Όλα έμοιαζαν μάταια, χαμένα. Τίποτα δεν φαινόταν ότι μπορούσε να αλλάξει. Η ήττα ήταν προδιαγεγραμμένη, ερχόταν, ήταν νομοτελειακή. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να ανατρέψει αυτό που φάνταζε ως η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Οι Αμερικάνοι λένε βέβαια πως «μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία, τίποτα δεν έχει τελειώσει» και προφανώς έχουν τους λόγους τους.

Η σημερινή μέρα είναι ιδιαίτερη για την Ελλάδα, συμβολική. Μια απ’ αυτές που μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη για την στάση της, για το ανάστημά της, για το γεγονός πως έμεινε όρθια και δυνατή και βροντοφώναξε ένα μεγάλο «ΟΧΙ» σε αυτούς που την ήθελαν υπόδουλη και ταπεινωμένη. Ένα «ΌΧΙ» κόντρα στη λογική, κόντρα στα δεδομένα και στις πιθανότητες. Αρνήθηκε να παραδοθεί και θα έπεφτε μόνο με μάχη.

Κάνοντας αναγωγή και στον αθλητισμό, έχουμε δει και εκεί πολλά «refuse to lose», πολλές μεγάλες ανατροπές κόντρα σε προγνωστικά, λογική, στα πάντα. Όταν το «Όχι» σημαίνει αρνούμαι να χάσω και δημιουργεί ορισμένες από τις ομορφότερες ιστορίες.

Γιατί σε μια τελική, αυτό είναι ο αθλητισμός, έντονα συναισθήματα, αναμνήσεις και ιστορίες που μένουν χαραγμένες στο μυαλό για πάντα. Το Sport24.gr ξετυλίγει το κουβάρι του παρελθόντος και θυμίζει ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές.

Ο ΑΘΛΟΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΠΛΑΒΙ" ΤΟ 1986

Το μπάσκετ είναι από τη φύση του τέτοιο άθλημα, που δίνει την δυνατότητα για ορισμένες από τις μεγαλύτερες ανατροπές που έχουμε δει ποτέ στον αθλητισμό. Αυτή που δεν ξεχνιέται ποτέ και αποτελεί σημείο αναφοράς σε οποιαδήποτε συζήτηση, είναι της 17ης Ιουλίου 1986, όταν στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Μαδρίτης η ΕΣΣΔ πέτυχε τον άθλο των άθλων απέναντι στην τεράστια Γιουγκοσλαβία του Κρέζιμιρ Τσόσιτς.

Το σκορ ήταν 85-76 ένα λεπτό πριν το φινάλε για τους «πλάβι», όταν ξεκίνησε το κρεσέντο των Σοβιετικών εκεί που δεν το περίμενε κανείς και όλοι θεωρούσαν ότι τα πάντα είχαν τελειώσει. Πρώτα μείωσαν με δυο γρήγορα τρίποντα σε 85-82, μετά ανάγκασαν σε λάθος τον Ντίβατς και με νέο τρίποντο του Βάλτερς έστειλαν το ματς στην παράταση. Εκεί ολοκληρώθηκε το θαύμα και η Σοβιετική Ένωση απέκλεισε την Γιουγκοσλαβία, με τον Φίλιππο Συρίγο να δίνει ρεσιτάλ στη μετάδοση της ΕΡΤ και να κάνει λόγο για ένα μπασκετικό θρίλερ που δεν είχε προηγούμενο.

