13 Απριλίου, 1996, ημέρα Σάββατο. Για την ακρίβεια, Μεγάλο Σάββατο. Δύο μέρες πριν, ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει την Μπαρτσελόνα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κι έχει καταφέρει να πετύχει αυτό που δεν μπόρεσε ο Ολυμπιακός δύο συνεχόμενες χρονιές, σε ισάριθμους χαμένους τελικούς.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Βρίσκομαι στο Σούνιο με την οικογένειά μου και το βράδυ της Ανάστασης, πετυχαίνουμε στην εκκλησία τον Γιάννη Ιωαννίδη. Χαμογελαστός, περιμένει το Άγιο Φως και αρκετός κόσμος τον χαιρετάει, του χτυπάει την πλάτη και τον ‘παρηγορεί’: “Δεν πειράζει Ξανθέ, του χρόνου θα το σηκώσουμε εμείς”.

Πράγματι, κάτι παραπάνω από 365 μέρες αργότερα, ο Ολυμπιακός θα έλυνε επιτέλους την κατάρα και θα κατακτούσε κι εκείνος τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο στο μπάσκετ. Έστω κι αν στον πάγκο, δεν καθόταν πια ο Γιάννης Ιωαννίδης.

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΟ "RETURN TO INNOCENCE"

Με αυτή τη νίκη, το εμφατικό 73-58, έσβησα κι εγώ το δικό μου καημό. To 1997 ήμουν βλέπεις 11 ετών και με τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο να διανύει μέχρι εκείνη τη σεζόν τα πέτρινα χρόνια του, αυτό που με κρατούσε ζεστό και περήφανο, ήταν η κυριαρχία του στο μπάσκετ.

Μπορεί τα χρόνια που ακολούθησαν ο Παναθηναϊκός να πήρε το πάνω χέρι, αλλά στα early ‘90s, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού ήταν ο Ολυμπιακός. Νίκες σε Final Four, νίκες σε τελικούς, το απίθανο 73-38 που ήρθε να ‘σβήσει’ κάπως το ευρωπαϊκό του 1996. Αλλά ο καημός, καημός. Κι αυτή η ήττα στο Τελ Αβίβ από την Μπανταλόνα, η πρώτη μου τόσο ζωντανή αθλητική ανάμνηση, πληγή ανοιχτή.

Το ‘Return to Innocence’ ηχούσε στα αυτιά μου σαν καταραμένη μελωδία, το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον ζωντάνευε κάθε τόσο στο κεφάλι μου σαν κακόγουστο αστείο.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΚΑΝ ΣΤΟ FINAL FOUR

Το να χάσει ο Ολυμπιακός και τρίτο συνεχόμενο τελικό, δεν υπήρχε στο κεφάλι μου σαν ενδεχόμενο. Καλύτερα να μην περνούσε καν στο Final Four, καλύτερα να μην έριχνε ποτέ το 69-49 στον Παναθηναίκό μέσα στο ΟΑΚΑ αν δεν έφτανε ούτε τώρα στην πηγή. Απέναντί του, μια άλλη ‘καταραμένη’, η Μπαρτσελόνα των 4(!) χαμένων τελικών.

Ο τελικός των ‘λούζερς’ για κάποιους υπερβολικούς, αλλά αυτή τη φορά, ένας θα έσβηνε την κατάρα. “Τρίτη και φαρμακερή λέμε στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία λένε ότι η πέμπτη είναι η τυχερή”, θυμάμαι να ακούω σε κάποιο ρεπορτάζ της εποχής και το άγχος μου να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο.

ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΓΧΟΣ

Το εμπόδιο της Ολίμπια Λουμπλιάνα στον ημιτελικό ήταν πολύ χαμηλό, ο τρίτος τελικός σε τέσσερα χρόνια ήταν πραγματικότητα κι ο Ολυμπιακός, με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς πια στον πάγκο, αντιμέτωπος ξανά με την ιστορία του. Το άγχος τεράστιο. Στους παίκτες, στους πάγκους (Αίτο Ρενέσες στον καταλανικό), στις εξέδρες.

Παρακολούθησα τον τελικό στο σπίτι του παιδικού μας φίλου Βύρωνα, μαζί με τον αδερφό μου κι έναν ακόμα ξάδερφό μας, ενώ οι γονείς μας είχαν βγει έξω. Ήταν Μεγάλη Πέμπτη, όπως πολύ συχνά έπεφτε τότε ο τελικός του Πρωταθλητριών και τέσσερα αγόρια μόνα μας στο σπίτι, ο μικρότερος (δηλαδή εγώ) 11 χρονών κι ο μεγαλύτερος 14, είχαμε στήσει τη δική μας εξέδρα.

Το πρώτο ημίχρονο, ντέρμπι, 31-29 μπροστά ο Ολυμπιακός. Όχι πάλι ήττα στο τέλος, δεν θα το αντέχαμε.

ΟΙ ΠΙΡΟΥΕΤΕΣ ΤΟΥ ΡΙΒΕΡΣ

Ξαφνικά όμως, στο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα λύθηκε, το πράγμα άρχισε να μπαίνει σε ένα δρόμο. Ο Ντέιβιντ Ρίβερς πήρε την ομάδα στις πλάτες του, έκανε ό,τι ήθελε στο παρκέ και η ομάδα δεν κοίταξε ξανά πίσω. Έχω δει τον αγώνα αρκετές φορές ξανά από τότε, αλλά μερικές εικόνες είναι που μου έχουν χαραχτεί στο μυαλό.

Οι πιρουέτες του Ρίβερς, ένα μεγάλο τρίποντο του Παπανικολάου από την γωνία, ένα κάρφωμα του Φασούλα κι ένα πανηγυρικό έρμπολ του Γαλακτερού με τη λήξη του αγώνα, με το σκορ στο 73-58.

ΛΥΤΡΩΣΗ

Η κόρνα της λήξης έφερε την λύτρωση, αν και το κύπελλο ξέραμε ότι δεν χάνεται αρκετή ώρα πριν. Η τρίτη ήταν όντως η φαρμακερή, τα φαντάσματα του Γιαντ Ελιάου είχαν επιτέλους νικηθεί, ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης.

Μέσα στο γήπεδο, πανικός χαράς, ο Σιγάλας σήκωνε το τρόπαιο και φώναζε ‘το δεύτερο’, ο Σωκράτης Κόκκαλης χαμογελαστός, ο Ίβκοβιτς με το μικρό του γιο στην αγκαλιά.

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Την ίδια στιγμή στο κέντρο της Αθήνας, οι γονείς μας είχαν επιστρέψει και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου να χορεύει μόνος του γελώντας. Όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, ξεκινήσαμε για μια βόλτα ώστε να δούμε από κοντά τους πανηγυρισμούς, ενώ το επόμενο πρωί αγόρασα όλες τις αθλητικές εφημερίδες, με τα εξώφυλλα να διακοσμούν για καιρό το εφηβικό μου δωμάτιο.

Αυτή η ομάδα από τότε έχει χαρίσει στον κόσμο της τεράστιες χαρές, άλλα δύο ευρωπαϊκά, μεγάλες προκρίσεις. Την πρώτη φορά που κερδίζεις τα δικά σου φαντάσματα όμως, δεν την ξεχνάς ποτέ.

My favourite game: Κάθε μέρα ένας συντάκτης γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα