Είναι μάλλον αποκρουστική η έκφραση "επαγγελματική νίκη". Συνήθως είναι τέτοιο και το θέαμα που παρακολουθούμε σε αυτές που μάθαμε να αποκαλούμε έτσι. Αποκρουστικές ή όχι, απαραίτητες ή μη, οι επαγγελματικες νίκες είναι υπαρκτή κατάσταση. Και για να πάμε λίγο πιο πέρα τον ορισμό, οι επαγγελματικές νίκες είναι μια δουλειά που πρέπει να γίνει.

Είναι το you had one job. Και σε αρκετά σημεία ο Ολυμπιακός τα θαλάσσωσε στη Νέα Σμύρνη απέναντι στον Πανιώνιο. Πάμε να τα δούμε, χωρίς σειρά χρονική ή σπουδαιοτητας.

ΜΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ

Ο Μαρτίνς δεν φταίει που ο Ολυμπιακός έχει Ευρώπη κι αυτό τον δυσκολεύει. Στο φινάλε, αυτός οδήγησε την ομάδα του στους ομίλους του Champions League, με αυτόν ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που το πετυχαίνει από τον δρόμο των μη-πρωταθλητών.

Δεν θα του ζητήσουμε τα ρέστα για την πρόκριση, ούτε φταίει ο Πορτογάλος που όλοι οι άλλοι αποκλείστηκαν και βλέπουν ξέγνοιαστοι GNTM τις Δεύτερες και τις Τρίτες.

Όμως, είναι σαφές όπως ο Μαρτίνς δεν κατορθώνει να μετριάσει τις παρενέργειες που έχει το Champions League. Το βάρος πέφτει στην Ελλάδα, αλλά τελικά ο Ολυμπιακός δεν έχει καταφέρει να πείσει πως η τακτική αποδίδει.

Το 1-1 με τον Παναθηναϊκό μετά την πρεμιέρα με την Τότεναμ είχε το στοιχείο της κούρασης του «μετά» και της λανθασμένης προσέγγισης με το μη-ροτέισον. Έκτοτε ο Ολυμπιακός δεν έχασε ξανά βαθμούς μετά από ευρωπαϊκό ματς, αλλά πλέον χάνει πριν από αυτά.

Λευκή ισοπαλία στην Ξάνθη πριν το ταξίδι στο Μόναχο, 1-1 στη Νέα Σμύρνη πριν το ταξίδι στο Λονδίνο. Ο Ολυμπιακός δεν γκελάρει μετά, φορτωμένος από κούραση, εγκλωβισμένος σε λίγες λύσεις, αλλά πριν. Εδώ τα ζητάς τα ρέστα από τον Μαρτίνς, γιατί μιλάμε για συγκέντρωση, νοοτροπία, στοχοπροσήλωση.

Πράγματα που πήγαν περίπατο όχι μόνο γιατί έρχεται το ταξίδι στο Λονδίνο, αλλά και γιατί ακολουθεί ο ΠΑΟΚ. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε το ματς στη Νέα Σμύρνη σαν τις διαφημίσεις πριν την ταινία στο σινεμά: αχρείαστη καθυστέρηση πριν το πραγματικά σημαντικό θέαμα.

Η ΦΛΥΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ

Το you had one job πηγαίνει και στους παίκτες της επίθεσης. Ο Πανιώνιος δεν είχε τη δυνατότητα της Ξάνθης να μην αφήσει τον Ολυμπιακό να μπει στην περιοχή: οι ερυθρόλευκοι είχαν κατασκηνώσει από το πρώτο λεπτό, αλλά η φλυαρία έσπασε τα κοντέρ.

Ναι, η ενδεκάδα δεν σου έδινε το δικαίωνα να κρίνεις αυστηρά το αν ο Ολυμπιακός θα είναι ελκυστικός στο μάτι απέναντι στο ταμπούρι: χωρίς Βαλμπουενά από την αρχή, χωρίς Γκιγιέρμε, ήταν μάλλον δεδομένο πως αυτή τη φορά θα βλέπαμε πολλές σέντρες και πολλά σουτ εκτός περιοχής σε κάθε ευκαιρία.

Ο Μαρτίνς ελέγχεται που σε αυτές τις συνθήκες δεν ξεκίνησε τον Αραμπί. Κι ελέγχεται δίπλα που δεν τον έριξε ούτε στο ημίχρονο, όταν πια είχε δει στα πρώτα 45’ αυτό που ξέραμε όλοι, ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός θα δώσει ματς που δεν θα είναι καν μισού γηπεδου, αλλά στο τελευταίο τρίτο στην επίθεση.

