Το θέμα δεν ήταν αν θα περνούσε στον επόμενο γύρο. Το θέμα ήταν μόνο αν θα νικούσε και μέσα στην Ελβετία. Το γράφαμε και μετά το τέλος του πρώτου ματς στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ δεν γινόταν να μην περάσει αυτήν τη Βασιλεία.

Πολύ ανώτερος, πιο ποιοτικός, σίγουρος και ο αντίπαλος χωρίς παίκτες πρώτης γραμμής και με προπονητή που δεν τον πίστευε κανείς. Γι' αυτό και τον άλλαξαν. Με υπηρεσιακό φτιάχνεις λίγο την ψυχολογία σου, αλλά σπανίως βγάζεις ένα σοβαρό σχέδιο για να νικήσεις μία καλύτερη ομάδα.

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΦΕΡΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΘΟΣ

Προφανώς όλα έγιναν πιο εύκολα με το γκολ του Βαρέλα, αναμφίβολα το αμυντικό πλάνο με ηγέτη τον Μαουρίσιο είχε αποτελεσματικότητα. Ωστόσο αυτό που έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην ομάδα για να φτάσει στο ευρύ 3-0 και φυσικά να εξασφαλίσει την παρουσία της (επιτέλους) στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ήταν η απώλεια της τελευταίας στιγμής του Βιερίνια.

Ναι, όπως το διαβάζετε. Όταν χάνεις τον αρχηγό σου δευτερόλεπτα πριν τη σέντρα και μάλιστα σε ιδιαίτερα κρίσιμο παιχνίδι, έχεις δύο δρόμους να ακολουθήσεις. Να ταραχτείς, να πέσεις ψυχολογικά, να πιεστείς και να θολώσεις. Ο άλλος δρόμος είναι να παίξεις και για τον αρχηγό σου, να χαλυβδωθείς ψυχικά, να δώσεις εξτρά δυνάμεις για να φτάσεις στον στόχο. Αυτό δηλαδή που έκανε ο ΠΑΟΚ.

ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΠΟΔΙΑ

Ο Βιερίνια αποτελεί σημείο αναφοράς για αυτόν τον ΠΑΟΚ. Δεν αποτελεί όμως το Α και το Ω αγωνιστικά. Ειδικά όταν αγωνίζεται αριστερό μπακ (που δεν είναι η θέση του) ελλείψει κλασικού αριστερού μπακ, δεν θα είναι σχεδόν ποτέ ο παίκτης που θα κάνει τη διαφορά.

Θα είναι όμως ο παίκτης που θα τον βλέπουν οι άλλοι και θα παίζουν καλύτερα. Τον έβλεπαν και την Τετάρτη στη Βασιλεία. Εκεί ήταν. Και μάλιστα όσο τον έβλεπαν στον πάγκο να μην μπορεί να προσφέρει, τόσο περισσότερο ένιωσαν την ανάγκη να μην χάσουν τις θέσεις τους, τη συγκέντρωση τους, τον στόχο.

Οι καλά δουλεμένες ομάδες ξεχωρίζουν από κάτι τέτοιες στιγμές. Και ο ΠΑΟΚ πλέον είναι αρκετά καλά τακτικά και σε επίπεδο προπονητή.

Η ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ

Ο Λουτσέσκου πήγε στην Ελβετία και φαινόταν πως είχε μία σιγουριά για την πρόκριση. Όχι υπεροψία, ούτε προπονητική έπαρση. Απλώς ο Ρουμάνος προφανώς ξέρει τι δουλειά έχει γίνει τόσες εβδομάδες, πιστεύει στο ρόστερ του και δεν του περνούσε από το μυαλό πως θα γυρνούσαν στη Θεσσαλονίκη χωρίς την πρόκριση.

ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ EUROPA

Για μένα το ταβάνι του ΠΑΟΚ δεν είναι οι όμιλοι του Europa League. Αυτούς τους εξασφάλισε ήδη, καθώς όπως ήδη θα ξέρετε, αν αποκλειστεί από την Σπαρτάκ Μόσχας πάει απευθείας στους ομίλους και όχι σε νέα προκριματική φάση του Europa League.

Πιστεύω όμως πως η Σπαρτάκ δεν είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον Δικέφαλο. Μπορεί να έχει στον πάγκο της τον πονηρό Μάσιμο Καρέρα, ο οποίος αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο ως παίκτης σε ηλικία 44 ετών (!) το 2008, αλλά μετά έκανε γρήγορα μαθήματα δίπλα στον Αντόνιο Κόντε στη Γιουβέντους ως άμεσος συνεργάτης του.

Έχει συγκεκριμένη φιλοσοφία, οδήγησε τη Σπαρτάκ το 2017 στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 2001, εφέτος όμως το έχασε και δεν απέδωσε τρομερό ποδόσφαιρο. Καλή ομάδα, 2-3 αστέρες, όχι φόβητρο. Προφανώς μεγαλύτερο εμπόδιο από τη Βασιλεία. Αλλά για να μπεις σε όμιλο του Champions League, έτσι όπως δυσκόλεψαν τα πράγματα εφέτος, πρέπει να κάνεις και 1-2 υπερβάσεις.