OPINIONS

1987: The Heroes

1987: The Heroes

Το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 1987, δώδεκα παίκτες και ένας coach βγήκαν στο παρκέ του ΣΕΦ και είπαν: Μπορούμε να γίνουμε ήρωες για πάντα. O Παντελής Βλαχόπουλος γράφει για μια στιγμή που άλλαξε τη μοίρα του ελληνικού αθλητισμού και εν μέρει μιας κοινωνίας. Για μία παρέα που παραμένει αναλλοίωτη μετά από 32 χρόνια.

Κανένας δεν μας συγκίνησε τόσο πολύ, κανείς άλλος δεν μας επηρέασε τόσο πολύ. Κανείς ακόμη και τώρα δεν έχει καταλάβει πώς έγινε. Ακόμη και οι ίδιοι οι παίκτες.

Κλείνοντας τα μάτια και σκεπτόμενος τι έχει συμβεί σ' αυτή τη χώρα από το μακρινό πλέον '87 έως και σήμερα, σίγουρα θα αναρωτηθείς πόσο άλλαξε και πώς άλλαξε η Ελλάδα μέσα από αυτό το ταξίδι. Σε άλλα βελτιώθηκε, σε άλλα έπιασε πάτο.

Αλλά όσα χρόνια κι αν περάσουν, εκείνη η μέρα -η σημερινή ημέρα- είναι η πιο ξεχωριστή της δικής μας γενιά, της γενιάς των 40άρηδων. Και δεν είναι απλά ένα αθλητικό γεγονός. Είναι μία επανάσταση διαφορετικού τύπου, η οποία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τις ίδιες τις ζωές μας. Και ακόμη συνεχίζει να τις επηρεάζει.

Είναι αλήθεια και δεν αμφισβητείται ότι μεγάλο ποσοστό αθλητικών συντακτών που εργάζονται σήμερα στα ελληνικά ΜΜΕ, είναι παιδιά εκείνης της πορείας. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι πολλοί από εμάς θα είχαν ακολουθήσει άλλο επάγγελμα. Αυτή η Εθνική ομάδα μάς έκανε να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο τον αθλητισμό και να λατρέψουμε τους ίδιους, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να ακολουθήσουμε αυτό το επάγγελμα.

Επαναλαμβάνω και δεν είναι υπερβολή ότι έτσι νιώθουν πολλοί συνάδερφοι της γενιάς μας. Και είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Περήφανοι που συνεχίσαμε να είμαστε κοντά στον αθλητισμό και σε αυτό που αγαπάμε, μέσω της δημοσιογραφίας. Αλλά δεν είμαστε οι μόνοι.

Άνθρωποι απ' όλο το κοινωνικό φάσμα εμπνεύστηκαν απ' αυτά τα παιδιά. Ακόμη και αθλητές του ποδοσφαίρου. Πολλοί παίκτες από τη "φουρνιά" του 2004 που κατέκτησε το Euro του 2004, καθοδηγήθηκαν από την Εθνική ομάδα μπάσκετ του 1987. Το παραδέχτηκε πρόσφατα και ο πρωταθλητής Ευρώπης Τάκης Φύσσας, στην εκπομπή "Είναι να γελάει κανείς" στον Sport24 Radio 103.3, λέγοντας: "Ο Γκάλης ήταν το ίνδαλμά μου".

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ...

Δεν θα ξεχάσω το πώς συνδέθηκα μ' εκείνη την ομάδα. Εκείνα τα βράδια που έγινα ένα με τους δικούς μου ήρωες, στο δρόμο προς την κορυφή. Στο δρόμο της υπέρβασης. Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τ' άλλα παιδιά. Το πως δεν μπορούσα να καθίσω ούτε για ένα λεπτό. Έπαιζα μαζί τους, δίπλα τους, καθηλωμένος μπροστά από την τηλεόραση. Πανηγύριζα λες και ήμουν κοντά τους στο παρκέ. Έγινα ένα μαζί τους. Χάραξαν τη ζωή μου. Αποφάσισα -τότε- ότι το μπάσκετ είναι η μεγάλη αγάπη μου. Κι όταν πήρα στα χέρια μου εκείνο το ζευγάρι Pony, των 6.000 δραχμών, το ίδιο με εκείνα που φορούσε "ο Γκάλης ο Θεός", ένιωθα να πετάω μαζί του. Και δεν ήμουν ο μόνος. Μαζί τους πέταξε στα ουράνια όλη η Ελλάδα και όλα τα παιδιά. Όλα τα παιδιά προσπαθήσαμε να μιμηθούμε στα ανοιχτά γήπεδα αυτό το έργο τέχνης.

ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αν θες να περιγράψεις εκείνο τον μαγικό Ιούνη, δύο πράγματα σου έρχονται στο μυαλό. Το ΣΕΦ και ο καύσωνας. Όλοι το βράδυ καρφωμένοι στις τηλεοράσεις και το πρωί χαλαροί στις παραλίες. Το μοναδικό θέμα συζήτησης είναι το μπάσκετ. Από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Μέσα σε λίγες νύχτες οι διεθνείς είχαν γίνει παιδιά όλων των Ελλήνων.

Όλοι είχαν ταυτιστεί με το ταλέντο τους, την πίστη τους, την αυταπάρνηση τους και το πάθος τους για το μετάλλιο. Ένας λαός για έντεκα ημέρες έπαιζε μπάσκετ δίπλα σε 12 παιδιά, που μέχρι... χθες δεν τα γνώριζε. Και όταν ο τελικός τελείωσε και ειπώθηκε η θρυλική ατάκα του Φίλιππου Συρίγου: "είναι το τέλος, η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης", τότε ένα ολόκληρο έθνος ξεχύθηκε στους δρόμους. Όποιος δεν το έχει ζήσει αυτό, δεν μπορεί να καταλάβει επ' ακριβώς όσα έχουν ειπωθεί για τον απόλυτο μπασκετικό θρίαμβο.

Αυτό το πάρτι κράτησε περίπου μία εβδομάδα. Η χώρα ήταν "μεθυσμένη". Αλλά η πιο απίστευτη εικόνα που μπορούσε να δει κανείς, ήταν οι δρόμοι και τα ανοιχτά γήπεδα της Ελλάδας το πρωινό της 15ης Ιουνίου του 1987. Από νωρίς το πρωί μικροί και μεγάλοι είχαν ξεχυθεί σε όλη την επικράτεια, έπαιζαν μπάσκετ, συζητούσαν για το έπος και οραματίζονταν το μέλλον τους με μια πορτοκαλί μπάλα στα χέρια. Η απόλυτη ευτυχία.

Για πρώτη φορά από την εποχή της μεταπολίτευσης όλοι οι Έλληνες ήταν μαζί. Μακριά από κόμματα, μακριά από κοινωνικούς και φυλετικούς ρατσισμούς, μακριά από κόμπλεξ και μικρότητες της νεοελληνικής κατάστασης.

Μία χώρα έστω και για λίγες ημέρες, ενωμένη. Πολλά νέα παιδιά, ίσως θεωρούν τη συγκεκριμένη περιγραφή εξωπραγματική, υπερβολική, αλλά είναι η ρεαλιστική εικόνα μιας χώρας που βρισκόταν σε έκσταση.

Η ΖΩΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Γνωρίζοντας από κοντά τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους, κατάλαβα ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο ή τουλάχιστον κάποια άτομα εκτιμούν την αναγνώριση και τις τιμές που τους έχουν αποδοθεί από το 1987 και ύστερα. Όλοι σχεδόν δεν άλλαξαν κουλτούρα, συμπεριφορά, χαρακτήρα, life style. Μπορεί να ωρίμασαν, να πλούτισαν, να εξελίχθηκαν, να έκαναν οικογένεια και καριέρα, αλλά επί της ουσίας δεν άλλαξαν. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ. Αν καθίσεις για μία ώρα μαζί του, θα αναθεωρήσεις την άποψή σου για το άθλημα. Ο Παναγιώτης Φασούλας παραμένει ένα μικρό παιδί, που αποφεύγει να μιλήσει για το σπορ που τον έκανε γνωστό. Ο Νίκος Γκάλης παρέμεινε απόμακρος, αλλά πιστός στις αρχές του. Ο Αργύρης Καμπούρης συνεχίζει να είναι ο αγαθός γίγαντας και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Νίκος Φιλίππου θέλει και περνάει καλά μακριά από το σπορ, ο Φάνης Χριστοδούλου μετά από πολλές φορτούνες έχει "δέσει" στην Πάρο. Και όλοι υπόλοιποι έμειναν με αξιοπρέπεια και διακριτικότητα μακριά ή κοντά στο άθλημα. Μόνο ένας έφυγε. Ο Κώστας Πολίτης άφησε την τελευταία πνοή του στις 18 Ιουνίου του 2018. Τον είχαμε συναντήσει λίγους μήνες πριν στο αγαπημένο του στέκι στο Καβούρι, στο οποίο πήγαινε πάντα με τη σύζυγό του, Μάρθα για να συναντήσουν την αγαπημένη φίλη τους Αγγελική. Σ' εκείνη τη συνάντηση, μάς είχε αναλύσει ποιο ήταν το βασικό συστατικό της ομάδας εκτός της ομοιογένειας. Για τον coach το σημείο - κλειδί ήταν ότι η Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία της "ψήλωσε". Ψηλά γκαρντ -εκτός του Γκάλη- ψηλά φόργουορντ, ψηλοί σέντερ. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα "μάκρυνε" και μαζί "μάκρυνε" και η πορεία της για να φτάσει έως στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση και τη νίκη με 103-101.

ΕΛΛΑΔΑ (Κώστας Πολίτης): Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου.

ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (Αλεξάντερ Γκομέλσκι): Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ

Εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, η ζωή μας και οι καρδιές μας "χτυπούσαν" στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Και όπως μάς είχε πει ο Παναγιώτης Φασούλας, όταν είχαμε δει ξανά τον τελικό στις 14 Ιουνίου του 2016, "όλοι οι Έλληνες έχουν να σου πουν μια ιστορία από εκείνες τις μέρες". Στις 12 Ιουνίου στο ματς με τη Γιουγκοσλαβία ένας πατέρας άφησε τη νεογέννητη κόρη του στο μαιευτήριο για να πάει να δει τον μεγάλο αγώνα. Στις 13 Ιουνίου τα μεσάνυχτα, ένας πατέρας με τον γιο του, φορώντας μόνο τα εσώρουχά τους, έπαιζαν μπάσκετ στην αυτοσχέδια μπασκέτα στην αυλή του σπιτιού τους και στις 14 Ιουνίου μία ευτυχισμένη γιαγιά έκλαιγε από χαρά, βλέποντας τον Γιαννάκη να σηκώνει το τρόπαιο. Εκατομμύρια ιστορίες για ένα ιστορικό επίτευγμα.

Μπορούμε να γίνουμε ήρωες για πάντα...

Διαβάστε ακόμη:

14 Ιουνίου 1987: Η πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