Αλλά όλοι οι παίκτες της επίθεσης έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Δεν μπορεί σε αυτές τις συνθήκες να μην μπορούν να βρουν ένα κανονικό γκολ, να χρειάζονται πέναλτι για να προηγηθούν, χωρίς να έχουν καν τη δικαιολογία πως τάχα βρήκαν απέναντι τους έναν τερματοφύλακα που κατέβασε ρολά ή πως είχαν απίστευτη γκίνια.

ΓΚΕΡΕΡΟ, Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΦΟΡ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΕΣΤΩ ΕΝΑ ΣΟΥΤ

Με τον τελευταίο έπαιζαν, το ένα γκολ θα ήταν μίνιμουμ και δεν το βρήκαν ποτέ. Κι εντάξει, αφήνεις τον πιτσιρικά Λοβέρα: οι άλλοι τι δικαιολογία έχουν; Δεν έχουν συνηθίσει τις κλειστές άμυνες της Λίγκας;

Ο Γκερέρο τι δικαιολογία έχει που έπαιξε σέντερ φορ για 97’ απέναντι στον τελευταίο της βαθμολογίας και δεν κατάφερε να κάνει ούτε ένα σουτ, είτε εντός είτε εκτός περιοχής; Γίνεται να παίξεις στην κορυφή της επίθεσης σε ομάδα με κατοχή πάνω από το 70% και να μην κάνεις ούτε ένα σουτ; Του Ποντένσε που θα πουληθεί κι ακριβά, ποια είναι η δικαιολογία για το μόλις ένα γκολ στο πρωτάθλημα;

ΤΟ YOU HAD ONE JOB ΤΟΥ ΣΑ

Τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν θα ήμασταν ενώ να τα συζητάμε αν δεν είχε γίνει το 1-1. Θα μιλούσαμε μόνο για επαγγελματική νίκη, θα σημειώναμε ακροθιγώς κάποια πράγματα για την επίθεση και τους παίκτες και θα πηγαίναμε παρακάτω, στα σημαντικά, στην Τότεναμ, τον ΠΑΟΚ, κτλ.

Όλα τα φώτισε το 1-1 και αυτό ήρθε γιατί ήταν η σειρά του Σα στο you had one job. Ναι, ο Τσιμίκας έφαγε την ντρίμπλα, αλλά δεν θα τον κρεμάσουμε γι’αυτό, ήταν εκεί που έπρεπε στη διαγώνια κάλυψη, το έκανε όσο πιο δύσκολο γινόταν στον Εμμανουηλίδη. Ούτε τον Μεριά θα κρεμάσουμε που δεν πρόλαβε ποτέ να παρέμβει, το ξέρουμε πως στα πρώτα μέτρα είναι αργός σαν φορτωμένο αυτοκίνητο εικοσαετίας με ανοιχτό το air condition.

ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΑΦΗΡΗΜΑΔΑ

Τσιμίκας και Μεριά επέτρεψαν το σουτ, αλλά ο Σα το έκανε γκολ. Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού σε τέτοια ματς έχει διαχρονικά μία δουλειά: να είναι 90’ σε εγρήγορση για τη μία και μοναδική φάση. Ο Πορτογαλος απέτυχε παταγωδώς στην αποστολή του.

Η ανετοιμότητα στη φάση, η τραγική τοποθέτηση είναι πλήρης απουσία συγκέντρωσης. Ο Σα έχασε την αίσθηση της εστίας, δεν ήξερε που βρισκόταν. Αν έκανε ένα απλό λάθος, αν του έφευγε η μπάλα από τα χέρια, θα λέγαμε "κακιά στιγμή, προχωράμε".

Τώρα πρέπει να του τραβήξουν το αυτί γιατί ο,τι συνέβη δεν ήταν ατυχία, αλλά ερασιτεχνική αφηρημάδα, σχεδόν ασυγχώρητη.

Ο ΜΑΡΤΙΝΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ

Κάπως έτσι ήρθε το 1-1, κάπως έτσι ο Μαρτίνς βρίσκεται σε ακόμα μεγαλύτερη πίεση οδεύοντας προς τα σημαντικά ματς που έρχονται. Η αποστολή του όσο έχει Ευρώπη είναι πολύ δύσκολη, τα λάθη δεν είναι εύκολο να αποφευχθούν, αλλά το οξύμωρο είναι πως ο Πορτογάλος κρίνεται λες και το καράβι για τον Ολυμπιακό χάνεται από τώρα.