Τούτη τη φορά θα μου "επιτρέψετε" να ξεκινήσω διαφορετικά. Ναι, το ματς του Παναθηναϊκού με την ΑΕΛ ήταν "γεμάτο", είχε φουλ ένταση, κράτησε τους πάντες στην τσίτα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο και "γέννησε" ένα σωρό θέματα για να συζητήσει κανείς.

Όμως η πιο "δυνατή" εικόνα του δεν ήταν στα 95 λεπτά μπάλας, αλλά αμέσως μετά... Εκεί, όπου ένα παιδί 20 χρονών, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης, "άγγιξε" και συγκλόνισε όλη την Ελλάδα με το σπαρακτικό, όσο και "λυτρωτικό" -για τα συναισθήματά του και όλα όσα έχει περάσει- on camera κλάμα του, όταν αφιέρωσε το υπέροχο γκολ που σημείωσε στο 94’, στη μητέρα που του έφυγε απ’ τη ζωή πριν από τέσσερα χρόνια (17 Ιανουαρίου 2017).

Μία εικόνα που έκανε να "ματώσουν" οι καρδιές των πάντων! Παναθηναϊκών, Ολυμπιακών, ΑΕΚτζήδων, ΠΑΟΚτσήδων, Αρειανών, ανδρών, γυναικών, παιδιών. Όλων... Ο πόνος, άλλωστε, δεν γνωρίζει χρώματα, απλά ακουμπάει τα πάντα στο διάβα του. Κι όταν βλέπεις ένα παιδί να ξεσπάει μπροστά σε εκατομμύρια μάτια και να βγάζει από μέσα του όλα όσα του έχουν "σημαδέψει" την ψυχή του εδώ και τόσα χρόνια, δεν μπορείς παρά να βουρκώσεις.

Και να υποκλιθείς σε αυτό που έκανε, χωρίς να το επιδιώκει: Να υπενθυμίσει σε όλους μας το δώρο της ζωής και της πιο αγνής αγάπης γι’ αυτούς που έχουμε δίπλα μας, για όλους όσοι είναι εκεί μαζί μας κάθε μέρα. Και θα είναι πάντα "εκεί", ότι κι αν γίνει, όπως κι αν τα φέρει η ζωή.

Ένα 20χρονο παιδί, ένα μεγάλο αντράκι, μέσα απ’ την πιο δύσκολη αφιέρωση της ζωής του, μας έκανε να αγγίξουμε τις ψυχές μας και να ψάξουμε για λίγο -έστω για πέντε λεπτά- τη χαμένη καλοσύνη μας. Πόσο μάγκας, πόσο αληθινός...

Προσωπικά, το μόνο που έχω να πω, είναι πως και το "ευχαριστώ" προς τον Δημήτρη γι’ αυτό που "προκάλεσε" μέσα μας, είναι πολύ "μικρό" ως λέξη. Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να γίνουμε (λίγο, έστω λίγο) καλύτεροι άνθρωποι σε κάθε κομμάτι της ζωής μας και να τιμούμε καθημερινά τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και μας μεγάλωσαν.

Να σε έχει καλά ο Θεός Δημήτρη, να είσαι πάντα γερός και να σου χαρίζει το ποδόσφαιρο όσο το δυνατόν περισσότερα γκολ, για να τα αφιερώνεις στον ουρανό, δείχνοντας πάντα το "17".

"ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ" ΚΑΙ... ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ

Πάμε τώρα να πούμε και δυο κουβέντες για το ματς. Από το pregame και μόνο, με καταγεγραμμένες εννέα απουσίες (εκ των οποίων οι έξι "ενδεκαδάτες"), ήταν ξεκάθαρο πως το ματς με την ΑΕΛ θα ήταν... αίμα κι άμμος. Πόσω μάλλον απ’ τη στιγμή που οι "βυσσινί" είναι ομάδα που παραδοσιακά βγάζει το λάδι στον Παναθηναϊκό και πλέον, λόγω θέσης, είναι υποχρεωμένη να πουλάει πολύ ακριβά το τομάρι της για βαθμούς, μπας και "ξεκολλήσει" απ’ τη 13η θέση.

Οι συνθήκες του αγώνα λοιπόν, απαιτούσαν εκ των προτέρων "υπερβάσεις" από παίκτες που είτε ήταν "ξεχασμένοι" στο rotation, είτε έχουν πάρει εδώ και καιρό... φύλλο πορείας προς την έξοδο. Πόσο εύκολο είναι άραγε να "πείσεις" έναν παίκτη που βρίσκεται σε ένα τέτοιο "καθεστώς" να παίξει στα... κόκκινα; Καθόλου εύκολο! Πρώτος "πόντος" στον Λάζλο Μπόλονι, που όπως ακούει κριτική για διάφορες "ανορθογραφίες" στους αγώνες των "πράσινων", έτσι πρέπει να πιστώνεται αντίστοιχα και τα σωστά του.

