Ναι, δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο, κάτι σπουδαίο ο Ολυμπιακός στην Τούμπα. Και ως εκ τούτου είναι σημαντικό ότι επέστρεψε από την πρώτη μάχη με τον καλύτερο φετινό ΠΑΟΚ, χωρίς να χάσει. Διατηρώντας το αήττητο και τη διαφορά στο +10, προβάδισμα που επιτρέπει να διατηρήσει τα σκήπτρα του πρωταθλητή για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Δεν χρειάζεται εκτιμώ, πολύ μεγάλη ανάλυση το χθεσινό ντέρμπι. Η ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία, όπως συμβαίνει με όλες τις ομάδες όταν χάνουν έναν μεγάλο στόχο, αντιμετώπισε αυτό το ματς ως κόντρα αποδείξεων. Να δείξει ότι είναι καλύτερη απ’ αυτό που μαρτυρά η διαφορά της με την κορυφή της βαθμολογίας. Πράγματι, ο ΠΑΟΚ χωρίς να βγάλει μάτια με το συνδυαστικό του ποδόσφαιρο ή τις μεγάλες του ευκαιρίες, έδειξε συνολικά το ματς να το θέλει πιο πολύ.

Έπαιξαν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και δυναμισμό οι γηπεδούχοι, έτρεξαν πολύ, δεν δίστασαν να κάνουν φάουλ σχεδόν σε κάθε φάση για να μην επιτρέψουν στον Ολυμπιακό να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Το κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό. Ακόμη κι έτσι, πάντως, στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα που έδειξε καλύτερα δουλεμένη, που κράτησε ωραία τη μπάλα, έπαιξε γρήγορα και συνδυάστηκε σωστά, ήταν εκείνη του Πέδρο Μαρτίνς. Έχασε και την πιο σημαντική ευκαιρία με τον Εμβιλά να πάρει κεφάλι στο σκορ και να δούμε άλλο ματς στη συνέχεια.

Στο δεύτερο μέρος και μέχρι να γίνει το 1-0 από τον Ίνγκασον, οι “ερυθρόλευκοι” έπαιζαν λες και είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα της ισοπαλίας. Δεν έβγαλαν ένταση και ρυθμό, ουσιαστικά περίμεναν τον αντίπαλό τους, προσπάθησαν να κρατήσουν το μηδέν στο σβηστό, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν το κατάφεραν. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, ωστόσο, ήταν η αντίδραση που έβγαλαν και το γεγονός ότι είναι ασυμβίβαστοι με την ιδέα της ήττας.

Δεν είναι εύκολο στο ποδόσφαιρο να αλλάξεις ρυθμό και κατεύθυνση. Δεν μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί και ξαφνικά η ομάδα να απογειωθεί, να αλλάξει απότομα στροφές. Ο Ολυμπιακός το έκανε με το πού άνοιξε το σκορ. Οι παίκτες του πάτησαν το γκάζι, πήραν μέτρα στο γήπεδο, κουνήθηκε και ο κόουτς από τον πάγκο για να δώσει την απαραίτητη ώθηση και τελικά ήρθε το γκολ της ισοφάρισης. Σε ένα παιχνίδι που ουσιαστικά κρίθηκε από τα στημένα και οι δύο ομάδες βρήκαν από ένα γκολ, έστω και με διαφορετικό τρόπο. Από κόρνερ προήλθε το γκολ του ΠΑΟΚ, έστω και με αρκετή περιπέτεια, από κόρνερ κι εκείνο του Ολυμπιακού με το πρώτο γκολ του Μπα.

ΑΣΤΟΧΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Μετά από το τέλος του αγώνα άκουσα προσεκτικά τις δηλώσεις των προπονητών. Ο Πέδρο Μαρτίνς χρύσωσε κάπως το χάπι, καθώς χαρακτήρισε το δεύτερο ημίχρονο ισορροπημένο. Δεν ήταν. Ο ΠΑΟΚ πάτησε καλύτερα στο μεγαλύτερο κομμάτι του, όπως είχε πατήσει καλύτερα ο Ολυμπιακός στο πρώτο. Εκείνος, ωστόσο, που αυτοαναιρέθηκε με τα λόγια του ήταν ο τεχνικός του Δικεφάλου, Πάμπλο Γκαρσία, ο οποίος υποστήριξε πως "δεν είναι καλύτεροι από εμάς, αλλά εμείς έχουμε κάνει λάθη".

