Ο Μέγας Αλέξανδρος έλεγε ότι στους γονείς του όφειλε το ζην και στους δασκάλους του -και δη στον Αριστοτέλη- το ευ ζην...

Στην προκειμένη περίπτωση συντελείται μια ταυτοπροσωπία, όπως μαθαίναμε και στο σχολείο: η Κατερίνα και η Γκρέτα Λυμπεροπούλου οφείλουν στον πατέρα τους και το ζην, αλλά και το δημοσιογραφικό ευ ζην...

Την Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου στις 18:45 οι κόρες του Χάρη Λυμπερόπουλου θα παρουσιάσουν διαδικτυακά, εξ αποστάσεως και μέσω της πλατφόρμας των βιβλιοπωλείων PUBLIC το βιβλίο που δεν είναι απλώς αφιερωμένο στον πατέρα τους, αλλά ουσιαστικά αναπλάθει όλη τη ζωή του: το μακρόχρονο πέρασμα του από τον αθλητισμό, την απαράμιλλη δημοσιογραφική σταδιοδρομία του, το έντονο και ανεξίτηλα χαραγμένο στη συλλογική μνήμη, αποτύπωμα που άφησε στα δρώμενα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Θα συντροφέψω κι εγώ τις θυγατέρες του Χάρη Λυμπερόπουλου σε αυτή την παρουσίαση που αποτελεί ένα χρέος τιμής και μνήμης σε μια κολοσσιαία προσωπικότητα του ελληνικού Τύπου.

Το βιβλίο «ΧΑΡΗΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: Κοντά στον αιώνα. Συνομιλώντας με τον πατέρα μου» των εκδόσεων Πατάκη είναι αυτό ακριβώς που αναφέρεται στον τίτλο του: Το χρονικό της ζωής του όπως το κατέγραψε σε διαδοχικές συζητήσεις, με τη μορφή διηγήσεων η Κατερίνα Λυμπεροπούλου η οποία παίρνοντας τη σκυτάλη από τον πατέρα της και αφού εργάσθηκε επί σειρά ετών στις εφημερίδες το «Βήμα» και «Απογευματινή», σήμερα διακονεί τη δημοσιογραφία από το μετερίζι της ελληνικής έκδοσης της Huffington Post.

Ο Χάρης Λυμπερόπουλος που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών στα τέλη του περασμένου Μαΐου υπήρξε ένας Τιτάνας της δημοσιογραφίας και όχι μονάχα του αθλητικού ρεπορτάζ, καταλείποντας μια ανεκτίμητη κληρονομιά...

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»

Δεν το γράφω για να το γράψω, επειδή τάχα οι νεκροί δεδικαίωνται, αλλά επειδή αυτή είναι η αλήθεια: σε μια εποχή που το αθλητικό ρεπορτάζ ήταν τρόπον τινά του πεταματού και οι ιεροφάντες του, όση κατάρτιση και δυνατές πέννες κι αν διέθεταν, θεωρούνταν παρίες, ο Λυμπερόπουλος έριξε τα τείχη και σήκωσε το λάβαρο της δικής του επανάστασης απέναντι στο κατεστημένο και στις κάθε λογής ιδεοληψίες της εποχής.

Ευτυχώς αυτή όχι μονάχα δεν κατεπνίγη στο αίμα, αλλά ιχνηλάτησε κιόλας τη λεωφόρο του αθλητικού ρεπορτάζ στον πολιτικό Τύπο: το τετρασέλιδο που καθιέρωσε ως επικεφαλής του αθλητικού τμήματος της «Απογευματινής» το 1968 αποτέλεσε σημείο αναφοράς και ορόσημο στα δημοσιογραφικά δρώμενα με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν τα κατοπινά χρόνια…

Τον Χάρη Λυμπερόπουλο αξιώθηκα να τον συναντήσω ως προϊστάμενο του αθλητικού τμήματος της ΕΡΤ στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όταν μας μάζεψε επί τη αναλήψει των καθηκόντων του, πήρα τον λόγο και τον ευχαρίστησα…

«Μα είναι η πρώτη μου ημέρα εδώ. Δεν πρόλαβα να κάνω κάτι, νεαρέ μου» είπε με μια κάποια έκπληξη.

«Δεν σας ευχαριστώ γι’ αυτό» του είπα. «Σας ευχαριστώ για όσα έχετε κάνει εδώ και τόσα χρόνια για το σινάφι μας» του εξήγησα και έλαμψε το πρόσωπο του…

Τον ευχαρίστησα ξανά μετά από λίγο καιρό, όταν, μολονότι υπηρετούσα τη στρατιωτική θητεία μου, κανόνισε ώστε να πάρω άδεια για να ταξιδέψω στην Αργεντινή και να καλύψω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του μπάσκετ.

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΚΑΘ’ ΟΛΑ

Ο Χάρης Λυμπερόπουλος υπήρξε αθλητής και δη πρωταθλητής σε μια ευρεία γκάμα δράσεων: στα γήπεδα, στους στίβους, στα γραφεία των εφημερίδων («Αθηναϊκή», «Απογευματινή», «Ελεύθερος Τύπος») , πάνω από τα μάρμαρα των τυπογραφείων, στα στούντιο του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, στα βολάν των αυτοκινήτων, στον προεδρικό θώκο της Φιλίππου Ενώσεως Ελλάδος και βεβαίως στο σπιτικό του με την οικογένεια του.

Εκτός από τη μακρά και λαμπρή δημοσιογραφική καριέρα του, διετέλεσε επίσης πρωταθλητής και μέλος της εθνικής ομάδας στο άλμα εις μήκος και στο πένταθλο, ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου, βραβευμένος οδηγός σε ράλι αυτοκινήτων και πάει λέγοντας...

Κάλυψε δημοσιογραφικά, μεταξύ άλλων, έξι διοργανώσεις Ολυμπιακών αγώνων και τεσσάρων Μουντιάλ, συναντήθηκε και συζήτησε με εμβληματικές φιγούρες του αθλητισμού και του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Ταυτοχρόνως έδωσε γήπεδο, μοίρασε την μπάλα και πρόσφερε ευκαιρίες καριέρας και ζωής σε δεκάδες εκκολαπτόμενους δημοσιογράφους.

Στο τέλος της ημέρας, μετά την εκδημία του και χάρη στο βιβλίο που εναποθέτει σεπτά στη μνήμη του η θυγατέρα του, μένει ανεξίτηλη η εικόνα ενός αιωνόβιου ανθρώπου ο οποίος έπλευσε ως καπετάνιος σε αχαρτογράφητα νερά και έστεκε στο μετερίζι του ως ένας γνήσιος δημοσιογράφος παλαιάς κοπής.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ 2Οου ΑΙΩΝΑ

Το βιβλίο που παρουσιάζεται την ερχόμενη Πέμπτη δεν πραγματεύεται απλώς τη ζωή και τη σταδιοδρομία ενός ευπατρίδη της δημοσιογραφίας. Παράλληλα αποτελεί ένα ιστορικό χρονικό όπως το βίωσε και το είδε να εξελίσσεται ο Χάρης Λυμπερόπουλος ξετυλίγοντας το κουβάρι των εικόνων και των αναμνήσεων του από τον εικοστό αιώνα.

Όπως αναφέρει και ο ίδιος... «Το μόνο που βεβαιώνω είναι ότι, όλα όσα αναφέρονται στο βιβλίο είναι, πέρα για πέρα, πραγματικά κι ας φαίνονται απίστευτα. Μοιάζει με όνειρο το ότι θα μείνει στους επίγονους ώστε να με θυμούνται».