Ο μεγάλος μου γιος μου είναι κάπου ανάμεσα στα πέντε και τα έξι, πεντέμισι λέει αλλά “στα γενέθλια μου θα γίνω 6” προσπαθώντας να τονίσει ότι δεν είναι μικρός ή τέλος πάντων μεγαλώνει συνέχεια. Παρά τις προσπάθειες μου, δεν θέλει να δούμε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και γενικότερα “μπάλα” όπως υποτίθεται πρέπει να κάνουμε οι άντρες.

Έχουμε πάει μια φορά στο “Γ. Καραϊσκάκης” και αν αφαιρέσω την εντύπωση που του έκανε το έντονο κόκκινο χρώμα του γηπέδου, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος (έβαλε γκολ σε εκείνο το παιχνίδι) και μια τούμπα που έφαγε (ο Πάνος, όχι ο Λάζαρος) με το που μπήκαμε στη θύρα μας, δεν του έμειναν ιδιαίτερα πολλά πράγματα. Δεν μου ζήτησε άλλη φορά να πάμε και δεν αναρωτιέται καν, πότε θα πάμε να δούμε μπάσκετ με το οποίο λόγω οικογενειακών δεσμών, του είναι πιο οικείο.

Έχω αρχίσει και σκέφτομαι μήπως μεγαλώνοντας δεν δεθεί με τον αθλητισμό, με τα σπορ και δεν μοιραστεί στιγμές με τους φίλους σε ένα γήπεδο ή σε ένα σπίτι μπροστά στην τηλεόραση. Όμως, εδώ και μερικά χρόνια όλο κάτι γίνεται μέσα ή γύρω από τον ελληνικό αθλητισμό που με κάνει να νιώθω καλά με την απόσταση που κρατάει εκείνος από τις ομάδες, είτε αυτή που υποστηρίζει ο μπαμπάς του, ο παππούς του ή κάποιος φίλος του.

Έχει φίλους που μαζεύουν αυτοκόλλητα ή τάπες της Superleague και εκείνος θέλει να συμπληρώσει τη συλλογή από τις Μπιχλοπαρέες. Αντί να μου μιλάει για τον Σπανούλη, θέλει να μιλάμε για τον Ποπ-Καλαμπόκ ή για τους Avengers. Οι τελευταίοι είναι βίαιοι. Βαράνε. Όχι σαν αυτούς που βαρέσανε τον Τζήλο, περισσότερο. Σκοτώνουν κιόλας αν χρειαστεί τους κακούς. Όχι μόνο τους διαιτητές, γενικά. Κακούς ανθρώπους.

ΠΟΣΟ ΚΑΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Οι Avengers, δηλαδή, είναι μια κακή επιρροή για τα παιδιά. Στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις πολλές αναλύσεις, επιστημονικές έρευνες και άλλα στοιχεία, για να σε καθοδηγήσουν για το πως και κυρίως πόσο “βία” πρέπει να βλέπει ένα παιδί-νήπιο στην τηλεόραση, στο iPad ή ακόμα και να παίζει “ξύλο” με τον μπαμπά του.

Ζούμε και στην εποχή του bullying όπου στο σχολείο είναι σε έξαρση και ας μην το μαθαίνουμε στο βαθμό που γίνεται, καθώς τα παιδιά δεν μιλάνε. Όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά επειδή δεν θέλουν να πουν κακά πράγματα. Όχι κακά πράγματα που κάνουν εκείνα, αλλά ακόμα και κακά πράγματα που κάνουν άλλα παιδιά.

Όμως, πόσο κακή επιρροή για ένα παιδί και μεγαλύτερης από το δικό μου ηλικίας, το βίντεο με τον ξυλοδαρμό του Τζήλου; Πόσο κακή επιρροή μπορεί να είναι πιστόλια σε ένα γήπεδο όπου ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο; Πόσο κακή επιρροή μπορεί να είναι οπαδοί ομάδων να πλακώνονται για έναν τελικό Κυπέλλου; Πόσο κακή επιρροή μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός για τη νίκη, το πρωτάθλημα με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο; Ή ακόμα και Μέσο.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΒΙΑΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΑΚΙ

Τα ουρλιαχτά του Τζήλου στο βίντεο δυστυχώς δεν θα φτάσουν σε όλα τα αυτιά που πρέπει και αν φτάσουν σε κάποια, δεν παίρνει κανείς όρκο ότι θα ιδρώσουν. Η πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, όχι μόνο στην τετραετία (όπως όλα δείχνουν σχεδόν θα ολοκληρωθεί) του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε εκείνες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, δεν έλυσε το πρόβλημα του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού.

Η καθίζηση ενός ολόκληρου κλάδου από τον οποίο ζουν οικογένειες, δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν σε ουσιαστικό επίπεδο. Τα γήπεδα αδειάζουν εδώ και 15-20 χρόνια, το προϊόν ευτελίζεται, αλλά η μόνη συζήτηση που γίνεται, είναι ποιος έστησε περισσότερους αγώνες χωρίς να τελειώνει ούτε καν αυτό το θέμα. Δεν έχω ιδέα και δεν με ενδιαφέρει να μάθω αν ο Τζήλος τα είχε πάρει από κάποιον για να σφυρίξει κόντρα Ολυμπιακό. Η διαιτησία του ήταν κακή, έκανε λάθη, το είδα το ματς με τα μάτια μου και το διαπίστωσα.

Όμως, λίγες ώρες μετά προχώρησα σε κάποια άλλη δραστηριότητα της ζωής μου. Ένα ποδοσφαιρικό ματς στην Ξάνθη, που χιλιάδες τηλεθεατές της ΕΡΤ έβλεπαν από την τηλεόραση και τον καναπέ τους, έγινε η αιτία για να ξυλοκοπηθεί έξω από το σπίτι του ένας άνθρωπος. Λες και βίασε κάποιο παιδάκι.

ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΚΑΤΙ;

Έπρεπε όμως να πεθάνει; Ώρες ώρες αυτό σκέφτομαι. Ότι έχουμε φτάσει στο χειρότερο σημείο του επαγγελματικού ομαδικού αθλητισμού και ένα τεράστιο σοκ μπορεί πραγματικά να ταρακουνήσει υπουργούς, παράγοντες και όσους βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης. Αλήθεια, όμως, πιστεύει κανείς ότι θα γινόταν κάτι; Θα άλλαζε κάτι;

Έπρεπε να πεθάνει, για να μη βρισκόμαστε μπροστά στην υποκριτική ΜΙΑ αγωνιστική αποχής των διαιτητών από την αγωνιστική δράση. Μου θυμίζει τις αντιδράσεις της ΕΣΗΕΑ και των δημοσιογράφων, όταν χτυπάνε δημοσιογράφους: ανακοίνωση, καταγγελία και πάμε παρακάτω γιατί έρχονται εκλογές και πρέπει να δούμε πόσοι θα έρθουν στην Ένωση να ψηφίσουν τον πρόεδρο της καρδιάς τους.

Έπρεπε να πεθάνει, για να καταλάβουμε ότι ζούμε στην εποχή όπου μια ζωή ισούται με 3 βαθμούς νίκης σε ένα πρωτάθλημα που δεν το θέλει ούτε η ΕΡΤ (άσχετα αν το πήρε με 50 εκατομμύρια ευρώ - η φράση “ούτε στον Παππά μη το πεις”, δεν έχει κολλήσει περισσότερο από αυτή την υπόθεση).

ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ

Υπάρχουν οάσεις, όχι καταπράσινες αλλά υπάρχουν. Σε αθλήματα όπως το τένις, ο στίβος, η ενόργανη γυμναστική νιώθουμε περήφανοι που έχουμε αθλητές όπως ο Τσιτσιπάς, η Στεφανίδου και ο Πετρούνιας και άλλα χιλιάδες παιδιά (που ετοιμάζονται για να γίνουν οι διάδοχοι τους, αλλά αν δεν κερδίσουν ένα μετάλλιο δεν θα τα μάθουμε ποτέ). Όμως, πάλι, δεν ξέρεις αν το παιδί σου πρέπει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.

Με τον πρωταθλητισμό ούτε κατά διάνοια, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό αυτό έχει λήξει, πάντα με τη σημείωση ότι αν το επιλέξει, δικαίωμα του. Η δική μου ευθύνη και του καθενός που φέρνει μια νέα ζωή χωρίς να τη ρωτήσει πρώτα, είναι να του πω την πραγματικότητα. Να μην του πω ότι η ομάδα μας είναι η μόνη και καλύτερη, ότι αν δεν νικάς με κάθε τρόπο πρέπει να εισβάλεις με ένα πιστόλι και όποιον πάρει ο Χάρος, να του μάθω ότι ο ρατσισμός του χρώματος εκτός από το δέρμα, γίνεται και για τη φανέλα, να του εξηγήσω γιατί να βάλω ως τίτλο ενός από τα άρθρα μου "έπρεπε να πεθάνει" για έναν άνθρωπο.

ΤΕΡΜΑ Η ΜΠΑΛΑ

Να του ζητήσω συγγνώμη που τον έφερα στη ζωή σε μια εποχή αυτής της χώρας, όπου το "πως να κρατήσετε τα παιδιά σας μακριά από τον αθλητισμό" ακούγεται πιο σωστό από το αντίθετο, αλλά όχι πιο δυνατό από το ουρλιαχτό ενός ανθρώπου που ξυλοκοπείται έξω από το σπίτι του, επειδή όταν ήταν μικρός του άρεσε το ποδόσφαιρο. Ναι, γιατί αν ο Τζήλος δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με το ποδόσφαιρο, δεν θα ούρλιαζε και δεν θα είχε ήδη “πεθάνει” μέσα του κάθε αγάπη του για το ποδόσφαιρο, που θα του γεννήθηκε σε μια ηλικία που μάζευε τα δικά του χαρτάκια.

Οπότε μπορεί ένα από τα παιδιά μας, να είναι ο επόμενος Τζήλος σε 20 χρόνια από σήμερα. Δεν θέλω να είναι τα δικά μου, γι’ αυτό τα φετινά Χριστούγεννα θα μιλήσουμε μόνο για Μπιχλοπαρέες και Avengers. Τέρμα η μπάλα.