Ας ξεκινήσουμε με αυτό που ίσχυε πριν τον αγώνα της Εθνικής Εφήβων και εξακολουθεί να ισχύει και τώρα που το “μη γενόμενο” χαστούκι δεν έχει ακόμη στεγνώσει: Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου είναι ένας πολύ καλός και πολύ περισσότερο γεμάτος προοπτική προπονητής. Δεν το λέει ο Μίχαλος αυτό (γιατί δεν θα αρκούσε), αλλά η πορεία του από μικρές ομάδες, ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, ημι-επαγγελματικούς συλλόγους και φυσικά η παρουσία της Κηφισιάς στην χτυπημένη από τη μοίρα (της) μεν, αλλά πάντα Basket League (ή Α1) δε. Όμως, ο καλός προπονητής δεν είναι εύκολο να γίνει μεγάλος προπονητής, όπως το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του κάθε καλού παίκτη. Για να περάσεις από το στάδιο του καλού σε αυτό του μεγάλου απαιτείται υπομονή, τύχη, συγκυρίες, ενίοτε καλές σχέσεις και μανατζερικές διασυνδέσεις, αποτελέσματα και σωστή διαχείριση. Αυτό το τελευταίο δεν έχει να κάνει τόσο με τις ομάδες που προπονείς ή αγωνίζεσαι, αλλά με τη διαχειρίση του εαυτού σου σε καταστάσεις που σκάνε από το πουθενά.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο προπονητής της Εθνικής Εφήβων (και μόνο ως τέτοιο θα τον αντιμετωπίσει το παρόν κείμενο) έβγαλε τη διαπίστευση από το λαιμό του, ήταν ξεκάθαρο πώς τα επόμενα δευτερόλεπτα θα ήταν τα κρίσιμα που έπρεπε να διαχειριστεί. Εκεί που η πίεση είναι στο 16 και το μυαλό δεν λειτουργεί όπως όταν το αίμα κυλάει ομαλά στις φλέβες σου. Η κατάληξη της ιστορίας η οποία καλώς ή κακώς πιάστηκε από την κάμερα δεν ήταν τελικά η δέουσα. Η διαπίστευση έφυγε με ταχύτητα προς τον Αντώνη Κόνιαρη και αμέσως μετά η κίνηση ή έστω η πρόθεση που διαφαίνεται στη γλώσσα του σώματος του, ήταν αρκετή για να χαλάσει (λίγο ή πολύ θα το δείξει η ιστορία) η εικόνα ενός νέου στο ευρύ κοινό προπονητή. Γιατί, παρά τις όποιες δηλώσεις του ίδιου του Παπαθεοδώρου ή του Κόνιαρη, ότι δεν υπήρξε χτύπημα, κανένα χαστούκι δεν έπεσε και τα συναφή είναι αληθείς, αλλά ξέχασαν την αρχή του κακού. Τη διαπίστευση.

Τι εννοώ. Το ζήτημα δεν είναι αν ο Έλληνας προπονητής χτύπησε ή όχι τον Κόνιαρη, αλλά ότι κινήθηκε απειλητικά εναντίον του. Το bullying είναι μια τεράστια έννοια, με απίστευτες ψυχολικές προεκτάσεις που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, ούτε έχω δίπλωμα ψυχολογίας για να σας τα πω 100% σωστά. Οπότε καλύτερα διαβάστε, αν θέλετε, μόνοι σας . Τώρα που είπαμε και για δίπλωμα, να ξεκαθαρίσω από νωρίς ότι δεν είμαι υπέρ των κραυγών που βλέπω να πετάγονται και να ζητάνε το κεφάλι του Παπαθεοδώρου, την απόλυση του από την Εθνική ομάδα και την εξορία του από το ελληνικό μπάσκετ. Αν ήταν έτσι, το ελληνικό μπάσκετ θα έπρεπε να έχει μείνει μισό, με παράγοντες, προπονητές και παίκτες να έχουν σταλεί στη Μακρόνησο υποχρεωμένοι να κοιτάνε κάθε μέρα την μπάλα του μπάσκετ, χωρίς να επιτρέπεται να την αγγίξουν. Σαφέστατα, θα έπρεπε τώρα η ΕΟΚ, η ομοσπονδία του μπάσκετ (LOL), να έχει ήδη καλέσει τον Παπαθεοδώρου ή να έχει πάρει θέση, ακόμη και με τη μορφή τιμωρίας/ποινής αλλά όχι με δικό της χαστούκι προς τον προπονητή.

