Σε μία χρονιά όπου ο πήχης δεν έχει μπει επί της ουσίας πουθενά (σ.σ.: ουδείς εντός της ομάδας έχει ορίσει ποια είναι η γραμμή που διαχωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία), η νίκη στην πρεμιέρα της EuroLeague είναι σημαντική κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ άλωσε την έδρα της Χίμκι (76-78), έναν αντίπαλο που στη διάρκεια της φετινής διαδρομής της regular season θα κυνηγάει την οκτάδα. Εν αντιθέσει με το τριφύλλι.

Υπάρχουν δύο τάσεις για την πραγματική αξία του διπλού στη Mytishchi Arena. Η μία λέει πως ήρθε στο πρώτο παιχνίδι της πιο δύσκολης σεζόν στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου, δίχως τρεις παίκτες που αποκτήθηκαν για να έχουν βασικό ρόλο στο rotation (Πιερ Τζάκσον, Χάουαρντ Σαντ Ρος, Άαρον Γουάιτ) και με ξεκάθαρο ποσοτικό πρόβλημα στο "1" και στο "2". Η δεύτερη πως απέναντι στον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ βρισκόταν μια ομάδα δίχως τους τρεις βασικούς χειριστές της (Αλεξέι Σβεντ, Στέφαν Γιόβιτς, Έρικ ΜακΚόλουμ) και τον πιο ποιοτικό ψηλό της (Γκρεγκ Μονρό).

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αφενός γιατί οι απουσίες της Χίμκι δεν μειώνουν στο ελάχιστο την αξία της εκτός έδρας νίκης των πρασίνων (ειδικά από την στιγμή που κι η ελληνική πλευρά είχε εξίσου μεγάλο πρόβλημα λειψανδρίας), αφετέρου γιατί ήταν μια νίκη χαρακτήρα. Όχι μόνο για το πράσινο αγωνιστικό υπόβαθρο, αλλά κι επειδή ήρθε μια βδομάδα μετά τις απογοητευτικές εμφανίσεις στο Super Cup.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ

Οι πράσινοι παρουσίασαν εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα σε σχέση με εκείνη της 29ης Οκτωβρίου 2019, στο ίδιο γήπεδο, όταν είχαν γνωρίσει βαριά ήττα (103-86). Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την παραγωγικότητα των παικτών του Ρίμας Κουρτινάιτις, που έπεσε λόγω της απουσίας του Αλεξέι Σβεντ και των υπόλοιπων κουμανταδόρων (ουδείς πάντως είχε παίξει στα τρία προηγούμενα παιχνίδια της VTB League, οπότε η Χίμκι είχε διαχειριστεί ανάλογες καταστάσεις), αλλά με το κομμάτι των ριμπάουντ. Της στατιστικής κατηγορίας που επισημάνθηκε ξανά και ξανά πέρσι ως βασική αχίλλειος πτέρνα του τριφυλλιού.

Το βράδυ της Παρασκευής 2 Οκτωβρίου, οι παίκτες του Γιώργου Βόβορα είχαν +7 ριμπάουντ σε σχέση με τους αντιπάλους τους και ανανέωσαν σχεδόν τις μισές κατοχές που διεκδίκησαν στη ρακέτα της Χίμκι (21 επιθετικά έναντι 24 αμυντικών). Αυτό από μόνο του αρκούσε για να βοηθήσει προκειμένου να μην... χαθεί η μπάλα εξαιτίας των πολλών χαμένων περιφερειακών σουτ (5/23) και του ισχνού αποτελέσματος στην αναλογία των ασίστ με τα λάθη (14/13).

Απόδειξη: το πιο καθοριστικό καλάθι της βραδιάς (το έμμεσο τρίποντο του Ιωάννη Παπαπέτρου) ήρθε μετά από επιθετικό ριμπάουντ, την ώρα που όλα κρέμονταν σε μια κλωστή με 1'48'' για το φινάλε του σαρανταλέπτου.

Ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ έχασε σε ταλέντο και τρόπους εκτέλεσης σε σχέση με πέρσι, έχασε σε φαντασία και δημιουργία στο πικ εν ρολ. Αυτά είναι δεδομένα και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Το σημαντικό όμως είναι ότι δείχνει ότι κέρδισε σε σκληράδα, σε μαχητικότητα και σε εγωισμό. Κάτι που έδειξε σε κάθε μία από τις κατοχές του χθεσινού αγώνα.

Η ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Αν κάποιος σταθεί αποκλειστικά σε ό,τι αναφέρει το φύλλο της στατιστικής, θα δει ότι:

1) Ο Λευτέρης Μποχωρίδης είχε 3/9 σουτ, μόλις 2 ασίστ και 4 λάθη

2) Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν ευστόχησε σε κανένα από τα έξι σουτ τριών πόντων που πήρε

3) Ο Νέμανια Νέντοβιτς έκανε ποδαρικό στην EuroLeague με 3/10 σουτ και 0/2 βολές

Το παιχνίδι με τη Χίμκι είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις της άποψης πως οι αριθμοί είναι πιο ο ασφαλής τρόπος για να πεις ψέματα. Επί της ουσίας, το φύλλο της στατιστικής είναι απολύτως ανακριβές για την προσφορά τους στο παρκέ της Mytishchi Arena. Κι η αιτιολόγηση είναι απλή.

Ο Λευτέρης Μποχωρίδης έμεινε στο παρκέ για 32'21'' (μόνο ο Ιωάννης Παπαπέτρου έπαιξε περισσότερο, κι αυτό για μερικά δευτερόλεπτα), γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να κουμαντάρει την ομάδα από το "1". Μπήκε στο... πετσί του ρόλου με το "καλημέρα" και έκανε αυτό που χρειαζόταν. Απέφυγε τις υπερβολές, δεν πήρε σουτ σε πρώτο χρόνο μέσα στην κατοχή, παρείχε ασφάλεια σε βασικά κομμάτια του παιχνιδιού και μετέφερε ηρεμία και σιγουριά στο σύνολο. Στην τελική ευθεία ήταν κιόλας αυτός που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να προκύψει η ανισορροπία στη ρωσική άμυνα, που έφερε το έμμεσο τρίποντο του Ιωάννη Παπαπέτρου, κι έπαιξε δύο εκπληκτικές άμυνες πάνω στον Ντέβιν Μπούκερ: πρώτα δίνοντας βοήθεια εγκαίρως στο πικ εν ρολ με αποδέκτη τον αθλητικό ψηλό της ρωσικής ομάδας, με αποτέλεσμα αυτός να χάσει προς στιγμήν τον έλεγχο της μπάλας (στο 1'33'') και να μην καταφέρει να εκτελέσει από τη ρακέτα, κι εν συνεχεία κάνοντας το μπλοκ άουτ στον ίδιο παίκτη, για να προκύψει το εύκολο αμυντικό ριμπάουντ του Ιωάννη Παπαπέτρου (στα 43'').

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν πραγματικός αρχηγός. Συνολικά σε όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής (φιλικά και επίσημα), είναι συνειδητοποιημένος για το σύνολο του οποίου ηγείται, δεν έχει τη νοοτροπία του σταρ που πρέπει να κάνει κατά βάση ένα πράγμα: να εκτελεί. Το κάθε άλλο. Κι η απόδειξη ήρθε (ξανά) Mytishchi Arena. Τα 0/6 τρίποντα υπό άλλες συνθήκες θα αρκούσαν για να βάλουν μια υποσημείωση στην απόδοσή του σε έναν αγώνα. Το βράδυ της Παρασκευής έμοιαζαν όμως με ένα απλό ψεγάδι.

Ενώ, ο Νέμανια Νέντοβιτς παρότι δεν του... πήγε καλά το παιχνίδι, την στιγμή που έβλεπε τους συμπαίκτες του να παλεύουν και να μοιάζουν αλύγιστοι σε κάθε επαφή, έβγαλε τον μανδύα του επιθετικού βαρομέτρου και ντύθηκε αυτόν του σκληρού αμυντικού. Χαμήλωσε τον κορμό του, δούλεψε πολύ για να σπάσει κάθε σκριν και κατάφερε να βρίσκεται διαρκώς μπροστά από τον προσωπικό του αντίπαλο. Στο φινάλε, ουδέποτε ήταν η αιτία για να προκύψει αμυντική ανισορροπία και να εκτεθεί το σύνολο. Το κάθε άλλο.

