Η Ρεάλ υπέστη ιστορικό κάζο στο Αλικάντε, καθώς γνώρισε στην παράταση (1-1 η κανονική διάρκεια) την ήττα (2-1) από την Αλκογιάνο της τρίτης κατηγορίας (που έπαιζε και με 10 παίκτες) και τον αποκλεισμό από το Copa del Rey.

Η Αλκογιάνο σε ένα βράδυ έγινε διάσημη. Άλλωστε δεν πρόκειται για κανένα... θηρίο, αλλά για μία ομάδα που βολοδέρνει εδώ και πάνω από μισό αιώνα στην τρίτη και τέταρτη κατηγορία της Ισπανίας (από το 1951 που έπαιζε στην Primera).

Το Αλκόι της Βαλένθια με πληθυσμό 60.000 κατοίκων έγινε κέντρο της ποδοσφαιρικής επικαιρότητας τα μεσάνυχτα της Πέμπτης (21/1).

Το ίδιο διάσημος έγινε και ο Χοσέ Χουάν Φιγκέρας. Ο 42χρονος γκολκίπερ της Αλκογιάνο. Δεν το έβαλε κάτω, δεν το παράτησε και ζει το όνειρό του. Όνειρο, αυτή είναι η πρώτη λέξη που λέει στη συνομιλία του με το SPORT24.

"Είναι πραγματικά ένα όνειρο. Είναι μία από τις βραδιές που μένουν. Από τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, το κινητό μου δεν έχει σταματήσει να χτυπά. Είναι παράνοια. Δεν εξηγείται με τη λογική. Δεν έχω καταφέρει να ξεκουραστώ καθόλου. Κοιμήθηκα μόνο λίγες ώρες.

Ούτε εγώ, ούτε οι συμπαίκτες μου έχουμε αντιληφθεί αυτό που έχουμε πετύχει. Και δεν νομίζω ότι θα το αντιληφθούμε εάν δεν περάσουν μερικές ημέρες ή εβδομάδες. Συμβαίνει μία φορά στις εκατό".

Γεννήθηκε στο Βίγκο και έκανε ντεμπούτο στην Primera με την ομάδα της πόλης, Θέλτα. Μία και μοναδική συμμετοχή.

Και ύστερα φύλλο πορείας για την άγονη γραμμή. Ουρένσε, Μούρθια, Γρανάδα, Άγκιλας, Λούγκο, Έλτσε. Και καταμεσής στο πέλαγος, στεριά. Η στεριά που είδε κόντρα στη Ρεάλ. Η δική του Ιθάκη. Η δική του γη της Επαγγελίας. Όχι ότι το ματς εξελίχθηκε ιδανικά για τους γηπεδούχους. Η Ρεάλ άνοιξε το σκορ με τον Έντερ Μιλιτάο. Πώς και πόσο έκαμψε το ηθικό των γηπεδούχων το γκολ του Βραζιλιάνου;

"Μας έριξε το γκολ του Μιλιτάο. Μπήκα στα αποδυτήρια ως πιο έμπειρος και είπα στα παιδιά, ότι μπορούμε. Στο κάτω-κάτω ας παίξουμε χωρίς άγχος στο δεύτερο μέρος. Δεν ήμασταν το φαβορί, δεν θα ήταν και καμία τρομερή αποτυχία εάν μέναμε έξω. Ήρθε η ισοφάριση, όταν είχαμε σχεδόν συμβιβαστεί με την ιδέα ενός οδυνηρού αποκλεισμού. Και μετά το δεύτερο γκολ".

Ο Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Πόσες φορές αυτό το παραμύθι μπορεί να έχει μια κατάληξη όπως στη Βιβλική ιστορία. Ο Χουάν Χοσέ έχει την εξήγησή του και προτείνει να την αντιγράψουμε και στην Ελλάδα.

"Ευτυχώς άλλαξε το σύστημα διεξαγωγής και έχουν ευκαιρία οι μικρές ομάδες να προκριθούν. Παλαιότερα δεν γινόταν αυτό. Και αν δεν άλλαζε το σύστημα σίγουρα δεν θα μπορούσε η Αλκογιάνο να αποκλείσει τη Ρεάλ. Σε διπλά ματς ο μεγάλος θα καταπιεί τον μικρό. Ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα και για εσάς στην Ελλάδα, έτσι αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον η διοργάνωση, οι εκπλήξεις πάντα είναι ευπρόσδεκτες στον κόσμο. Αυτό είναι το νόημα, ο αδύναμος να έχει ελπίδα".

Ας πάμε και στον αντίπαλο. Η Ρεάλ βυθίστηκε ακόμη πιο πολύ σε μια ατέρμονη - καθώς φαίνεται - κρίση στη δεύτερη θητεία του Ζινεντίν Ζιντάν. Άραγε οι Μαδριλένοι (που πέρασαν από τη Βιτόρια, δίχως όμως αυτό να απαλύνει τις πληγές) υποτίμησαν τους φτωχούς - πλην φιλότιμους - επαρχιώτες; Πώς ήταν οι πρώτες αντιδράσεις έπειτα από το σοκ; Συνεχάρησαν τους νικητές; Ο 42χρονος γκολκίπερ μιλά για τη συνομιλία του με τον Τιμπό Κουρτουά (την εστία της Αλκογιάνο στο ματς υπεραπίστηκε ο Λούνιν).

"Ο Κουρτουά μου μίλησε στα αποδυτήρια και μου έδωσε συγχαρητήρια για το ματς που έκανα. Πήρα και τη φανέλα του με την ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς πάντα με τερματοφύλακες αλλάζω φανέλα (γέλια).

Δεν πιστεύω ότι μας υποτίμησε η Ρεάλ. Ίσως να επαναπαύτηκε, καθώς είχε ευκαιρίες, αλλά δεν έμπαινε το δεύτερο γκολ. Μετά το τέλος του ματς δεν μιλούσαν. Ήταν σοκαρισμένοι. Ήταν χαμένοι στο κενό. Το έβλεπες. Και από σεβασμό δεν πήγαινες να τους μιλήσεις. Ήταν σαν ταινία, σαν αυτά τα ντομικαντέρ που βλέπεις. Δεν μπορεί λες να συμβαίνει στην πραγματικότητα".

Ακάθεκτος με την ορμή (ποδοσφαιρικής) εφηβείας στα 42 του έτη. Η αθλητική δύση κοντά, η ψυχολογική ανατολή μέσα του. Ο Χουάν Χοσέ το παίρνει στην πλάκα, δεν βάζει στόχους και με χιούμορ ξεκαθαρίζει ότι δεν νιώθει σταρ.

"Δεν σκέφτομαι να σταματήσω. Αλήθεια τα ακούω όλα αυτά για την ηλικία και γελάω. Ξέρετε τι απαντώ; Ότι για τέτοιες στιγμές δεν τα παράτησα ποτέ. Αλήθεια δεν σκοπεύω να τα παρατήσω ακόμη και μετά από αυτήν την ιστορική βραδιά. Δεν έχω κάποιο στόχο να παίζω μέχρι να... γεράσω. Θα το κάνω εάν το νιώσω.

Η καθημερινότητα του άλλαξε για λίγο, αλλά δεν νομίζω για πολύ. Θα πάω το πρωί τα παιδιά στο σχολείο, θα κάνω προπόνηση, θα τα πάρω από το σχολείο. Δεν είμαι σταρ (γέλια). Εάν ήμουν 22, 23 ετών ίσως αυτή η βραδιά θα μπορούσε να αλλάξει την καριέρα μου. Στα 42 είναι δύσκολο".

Παράλληλα, δεν παραλείπει να δώσει χαιρετίσματα σε δύο συμπατριώτες του. Δύο φίλους του που βγάζουν το ψωμί τους στη χώρα μας.

"Θέλω να δώσω χαιρετίσματα στον φίλο μου τον Πίτι, με τον οποίον ήμασταν μαζί στη Μούρθια. Κι αυτός δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει. Αλλά και στον Τέκιο που είναι στο Βόλο. Χαίρομαι για την πορεία τους στην Ελλάδα".

Photo credits: Alcoyano