Σ’ αυτή τη θεότρελη σεζόν που ζει ο Παναθηναϊκός απ’ τις αρχές Σεπτεμβρίου, με τις εναλλαγές συναισθημάτων να θυμίζουν βόλτα με... roller coaster, έγινε κι αυτό! Έχασε από μία... μπριζόλα!

Αυτή που έκαψε τον γκολκίπερ Κρις Κνετ στο χέρι τις παραμονές του αγώνα του Παναιτωλικού με τον Παναθηναϊκό και του στέρησε τη συμμετοχή, δίνοντας φανέλα βασικού στον Νίκο Μελίσσα, ο οποίος (ξανα)έκανε το ματς της ζωής του απέναντι στους "πράσινους".

Διότι για όσους δεν το θυμούνται, ακριβώς πριν από μία διετία ο 28χρονος Σαλονικιός γκολκίπερ, ως παίκτης της Λαμίας είχε αποκλείσει... μόνος του τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο στη ρεβάνς της 24ης Ιανουαρίου 2019.

Και χθες βράδυ (Δευτέρα 22/02), μπαίνοντας από το "παράθυρο" στις βασικές επιλογές του Τραϊανού Δέλλα, κατέβασε ξανά... ρολά στο δεύτερο ημίχρονο και στο φινάλε έχασε κι ένα... δόντι στην προσπάθειά του να κρατήσει το "μηδέν" στην εστία του.

Πέρα απ’ το απίστευτο της ιστορίας με τους γκολκίπερς του Παναιτωλικού, το συγκεκριμένο ματς ήταν γεμάτο από σκληρές αλήθειες για τους παίκτες του Παναθηναϊκού, που κατάφεραν (διότι περί... κατορθώματος μιλάμε) να χάσουν έναν αγώνα που έπρεπε να έχουν "τελειώσει" μέσα σε ένα 20λεπτο.

Ναι, είχαν πολλές και κομβικές απουσίες σε θέσεις "κλειδιά" στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή κι ο Λάζλο Μπόλονι έπρεπε να βρει την καλύτερη δυνατή σύνθεση. Μα κι ο Παναιτωλικός έπαιξε χωρίς τους μισούς βασικούς του. Αλλά είχε θέληση και "άστρο". Διότι όλα χρειάζονται κι όλα παίζουν ρόλο στη μπάλα στη μπάλα...

Ο Παναθηναϊκός αντιθέτως ηττήθηκε, σε ένα παιχνίδι όπου έκανε ένα απ’ τα 2-3 καλύτερά του ημίχρονα στη σεζόν, ακριβώς γιατί δεν είχε πνευματική ισορροπία για να πάρει το συγκεκριμένο ματς.

Στο πρώτο ημίχρονο δέχθηκε ένα "κρύο" γκολ, μόλις στο 6ο λεπτό, με την άμυνα να μπαίνει... κοιμισμένη στο γήπεδο και να επιτρέπει στον Εντινγκά να σκοράρει στο "παραθυράκι" του Διούδη με τρόπο που αν τον ξαναβάλεις να το κάνει 100 φορές, στις 98 θα τη στείλει στον κίτρινο τοίχο πίσω απ’ την εστία. Κι όμως το έβαλε, γιατί το τόλμησε και γιατί αυτή είναι η ομορφιά της μπάλας...

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΔΥΟ... ΑΚΡΑ

Έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ από τόσο νωρίς, ο Παναθηναϊκός είχε να διαχειριστεί μία συνθήκη στην οποία δεν είχε ξαναβρεθεί μέσα στο 2021 και σ’ αυτό το εξαιρετικό -από πλευράς αποτελεσμάτων- δίμηνο που "έτρεχε" στη Super League Interwetten. Να ανατρέψει προβάδισμα αντιπάλου...

Ως το φινάλε του α’ ημιχρόνου, για να ξαναθυμηθούμε λίγο την περιπέτεια του Κνετ (περαστικά στον γκολκίπερ του Παναιτωλικού), δεν μπήκε ποτέ στη "φωτιά" και το θέαμα που παρουσίασε ήταν "ωμό". Μόνο μία ανούσια κατοχή μπάλας, την οποία όμως οι περισσότεροι (και δη οι παίκτες "κλειδιά" της ενδεκάδας) φαινόταν σαν να μην ξέρουν τι να την κάνουν.

Στο δε β’ ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός γύρισε απ’ την άλλη πλευρά την... μπριζόλα, αλλά πήγε εντελώς στο άλλο άκρο και την παράψησε. Και στο τέλος την "έκαψε", με αποτέλεσμα μην... τρώγεται το "πιάτο" και να μη "χωνεύεται" (ειδικά αυτή) η ήττα κι ο τρόπος με τον οποίο ήρθε.

Το ματς στο Αγρίνιο (έτσι όπως εξελίχθηκε) "τελείωσε" κατά τη γνώμη μου σε μεγάλο βαθμό και τη "δικαιολογία" που έχει γιγαντωθεί στο μυαλό αρκετών ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού, γύρω από τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Το περίφημο "δεν είναι ελκυστικό το στυλ ποδοσφαίρου που παίζουμε", που από ένα σημείο και μετά άρχισε να λειτουργεί σαν "άλλοθι" στις σκέψεις τους, χωρίς να το ψάχνουν λίγο πιο βαθιά μέσα τους.

ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΕΛΕΙΩΜΑΤΑ...

