Όσοι είχαν ιδέα από τον τρόπο παιχνιδιού της Μπέτις, ή έστω είχαν μια ιδέα για το τι μετέφερε ο Πέδρο Μαρτίνς στους παίκτες του τις τελευταίες ημέρες, περίμεναν πάνω-κάτω όσα είδαμε το βράδυ της Πέμπτης στο «Γ. Καραϊσκάκης».

Τους είχε πει ο Πορτογάλος τεχνικός ότι η Μπέτις θέλει τη μπάλα, ότι την κυκλοφορεί σωστά, πως υπάρχει υψηλός δείκτης ποιότητας ακόμη και σε επίπεδο συνεργασιών, ενώ ζήτησε πίεση ψηλά επειδή «ρισκάρουν πάσες από την άμυνα κι αν κλέψουμε θα βγούμε μπροστά με προϋποθέσεις». Ό,τι είχε πει, το είδαμε και στο γήπεδο, αν και οι παίκτες δεν περίμεναν τόσο καλό αντίπαλο. Δεν είχαν μετρήσει στο 100% την αντίπαλό τους βλέποντας την πρόσφατη αναμέτρηση του «Μεστάγια».

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που μπορεί ο καθένας από εμάς να προσεγγίσει με δύο τρόπους. Ο ένας αναγνωρίζει ότι ο Ολυμπιακός είχε απέναντί του μια πιο συμπαγή και πιο καλοδουλεμένη ομάδα, ανώτερη με μια λέξη και ξεκινούσε με πρώτο στόχο το «Χ». Ο δεύτερος που έχει και οπαδική χροιά συνοψίζεται ως εξής: «Στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός έχει γονατίσει τόσα και τόσα μεγαθήρια. Ποια Μπέτις...». Αυτή η Μπέτις, βέβαια, με 744 πάσες στα 90+ λεπτά, είχε ποσοστό επιτυχία 92%! Νούμερα που θα τα ζήλευαν κορυφαίες ομάδες του πλανήτη...

Από τα παραπάνω προκύπτει και η διαφορά στα συμπεράσματα που ακολούθησαν τη λήξη της αναμέτρησης. Οι μεν είπαν «πάλι καλά, έτσι όπως πήγε στο παιχνίδι», οι δε «φοβικός ο Ολυμπιακός, λάθος οι αλλαγές, κακή εμφάνιση». Η δική μου οπτική, συμφωνεί με το πρώτο σκέλος. Δεν περίμενα ότι αυτή η νέα ομάδα θα βάλει κάτω και θα πατήσει την ισπανική. Απλά δεν γίνεται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός ο Ολυμπιακός σε σχέση με τον περσινό έχει 9 νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα. Μόνο ο Φορτούνης με τον Ομάρ έχουν απομείνει για να θυμίζουν κάτι από την προηγούμενη σεζόν. Ακόμη και οι τρεις αλλαγές, «τρυφερά πόδια» πάτησαν το χορτάρι, παρότι ο Λάζαρος είναι Έλληνας, ενώ ο Τοροσίδης επέστρεψε σε γνώριμα λημέρια.

Φαντάζομαι ότι στην ανάλυση που θα κάνει ο προπονητής αρχικά με τους συνεργάτες του και στη συνέχεια με την ομάδα, δεν θα πρέπει να έμεινε πολύ ευχαριστημένος από τη χημεία, λόγω (και) των αλλαγών που υπήρξαν. Ο Μεριά είναι ένα κλικ πιο ταχύς από τον Μιράντα, αλλά με τη μπάλα πιο επιρρεπής στο λάθος. Δεν είχε ηρεμία στις επιλογές του, κάποιες φορές έκανε το κάτι παραπάνω, στη φάση που την «πούλησε» ο Μπουχαλάκης, έξω από την περιοχή, δεν ήταν σίγουρη η πάσα του Τυνήσιου. Πρώτο του ευρωπαϊκό παιχνίδι ήταν σε αυτό το επίπεδο, όμως, κι εδώ πρέπει να του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό.

ΜΕ ΔΥΟ ΔΕΚΑΡΙΑ «ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΠΗΣ»

Ο Βούκοβιτς ήταν σαφώς πιο συγκεντρωμένος και ουσιαστικός στις παρεμβάσεις του, αλλά δεν απέφυγε το λάθος που λίγο έλειψε να βάλει μπροστά στο σκορ τη Μπέτις στα μισά του β' μέρους. Καμαρά και «Μπούχα» ζορίστηκαν πολύ με τα δύο 10άρια που είχε στον άξονά της η ομάδα του Κίκε Σετιέν. Γουαρδάδο και Χοακίν έμοιαζαν με πλέι μέικερ! Με επιτελικούς παλιάς κοπής «δώστε μου τη μπάλα και ξέρω εγώ», αλλά οι υπόλοιποι γύρω τους ήταν τόσο καλά κουμπωμένοι που έλεγες ότι μοιάζουν με συμφωνική ορχήστρα.

Γενικά ο Ολυμπιακός δεν είχε απαντήσεις στο καλοδουλεμένο 3-4-2-1 της Μπέτις. Ούτε μπρος, ούτε πίσω. Το πιο μεγάλο πρόβλημα εντοπίστηκε στην απομόνωση των Φορτούνη, Ποντένσε από την υπόλοιπη ομάδα, με αποτέλεσμα να μείνει εντελώς ατάιστος και ο Χασάν στην κορυφή. Η επιλογή του Αιγύπτιου ήταν αναμενόμενη με δύο κοντούς στα άκρα, ενώ η βασική σκέψη του Μαρτίνς για να βάλει μαζί Ποντένσε, «Φέτφα» ήταν να πάνε στο «ένας με έναν» απέναντι σε έναν αντίπαλο με έναν «καθαρό» παίκτη στην κάθε πτέρυγα.

Οι Ισπανοί με μία ή δύο επαφές, σου έδιναν την εντύπωση ότι τα κάνουν όλα σωστά και σε απόλυτη αρμονία. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, ρυθμό δεν βρήκε, κυκλοφορία δεν είχε, ενώ αντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα και στη συντονισμένη πίεση με τρεις παίκτες να κλίνουν άμεσα στο χώρο που βρισκόταν η μπάλα.

Το πώς έκλινε η ενδεκάδα της Μπέτις προς τη μπάλα και η απόσταση των γραμμών της που ήταν σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού μικρότερη των 30 μέτρων, είναι στοιχεία ενδεικτικά του πόσο καλά δουλεμένη είναι και πόσο δύσκολα μπορείς να τη βρεις ανοργάνωτη. Προσθέστε και τα ποσοστά κατοχής μπάλας στο 69% (60% είχε στο Μεστάγια με τη Βαλένθια), άντε να της βάλεις γκολ!

Έλα, όμως, που ακόμη κι έτσι, ο Ολυμπιακός βρήκε δύο τεράστιες ευκαιρίες για να σκοράρει και να «κλέψει» το τρίποντο. Μία με τους Ποντένσε, Χασάν κι άλλη μία με τον «Φέτφα» (τετ α τετ απ' αυτά που λες ότι δεν χάνονται). Στη ζυγαριά, ωστόσο, πρέπει να βάλουμε και τις φάσεις των Ισπανών με τον Τσιμίκα (Μορόν) και τον Ομάρ (Τέγιο) να διώχνουν τη μπάλα τελευταία στιγμή, με τάκλιν θανάτου, αλλά και τη μεγάλη απόκρουση του Γιαννιώτη στο τετ α τετ του Λεόν.

