ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Τα κορίτσια της κολύμβησης ξέρουν πώς να ξεχωρίζουν

Τα κορίτσια της κολύμβησης ξέρουν πώς να ξεχωρίζουν

Δεκαπέντε είναι τα άτομα που συγκροτούν την κολυμβητική ομάδα, στην ελληνική αποστολή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Τα τέσσερα είναι γυναίκες που να είσαι σίγουρος ότι θες να τις γνωρίσεις.

Θα έχεις διαβάσει ουκ ολίγες ιστορίες με αθλητές που κέρδισαν (εντός και εκτός εισαγωγικών) τη ζωή τους, μέσω του ταλέντου που είχαν σε κάποιο σπορ. Που ξέφυγαν από το προδιαγεγραμμένο ως "μαύρο" μέλλον τους και "τράβηξαν" μαζί τους στη σωτηρία τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα τους. Ώρα να διαβάσεις και για εκείνους τους αθλητές που μέσω των σπορ βρήκαν έναν προορισμό ζωής και τελικά την ίδια τη ζωή τους. Θα διαβάσεις για όλους όσοι αποθεώνονται στα social media αυτήν την περίοδο, που αναφέρονται ως παραδείγματα για όλους μας, αλλά λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους. Λέμε λοιπόν, να κάνουμε τη διαφορά.

Τα τέσσερα κορίτσια της κολύμβησης που μετέχουν στην ελληνική αποστολή των Παραολυμπιακών Αγώνων είναι ξεχωριστά. Θα μου πεις, όπως είμαστε όλοι μας. Θα σου πω "όχι" και θα είναι κατηγορηματικό. Αν κάνεις τον κόπο να συνεχίσεις να διαβάζεις, θα καταλάβεις και το γιατί. Μια στάση όμως, εδώ για να σου εξηγήσω κάποια βασικά πράγματα για το αγώνισμα αυτό, σε ό,τι αφορά τα ΑμεΑ. Θα σου εξηγήσω, για αρχή, τις κατηγορίες. Ξεκινώ με τα αρχικά που θα δεις στη συνέχεια.

*S: ελεύθερο

*SB: ύπτιο

*SM: μεικτή ατομική

Μετά τα γράμματα, υπάρχουν αριθμοί, από το 1 έως το 10, ανάλογα με τη σωματική αναπηρία. Ο μικρότερος αριθμός υποδεικνύει το σοβαρότερο περιορισμό στη δράση. Υπάρχουν δέκα κατηγορίες για το ελεύθερο (S1-S10), οκτώ για το πρόσθιο (SB2-SB9) και άλλες τόσες για τη μεικτή ατομική (SM3-SM10). Να έχεις υπ' όψιν σου επίσης, πως ένας κολυμβητής μπορεί να εντάσσεται σε μια κατηγορία στο πρόσθιο και σε άλλη στο ελεύθερο. Στόχος είναι να υπάρχουν σε κάθε κατηγορία αθλητές με διαφορετική αναπηρία μεν, αλλά όμοιες ή περίπου όμοιες ικανότητες. Με τον αριθμό "14" προσδιορίζονται οι κολυμβητές με νοητική αναπηρία. Πάμε τώρα, στα κορίτσια μας, που είναι χρυσά ούτως ή άλλως.

Τα κορίτσια της κολύμβησης ξέρουν πώς να ξεχωρίζουν

Χρυσούλα Αντωνιάδου

Η ανάγκη για θεραπεία έγινε η αφορμή για να βρει η Χρυσούλα την κλίση που είχε στην κολύμβηση, όταν ήταν μόλις 3 χρόνων. Πολύ γρήγορα διαπίστωσε ότι ήταν κάτι που απολάμβανε. Είχε και ταλέντο και το 2003 έγινε μέλος του συλλόγου "Ο Φίλιππος" και το 2007 πήρε μέρος για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ήταν 12 χρόνων. 'Εκτοτε, κάθε φορά που αγωνίζεται νιώθει "χαρά, ευγνωμοσύνη και τιμή που εκπροσωπώ τη χώρα μου".

Η 21χρονη φοιτήτρια στο Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας προπονείται κάθε μέρα από τις 9 το πρωί έως τις 12 και στο πρώτο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στο οποίο εμφανίστηκε (το 2009 στην Ισλανδία), τη νίκησε το άγχος της πρώτης φοράς. Μετά, έμαθε να διαχειρίζεται την πίεση, προκρίθηκε στους Αγώνες στο Λονδίνο και κατετάγη 6η στα 100 μέτρα πρόσθιο, στην κατηγορία SB4. Είχε κάνει νέο πανελλήνιο ρεκόρ (2.03.80''). Τερμάτισε 4η στο ίδιο αγώνισμα, στο Παγκόσμιο του 2013, τρίτη στο Ευρωπαϊκό του 2014, όπου ήταν 5η στα 200μ. ελεύθερο S5 και στα 50 μέτρα ελεύθερο S5.

Όπως λέει, δεν συνηθίζει να κάνει σχέδια "γιατί όταν κάνει ο άνθρωπος σχέδια, ο Θεός γελάει". Στο Ρίο μετείχε στα 200 μέτρα ελεύθερο, στην κατηγορία S5 και έκανε νέο Πανελλήνιο ρεκόρ (3.48.62'' -το προηγούμενο ήταν 3.51.43'' και το είχε κάνει η ίδια στις 9 του περασμένου Ιουνίου). Κατετάγη 11η και έμεινε εκτός τελικού.

Τα κορίτσια της κολύμβησης ξέρουν πώς να ξεχωρίζουν

Σεμίχα Ριζάουγλου

Η ζωή της γεννημένης στις 8/1 του 1987, στη Ξάνθη, Σεμίχα άλλαξε όταν ήταν 16 χρόνων, από ένα ατύχημα με μηχανή. Έμεινε ανάπηρη, στα κάτω άκρα. Όταν ήταν ακόμα μωρό, η οικογένεια της μετακόμισε από τη γενέτειρα της στον Άγιο Στέφανο, Αττικής. Μέσω του φυσικοθεραπευτή της, ήλθε σε επαφή με τον "Πανελλήνιο Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων", που έχει έδρα το Μαρούσι. Ξεκίνησε να αθλείται, παίζοντας μπάσκετ με καρότσι. Εκεί γνώρισε τη Μαρία Μπαξεβάνη, προπονήτρια της στην κολύμβηση. Μετακόμισε στην Κομοτηνή, στο σύλλογο "Ηρόδικος" και άρχισε να ασχολείται εντατικά και το 2009 κατέκτησε τρία χάλκινα μετάλλια (στα 50 μέτρα και τα 100 μέτρα ελεύθερο και τα 50 μέτρα ύπτιο, της κατηγορίας S3) στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που είχε διεξαχθεί στην Ισλανδία, για να αναδειχθεί "καλύτερη αθλήτρια της χρονιάς" από τον ΠΣΑΤ, με το ρεκόρ των 1.418 ψήφων.

Η πρώτη συμμετοχή της σε Αγώνες ήταν το 2012 στο Λονδίνο, όπου ήταν 5η στα 100 μ. ελεύθερο και στα 50 μ. ελεύθερο. Επέστρεψε ως ενήλικη στη Ξάνθη, όπου έγινε αδύνατη η προετοιμασία της στους αγώνες που θα της έδιναν το εισιτήριο για τους Παραολυμπιακούς του Ρίο, όταν μπήκε λουκέτο στο κολυμβητήριο της πόλης. Έπρεπε να πηγαίνει στην Αλεξανδρούπολη ή την Κομοτηνή ή την Καβάλα, για να μπορεί να κάνει τη δουλειά της. Μετά τη διασφάλιση της πρόκρισης της, βρήκε ένα διαμέρισμα στην Αλεξανδρούπολη για να γλιτώσει τις μετακινήσεις. Εκεί μένει πια με το σύζυγο της, Σάλι και το 3χρονο παιδί τους. Είναι και φοιτήτρια στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (σπουδάζει Γλώσσα, Φιλολογία και Πολιτισμό των Παρευξεινίων Χωρών), ενώ απολαμβάνει να ζωγραφίζει και να ακούει μουσική.

Ο πρώτος της αγώνας στο Ρίο, ήταν στα 100 μ. ελεύθερο, στην πρεμιέρα της κορυφαίας διοργάνωσης. Τερμάτισε πέμπτη, με 2.30.78'', κατετάγη 11η και αποκλείστηκε από τον τελικό.

Τα κορίτσια της κολύμβησης ξέρουν πώς να ξεχωρίζουν

Αλεξάνδρα Άλκιστη Γιάτη-Σταματοπούλου

Ο τύπος της αναπηρίας που έχει η γεννημένη στις 7/9 του 1986, λογοθεραπεύτρια από την Αθήνα, είναι μυική δυστροφία. Έχει διαγνωστεί με το σύνδρομο stiff-person, μια σπάνια νευρολογική, κινητική, διαταραχή. Όπως εξήγησε η ίδια στο video που έκανε, στην προσπάθεια της να βρει τους πόρους που χρειαζόταν για να πάει στο Ρίο "δεν αποβάλλεται το γαλακτικό οξύ εύκολα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να "σκληραίνουν" οι μυς και επέρχονται και διάφορες άλλες κινησιολογικές δυσλειτουργίες. Δηλαδή αν κάνω κάποια παρατεταμένη κίνηση, ενώ στην αρχή δεν έχω πρόβλημα, μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στην κίνηση αφού σκληραίνουν οι μυς μου και "φουσκώνω" (μυϊκή ακαμψία)".