Μα να με συμπαθάτε κιόλας, ειδικά στο Αγρίνιο η μεγάλη διαφορά στα δύο ημίχρονα του Παναθηναϊκού, δεν ήταν το αγωνιστικό πλάνο ή οι παίκτες. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισαν από μόνοι τους το ματς "πράσινοι" και η ακατανόητη φοβία του α’ ημιχρόνου στο να βγουν και να παίξουν... κανονικά.

Όπως έκαναν δηλαδή στο δεύτερο ημίχρονο ακριβώς οι ίδιοι ποδοσφαιριστές (με μοναδική αλλαγή τον Αϊτόρ αντί του Καμπετσή), κυριαρχώντας στο γήπεδο απέναντι στον Παναιτωλικό. Κι ας μην ήρθε το γκολ, γιατί σχεδόν όλα τα τελειώματα των "πράσινων" ήταν στο όριο του φόβου, του "soft" και του "μπλαζέ", αντί να μπουν κάθε φορά με τη μπάλα στα δίκτυα.

Αν έπαιζε όμως έτσι το "τριφύλλι" απ’ το πρώτο ημίχρονο πιθανότατα θα το είχε πάρει το ματς. Ή τουλάχιστον θα το είχε "σώσει" ως ένα βαθμό με το "Χ", παρότι και η ισοπαλία θα αδικούσε την εικόνα του...

Η ΔΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Εδώ και καιρό πάντως, όλο αυτό το "παίζουμε πολύ αμυντικά", "βάζουμε ένα γκολ και κοιτάμε μόνο πως θα το κρατήσουμε", "δεν δουλεύουμε την επίθεση", δημιούργησε μία μόνιμη σύγχυση και "δικαιολογία" στις σκέψεις αρκετών ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού.

Στο χέρι τους είναι και να παίξουν κανονική μπάλα και να υπηρετήσουν παράλληλα το πλάνο και την αγωνιστική φιλοσοφία του προπονητή τους. Αρκεί να "καθαρίσουν" το μυαλό τους και να γίνουν λίγο πιο "δεκτικοί".

Έχει καμία σχέση ο Βιγιαφάνιες του πρώτου προημιτελικού με τον ΠΑΣ ή του α’ ημιχρόνου με τον Παναιτωλικό, με τον Βιγιαφάνιες του δευτέρου μέρους; Καμία απολύτως. Έχει σχέση ο Αϊτόρ της Πέμπτης, με τον χθεσινοβραδινό; Όχι...

Και το ίδιο ισχύει βεβαίως για όλους. Ο εγωισμός θα πρέπει να βγαίνει στο γήπεδο, ποδοσφαιρικά και μόνο, όποιο κι αν είναι το πλάνο και το αγωνιστικό στυλ της ομάδας.

ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ

Αν κάπου έχει ευθύνη ο Μπόλονι στο συγκεκριμένο ματς, αυτό αφορά τις αλλαγές του σε ροή αγώνα στο β’ μέρος και ειδικά η έξοδος του Βιγιαφάνιες σε ένα σημείο που είχε βρει πια τον τρόπο να "χτίζει" σκαλοπάτια για να διασπά κάθετα την άμυνα του Παναιτωλικού. Το έκανε και μία και δύο και τρεις και τέσσερις φορές από το 46’ έως το 73’, όταν κι αντικαταστάθηκε απ’ τον Μακέντα.

Κίνηση λανθασμένη όπως αποδείχθηκε, διότι όσο χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός δεύτερο φορ εκείνη τη στιγμή για να "τελειώσει" (επιτέλους) σωστά μία απ’ τις πάμπολλες φάσεις που έφτιαξε, άλλο τόσο χρειαζόταν και τον "Βίγια" του β’ ημιχρόνου. Και μάλλον θα έπρεπε να βγει εκείνη την ώρα ο Ενγκμπακοτό, που έμοιαζε "παγωμένος" απ’ την ευκαιρία που είχε χάσει στο 67’.

Επίσης, ουδείς (ούτε ο υπογράφων) κατάλαβε γιατί πέρασε ο Τζαβίδας δεξιός μπακ στο 80’ αντί του Μολό; Αν ισχύει αυτό που ειπώθηκε μετά το ματς ότι ο Γάλλος (καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού στο β’ μέρος) ήταν "σκασμένος" και είχε ζητήσει ο ίδιος αλλαγή, υπήρχε στον πάγκο ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ δεξιός ακραίος αμυντικός, ο Φακούντο Σάντσες.

Γιατί θα πρέπει να "βαπτιστεί" δεξιός μπακ ο πολύ ταλαντούχος (αλλά εξτρέμ) Σπύρος Τζαβίδας; Και πολύ περισσότερο γιατί θα πρέπει να γίνει αυτό τώρα, που η μπάλα "καίει", τα αποτελέσματα επείγουν και δεν υπάρχουν περιθώρια για απώλειες τύπου Αγρινίου;

Υ.Γ.: Και μόνο η ατάκα "...πότε έρχεται να πάμε αεροδρόμιο;" που -παρά το lockdown- έβγαινε αβίαστα από τα χείλη κάθε φιλάθλου του Παναθηναϊκού μετά τη μεταγραφή-βόμβα του Μάριο Χεζόνια, αρκεί για να καταδείξει σε τι mood είναι όλοι οι "πράσινοι" και τι σήμαινε η συγκεκριμένη κίνηση για το μπασκετικό τμήμα.

Όντως, όπως έγραψε κι ο Άλεξ Τρίγκας, είναι τεράστια η "κληρονομιά" που δημιούργησε η οικογένεια Γιαννακόπουλου όλες αυτές τις δεκαετίες. Respect σε Διαμαντίδη και Αλβέρτη...

Photo Credits: Eurokinissi