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ ΣΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Ένα από τα Ολυμπιακά μετάλλια που έχει κατακτήσει η χώρα μας και ξεχωρίζουν αρκετά από τα υπόλοιπα, είναι εκείνο που είχε κατακτήσει η Βούλα Πατουλίδου το 1992 στη Βαρκελώνη. Όχι απαραιτήτως γιατί μέχρι τότε η παρουσία μας στο βάθρο δεν ήταν ιδιαιτέρως συχνή, αλλά γιατί σημειώθηκε σε ένα άθλημα που δεν είχαμε παράδοση (100 μέτρα με εμπόδια) και σε κάθε κούρσα χρειαζόταν να γίνει η υπέρβαση της υπέρβασης. Ναι, χρειάστηκε και ο παράγοντας τύχη, διότι αν δεν σκόνταφτε η ανυπέρβλητη Γκέιλ Ντίβερς, το χρυσό μετάλλιο δεν θα ερχόταν ποτέ. Ε και; Η πορεία της Πατουλίδου ήταν συγκλονιστική σε όλη την διοργάνωση, μπήκε στον τελικό χωρίς βλέψεις για βάθρο, κανείς δεν τολμούσε καν να σκεφτεί κάτι τέτοιο, ενώ στα πρώτα μέτρα της κούρσας βρισκόταν πίσω και κανείς δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.

Λες και μπήκαν φτερά στα πόδια της, ανέπτυξε απίστευτη ταχύτητα, άρχισε να προσπερνάει τη μια μετά την άλλη τις αντιπάλους της, η Ντίβερς προσπαθούσε να ισορροπήσει μετά το λάθος της (ήρθε 3η τελικά), οι σπίκερ της ΕΡΤ ούρλιαζαν στη μετάδοση, μη μπορώντας να πιστέψουν αυτό που ζούσαν εκείνη την στιγμή και η Βούλα τερμάτιζε πρώτη στα 100 μέτρα με εμπόδια απέναντι σε τεράστιες αθλήτριες της εποχής. Έπαιρνε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο κόντρα σε κάθε προγνωστικό και αναφώνησε μετά το περιβόητο «για την Ελλάδα ρε γαμώτο…».

ΤΟ ΣΟΟΥ ΤΟΥ ΡΕΤΖΙ ΜΙΛΕΡ ΣΤΟ "ΓΚΑΡΝΤΕΝ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΙΚΣ

Όταν μιλάμε για ομάδες και αθλητές που αρνούνται φύγουν ηττημένοι από το γήπεδο, τότε δεν γίνεται να λείπει το απίστευτο κρεσέντο του Ρέτζι Μίλερ στη Νέα Υόρκη απέναντι στους Νικς στις 7/5/1995 για τον πρώτο ημιτελικό της Ανατολής. Με 8 πόντους μέσα σε μόλις 8,9" ο "Nosferatu" είχε μετατρέψει το 105-99 των γηπεδούχων στο 105-107 μέσα στο "Madion Square Garden" για τους Πέισερς που απέκλεισαν εκείνη τη σεζόν τους Νεοϋορκέζους, πήραν εκδίκηση για τον αποκλεισμό στους Τελικούς μια χρονιά πριν. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί.

Λίγο πριν άπαντες πανηγύριζαν και μετά μια εκκωφαντική βουβαμάρα σε όλο το γήπεδο. Η Ιντιάνα εκείνη την σεζόν έφτασε ως τους Τελικούς της Ανατολής, όπου ηττήθηκε 4-3 από τους Ορλάντο Μάτζικ. Επίσης, ποιος ξεχνάει και την τεράστια κόντρα του Μίλερ με τον γνωστό σκηνοθέτη και φανατικό φίλο των Νικς, Σπάικ Λι. Η βεντέτα τους είχε ανοίξει έναν χρόνο πριν και πάλι στο ίδιο γήπεδο. Ο Ρέτζι Μίλερ σε μια από τις πιο μυθικές βραδιές στην θρυλικότερη μπασκετική έδρα του πλανήτη.

ΤΟ "ΟΧΙ" ΤΗΣ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ Γ. ΣΤΗ ΜΠΑΓΕΡΝ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟ 1999

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε το τρεμπλ την σεζόν 1998-99, κατακτώντας πρωτάθλημα, Κύπελλο και Champions League, παίζοντας το κατά τεκμήριο καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη εκείνη την σεζόν. Όχι όμως και στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης με αντίπαλο την Μπάγερν Μονάχου στο «Καμπ Νόου». Το γκολ του Μπάσλερ με φάουλ από το 6ο λεπτό έμοιαζε ικανό να χαρίσει το τρόπαιο στους Βαυαρούς, που είχαν και δυο δοκάρια στο ματς, την ώρα που η Γιουνάιτεντ αδυνατούσε να γίνει απειλητική για την εστία του Όλιβερ Καν. Αν κάτι όμως χαρακτήριζε διαχρονικά την ομάδα τις ομάδες του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ήταν πως δεν τα παρατούσαν ποτέ, αν δεν σφύριζε ο διαιτητής τη λήξη του ματς. Πόσες και πόσες φορές δεν είχαν πάρει νίκες οι «κόκκινοι διάβολοι» με γκολ στο φινάλε. Αυτή την φορά χρειάστηκαν… δυο και μάλιστα από δυο αλλαγές του «Φέργκι».

Πρώτος ήταν ο Τέντι Σέριγχαμ, ο οποίος στο 91’ με δεξί σουτ μέσα από την περιοχή ισοφάρισε 1-1 και δυο λεπτά μετά με προβολή από κόρνερ του Ντέιβιντ Μπέκαμ ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, ο άνθρωπος με αγγελικό πρόσωπο, μετατράπηκε στον… εφιάλτη της Μπάγερν, κάνοντας την ανατροπή και χαρίζοντας το βαρύτιμο τρόπαιο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η εικόνα του Σάμι Κουφούρ στο δοκάρι να κλαίει σα μωρό παιδί και όλους τους παίκτες της γερμανικής ομάδας να μην μπορούν να πιστέψουν το τι είχε μόλις συμβεί, θα μείνει στην ιστορία.

ΟΙ ΡΕΝΤ ΣΟΞ ΕΣΠΑΣΑΝ ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΑ 86 ΕΤΩΝ

Για 86 χρόνια οι Μπόστον Ρεντ Σοξ έβλεπαν όλους τους τελικούς από την τηλεόραση. Πρωταγωνιστούσαν μεν, αλλά έχαναν με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους και ποτέ δεν έφταναν στην πηγή. Πάλευαν, προσπαθούσα και στο τέλος έμεναν με την πίκρα. Πολλοί το απέδιδαν στην "Κατάρα του Μπαμπίνο" που δεν είναι άλλη από το γεγονός πως ο Μπέιμπ Ρουθ, ο οποίος αγωνιζόταν στην ομάδα από το 1914 μέχρι το 1918, παραχωρήθηκε στους Νιου Γιορκ Γιάνκις. Από το 1918 μέχρι το... 2004 (!) οι Ρεντ Σοξ δεν πήραν ούτε ένα πρωτάθλημα. Προσπάθειες να σπάσει η κατάρα είχαν γίνει πάρα πολλές, φτάνοντας ακόμη και στην εμφάνιση ενός εξορκιστή για να εξαγνίσει το Fenway Park. Μάλιστα ένας πρώην παίκτης είχε προτείνει από την διοίκηση να προχωρήσει σε εκταφή του Ρουθ, να τον φέρει στο γήπεδο της Βοστώνης και δημοσίως να ζητήσει συγγνώμη εξ ονόματος του ιδιοκτήτη που τόλμησε να τον πουλήσει στους Γιάνκις.