Υπήρχε ένα πρόβλημα ως προς την κατηγορία που ανήκει."Στα μέσα του 50αριου δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω γιατί "μάγκωνε" το σώμα μου και από εκεί και πέρα, δεν μπορούσα παρά να κάνω ελάχιστες κινήσεις. Όλα εξαρτώνται από τόσο καλή εκκίνηση θα κάνω, γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή στην πορεία οι δυνάμεις μου θα με εγκαταλείψουν. Στους αγώνες της Σουηδίας, για το διεθνές classification και εν τέλει με κατέταξαν στην κατηγορία S3 με την οποία συνέχισα».

Έξι χρόνια μετά την πρώτη ημέρα που ασχολήθηκε με την κολύμβηση, αρχικά στη θάλασσα για θεραπευτικούς λόγους και μετά στο σύλλογο "Τυρταίος", με προπονητή τον Μιχάλη Νικόπουλο, εξασφάλισε την πρόκριση της στους πρώτους Παραολυμπιακούς αγώνες της ζωής της, στο Ρίο, στα 29 της χρόνια. Στον πρώτο της αγώνα εκεί, τα 100μ. ελεύθερο στην κατηγορία S3, ο χρόνος της ήταν 1.44.29'' και μπήκε στην 8αδα του τελικού. Θα αγωνιστεί και στα 50 μέτρα ύπτιο. Στις διακρίσεις της ανήκει η 7η θέση στο Ευρωπαϊκό του 2014, ενώ έχει αλλάξει τα πανελλήνια ρεκόρ στα 50 και τα 10 μέτρα ελεύθερο και τα 50 ύπτιο.

Τα κορίτσια της κολύμβησης ξέρουν πώς να ξεχωρίζουν

Μαρία Καλπακίδου

Η γεννημένη στις 3/2 του 1985, Μαρία έζησε την εμπειρία της συμμετοχής στους πρώτους Παραολυμπιακούς της ζωής της, όταν ήταν μόλις 15 χρόνων, στο Σίδνεϊ. Ήταν η μικρότερη σε ηλικία, αθλήτρια της αποστολής μας και ένα από τα μόλις 3 κορίτσια της. Αγωνίστηκε στα 50 μέτρα ύπτιο και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, ενώ ήταν 5η στα 50μ. ελεύθερο της κατηγορίας S2. Μετείχε και στους Αγώνες της Αθήνας, όπου πήρε το αργυρό μετάλλιο στα 50μ. ύπτιο και την 4η θέση στα 100μ. ελεύθερο. Πήγε και στο Πεκίνο (12η στα 50μ. ελεύθερο, 6η στα 60μ. ύπτιο) και στο Λονδίνο (6η στα 50μ. ύπτιο).

Η Ελληνίδα αθλήτρια είχε διαγνωστεί με πολιομυελίτιδα, από παιδί. Όταν ήταν 3 χρόνων, οι γονείς της άρχισαν να την πηγαίνουν σε προγράμματα κολύμβησης του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπου ζούσε η οικογένεια. Τότε δεν υπήρχαν ομάδες για άτομα με αναπηρία. Ακόμα οι Παραολυμπιονίκες δεν παίρνουν στρατιωτικές θέσεις, γιατί μια από τις βασικές προϋποθέσεις είναι η αρτιμέλεια.

Σε ηλικία 10 χρόνων εμφανίστηκε στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα και έφυγε με δυο χρυσά. Όπως λέει η ίδια, ακολούθησε η εφηβεία, το φορτωμένο πρόγραμμα του σχολείου και εγκατέλειψε για ένα χρόνο. Όταν επέστρεψε, στα 12 "το έκανα με δική μου πρωτοβουλία". Από τότε "η κολύμβηση είναι τρόπος ζωής". Τονίζει πως "για να πάρεις μέρος σε Αγώνες, πρέπει να ξεπεράσεις την αναπηρία σου. Δεν υπάρχει αναπηρία! Είσαι αθλητής υψηλού επιπέδου και προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου".

Από το 2001 έχει προπονητή τον Γιάννη Μαχίλη, είναι πτυχιούχος ψυχολογίας και αν έχει να δώσει ένα μήνυμα στον κόσμο, αυτό είναι προς τους γονείς που έχουν παιδιά με νοητική ή κινητική αναπηρία: "Να καταλάβουν ότι το παιδί τους δεν έχει κάτι ώστε να το κρατούν κλεισμένο στο σπίτι. Αν δεν έχουν αποδεχτεί οι ίδιοι οι γονείς την αναπηρία των παιδιών τους, πώς να την αποδεχτούν τα παιδιά; Να τα ενθαρρύνουν να βγαίνουν, να γνωρίζουν κόσμο και να συμμετέχουν σε δραστηριότητες. Με το κατάλληλο ψάξιμο όλα γίνονται. Να μην ντρέπονται για το παιδί τους. Εμένα μ’ αρέσει να είμαι διαφορετική!".

Στο Ρίο προκρίθηκε στον τελικό των 100μ. ύπτιο S2 γυναικών και κατέκτησε την 5η θέση, με επίδοση 3.00.72''.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