουνάιτεντ, η Γιουνάιτεντ προκρίθηκε.

Άστρο. Να σου πηγαίνουν δεξιά αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις. Ή έστω να σου πηγαίνουν στο 50-50, πότε μαζί σου, πότε εναντίον σου. Ο Ρονάλντο έχει ζήσει το φυσιολογικό, το πότε έτσι, πότε αλλιώς. Ο Μέσι με την Αργεντινή έφερε τρεις σερί φορές “γράμματα”, ενώ το μόνο που ζητούσε ήταν μία, έστω μία, να του κάτσει “κορώνα”.

Ήθελε αυτήν την κορώνα, ήθελε το στέμμα που του έλειπε, έκανε πράγματα και θαύματα παίζοντας μόνος του σε άπειρα ματς, αλλά δεν του έγινε το χατήρι. Και θα χρειαστεί ένα θαύμα θαυμάτων για να βρει αυτό που θέλει στα χρόνια που απομένουν.

Η τεράστια διαφορά που έχουν ως παίκτες

Αφήνουμε τις βραδιές και τα τουρνουά που φτιάχνουν ή χαλάνε καριέρες, επιστρέφουμε στο χορτάρι και πάμε να δούμε γιατί όλοι οι τίτλοι του κόσμου δεν μπορούν να αλλάξουν το γεγονός πως Μέσι και Ρονάλντο έχουν τεράστια διαφορά ως παίκτες. Σ’αυτή τη δεκαετία, οι δυο τους έβαλαν με Μπαρτσελόνα και Ρεάλ-Γιουβέντους 1.001 γκολ. Όχι, δεν υπάρχει κάποιο τυπογραφικό λάθος, ούτε σας γελούν τα μάτια σας.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ, ΤΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΓΚΟΛ

Σε δέκα σεζόν με τις ομάδες τους Μέσι και Ρονάλντο έβαλαν μαζί 1.001 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Ο Αργεντινός έβαλε 523 γκολ με την Μπαρτσελόνα, ο Ρονάλντο έβαλε 478 με Ρεάλ και Γιουβέντους. Αδιανόητες επιδόσεις, αν σκεφτεί κανείς πως η απλή διαίρεση δίνει στον Μέσι 52.3 γκολ τη σεζόν και άλλα 47.8 στον Ρονάλντο.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, οι μέσοι όροι μικραίνουν τη διαφορά. Σ’αυτές τις δέκα σεζόν, ο Μέσι είχε 1.06 γκολ ανά 90’ κι ο Ρονάλντο 1.04. Ο Αργεντινός δηλαδή σκόραρε κάθε 85 λεπτά και ο Ρονάλντο κάθε 87. Αν αφαιρέσουμε τα πέναλτι προφανώς και πέφτουν οι μέσοι όροι και των δύο, με τον Μέσι να βρίσκει γκολ κάθε 96 λεπτά και ο Ρονάλντο κάθε 106.

Είναι λογικό η υπεραπλούστευση κόσμου και Τύπου να εστιάζει στο γκολ. Εκεί υπάρχει η αίσθηση πως ο Ρονάλντο έχει την υπεροχή, αλλά στην πραγματικότητα είναι στα ίσα με τον Μέσι. Ο Αργεντινός μάλιστα είναι και πιο εύστοχος, αφού ο μέσος όρος της δεκαετίας είναι 19% και του Πορτογάλου είναι 13%.

Με πέναλτι ή χωρίς, με ευστοχία ή χωρίς, Μέσι και Ρονάλντο σκοράρουν με πανομοιότυπους, ξέφρενους ρυθμούς. Αμφότεροι έβαλαν 50+ γκολ σε έξι(!) από τις δέκα σεζόν της δεκαετίας, +60 σε δύο απ’αυτές, ενώ ο Μέσι το 2011-12 έφτασε τα 73(!) σε όλες τις διοργανώσεις.

Κι εκεί σταματούν οι ποδοσφαιρικές ομοιότητές τους. Αυτή είναι, η μία, τα πολλά, αμέτρητα γκολ.

ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΓΚΟΛ+ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Πάμε να δούμε την εικόνα αν στα γκολ προσθέσουμε και τη δημιουργία. Στο γράφημα θα δούμε τον μέσο όρο κάθε σεζόν στα γκολ (χωρίς πέναλτι) συν τις ασίστ. Με λίγα λόγια, βλέπουμε το πόσα γκολ έρχονταν από τα πόδια τους κάθε 90’.

Και οι δύο είναι εκτός λογικής, ενώ ο Μέσι είναι πάνω κι από την πιο ξέφρενη φαντασία. Ο Ρονάλντο ήταν πάνω από τον Αργεντινό σε γκολ+ασίστ ανά 90’ μόνο το 2014: ήταν η χρονιά του πρώτου του Champions League στη δεκαετία και ήρθε ταυτόχρονα με την πτώση που είχε ο Μέσι μετά τη διετία των 133 γκολ και 43 ασίστ.

Ο Ρονάλντο “τελίκιασε" το 2015 όταν έκλεισε τα 30 και σταδιακά μεγαλώνοντας ήρθε η πτώση, παραμένοντας βέβαια σε επίπεδα που δεν μπορούν να αγγίξουν πολλοί παίκτες στον κόσμο. Και ο Μέσι είχε μικρή πτώση μετά από εκείνη τη χρονιά, αλλά μας ξανασόκαρε πέρυσι όταν στα 32 έπιασε νούμερα που άγγιξαν τις επιδόσεις της τριετίας στην αρχή της δεκαετίας.

Το τέλος των 10s βρίσκει τον Μέσι να έχει σ’αυτές τις δέκα σεζόν μέσο όρο 1.45 non-penalty γκολ + ασίστ ανά 90’, δηλαδή γκολ από τα πόδια του κάθε 67 αγωνιστικά λεπτά. Ο Ρονάλντο αντίστοιχα έχει μέσο όρο δεκαετίας τα 1.13 non-penalty γκολ + ασίστ ανά 90’, με γκολ από τα πόδια του κάθε 80 λεπτά.

ΟΙ ΝΤΡΙΜΠΛΕΣ ΕΞΗΓΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Πάμε να δούμε τις ντρίμπλες σε πρωτάθλημα και Champions League σ’αυτήν τη δεκαετία.

Ο Ρονάλντο στην πρώτη του χρονιά στη Μαδρίτη ακόμα δεν ήταν πολύ ψηλά στα γκολ (τα 33 δεν είναι πολλά αν μιλάμε για τον Πορτογάλο), οπότε ήταν ψηλά σε ντρίμπλες, με 3,2 ανά 90’. Κι όπως βλέπετε στην κόκκινη γραμμή των επιδόσεών του, όταν ήρθαν οι σεζόν που τα γκολ ήταν αμέτρητα, οι ντρίμπλες σταδιακά μειώνονταν.

Δεν γινόταν ο Ρονάλντο να σκοράρει με αυτούς τους εξωφρενικούς ρυθμούς και ταυτόχρονα να ντριμπλάρει, να υποδέχεται την μπάλα μακριά από την περιοχή. Ο Μέσι όμως μπορεί.

Ο μέσοι όροι του κάθε σεζόν είναι σχεδόν υπερδιπλάσιοι απ’αυτούς τους Ρονάλντο. Ναι, είχε κι αυτός πτώση τη διετία 2011-13 όταν έβαλε 73+60 γκολ, αλλά η πτώση ήταν μέχρι τις 4.7 και 3.7 ντρίμπλες ανά 90’. Συνολικά ο Μέσι παρέμεινε ένας world-class ντριμπλέρ, με μέσο όρο της δεκαετίας τις 4.7 πετυχημένες ντρίμπλες ανά 90’. Ο Ρονάλντο αντάλλαξε τις ντρίμπλες με τα γκολ και ο δικός του μέσος όρος της δεκαετίας είναι οι 1.9 ντρίμπλες ανά 90’.

Η πτώση του Ρονάλντο είναι η απολύτως φυσιολογική πορεία, οι επιδόσεις του Μέσι είναι εντελώς αφύσικες.

ΚΑΠΟΤΕ ΕΜΟΙΑΖΑΝ, ΑΛΛΑ Ο ΡΟΝΑΛΝΤΟ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΛΥ

Για δέκα και περισσότερα χρόνια λατρεύαμε να συζητάμε για τους δύο υπερανθρώπους και η συζήτηση φέρνει πάντα σύγκριση. Όταν ξεκίνησε αυτή η κουβέντα, Μέσι και Ρονάλντο έμοιαζαν, παρά την εμφανή διαφορά στη σωματοδομή τους.

Έπαιζαν κι οι δύο στα πλάγια, ζάλιζαν τον κόσμο με αμέτρητες ντρίμπλες, ήταν ασταμάτητοι με την μπάλα στα πόδια, ενώ ταυτόχρονα έδιναν πολλά γκολ στις ομάδες τους. Σου έδιναν την εντύπωση πως μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Ο Ρονάλντο έκανε πρώτος μια τέτοια απίστευτη σεζόν, όταν το 2008 έπαιζε στα άκρα της Γιουνάιτεντ και τελείωσε τη χρονιά με 42 γκολ και οκτώ ασίστ, κερδίζοντας το πρωτάθλημα και το Champions League. Δεν έχουμε στοιχεία από εκείνα τα χρόνια, αλλά μπορούμε με ασφάλεια να εικάσουμε πως ο Κριστιάνο συνδύασε εκείνα τα 42 γκολ με πάμπολλες ντρίμπλες πάνω στη γραμμή.

Τότε μπορούσαν να συγκριθούν άμεσα, αλλά σταδιακά αυτή η επαφή χάθηκε. Η πάροδος του χρόνου άλλαξε τον Ρονάλντο. Τον έφερε ολοένα και πιο κοντά στην περιοχή. Ο CR7 έγινε CR9: ο θαυμασμός για τις κούρσες με την μπάλα στα πόδια και για τον χαρακτηριστικό διασκελισμό έδωσε τη θέση του στον θαυμασμό για τα απίστευτα άλματα στις κεφαλιές και για την κίνηση χωρίς μπάλα στην περιοχή.

Όταν ο Πορτογάλος επέλεξε τα αμέτρητα γκολ, τις σεζόν με +50 και +60 τέρματα, άλλαξε πολύ ως παίκτης. Η εικόνα του στα άκρα της Γιουνάιτεντ δεν ανήκει μόνο στην προηγούμενη δεκαετία, αλλά σου μοιάζει να ανήκει σε άλλον παίκτη, όχι σ’αυτόν που σάρωσε τα Champions League με τη λευκή εμφάνιση της Ρεάλ.

Έτσι συμβαίνει σε όλους τους γρήγορους ποδοσφαιριστές που ξαφνικά κάνουν άλμα στο σκοράρισμά τους, έτσι έγινε με τον Σαλάχ, τον Μέρτενς, τον Στέρλινγκ και άλλους, άσχετα αν δεν έγιναν ποτέ φορ σαν τον Κριστιάνο. Είναι σύνηθες όταν ανεβαίνουν τα γκολ να πέφτουν τα υπόλοιπα: δημιουργία, ασίστ, ντρίμπλες. Απολύτως λογικό, γιατί το σταθερά εξωφρενικό σκοράρισμα προϋποθέτει το να είσαι όσο το δυνατόν συχνότερα κοντά στην εστία.

Ο ΜΕΣΙ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΙΔΙΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ

Απολύτως λογικό, εκτός αν σε λένε Μέσι. Κι ο Αργεντινός άλλαξε θέσεις και μάλιστα αρκετές. Έφυγε από τα δεξιά, πήγε στην κορυφή ως false nine, επέστρεψε ξανά δεξιά, έγινε δεκάρι, ενώ τις τελευταίες δύο σεζόν υποδέχεται την μπάλα πιο χαμηλά στο γήπεδο από οποιεσδήποτε άλλες χρονιές της δεκαετίας.

Όμως δεν άλλαξε τίποτα στο παιχνίδι του και στα εξωφρενικά “μπορώ” του στο χορτάρι. Για δέκα χρόνια σκόραρε όσο ο killer Ρονάλντο και το κατάφερε παίζοντας πιο μακριά από την περιοχή, χωρίς να χάνει πόντους από την world class δημιουργία και την επίσης world class ικανότητα στην ντρίμπλα.

Δεν είναι λογικό. Θα έπρεπε κάτι να έχει χάσει σ’αυτή τη διαδρομή, κάτι να του πάρει ο χρόνος ή έστω η αναγκαιότητα να προσφέρει αλλού. Ο συνδυασμός “γκολ, ασίστ, ντρίμπλες, κάθετες στο μάξιμουμ” θα ήταν πρωτοφανής ακόμα κι αν είχε κρατήσει για μόνο 2-3 σεζόν. Το να έχει κρατήσει για δέκα και περισσότερα χρόνια δεν εξηγείται.

Πόσο μάλλον αν υπολογίσει κανείς πως ο Μέσι έμεινε στην Μπαρτσελόνα και όλα γύρω του σταδιακά άλλαξαν προς το χειρότερο. Έφυγε ο Γκουαρδιόλα, έφυγε το tiki-taka, έφυγαν ο Τσάβι με τον Ινιέστα πίσω του, έφυγε το press, το positional football, τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού που έκαναν τους Μπλαουγκράνα να ξεχωρίζουν.

Προφανώς και υπήρχε αντίκτυπος, αφού η Μπαρτσελόνα χειροτέρευσε, έμεινε μακριά από το Champions League και πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που το παιχνίδι της προκάλεσε θαυμασμό ή φόβο. Όμως δεν υπήρξε κανένας αρνητικός αντίκτυπος σ’αυτά που μπορεί να κάνει ο Μέσι στο γήπεδο, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, κάθε σεζόν, ακόμα και στα 32.

Αν παρέμενε τέτοιος ντριμπλέρ και δημιουργός, θα έπρεπε έστω μετά τα 30 να σταματήσει να βάζει 40+ ή 50+ γκολ τη σεζόν. Αν παρέμενε τέτοιος σκόρερ, ε κάποτε οι ντρίμπλες θα έπρεπε να μειωθούν αισθητά. Δεν συνέβη τίποτα απ’τα δύο, ο κοντός συνεχίζει να τα κάνει όλα και παρεμπιπτόντως, στη φετινή σεζόν ο Μέσι έχει 6.7 ντρίμπλες ανά 90’, επίδοση που είναι η υψηλότερη που είχε ποτέ από το 2009 μέχρι και σήμερα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗ: ΤΑ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Η σύγκριση που αφορά αποκλειστικά το τι κάνουν στο χορτάρι ο Μέσι με τον Ρονάλντο είχε νόημα πριν από πάρα πολλά χρόνια και τελείωσε στις αρχές της δεκαετίας. Έκτοτε δεν υπάρχει σύγκριση, γιατί έχουν πάψει να κάνουν τα ίδια πράγματα στο γήπεδο, με την ίδια ποσότητα ή συνέπεια.

Κάποτε καθόμασταν και για τους δύο μπροστά στην τηλεόραση και περιμέναμε να δούμε τι θα κάνουν. Εδώ και πολλά χρόνια το ερώτημα για τον Ρονάλντο είναι το “αν θα σκοράρει πάλι”. Για τον Μέσι παραμένει σταθερά το ίδιο και περιλαμβάνει τα πάντα, σε όλα τα πιθανά σημεία του γηπέδου. “Τι θα κάνει πάλι;”

Κάποιος μπορεί να θαυμάσει τον Ρονάλντο, για την σταδιακή αλλαγή, για την μετατροπή που είχε στην καριέρα του: στην ουσία ως φορ κατάφερε να πετύχει απίστευτα πράγματα με τη Ρεάλ. Κάποιος άλλος μπορεί να θαυμάσει τον Μέσι για τον ανεξήγητο τρόπο με τον οποίο μπορεί να κάνει κάτι που δεν γίνεται και να το κάνει για δέκα σερί σεζόν.

Κάποιος μπορεί να μετρήσει τα Champions League του Ρονάλντο, κάποιος άλλος τα πρωταθλήματα του Μέσι. Κάποιος μπορεί να μετρήσει τα Χρυσά Παπούτσια, κάποιος τις Χρυσές Μπάλες. Κάποιος μπορεί να σταθεί μόνο στους τίτλους και την καριέρα, κάποιος άλλος σε όσα κάνουν με την μπάλα στο χορτάρι.

Όλοι θα συμφωνήσουν. Δεν έχουμε δει ποτέ κάτι που να πλησιάζει έστω στο ελάχιστο αυτό που ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε με την παράλληλη πορεία των δυο τους. Του Μέσι και του Ρονάλντο, του Λέο και του Κριστιάνο.

Photo credits: AP Images