Στο κλείσιμο του τελευταίου blog, μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού επί του Βόλου στο "Πανθεσσαλικό", είχα σταθεί σε δύο σημεία: Πρώτον, ότι παιχνίδια σαν κι αυτό με τη Λαμία, που ήταν και το θεωρητικά πιο "εύκολο" παιχνίδι των "πράσινων" μέχρι το τέλος των playoffs "…είναι και τα πιο δύσκολα κι επικίνδυνα πολλές φορές" και δεύτερον "όταν θα έρθει -κάποια στιγμή- η "στραβή", πρέπει να τη διαχειριστεί σωστά όλος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού".

Η "στραβή" ήρθε εντέλει, από εκεί που δεν την περίμενε κανείς, κόντρα στην ομάδα που έχει εξελιχθεί σε… κακό δαίμονα του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια. Με τους "πράσινους" να εγκλωβίζονται, διότι η Λαμία -κι εν προκειμένω ο προπονητής της Μιχάλης Γρηγορίου- έκαναν αυτό που δεν σκέφτηκαν (ή δεν τόλμησαν) να κάνουν όλες οι άλλες ομάδες που αντιμετώπισε μέσα στον Ιανουάριο το "τριφύλλι": Του έδωσαν τη… μπάλα στα (δικά του) πόδια και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός δεν ήξερε τι να την… κάνει.

Παίζοντας πίσω από μπάλα στο 95% των επαφών τους, οι "κυανόλευκοι" μαζεύτηκαν σε τρεις ζώνες μπροστά από την περιοχή του Επασί. Οι Βιγιαφάνιες και Μαουρίσιο, που δεν είναι ακόμα απολύτως έτοιμοι από πλευράς δυνάμεων μετά τον κορονοϊό είχαν γύρω τους 5 και 6 σώματα (ακόμα και τους Καραμάνο-Βασιλακάκη) για να ψάξουν συνεργασίες ή κάθετες κινήσεις απ’ τη μεσαία γραμμή και κάτω, οι "πτέρυγες" ήταν διπλοσφραγισμένες με την παρουσία των εξτρέμ Ντέλετιτς και Ρόμανιτς πολύ χαμηλά και το "τριφύλλι" δεν μπορούσε να πάρει τίποτα ούτε απ’ τα δίδυμα των Μολό-Αϊτόρ δεξιά και Χατζηθεοδωρίδη-Καμπετσή αριστερά.

ΗΘΕΛΕ… ΧΑΤΖΗΓΙΟΒΑΝΗ

Γι’ αυτό κι όλο το πρώτο 45λεπτο, το διάστημα δηλαδή όπου είχαν δυνάμεις οι "Βίγια" και Μαουρίσιο, αναλώθηκε για τον Παναθηναϊκό σ’ ένα άσκοπο γύρω-γύρω όλοι, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή… τρύπα για να περάσει μία τελική πάσα προς τους Ιωαννίδη και Καμπετσή, φάτσα με την εστία. Μόνο μια-δυο επελάσεις του Μολό από τα δεξιά πήγαν να δημιουργήσουν ορισμένα "ρήγματα" στη "γεμάτη" άμυνα της Λαμίας, όμως συνολικά οι "πράσινοι" έμοιαζαν πολλαπλώς μπλοκαρισμένοι.

Το "διάβασμα" του αγώνα έδειχνε ότι χρειαζόταν εξαρχής ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Χατζηγιοβάνη, που έχει δείξει πως και μπορεί να "χτίσει" καλύτερες τριγωνικές συνεργασίες με τους κεντρικούς χαφ και τους μπακ και σίγουρα είναι πολύ πιο αποτελεσματικός κι "ανακατωσούρης" από τον Αϊτόρ στο ένας με έναν.

Γενικά, οι συνθήκες του ματς έδειξαν πως ίσως χρειαζόταν ένα πιο "ελαφρύ" και ντελικάτο σχήμα μπροστά για να φτάσει ο Παναθηναϊκός με μεγαλύτερες αξιώσεις και καλύτερες ιδέες στο αντίπαλο "κουτί". Γιατί από ένα σημείο και μετά άρχισε να "πνίγεται" στο άγχος του και τα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο…

ΕΚΕΙ ΠΗΡΕ "ΑΡΙΣΤΑ"

Θα ερχόταν κι αυτή η στιγμή, όπου το "ψάχνω ένα γκολ και μετά το κρατάω" δεν θα ήταν αρκετό. Γιατί δεν μπορεί καμία ομάδα να είναι πάντα, μα πάντα αποτελεσματική, ιδίως, όταν δεν στύβει το κεφάλι της ή δεν δουλεύει ακόμη περισσότερο τη δημιουργία της.

