Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις ένα τέτοιο κείμενο. Οι ζωές όλων μας -περισσότερο ή λιγότερο- έχουν αλλάξει τις τελευταίες ώρες. Όμως κάποιοι από εμάς, αν όχι όλοι, θέλουμε να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματα μας, τη συμπαράστασή μας, την οδύνη μας, τη βοήθεια μας, σε όλους όσοι χάθηκαν και σ' αυτούς που έχασαν τα πάντα.

Οι προσωπικές ιστορίες έχουν συγκινήσει όλον τον κόσμο. Βλέποντας τις φωτογραφίες της Έβιτας αλλά και το γράμμα της μητέρας της, νιώσαμε την ανάγκη να γράψουμε αυτό το άρθρο. Κι αυτό το κείμενο γράφεται με την ίδια θλίψη, όπως τότε που είχε χαθεί ακόμη ένα κορίτσι της ποδηλασίας η Αγγελική Κουτσονικολή. Όπως και τότε, τον Ιούλιο του 2012, μιλήσαμε με έναν προσωπικό φίλο και ομοσπονδιακό προπονητή της ποδηλασίας. Για να μας περιγράψει ποιος ήταν αυτός ο ξανθός άγγελος. "Χάθηκαν δύο αγγελούδια", ήταν οι πρώτες του λέξεις όταν επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά.

"Μήπως κάνω κάτι λάθος;"

Τα παιδιά πάντα μπροστά με τα ποδήλατα και ο πατέρας από πίσω. Ο Γρηγόρης Φύτρος ήταν ο πατέρας υπόδειγμα, ο οποίος στήριζε απόλυτα την αγάπη που είχαν η κόρη του Εβίτα και ο γιος του Αντρέας για το ποδήλατο. Μαζί στις προπονήσεις από το πρωί και καθοδηγητής στα όνειρά τους. Μαζί στη ζωή και στο θάνατο. Η 13χρονη ποδηλάτισσα ήταν ένα αξιοθαύμαστο κορίτσι. Άριστη μαθήτρια στο Αρσάκειο και μία εξαιρετική αθλήτρια, που οι ειδικοί του σπορ έλεγαν ότι θα φτάσει πολύ ψηλά. Πρόσφατα είχε μετακομίσει από την ΑΕΚ στον Κρόνο Νίκαιας και όλοι πίστευαν ότι θα ανοίξει τα φτερά της και θα γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της ελληνική ποδηλασίας. Ήταν πρώτη και καλύτερη σε όποιον αγώνα είχε συμμετάσχει. Και η ίδια και ο πατέρας της άκουγαν πιστά τις οδηγίες των προπονητών και των παραγόντων. Μάλιστα ο Γρηγόρης Φύτρος ρωτούσε πολλές φορές τον 42χρονο ομοσπονδιακό τεχνικό: "Μήπως κάνω κάτι λάθος; μήπως την πιέζω;. Επίσης είχε πολλά όνειρα για εκείνη. Όλοι έβλεπαν ότι ήταν ταλέντο: "Θέλω να την πάρεις μαζί σου στο εξωτερικό", του έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Όλα χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα η φωτιά κατέστρεψε τα όνειρα της οικογένειας Φύτρου, όπως και εκατοντάδων οικογενειών. Άνθρωποι χάθηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν. Τα λόγια της μητέρας της 13χρονης Εβίτας και του 11χρονου Ανδρέα θα μείνουν πάντα χαραγμένα μέσα μας:

"Προσπαθώ να μοιάσω στην κορούλα μου, που ήταν πάντα μαχήτρια και κατάφερνε να το αποδεικνύει με κάθε τρόπο. Ξέρω ότι ο Γρηγόρης θα έκανε ό,τι καλύτερο για να σωθούν. Το ότι δεν τα κατάφερε ήταν απλά θέληση του Κυρίου. Ακούω στα αφτιά μου την γλυκά τρεμάμενη φωνούλα του Ανδρέα: "Φοβάμαι μανούλα, ανησυχώ πολύ, θα φανώ δυνατός, αλλά εσύ μην έρθεις μαμά. Θέλω να μην έρθεις, είναι όλα κλειστά, δεν θα τα καταφέρεις". Προσπάθησα να φτάσω κοντά τους, τέσσερις ώρες προσπαθούσα με κάθε τρόπο να πλησιάσω. Όταν εγκατέλειψα την προσπάθεια, σκεπτόμενη ότι θα ήταν καλύτερα να μην κινδυνεύσω κι εγώ, ώστε να μπορώ να βοηθήσω αν χρειαστεί. Δεν έχω λόγια. Όταν θα καταφέρω να αναγνωρίσω και τα αγόρια μου -γιατί ο κρατικός μηχανισμός και σε αυτό έχει χάσει τον μπούσουλα- θα σας πω με βεβαιότητα ότι έχασα τα πάντα. Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα".

Όποιος έχει παιδιά, καταλαβαίνει πλήρως την τελευταία πρόταση. Θα προσθέταμε και να τους λέτε κάθε ημέρα πόσο τα αγαπάτε. Σαν να είναι η τελευταία ημέρα.

"H μαζί θα καούμε ή μαζί θα σωθούμε"

Λίγα μέτρα από εκεί που άφησε την τελευταία πνοή της η Εβίτα, ο Δημήτρης μαζί με την κοπέλα του προσπαθούσαν να σωθούν. "Η μαζί θα καούμε ή μαζί θα σωθούμε", της είπε. Το είπε και το έκανε. Δεν την άφησε και τελικά σώθηκαν. Η ζωή με τον θάνατο απείχαν μόλις λίγα μέτρα από το Κόκκινο Λιμανάκι.

Η τραγωδία με τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική, μας έδωσε ακόμη μία φορά την ευκαιρία να σκεφτούμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αφήσουμε πίσω τις μικρότητες της καθημερινότητας. Μας κατηγορούν και κατηγορούμε τον εαυτό μας, πώς έχουμε καταντήσει σαν κοινωνία και ως άνθρωποι. Ωστόσο, η βοήθεια που έδωσαν οι πολίτες αυτής της χώρας μέσα σε ελάχιστες ώρες σ' αυτούς τους ανθρώπους, δείχνουν την ποιότητα του Έλληνα. Δείχνουν ότι αυτός ο λαός μπορεί στα δύσκολα. Δεν είναι αδιάφορος. Θα είναι πάντα στην πρώτη γραμμή για να βοηθήσει. Αυτή την ώρα δεν χρειάζονται λαϊκά δικαστήρια και αφορισμοί. Αλλά κάποτε σ' αυτόν τον τόπο, έστω και ένας πρέπει να λογοδοτήσει. Κάποτε τα λόγια να γίνουν πράξεις και οι πληγές επιτέλους να επουλωθούν.

Η ποδηλάτισσα

Το δρόμο πλάι στη θάλασσα

περπάτησα που `κανε κάθε

μέρα η ποδηλάτισσα.

Βρήκα τα φρούτα που `χε

στο πανέρι της, το δαχτυλίδι

που `πεσε απ’ το χέρι της.

Βρήκα το κουδουνάκι και το

σάλι της, τις ρόδες,

το τιμόνι, το πεντάλι της.

Τη ζώνη της, τη βρήκα σε

μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη

που `μοιαζε με δάκρυ.

Τα μάζεψα ένα ένα και τα

κράτησα κι έλεγα πού `ναι

πού `ναι η ποδηλάτισσα.

Την είδα να περνά πάνω

απ’ τα κύματα, την άλλη μέρα

πάνω από τα μνήματα.

Την τρίτη νύχτωσ’ έχασα

τ’ αχνάρια της, στους ουρανούς

άναψαν τα φανάρια της.

Οδυσσέας Ελύτης