ΟΙ ΧΑΜΑΛΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Το παιχνίδι στη Μόσχα ήταν μια προσωπική νίκη των χαμάληδων. Είτε αυτών που δεν φοβήθηκαν να πάνε... κόντρα στον ρόλο τους και να υπηρετήσουν κάτι διαφορετικό (γιατί έτσι χρειαζόταν κι έπρεπε) είτε εκείνων που ξέρουν πού βρίσκονται και τι ευκαιρία έχουν στα χέρια τους -ελέω των συνθηκών που τους έφεραν στον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ. Το πιο τρανό παράδειγμα είναι ο Λεωνίδας Κασελάκης των 6 ριμπάουντ (τα 5 ήταν επιθετικά!) σε 8'48'' συμμετοχής. Δίχως να σκοράρει (είχε 0/1 δίποντο και 0/1 τρίποντο), δίχως να δώσει ασίστ. Ε και; Μπήκε στο παρκέ κι έκανε τη δουλειά του.

Ουδεμία σημασία έχει αν αντί του Ταϊρίς Ράις στο παρκέ αυτή τη φορά ήταν ο Λευτέρης Μποχωρίδης, αν αντί του Γουέσλι Τζόνσον ήταν ο Λεωνίδας Κασελάκης κι αν αντί για τον ΝτεΣον Τόμας κλήθηκε να παίξει περισσότερο ο Ντίνος Μήτογλου. Οι συγκρίσεις δεν ωφελούν σε τίποτα, κι ούτε έχουν κάτι να προσφέρουν. Ομοίως κι οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί γι αυτούς που φέτος δέχθηκαν το κάλεσμα για να φορέσουν την πράσινη φανέλα.

Σημασία έχει να κάνουν τη δουλειά για την οποία αποκτήθηκαν, όπως συνέβη στη Μόσχα. Κι αυτή δεν είναι το show time και τα παιχνίδια των εκατό (100) πόντων στην επίθεση. Είναι η αφοσίωση σε απόλυτο βαθμό σε αυτά που ζητάει ο Γιώργος Βόβορας, η αμυντική σταθερά που προσφέρουν κι η αίσθηση ότι είναι τόσο εγωιστές, που δεν θα συμβιβαστούν με την ιδέα ότι δέχονται ένα εύκολο καλάθι από τον αντίπαλο. Κι ας μην έχουν το ταλέντο να το ανταποδώσουν ξανά και ξανά στην άλλη πλευρά του παρκέ.

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ UNDERDOG

Η νίκη επί της Χίμκι στην πρεμιέρα της EuroLeague είναι το δέντρο (και όχι το δάσος) και δεν εξασφαλίζει τίποτα σε σχέση με όσα έρχονται. Ειδικά από την στιγμή που ακολουθεί το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και δύο διαδοχικές εκτός έδρας αναμετρήσεις (με Βιλερμπάν και Μπαρτσελόνα) στην πρώτη διαβολοβδομάδα της σεζόν.

Ενδεχομένως όμως η συγκεκριμένη αναμέτρηση αποτυπώνει τη φυσιογνωμία που μπορούν να υιοθετήσουν οι πράσινοι στη διάρκεια της σεζόν. Μίας σκληρής αμυντικής ομάδας, που δεν νιώθει άβολα ή μειονεκτικά επειδή είναι το underdog στα περισσότερα από τα παιχνίδια που θα δώσει στην EuroLeague -γιατί έτσι είναι. Αρκεί βέβαια, όλοι όσοι θα πατάνε το παρκέ κάθε φορά, να νιώθουν άνετα με αυτό και να μην επιχειρούν να παρουσιάσουν μια πτυχή του εαυτού τους, που αλλοιώνει τη μεγάλη εικόνα, αυτή του συνόλου.

Photo Credits: Eurokinissi