Δεν λύνονται έτσι αυτά τα προβλήματα, αλλά καλύτερα θα ήταν να μην υπήρχαν κιόλας. Όμως, φαίνεται πώς η εμμονή των μεταλλίων, της επιτυχίας και της απόδειξης ότι “είδατε; το έργο που γίνεται στις μικρές Εθνικές ομάδες είναι μεγάλο και δεν μας νοιάζει που δεν έρχονται οι NBAers και όλοι οι άλλοι στην Ανδρών”, έχει θολώσει τα μυαλά αλλά όχι τα νερά. Το άσχημο είναι ότι και ο κόουτς της Εθνικής φαίνεται αγχωμένος να πετύχει με αυτή τη μεγάλη φουρνιά που έχει στα χέρια του, ίσως γιατί νιώθει πώς πρέπει να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Ως γνωστόν τα μεγαλύτερα λάθη γίνονται πάνω στη βιασύνη σου και αυτό θεωρώ προσωπικά πώς είναι ένα βασικό αίτιο για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, λανθασμένα πάλι μιλώντας υπό προσωπική σκοπιά, νιώθει ότι πρέπει τώρα να κάνει level up στην καριέρα του. Η ικανότητα του ως προπονητής, είναι το βασικό στοιχείο που μαζί με την υπομονή θα τον οδηγήσει εκεί που θέλει. Όχι οι 31 πόντοι του Σταμάτη, ένα μετάλλιο με την Εφήβων και μια ανθοδέσμη στο αεροδρόμιο Βενιζέλος. Αυτές οι μικρές Εθνικές ομάδες είναι εξαιρετικές για να βλέπεις νέα πρόσωπα, να διακρίνεις αν υπάρχει μέλλον στο ελληνικό μπάσκετ τόσο παικτικά όσο και προπονητικά. Αλλά προς Θεού, δεν είναι όλα μετάλλια, μόρια για το πανεπιστήμιο και επιδοτήσεις. Όπως ένας παίκτης δεν χρειάζεται να αναγάγει μια καλή εμφάνιση του με την Εθνική Νέων ή Εφήφων σε career high, έτσι και ένας προποντής δεν χρειάζεται να βάζει όλη την επαγγελματική εμπειρία του σε αυτά τα επίπεδα.

Διαβάστε αναλυτικά για το επεισόδιο και τις δηλώσεις των δύο πρωταγωνιστών

Γιατί, σε αυτά τα επίπεδα ένας προπονητής είναι κυρίως δάσκαλος και παιδαγωγός. Διαμορφώνει τους χαρακτήρες των παικτών αλλά και των παιδιών και αν ρωτήσεις τους γονείς, ακόμη και αυτούς που νομίζουν ότι ο γιος τους είναι ο επόμενος ΛεΜπρόν Τζέιμς, θα τους ενδιαφέρει περισσότερο το να επιστρέψουν υγιή, σωματικά και ψυχολογικά τα παιδιά τους, από ένα τέτοιο τουρνουά, παρά με ένα μετάλλιο και μια ανοιχτή πόρτα στο πανεπιστήμιο. Από τον Παπαθεοδώρου και τον κάθε Παπαθεοδώρου, σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, όλοι εμείς που θέλουμε να δηλώνουμε “λάτρεις του αθλητισμού” πρέπει να απαιτούμε τη σωστή αθλητική συμπεριφορά, τον πολιτισμό και την παιδεία εντός γηπέδων, αποδυτηρίων.

Και σας μιλάει κάποιος που και χαστούκια (τουλάχιστον 4 θυμάμαι) έφαγε σε αυτήν τη μικρή ηλικία από προπονητές, αλλά από τη μία τίποτα δεν έπαθα, αλλά και τίποτα δεν έμαθα. Το πιο χαρακτηριστικό, ένα χαστούκι με βέρα στο λαιμό, το είχα δεχθεί επειδή τσακώθηκα (λεκτικά) μέσα στο γήπεδο σε κρίσιμο σημείο με συνέπεια να δεχθώ τεχνική ποινή. Το χαστούκι, εκτός του ότι ο προπονητής μετά στο ξενοδοχείο δεν θυμόταν καν ότι το έδωσε (ή έκανε ότι δεν θυμόταν ή έκανε ότι δεν έγινε, γιατί πολύ απλά αισθανόταν άσχημα και σίγουρα ο Παπαθεοδώρου αισθάνεται άσχημα όχι για αυτά που βλέπει να γράφουν τα Media, αλλά για αυτό που -παραλίγο- έκανε). Το χαστούκι, λοιπόν, τίποτα δεν μου έκανε, εκτώς από το ότι δεν μπορούσα να φάω και να μιλήσω ένα βράδυ, γιατί στην προσπάθεια να το αποφύγω, με βρήκε στην καρωτίδα η βέρα. Την επόμενη φορά που πήγα να τσακαθώ μέσα στο γήπεδο, βέβαια, δεν θυμόμουν τίποτα από αυτά. Μια χαρά τσακώθηκα και μια χαρά συνέχισα να το κάνω και μεγαλώνοντας, έχοντας τις αγωνιστικές συνέπειες.

Τι θέλω να πω με τα παραπάνω; Ότι θα προτιμούσα όπως και άλλα παιδιά στα 15, στα 16, στα 17, να με είχαν μάθει με κάποιον τρόπο (δεν ξέρω ποιον) ότι δεν πρέπει να συμπεριφέρομαι έτσι, παρά να μου μείνει απλώς “α, είχα φάει κι εγώ ένα χαστούκι”, για να έχω να λέω σε αντίστοιχες ιστορίες, σαν αυτά που λες από τη θητεία στον στρατό για να δείξεις στην παρέα ότι κι εσύ άντρας είσαι και σκοπιές έκανες και χαστούκια από προπονητές έφαγες. Με συγχωρείτε όμως, αλλά το παιδί μου δεν θέλει να φάει κανένα χαστούκι για να μάθει να παίρνει πρωταθλήματα. Ας φάει όσα “χαστούκια” χρειάζεται, για να γίνει μαθητής, αθλητής, άνθρωπος, αλλά ακόμη και αν έχει προπονητή τον Ομπράντοβιτς, δεν με ενδιαφέρει να τον αφήσω στην κυριολεξία στα χέρια του.

Όσο για το “συμβαίνουν αυτά στα αθλήματα”, ναι συμβαίνουν ευχαριστώ πολύ, αλλά αν πρέπει τώρα να μιλήσουμε για τον Ιωαννίδη και τον Σιγάλα, τότε να φορέσω κάτι παλιό τύπου 80s με βάτες για να είμαι ταιριαστός με το παρελθόν που θα πιάσουμε . Είναι γνωστό και μεταδιδόμενο το σύνδρομο του Θεού που έχουν πολλοί προπονητές και το οποίο πολλές φορές τους αποκόβει από την πραγματικότητα ή τη σκέψη του αθλητή τους. Οι προπονητές είναι μοναχικοί καβαλάρηδες, αυτοί που στη στραβή ακούνε τα περισσότερα και στην καλή, αν δεν έχουν επικοινωνιακές γνώσεις ή δημοσιογράφους να τους συμπαθούν, παίρνουν απλώς το όποιο απαραίτητο credit πρέπει και τίποτα παραπάνω. Γι’ αυτό και σε αντιμετωπίζουν αρκετές φορές από διαφορετική, πιο υψηλή θέση, είτε είσαι αθλητής, είτε συνεργάτης τους, είτε άνθρωπος των media. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς, πέρα φυσικά από το να βάζουν 12 παιδιά (είτε 17, είτε 32, οι παίκτες είναι παιδιά και ενίοτε κακομαθημένα, που θέλουν την μπάλα δική τους και όχι να παίξουν με τους φίλους/συμπαίκτες τους) να συνεργαστούν, να γίνουν ομάδα, να αγαπήσουν το άθλημα και να τους οδήγησουν σε προσωπική ή ομαδική επιτυχία.

Δεν περιμένω κάτι παραπάνω από την υπόθεση “χαστούκι στον Κόνιαρη, αλλά όχι ακριβώς χαστούκι, ήταν κίνηση του χεριού”, από τη στιγμή που η τέχνη της επικοινωνίας επέλεξε το δρόμο του “μάζεψτε το” και από το ηχηρό χαστούκι (που όντως δεν έπεσε) περάσαμε στο “σιωπηρό χαστούκι” (και στο τίποτα δεν έγινε), με δηλώσεις του προπονητή και του παίκτη. Θέλω να πιστεύω ότι ο Ηλίας Παπαθεοδώρου που δεν βρήκε τη δύναμη να ζητήσει συγνώμη από το φίλαθλο κοινό, ζήτησε συγνώμη από τον παίκτη και πως ο παίκτης δεν θα έχει δεύτερες σκέψεις την επόμενη φορά που θα του μιλήσει ο προπονητής του, όχι μόνο αυτός, αλλά και ο επόμενος και ο μεθεπόμενος. Από τη στιγμή, άλλωστε, που η ΕΟΚ είναι αυτή που θέλει να τη θυμόμαστε και να την υμνούμε ως μια σοβαρή ομοσπονδία που αγαπάει το μπάσκετ και προάγει τις αρχές που το διέπουν, τότε έχουμε πολύ μεγαλή συζήτηση να κάνουμε, για το πώς χειρίστηκε το όλο θέμα. Ποιός ξέρει, ίσως κι αυτή να είναι ακόμη ζαλισμένη από το “χαστούκι”, του να πληρώνεις (και να εκτίθεσαι) για να πας σε ένα Ευρωμπάσκετ και να βλέπεις παίκτες να λένε “όχι, δεν έρχομαι”. Τέλος, πάντων, μην το πάμε πιο μακριά. Ο καθένας δείχνει τα διαπιστευτήρια του. Ή τη διαπίστευση του.