Ο Μπόλονι βρήκε το "φάρμακο" για τα μετόπισθεν κι ο Παναθηναϊκός έγινε όντως μία ομάδα με τρομερή συνοχή, μπετόν-αρμέ, από τη μέση και πίσω. Δεν "τρώει" εύκολα φάσεις, δεν κάνει τα ίδια ανόητα λάθη που του κόστισαν έναν… σκασμό βαθμούς στην εκκίνηση της σεζόν, δεν είναι πια ευάλωτος. Για να μπεις στην περιοχή του και να απειλήσεις (σοβαρά), θα πρέπει να φτύσεις… αίμα.

Σ’ αυτό ο τεχνικός του Παναθηναϊκού πήρε άριστα κι όλο αυτό το set-up έκανε τη… διαφορά καθ’ όλη τη διάρκεια του Ιανουαρίου για τους "πράσινους". Όμως, θέλει και λίγη δημιουργία s'il vous plait…

Και για να πάει πλέον όλη η ομάδα στο επόμενο… level, επιβάλλεται να αρχίσει να δουλεύει περισσότερα πράγματα, όταν ο Παναθηναϊκός είναι εκείνος που έχει το τόπι στα πόδια και θα πρέπει να κάνει "παιχνίδι".

ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ "ΠΑΝΤΡΕΜΑ"

Γιατί και στο Περιστέρι, μία αντίστοιχη (όχι σε τόσο υπερβολικό βαθμό, όσο κόντρα στη Λαμία, αλλά αντίστοιχη) συνθήκη θα βρει. Ο Κάναντι είναι πολύ οξυδερκής προπονητής και θα επιδιώξει να αφήσει στον Παναθηναϊκό τη μπάλα. Κι εκεί οι "πράσινοι" θα πρέπει να είναι πλέον πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι και να ξέρουν πως να "συμπεριφερθούν" τακτικά κι αγωνιστικά.

Χωρίς να "χαλάσουν" την αμυντική ισορροπία τους, θα πρέπει να δουλέψουν ακόμη περισσότερο στα κομμάτια της κυκλοφορίας, τις καλές συνεργασίες με τα ντουμπλαρίσματα και τα ανεβάσματα των πλάγιων μπακ, τις διαγώνιες κινήσεις των εξτρέμ. Πράγματα που έκανε (και τα έκανε αρκετά καλά) ως ένα βαθμό ο Παναθηναϊκός από τα τέλη Νοέμβρη μέχρι τον Δεκέμβρη και το ματς της Τούμπας. Δεν είναι εύκολο το "πάντρεμα", αλλά πρέπει να δουλευτεί…

ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ Ο ΔΙΟΥΔΗΣ

"Στραβές" υπάρχουν, όσο κι αν η συγκεκριμένη ήρθε σε κάκιστο timing, πάνω που είχε χάσει ο Άρης στην Τρίπολη και θα μπορούσε να μειώσει ο Παναθηναϊκός τη διαφορά τους στο… δίποντο, ενώ με νίκη (έστω και για ένα 24ωρο, μέχρι να παίξει η ΑΕΚ στο Ηράκλειο με τον ΟΦΗ και ο ΠΑΟΚ με τον Παναιτωλικό στην Τούμπα), οι "πράσινοι", θα έπιαναν την ΑΕΚ στην 3η θέση.

Το ζητούμενο είναι η άμεση "αντίδραση", η διάρκεια, ο εντοπισμός των αδυναμιών και η (επι)διόρθωσή τους. Η προσέγγιση του (υπαρχηγού) Σωκράτη Διούδη, μετά το ματς ήταν απολύτως σωστή. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να γίνει πολύ πιο δημιουργικός κι απειλητικός επιθετικά κι ο προπονητής είναι αυτός που καλείται να βρει τις λύσεις.

ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ… ΡΕΓΟΥΛΑ

Όπως αντίστοιχα καλείται να είναι και λίγο πιο… συγκρατημένος. Δεν είναι όμορφη η εικόνα του επιτόπιου… καυγά σε κάθε ματς με κάποιον απ’ τους ποδοσφαιριστές του. Στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τη Λαμία, μάλωσε ξανά εν ώρα αγώνα με τον Σένκεφελντ, όταν φώναζε αδιακρίτως προς όλους κι ο Ολλανδός που του είπε "ηρέμησε κόουτς", τα… άκουσε χοντρά.

Κατανοητή η πρόθεση του Μπόλονι να ζουν άπαντες στην τσίτα, σε σημείο που ίσως και να επιδιώκει κι ο ίδιος αυτές τις "εντάσεις" για να υπάρχει "νεύρο" στην ομάδα, αλλά θέλει και λίγο… ρέγουλα όλο αυτό.

Photo credits: Eurokinissi