Ούτε μεγάλη συζήτηση χωράει, ούτε περισπούδαστη ανάλυση για το ματς του ΣΕΦ. Όλα στην αρχή έδειχναν, ότι μέχρι το καλοκαίρι να παίζουν, η Μπαρτσελόνα δεν θα χάσει ποτέ. Μετά αυτό άλλαξε. Ο Ολυμπιακός το έφερε στα μέτρα του. Με την μαγκιά του και το πείσμα του. Και στο τέλος ηττήθηκε. Έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του. Με ευθύνη όλων. Παικτών που στα κρίσιμα λύγισαν και Μπαρτζώκα που μιλάει στους διαιτητές πολλές φορές σε στυλ ποδοσφαιριστή τοπικού πρωταθλήματος. Όσα έγιναν στο τέλος σπάνια συμβαίνουν.

Τρίτη σερί επιτυχημένη προσπάθεια ήττας. Και δεύτερη σερί αυτοκτονία με τη μπάλα στα χέρια. Στο τέλος, ο Σλούκας χάνει τη μπάλα. Ο Χίγκινς κερδίζει φάουλ Ο Μπαρτζώκας αποφασίσει να «την πει» (ξανά) στους διαιτητές. Τεχνική ποινή και αποβολή. Η βολή χάθηκε. Έβαλε απλά ο Χίγκινς τις δικές του. Και στα τελευταία 6 δεύτερα η ομάδα χάνει ένα σουτ από τον Σπανούλη (του κάνουν φάουλ) και δυο φόλοου (Μάρτιν- Σλούκα). Τι να πεις; Τι να πρωτοπείς; Λες και κανονίζουν στα αποδυτήρια μεταξύ τους με ποιο τρόπο θα χάσουν. Και δεν φτάνει αυτό. Αντιμετωπίζουν και "ελληνική" διαιτησία.

Η πανδημία έχει φέρει τόσα άσχημα. Αλλά τουλάχιστον τον κόσμο του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, τον έχει προστατέψει από ένα κάρο εγκεφαλικά αν ήταν στο γήπεδο. Η μια ομάδα επένδυσε το καλοκαίρι για να πάει να πάρει την Ευρωλίγκα! Η άλλη προσπάθησε να αλλάξει αρκετά , έβαλε στόχο την οχτάδα, αλλά κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολη ιστορία. Ναι, ο Ολυμπιακός κέρδισε στο Παλάου Μπλαουγκράνα πριν αρκετές εβδομάδες. Από τότε η Μπάρτσα βελτιώθηκε και αυτό ήταν σίγουρο πως θα συμβεί. Οι Πειραιώτες αντιθέτως βαδίζουν στην αμφιβολία, στα πάνω- κάτω και στην ολική αστάθεια. Βάλτε μέσα στην κατσαρόλα και τους τραυματισμούς, ε, δεν χρειάζονται και πάρα πολλά για να βγει ένα πόρισμα. Όμως όταν έχεις φτάσει εκεί το παιχνίδι, δε γίνεται να το χάσεις.

Όταν φτάνεις εκεί, δε μπορεί να πετάς ευκαιρίες σα να μοιράζεις καραμέλες σε παιδάκια. Και ο Μπαρτζώκας είμαι σίγουρο ότι θόλωσε και τρελάθηκε που έχασε τη μπάλα ο Σλούκας και μετά άρχισε το μπούρου μπούρου με τους διαιτητές. Δεν είναι όμως δικαιολογία. Τα ματς είναι στην κόψη του ξυραφιού. Δε τη πλήρωσε την τεχνική ποινή ουσιαστικά η ομάδα, γιατί η βολή δε μπήκε. Όμως, αν υπήρχε παράταση δεν θα ‘χε τον προπονητή της. Και είναι δεύτερη φορά που το παθαίνει φέτος ο Γιώργος αυτό. Η προηγούμενη με την ΤΣΣΚΑ. Το πρώτο πεντάλεπτο, έδειχνε ότι η κατάσταση θα ήταν «μαύρη» για τους «ερυθρόλευκους» . Όμως πάλεψαν σθεναρά στην άμυνα και αν μη τι άλλο, έμειναν στο «απλά στενάχωρο». Ούτε αυτό χρυσώνει κάποιο χάπι φυσικά.

Ο Ολυμπιακός φλερτάρει με την αποτυχία στη σεζόν. Μια διοργάνωση έχει και χαρακτήρας δεν υπάρχει. Κάθε φορά, μια άλλη ιστορία. Και πάντα θα υπάρχουν δικαιολογίες. Όλες οι ομάδες του πλανήτη, σε όλα τα αθλήματα έχουν δικαιολογίες όταν δεν κερδίζουν. Το θέμα, είναι να μην φτάνεις σε αυτές. Η Μπαρτσελόνα λοιπόν, μπήκε στο ματς σα να έπαιζε με τον πιο εύκολο αντίπαλο που ‘χει δει απέναντί της. Ή πιο σωστά ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε στην αναμέτρηση σα να μην είναι ομάδα Ευρωλίγκας.

Οι Καταλανοί είχαν βρει τον τρόπο να ταλαιπωρούν με την ασταμάτητη κίνησή τους, την άμυνα της ελληνικής ομάδας. Αυτό ήταν το πρώτο πρόβλημα. Η μπάλα έφευγε σωστά τις περισσότερες φορές και ο Γασικεβίτσιους είχε ελάχιστα παράπονα από την στιγμή μάλιστα που είχαν τον τρόπο να μπλοκάρουν τους «ερυθρόλευκους» και στην πίσω για αυτούς πλευρά του γηπέδου. Ο Ολυμπιακός δεν είχε πολλά περιθώρια για να σταθεί όρθιος. Ένας δρόμος υπήρχε: Η άμυνα. Και πραγματικά με υπερπροσπάθεια, αλλά και επιπολαιότητες των Καταλανών, το σκοράρισμα κρατήθηκε χαμηλά. Το 22- 27 στο 15’ για τέτοιο επίπεδο μόνο «πολύ» δε το λες, αν και στην συνέχεια η Μπαρτσελόνα βρήκε ανοιχτό γήπεδο για να δράσει. Ο Ολυμπιακός κρατιόταν με τα χίλια ζόρια. Η διαφορά δυναμικότητας ήταν μεγάλη. Και πιστέψτε με, οι δέκα του ημιχρόνου ήταν… οκ.

Όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο, είδαμε να πέφτει πολύ ξύλο και αυτό ήταν το μεγάλο όπλο του Ολυμπιακού να μείνει ζωντανός. Έφαγαν πολύ αλλά και έδωσαν. Και αν μη τι άλλο, μπορείς να τους καταλογίσεις τα πάντα, αλλά όχι ότι δεν έδωσαν ό,τι είχαν. Μπορείς να πεις για παράδειγμα, ότι «αυτός δεν έβαλε, ο άλλος δεν πάσαρε». Όμως δεν μπορείς να πεις ότι δεν έβγαλαν πάθος και δεν «σκοτώθηκαν» για να κερδίσουν. Και αυτό φάνηκε περίτρανα στο τρίτο δεκάλεπτο. Επιμέρους σκορ σε δέκα λεπτά 23- 10. Ναι μόνο δέκα πόντους έφαγαν οι παίκτες του Μπαρτζώκα, πιέζοντας ολοκληρωτικά και παντού. Και όταν ήρθε η τελευταία περίοδος, όλα ήταν ρευστά.

Οι Ισπανοί είχαν αγχωθεί, ο Γιασικεβίτσιους με το δίκιο του είχε πάθει παράκρουση και «τους τα έχωνε» και η ζυγαριά ήταν ισορροπημένη. Ο Μακ Κίσικ στο δεύτερο ημίχρονο έκανε εμφάνιση… Παναθηναϊκού, τότε που τον γνώρισε για τα καλά το κοινό του ελληνικού μπάσκετ. Και όταν αυτός βγήκε, η ομάδα είχε βρει το τέμπο που ήθελε για να φτάσει η μάχη ως το τέλος που παρακολουθήσατε. Με Σλούκα- Σπανούλη- Λαρεντζάκη και τον Βασίλη να βάζει δυο τεράστια καλάθια στα 100 και τα 70 δευτερόλεπτα για τη λήξη. Οι αλλαγές στην άμυνα έφερναν σερί μις ματς. Και εκεί «χτύπησε» η Μπάρτσα και έμεινε ως το τέλος.

Ήρθε το τελευταίο λεπτό όπως το περιέγραψα. Όμως ξανάδαμε λίγο την βερσιόν του Κάουνας. Ο Σπανούλης κάποια μεγάλα καλάθια, εικόνα νίκης και ξαφνικά τέλος. Απλά στην Λιθουανία κέρδιζε περισσότερο ο Ολυμπιακός και το εγκεφαλικό ήταν χειρότερο. Αυτή την φορά οι Καταλανοί εκμεταλλεύτηκαν απλά τα πάντα. Και δε γίνεται να χάνονται αυτά τα φόλοου σε τέτοιο επίπεδο. Το έγραψα και στην αρχή. Η Μπαρτσελόνα δεν θέλει κάτι λιγότερο από το να κατακτήσει τον τίτλο.

Ο Ολυμπιακός ποτέ δεν είχε να δώσει κάτι διαρκές. Την πρώτη φορά που έγραψα ότι είναι «παλαβή ομάδα» , κάποιοι επικοινώνησαν μαζί μου και με ρώτησαν μήπως υπερέβαλα. Πλέον οι ίδιοι μου λένε ότι η συγκεκριμένη παλαβομάρα, αρχίζει να χάνει την έννοια της ωραίας τρέλας και έχει γίνει κάτι πολύ εκνευριστικό! Συμφωνώ 100%. Ειδικά με αυτές τις αρλούμπες που συμβαίνουν στα τελευταία δευτερόλεπτα.