Το 2004 στους τελικούς της Περιφέρειας, οι Γιάνκις ήταν μπροστά με 3-0 στις νίκες και όλα έμοιαζαν χαμένα για μια ακόμη χρονιά. Οι Ρεντ Σοξ θα έπρεπε να κάνουν τέσσερις συνεχόμενες νίκες, τις δυο εκτός έδρας, για να περάσουν στους Τελικούς του πρωταθλήματος και να διεκδικήσουν το World Series. Φάνταζε εξωπραγματικό, αδιανόητο, ασύλληπτο. Και όμως, συνέβη. Η ομάδα της Βοστώνης πήρε τα δυο ματς στην έδρα της, μείωσε σε 3-2 την σειρά και πήγε για να παίξει τα ρέστα της στη Νέα Υόρκη. Εκεί κατάφερε να πετύχει τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του αθλήματος, κάνοντας δυο νίκες στο "σπίτι" των Γιάνκις και με 4-3 κατάφεραν να τους αποκλείσουν. Στους Τελικούς, οι Σεντ Λούις Κάρντιναλς αποδείχτηκαν ευκολότερο εμπόδιο και το πρωτάθλημα δεν θα μπορούσε να χαθεί. Και δεν χάθηκε...

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ… 3-1

Ο Πάολο Μαλντίνι μόλις στο πρώτο λεπτό άνοιξε το σκορ για τη Μίλαν. Ο Ερνάν Κρέσπο στο 39’ και στο 44’ είχε κάνει το 3-0 και ο τελικός της Πόλης με τη Λίβερπουλ είχε μετατραπεί σε ένα άνευ προηγούμενο πάρτι για τους «ροσονέρι». Η εκπληκτική εκείνη ομάδα του Κάρλο Αντσελότι βρισκόταν ένα ημίχρονο από την κατάκτηση του Champions League κόντρα σε έναν αντίπαλο που βρισκόταν στο καναβάτσο, ήταν πληγωμένος, καταρακωμένος, σαστισμένος, αλλά δεδομένα δεν επρόκειτο να παραδοθεί. Και δεν παραδόθηκε. Η 25η Μαΐου 2005 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων ως η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, διότι δεν ήταν μόνο το ότι οι ρεντς επέστρεψαν από το 0-3 σε ένα ημίχρονο, αλλά είχαν απέναντί τους ίσως την πληρέστερη Μίλαν όλων των εποχών.

Ο Θέμης Καίσαρης που βρισκόταν στο γήπεδο, λέει πως η ανατροπή έγινε στην κεφαλιά του Στίβεν Τζέραρντ στο 54’. Πράγματι, δυο λεπτά μετά ο Σμίτσερ με σουτ μείωσε σε 3-2 και ο Αλόνσο στο 60’ έφερε τον τελικό στα ίσια. Ναι, μέσα σε ένα σκάρτο εξάλεπτο η Λίβερπουλ είχε ισοφαρίσει το ματς, ο οποίος οδηγήθηκε στην παράταση, στα πέναλτι και εκεί ολοκληρώθηκε το θαύμα των θαυμάτων, με τους «κόκκινους» να επικρατούν 3-2 και να σηκώνουν το «Άγιο Δισκοπότηρο».

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ… ΞΑΝΑΕΚΑΝΕ

Αν κάτι χαρακτήριζε ως αθλητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ήταν η άρνησή του να φύγει ηττημένος από το γήπεδο και σε κάθε περίπτωση αν αυτό δεν μπορούσε να αποφευχθεί, θα είχε δώσει πρώτα τη μάχη του μέχρι τέλους. Αυτό το «win spirit» το είχε μετέπειτα και ως προπονητής, μεταλαμπαδεύοντάς το και στους αθλητές του. Όταν βλέπεις τον προπονητή να πιστεύει σε κάτι και σε εμπνέει να παίξεις και για εκείνον, δεν εγκαταλείπεις ποτέ. Αυτό αποτελούσε στάση ζωής στην Εθνική ομάδα την περίοδο που ο «Δράκος» ήταν ομοσπονδιακός προπονητής. Επομένως, δεν θα πρέπει να αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός πως η γαλανόλευκη επί των ημερών του πέτυχε δυο από τις μεγαλύτερες ανατροπές της σύγχρονης εποχής με θύματα την Γαλλία και την Σλοβενία.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 2005 απέναντι στους «τρικολόρ» η Εθνική μας επικράτησε 67-66 με το τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη ακριβώς στη λήξη του αγώνα και πήρε την πρόκριση στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, κατακτώντας εντέλει το τρόπαιο απέναντι στη Γερμανία. Το περιβόητο «3,2,1, βάλτο, αγόρι μου…» που αναφώνησε ο Βασίλης Σκουντής πριν το «μπουμπουνήσει» ο «3D» και μας στείλει στον τελικό. Η Εθνική ομάδα χρειάστηκε να επιστρέψει από το 62-55 στα 47’’ από το τέλος του ματς και όμως δεν τα παράτησε, δεν απογοητεύτηκε και δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Δυο χρόνια μετά ήταν η Σλοβενία εκείνη που γεύτηκε το πικρό ποτήρι από την Εθνική ομάδα και μάλιστα εκείνη η ανατροπή ήταν ακόμα πιο δύσκολη στη Μαδρίτη. Για 36-37 λεπτά η εικόνα της Εθνικής δεν ήταν καθόλου καλή, με τον Λάκοβιτς και την παρέα του να κάνουν ό,τι θέλουν στο παρκέ και να είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν την πρόκριση στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ. Αμ δε… Οι ψυχάρες του Γιαννάκη έκαναν ένα ανεπανάληπτο comeback στα τελευταία λεπτά και επιβλήθηκαν με 63-62. Με το σκορ στο 61-49 στα 2,5 λεπτά πριν το φινάλε, ξεκίνησε ένα κρεσέντο καλών αμυνών από τους διεθνείς μας, που άρχισαν παράλληλα να ροκανίζουν την διαφορά. Ο Παπαλουκάς, ο Ζήσης, ο Βασιλόπουλος, όλοι έκαναν φοβερή δουλειά και οι Σλοβένοι άρχισαν να τα χάνουν. Στο 62-55 δυο τρίποντες «βόμβες» από Παπαλουκά και Ζήση κάνουν το 62-61, ακολουθεί φοβερή άμυνα και καλάθι του «Τεό» για το 63-62. Στο τέλος, ο Τσαρτσαρής έκοψε τον Λάκοβιτς και η Εθνική μας έκανε μια επική ανατροπή, φτάνοντας στην 4άδα της διοργάνωσης.

ΟΤΑΝ ΤΑ "ΜΩΡΑ" ΤΟΥ ΙΒΚΟΒΙΤΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΑΠΟ ΤΟ -19

Όταν μιλάμε για ανατροπές και για «refuse to lose» στον αθλητισμό τα τελευταία χρόνια, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων, δεν γίνεται το μυαλό των περισσοτέρων να μην πάει στο θαύμα του μπασκετικού Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2012. Όταν η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς επέστρεψε από το -19 (53-34) 2 λεπτά πριν το φινάλε του τρίτου δεκαλέπτου και έστειλε τα αστέρια του Καζλάουσκας στο καναβάτσο. Κανείς δεν περίμενε αυτό που επρόκειτο να συμβεί, ούτε καν οι παίκτες του Ολυμπιακού που πιθανότατα και οι ίδιοι αδυνατούσαν να πιστέψουν αυτό που πετύχαιναν. Φάση - φάση, η διαφορά μειωνόταν και το άγχος των Ρώσων αυξανόταν. Το ίδιο και η αυτοπεποίθηση των Πειραιωτών που σιγά σιγά άρχισαν να πιστεύουν ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν.

Η διαφορά έφτασε στον πόντο (62-61) στα 9,7’’ από το τέλος, με τον Σισκάουσκας να έχει δικαίωμα δυο βολών. Χάνει την πρώτη, χάνει και την δεύτερη, ο Παπανικολάου παίρνει το ριμπάουντ, πασάρει στον Σπανούλη, εκείνος βρίσκει τον Πρίντεζη, «πεταχτάρι» του «Πριντ» και 63-62 στα 0,7’’ πριν το τέλος! Ο Ολυμπιακός είχε κάνει την απόλυτη ανατροπή κόντρα στην ακριβοθώρητη ΤΣΣΚΑ Μόσχας και κατακτούσε το δεύτερο ευρωπαϊκό του. Ένα χρόνο μετά, χρειάστηκε να επιστρέψει από το -17 του πρώτου δεκαλέπτου στον τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης, νικώντας 100-88 και κάνοντας το back to back. Ο άθλος της Πόλης όμως δεν είχε προηγούμενο.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ "ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ" ΗΤΑΝ ΟΙ ΚΑΒΑΛΙΕΡΣ

Πάμε και στους περσινούς τελικούς τους ΝΒΑ, που ήταν η επιτομή του "δεν τα παρατάμε με τίποτα" από τους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Κόντρα σε κάθε προγνωστικό, αν και ήταν πίσω με 3-1 στις νίκες και με το 5ο ματς να διεξάγεται στην "Oracle Arena" του Όκλαντ, έδειξαν απίστευτη καρδιά και έκαναν αυτό που δεν είχε καταφέρει ποτέ καμία ομάδα στο παρελθόν. Ο ΛεΜπρον Τζέιμς, ο Κάιρι Ίρβινγκ, ο Κέβιν Λοβ και η παρέα τους γύρισαν τη σειρά και πήραν το πρωτάθλημα με 4-3 νίκες απέναντι στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.

Αφού πρώτα έκαναν την πρώτη "κηδεία" στους "Πολεμιστές", που είχαν μαζευτεί για γιορτή τίτλου, στην συνέχεια ισοφάρισαν σε 3-3 και έστειλαν τους τελικούς σε έβδομο και τελευταίο αγώνα πίσω στο Όκλαντ. Μια... ζαριά και τέλος. Εκεί, επιβλήθηκαν με 93-89 και έκαναν δικό τους το "δαχτυλίδι", αφήνοντας τον Κάρι, τον Τόμπσον, τον Γκριν και την υπόλοιπη υπερηχητική ομάδα του Στιβ Κερ να κοιτάζουν σαστισμένοι.

Η ΚΟΥΡΣΑ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ

Το 2012 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, σε ηλικία 32 ετών, έχασε τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του να ανέβει στο βάθρο των νικητών, μένοντας στην 4η θέση στον αγώνα ανοιχτής θαλάσσης. Λύγισε, έκλαψε, δεν άντεξε. Για τον ίδιο ήταν αποτυχία. "Την ώρα που τερμάτισα, ένιωσα πως απογοήτευσα μια ολόκληρη χώρα. Πως δεν κατάφερα να κάνω χαρούμενους και υπερήφανους, όσο θα ήθελα", είχε τονίσει τότε, πιστεύοντας πως έχασε και την τελευταία του ευκαιρία για ένα μετάλλιο στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Επέστρεψε όμως στο Ρίο, σιγά που δεν θα έκανε μια ακόμη προσπάθεια. Στα 36 του χρόνια έπεσε στην θάλασσα του Ρίο για μια ακόμη μάχη, την τελευταία του. Θα πάλευε μέχρι τέλους για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Τα πρώτα χιλιόμετρα τίποτα δεν προμήνυαν γι' αυτό που θα ακολουθούσε. Όσο κυλούσε ο αγώνας, ο Γιαννιώτης ανέβαινε. Το δελφίνι μας έσκιζε την θάλασσα στα δυο, κατάπινε έναν τους αντιπάλους του και λίγο πριν το τέλος βρέθηκε πρώτος και έχασε το χρυσό μετάλλιο για μια χεριά από τον Ολλανδό, Φέρτμαν. Κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, όμως στ' αλήθεια, ποιος αισθάνθηκε λιγότερη ανατριχίλα; Κάθε άλλο, για όλους εμάς ήταν νικητής. Δεν παραδόθηκε, δεν τα παράτησε, έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη της καριέρας του και δικαιώθηκε. Ένας τεράστιος αθλητής, ένα τοτέμ...