Το να βλέπεις λοιπόν τον... ιδιόρρυθμο Γιοάν Μολό, μόλις τέσσερα 24ωρα μετά το νωχελικό -ανασταλτικά- παιχνίδι του στη Ριζούπολη (στο διάστημα που έπαιξε ως αλλαγή), που λίγο έλειψε να κοστίσει το γκολ της ισοφάρισης του Μπεντινέλι (αν δεν υπήρχε το VAR που σωστά το ακύρωσε ως οφσάιντ, τώρα θα μιλούσαμε για "άλλο" ματς), να τρώει... σίδερα και να κάνει σούπερ ματς για 60 λεπτά ως... δεξιός μπακ, ε, κάτι δείχνει.

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΣ

Ο Μπόλονι είναι υποχρεωμένος πλέον, λόγω της κατάστασης και των απουσιών, να "ξεζουμίσει" ότι περισσότερο μπορεί απ’ το ρόστερ που έχει στα χέρια του αυτή τη στιγμή. Κι επί του παρόντος το επιχειρεί, τηρώντας αυτό που είπε προ δύο εβδομάδων, πως οι πρώτες λύσεις θα πρέπει να βρεθούν εκ των έστω.

Στο δε ματς με την ΑΕΛ, ήταν για πρώτη φορά τόσο σωστά "παρεμβατικός" από τον πάγκο: Και στις επιλογές του στις αλλαγές και στο timing και στο "διάβασμα" για το τι χρειαζόταν η ομάδα του εκείνη τη στιγμή στο γήπεδο. Για να σταματήσει η μεγάλη πίεση της ΑΕΛ, που πολλαπλασιάστηκε, όταν ξεκίνησε να παίρνει μέτρα στο γήπεδο από τους στόπερ της που -χωρίς να αισθάνονται πλέον απειλή- άρχισαν να ανεβαίνουν μετά το 60’ πέρα απ’ το ημικύκλιο της μεσαίας γραμμής. Κι αυτό έγινε με την είσοδο στο γήπεδο τριών παικτών (Μπουζούκης, Καμπετσής, Εμμανουηλίδης) με χαρακτηριστικά που έλειπαν απ’ την "πράσινη" ενδεκάδα και ταίριαζαν... γάντι με τις συνθήκες και την τροπή που είχε πάρει ο αγώνας. Δεύτερος "πόντος" στον 67χρονο τεχνικό.

WHAT ABOUT... ΕΝΙΣΧΥΣΗ;

Απλά κάποια στιγμή θα πρέπει κι ο Ντρεοσί να κάνει λίγο πιο... συντονισμένα τη δουλειά του σ’ αυτό το μεταγραφικό "παράθυρο". Στα μισά φτάνει πλέον ο μήνας και οι "ενισχύσεις" ακόμη… έρχονται. Τη στιγμή που από πριν τα Χριστούγεννα, όλος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού γνώριζε πως χρειάζεται ΕΝΙΣΧΥΣΗ στον άξονα της μεσαίας γραμμής, με δεδομένο ότι ο Κουρμπέλης θα ήταν off για κάνα μήνα λόγω προσαγωγού κι ο Μαουρίσιο έπαιζε διαρκώς στα όριά του. Πόσω μάλλον τώρα, που προέκυψαν κι όλα αυτά τα ζητήματα με τον κορονοϊό.

Έφυγαν ήδη τρία ματς "φωτιά" στη... διαβολοβδομάδα μετά τις γιορτές κι έρχονται άλλα τέσσερα μέχρι το φινάλε του μήνα (μέχρι να αρχίσουν τα ντέρμπι) κι ο Παναθηναϊκός είναι "γυμνός" από επιλογές. Και κάνουν όλοι το… σταυρό τους να είναι καλά ο Βέλεθ που έχει ανταποκριθεί και με το παραπάνω στον άξονα, για να μην χρειαστεί στο τέλος να μπει να παίξει "6άρι" ο ίδιος ο Μπόλονι.

Γιατί μη γελιόμαστε... Και στο "Κλ. Βικελίδης" την Κυριακή (17/1), με τα ίδια όπλα πάνω-κάτω θα πάει ξανά ο Παναθηναϊκός. Γυρίζουν ο Μακέντα και ο Ζαγαρίτης απ’ τις τιμωρίες, θα μπει από αύριο (Τρίτη 12/1) και ο Μαουρίσιο, αλλά με μεγάλη προσοχή και λογικά ως έξτρα επιλογή απ’ τον πάγκο και... τέλος.

Τα υπόλοιπα παιδιά που ταλαιπωρούνται από τον Covid-19, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου δεν θα είναι (ούτε) στη Θεσσαλονίκη.

Κι εκεί κι αν θα χρειαστούν "υπερβάσεις", έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα...