Πήγαν στην Ισπανία, μετέβησαν στην Σερβία, κέρδισαν δυο ματσάκια και υπενθύμισαν στην Ευρωλίγκα ότι φέτος είναι και αυτοί ικανοί για… ιστορίες. Ο Ερυθρός Αστέρας είχε πολλούς λόγους να κερδίσει. Και κάθε φορά κόντρα στον Ολυμπιακό, τα δίνει όλα. Απλά χάνει στο τέλος. Και ήταν πάλι ο Πρίντεζης ο "δολοφόνος" στο τέλος.

Πιστέψτε όμως, θα μπορούσε να ήταν ο Σλούκας, Σπανούλης, ο Λαρεντζάκης. Ειδικά αυτή η τετράδα αποτέλεσε την αιτία για τη δεύτερη νίκη μέσα σε 48 ώρες. Έπαιξαν στην ρουλέτα οι δυο ερυθρόλευκες ομάδες και αυτός που χαμογέλασε στο τέλος ήταν ο Πρίντεζης. Γέλαγε και το… μουστάκι του. Γκολ - φάουλ στα 3 και κάτι δεύτερα πριν το τέλος και γειά σας…

Τούτη τη φορά λοιπόν, η ομάδα το έκανε αλλιώς. Τη θέση ενός κακού πρώτου μέρους (θα διαβάσετε πιο κάτω τους λόγους), την πήρε ένα υπέροχο δεύτερο. Με παρέμβαση από τον πάγκο, αλλά και ακόμη περισσότερη από παίκτες που ξέρουν να καθαρίζουν και να μην παραχωρούν δικαιώματα.

Οι Σέρβοι βγήκαν για το δεύτερο 20λεπτο καβάλα στο άλογο και φρόντισαν συγκεκριμένοι άνθρωποι να τους γκρεμοτσακίσουν. Ο Σλούκας και ο Σπανούλης, κράτησαν την ομάδα από το πρώτο μέρος. Αυτοί που έκαναν ολική την χαλάστρα στη Χάλα Πιονίρ ήταν άλλοι.

Ο Χάρισον πρώτος χρονικά. Μόλις πήγαν να χαρούν στις άμυνές τους οι Σέρβοι, τους έχωσε τρία τρίποντα στην σειρά και εξαφάνισε την διαφορά. Πολυβόλο ο τύπος! Μετά: Λαρεντζάκης. Δεν παίζει, δε μιλάει. Παίζει, προσφέρει τόσα! Κάνει μπαμ ότι έχει ψυχολογία, υπομονή και είναι παίκτης για Ολυμπιακό! Δεν σκέφτεται την πάρτη του ούτε στο 1%. Κάνει φάουλ, θυσιάζει τον εαυτό του στο κοινό καλό. Και αν δε του βγαίνει το ματς, κάθεται στον πάγκο και στηρίζει τους συμπαίκτες του.

Τους διέλυσε λοιπόν, με την πίεση στην άμυνα, έκανε την δουλειά που δε μπορούσε ο ΜακΚίσικ και επειδή η καριέρα του έχει και σκοράρισμα, δεν ξέχασε να ρίξει και τις… μπαλωθιές.

Πρίντεζης: Από το ημίχρονο έδειξε ότι θα έκανε σπουδαία δουλειά. Και το τήρησε. Πολύ έμπειρος για να μην πιάσει κορόιδα, όσους τον πλησίασαν! Όπως τους έπιασε κορόιδα και στο τέλος, όταν οι Σέρβοι περίμεναν να το… φάνε από την περιφερειακή τετράδα και ο Γιώργος χίμηξε μόνος!

Η πεντάδα Σλούκα, Σπανούλη, Λαρεντζάκη, Πρίντεζη, Μάρτιν (ο Ζαν Σάρλ στο τέλος ήταν επικίνδυνος), ουσιαστικά όρισε την μοίρα της αναμέτρησης. Είναι καλύτερη ομάδα ο Ολυμπιακός και αν πήγε να πάθει ζημιά, αυτό το προκάλεσε ο ίδιος με την παρουσία του στην πρώτη περίοδο και με κάποιες κακές αποφάσεις (επιθετικά φάουλ και επιπόλαιες πάσες) στα τελευταία λεπτά. Γιατί εδώ που τα λέμε, να έχεις τον Σλούκα και τον Σπανούλη σε τέτοια κατάσταση και να χάσεις ματς; Ε, είναι και αμαρτία.

Και το γράφω αυτό έτσι, γιατί ο Κώστας μπήκε με κεκτημένη ταχύτητα από τον θρίαμβο στην Βαρκελώνη και όταν κάθισε στον πάγκο, ο Βασίλης ανέλαβε να σώσει την κατάσταση. Γιατί περί… σωτηρίας επρόκειτο. Όταν μπαίνεις σε ματς και είσαι εκτός τόπου και χρόνου, δε σου φταίει κανείς. Για να είμαι 100% δίκαιος, πρέπει να επισημάνω ότι οι Σέρβοι από ένα σημείο και μετά έβαζαν καλάθι και με… τακουνάκι. Οι τύποι είχαν 30 πόντους στο δεκάλεπτο με 6/8 τρίποντα! Τι να τους πεις;

Ωστόσο, ήταν και ο Ολυμπιακός κακός. Γιατί οκ, τρως μακρινά σουτ, δέχεσαι από το αντίπαλο 5αρι δυο βόμβες, δε σε θέλει ρε παιδί μου στην άμυνα, αλλά δε γίνεται στην επίθεση να μην μπορείς κανείς μα κανείς να κάνει κάτι φυσιολογικό πλην του Σλούκα.

Η μπάλα χανόταν μέσα από τα χέρια, πατούσαν γραμμές, σούταραν τούβλα. Ποικιλία κακών επιλογών τέλος πάντων λες και είχαν μείνει στην Ράμπλα και έκοβαν βόλτες. Η εικόνα όσο περνούσε η ώρα βελτιωνόταν. Ο Πρίντεζης έδωσε πολλά με την ενέργεια που έβγαλε και ο Σπανούλης σχεδόν ισορρόπησε όλη την κατάσταση.

Εξάλλου πριν ελάχιστες ώρες όπως θυμάστε είχαμε πει ότι οι αρχηγοί δεν είχαν πολύ δουλειά στην Καταλονία, κακό αυτό για τους επόμενους αντιπάλους. Και ο Αστέρας το βίωσε πρώτος. Ο Ομπράντοβιτς λοιπόν είδε τον Ολυμπιακό να αντιδρά. Στην αρχή σπασμωδικά και μετά πιο σταθερά.

Εξάλλου στην δεύτερη περίοδο τα τρίποντα του Αστέρα ήταν 1/8! Κρατήθηκαν στο σκορ οι γηπεδούχοι με εννέα περισσότερες επιθέσεις, προϊόν όχι μόνο των ελληνικών λαθών, αλλά και των επιθετικών ριμπάουντ που κέρδιζαν.

Έτσι εξελίχθηκε το πρώτο ημίχρονο, αλλά ακολούθησαν όσα σας περιέγραψα στο ξεκίνημα του άρθρου. Ο Ολυμπιακός όπως έχετε καταλάβει γίνεται όλο και καλύτερος. Και το έχουμε πει. Αυτό θα συμβαίνει. Φυσικά και θα ξαναχάσει, αλλά όσο θα βρίσκει ρυθμό και θα έχει υγεία, τόσο και θα πρέπει να τον φοβούνται. Όλοι! Είτε σε παιχνίδια για θρίαμβο είτε με φινάλε γκράν γκινιόλ, δε διαλέγεις.

Δε μπορείς στην φετινή Ευρωλίγκα του κορονοϊού να διαλέξεις. Ο μπαξές θα έχει απ’ όλα. Όσο πιο καθαρό μυαλό έχεις, τόσο καλύτερα θα σου πάει η δουλειά. Ο Μπαρτζώκας βρήκε τον τρόπο στο δεύτερο μέρος, διαφωνώ με την επιμονή του στον Ζαν Σαρλ, αλλά κανείς δεν -μπορεί να- ξέρει καλύτερα από τον προπονητή όταν επιλέγει. Έφτασε σε καλύτερα ποσοστά η ομάδα απ’ ότι στην Βαρκελώνη, αλλά έκανε του κόσμου τα λάθη και έχασε άφθονα ριμπάουντ. Για αυτό και κινδύνεψε. Όμως μια ομάδα με τόσους μπαρουτοκαπνισμένους πολεμιστές είναι δεδομένο ότι θα το πολεμήσει ως το τέλος.

Όσο για τον Σπανούλη; Τον μεγάλο αρχηγό που έγραψε άλλη μια χρυσή σελίδα της προσωπικής του ιστορίας; Τα ρεκόρ σταματημό δεν έχουν και με την φόρα (και το πάθος) του Βασίλη μάλλον κινδυνεύει πλέον και η πρωτιά του Νίκου Γκάλη ως πρώτου σκόρερ όλων των εποχών σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις!

Πάνω απ’ όλα όμως είναι η ομάδα. Και ο Ολυμπιακός μετά την αναγκαστική διαβολοβδομάδα που του προέκυψε, τώρα θα έχει και μια κανονική με δυο εντός έδρας παιχνίδια απέναντι σε Βαλένθια και Ρεάλ. Ίσως όσοι δε πήγαιναν στο γήπεδο κάποτε, τώρα να έχουν καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για αυτή την ομάδα να έχει και ζωντανή (όχι διαδικτυακή ή τηλεοπτική) υποστήριξη. Ίσως…

Α και παραλίγο να ξεχάσω την ουσία του τίτλου: Το να έχεις τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη στον πάγκο σου, δεν είναι έγκλημα. Δεν είναι κακό. Δεν είναι κατάρα. Δεν είναι υποχρέωση. Δεν είναι ανάγκη. Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ευλογία.

Καληνύχτα…