Το ότι ο Αντονι Ράντολφ ή ο Οκάρο Ουάιτ είναι καλύτεροι παίκτες από τον ΝτεΣον Τόμας δεν χρειάζεται συζήτηση. Είναι. Όπως και ο Κρις Σίνγκλετον. Ή και κάποια άλλα 4αρια που κυκλοφορούσαν ή τέλος πάντων ήταν ή μπορεί να είναι διαθέσιμα στην αγορά. Είναι προφανές όμως ότι ο Παναθηναϊκός πήρε τον Τόμας , όχι γιατί είναι ο καλύτερος διαθέσιμος, αλλά γιατί είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο στο ρόστερ του, πάντα σε συνδυασμό με τα διαθέσιμα χρήματα για τη θέση του πάουερ φόργουορντ.

Κάποτε ο Παναθηναϊκός μπορούσε να αγοράσει 4-5 πρωτοκλασσάτους παίκτες, να έχει μαζί στο ρόστερ του ορισμένα από τα πιο ακριβά συμβόλαια στην EuroLeague. Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τον Ολυμπιακό. Ολα αυτά μέχρι τη σεζόν 2010-11. Και για τους δύο. Από εκεί και πέρα, πολλά άλλαξαν στην Ελλάδα και κανείς δεν μπορεί να δώσει τα 35αρια και τα 40αρια σε εκατ. ευρώ. Δεν είναι μόνο η δύσκολη οικονομική κατάσταση στην χώρα μας, είναι και η αλλαγή στη φορολογία.

Είναι ξεκάθαρο εδώ και αρκετά χρόνια ότι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός μπορούν να έχουν 1-2 παίκτες μάξιμουμ από το πάνω ράφι. Και για να καλύψουν το οικονομικό χάντικαπ από τους Ρώσους (κυρίως ΤΣΣΚΑ), Τούρκους (Φενέρ - Εφές) και Ισπανούς (Ρεάλ - Μπαρτσελόνα), πρέπει να βρουν άλλους τρόπους. Να έχουν καλούς προπονητές, τον κόσμο δίπλά τους και να βρουν παίκτες, που θα τους πάρουν πιο φτηνά και θα τους βοηθήσουν να εκτοξευτεί η καριέρα τους.

Φυσικά και δεν γίνονται όλα σωστά. Αποτυχίες στις επιλογές υπήρχαν ακόμα και όταν οι ελληνικές ομάδες είχαν τα μεγαλύτερα μπάτζετ στην Ευρώπη, είναι λογικό οι πιθανότητες λάθους να είναι περισσότερες τώρα. Όμως μοιάζει παράλογο να υπάρχουν απαιτήσεις να γίνονται μεταγραφές με συμβόλαια στο 1 εκατομμύριο (και παραπάνω), όταν φαίνεται από μακριά ότι το πορτοφόλι δεν αντέχει υπερβάσεις. Την έκανε φέτος ο Παναθηναϊκός με τον Καλάθη , το κάνει χρόνια τώρα ο Ολυμπιακός με Σπανούλη και Πρίντεζη.

ΕΧΟΥΝ ΡΙΣΚΑΡΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ...

Κάπου εδώ μπορεί να γίνει μια άλλη συζήτηση, που αφορά και τους δύο αιώνιους. Αν, δηλαδή, με τα διαθέσιμα χρήματα, έγιναν οι πιο σωστές επιλογές. Διότι υπάρχουν μπόλικες ενστάσεις και για τους δύο. Και ίσως κάποια πράγματα να έγιναν βιαστικά ή να άλλαξαν στην πορεία, με συνέπεια να υπάρχει ανησυχία.

Δεν αποκλείεται στην πορεία να γίνουν διορθωτικές κινήσεις διότι είναι αλήθεια πως ο σχεδιασμός και των δύο έχει κάποια κενά, από την άλλη όμως πρέπει οι όποιες συζητήσεις να μπαίνουν σε σωστή βάση. Δεν είναι λίγα τα 20 εκατομμύρια ευρώ (συνολικά έξοδα) για μια ελληνική ομάδα, ειδικά από τη στιγμή που και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός συμμετέχουν σε μια Ευρωπαϊκή διοργάνωση δίχως έσοδα.

Παλιότερα ήταν πιο εύκολη κατάσταση, τα λεφτά έβγαιναν με άνεση από τις τσέπες των προέδρων. Τώρα πια αυτό δεν μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα. Μπορούν να το κάνουν με άνεση οι Ρώσοι, οι Ισπανοί και φυσικά οι Τούρκοι. Όμως όταν δεν σε ενοχλεί τίποτα, όταν είσαι μέλος μιας οικονομίας που δεν έχει λογική, όπως γίνεται στη γειτονική χώρα, όλα είναι πιο εύκολα. Η Φενέρ έχει χρέη που φτάνουν τα 621 εκ ευρώ - όλος ο σύλλογος φυσικά όχι μόνο το μπάσκετ - και η ζωή της συνεχίζεται κανονικά. Απλά δεν θα γίνουν επιπλέον μεταγραφές , δεν είναι ότι θα πάθουν κάτι όσοι βρίσκονται τώρα στην ομάδα.

Απλά έτσι όπως είναι τα πράγματα, ο ανταγωνισμός δεν είναι θεμιτός, οι κανόνες δεν είναι ίδιοι για όλους. Όπως και η φορολόγηση. Γι αυτό και στην Ελλάδα του 2018 δεν μπορούν να υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις, διότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι οι ελληνικές ομάδες πετάνε λευκή πετσέτα. Κάθε άλλο. Εχουν την τεχνογνωσία και την μπασκετική παράδοση να αντεπεξέλθουν. Λάθη θα γίνουν, διαφωνίες ως προς τις επιλογές είναι λογικό να υπάρξουν, αλλά η μηχανή που κόβει χρήματα δεν υπάρχει στα μέρη μας. Είναι αλλού... Όχι όμως για πολύ καιρό ακόμα.