Συνολικά μιλάμε για έναν Ολυμπιακό που δεν έπαιξε, δεν επέβαλε τον ρυθμό του, ταλαιπωρήθηκε, κυνηγούσε, αλλά ήταν τουλάχιστον οργανωμένος, με καλή συγκέντρωση στο ανασταλτικό κομμάτι που ακόμη και σε κατάσταση πολιορκίας λίγο έλειψε να φτάσει ακόμη και στη νίκη. Για όσους αναρωτιούνται αν θα ήταν δίκαιη μια τέτοια εξέλιξη, θα απαντούσα «όχι», αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα δίκαιο. Όσο κοντά, πάντως, βρέθηκε στη νίκη ο Ολυμπιακός άλλο τόσο κι ακόμη κοντύτερα έφτασε η Μπέτις, άρα το 0-0 κρίνεται δίκαιο απ' όποια πλευρά κι αν το δεις.

Ο ΤΟΥΡΕ ΚΑΙ Ο ΝΑΤΧΟ

Αν κάτι έλειπε από την «ερυθρόλευκη» ενδεκάδα σε αυτό το παιχνίδι, ήταν ένα χαφ υψηλού επιπέδου με ποιοτικά χαρακτηριστικά, ένας παίκτης που θα μπορούσε να κρατήσει μπάλα, να την μοιράσει, να κερδίσει ένα φάουλ, να πάρει μέτρα προς την επίθεση. Ένας Τουρέ με λίγα λόγια. Αυτόν που δεν είχε χθες, αλλά θα έχει από την επόμενη εβδομάδα ο Ολυμπιακός και θα είναι, όπως όλα δείχνουν, στην αποστολή για την αναμέτρηση με τη Μίλαν. Η παρουσία του Νάτχο ηρέμησε το παιχνίδι, έδωσε κάποιες ανάσες, πέρασε και την πάσα στον «Φέτφα», αλλά μέχρι εκεί. Λίγες φορές ακούμπησε τη μπάλα, ακόμη λιγότερες την πήρε από αντίπαλα πόδια.

Σε ατομικό επίπεδο, θεωρώ ότι αξίζει ένα «μπράβο» ο Ανδρέας Γιαννιώτης που έως τώρα σε 8 παιχνίδια έχει δεχθεί μόλις τρία γκολ (πρωτάθλημα και Europa). Όποτε χρειάζεται είναι εκεί, σχεδόν αλάνθαστος, σε timing και αποφάσεις, αθόρυβος, ψύχραιμος, ικανός (και) με τη μπάλα στα πόδια.

Αν κάπου έμεινε ερωτηματικό είναι στο τι θα έκανε ο Ολυμπιακός αν συνέχιζε με ένδεκα και δεν είχε δεχθεί την ανόητη δεύτερη κίτρινη ο Τσιμίκας. Σε εκείνο το χρονικό σημείο (73') το παιχνίδι ήταν σε ισορροπία, ο ρυθμός της Μπέτις είχε καταλαγιάσει, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν πάρει μέτρα προς την επίθεση κι έδειχναν να πατούν καλύτερα. Πέρα απ' όλα τ' άλλα είναι καθαρά θέμα απειρίας κι επιπολαιότητα να κάνεις τάκλιν για κάρτα στο σημαιάκι του κόρνερ! Μικρός είναι ακόμη, θα μάθει. Αλλά αν δεν πάθεις, πως θα μάθεις;

Στο ρεζουμέ. Για όσους αναρωτιούνται αν ο Ολυμπιακός μπορούσε να παίξει ακόμη καλύτερα, η απάντηση είναι «ναι». Επειδή, όμως, έχουμε φτάσει από Σεπτέμβρη μήνα να ψάχνουμε το πόσα σουσάμια έχει το κουλούρι για μια ομάδα που χτίστηκε... χθες κι εξακολουθεί να χτίζεται, φρένο! Τον χρόνο δεν μπορεί να τον νικήσει κανείς και σε αυτό το διάστημα η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς έχει κάνει υπερβάσεις σε όλα τα επίπεδα. Αυτό και προχωράμε στα επόμενα...