Όταν μια ομάδα κάνει λάθη και μια άλλη δεν κάνει, με αποτέλεσμα η διαφορά μεταξύ τους να είναι στους 10 βαθμούς, σημαίνει πολύ απλά ότι η μία είναι πιο σοβαρή και πιο σταθερή από την άλλη. Αυτό το γεγονός δεν την καθιστά αυτόματα και καλύτερη; Νομίζω πως είναι προφανές.

Έχει μεγάλη σημασία ότι οι "ερυθρόλευκοι" έβγαλαν αντίδραση μετά το 1-0. Δεν αντιμετώπισαν στωικά την κατάσταση, δεν συμβιβάστηκαν με την ιδέα της ήττας. Κατάφεραν έστω και στη μοναδική τους σοβαρή επίσκεψη στα καρέ του Πασχαλάκη στο δεύτερο μέρος να φέρουν το παιχνίδι στα ίσια. Να φτάσουν στον μίνιμουμ στόχο και παράλληλα να δείξουν πως είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν, ακόμη και σε παιχνίδια που δεν έχουν ιδιαίτερο βαθμολογικό ενδιαφέρον.

Κακά τα ψέματα, δεν θα κρινόταν κάποιος τίτλος αν το +10, γινόταν +7. Τη λεζάντα αφορούσε κυρίως το χθεσινό παιχνίδι, με τον Ολυμπιακό να έχει και τη δικαιολογία επιπλέον κούρασης, αλλά και των ελλείψεων που προκάλεσαν οι κακές καιρικές συνθήκες στο Αγρίνιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πρώτη προσέγγιση του ματς από τον Πέδρο Μαρτίνς ήθελε τον Μπρούμα βασικό, προκειμένου να εκμεταλλευθεί τους κενούς χώρους, αλλά ο Πορτογάλος τέθηκε εκτός όπως και ο Χολέμπας, ενώ ο Φορτούνης και μπράβο του, έπαιξε και έδωσε ό,τι μπορούσε.

Μπορεί το πείραμα με τους δύο μαέστρους στην ενδεκάδα να μην απέδωσε, με τον Βαλμπουενά να μην έχει την απόλυτη ελευθερία που θέλει για να κάνει τα δικά του κόλπα, ωστόσο, δεν είναι ενδεικτικό το συμπέρασμα από ένα παιχνίδι και δη ντέρμπι κορυφής. Οι δύο μπαλαντέρ, ασφαλώς και μπορούν να συνυπάρξουν κι αυτό εκτιμώ ότι θα φανεί στο μέλλον, σε ματς με άλλο ρυθμό κι ένταση, αλλά και περισσότερο φορτισμένες μπαταρίες.

Η ουσία του χθεσινού ματς είναι μία. Ο Ολυμπιακός παραμένει η καλύτερη, πιο καλά δουλεμένη, πιο καλά δομημένη ομάδα του πρωταθλήματος και πανάξια έχει αγκαλιάσει ήδη τον 46ο της τίτλο. Όποιος στέκεται σε ένα ματς και μιλάει με "αν", απλά προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια, εστιάζοντας στο δέντρο κι όχι στο δάσος. Όλα τα υπόλοιπα είναι "άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε". Είδαμε, πάντως, ένα "αντρικό" ντέρμπι. Με δύναμη, μονομαχίες, διάθεση, κινήσεις από τους δύο προπονητές στη σκακιέρα, γενικά ήταν ένα παιχνίδι που άξιζε να δεις. Πάμε τώρα για τα επόμενα...

Υ.Γ.: Μεγάλη δουλειά ο Ουάρντα. Πέφτει, σκοτώνεται, αλλά είναι πάντα εκεί. Να ζητήσει μπάλα, να μπει στη φάση, να "τσακωθεί", να διεκδικήσει. Ουσιαστικά ήταν η μεγαλύτερη απειλή για την εστία του Σα. Δεν είναι τυχαίο πως αποτελεί μία από τις ποδοσφαιρικές αδυναμίες του Πέδρο Μαρτίνς. Υπό άλλες συνθήκες μπορεί τώρα να έπαιζε και με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Τρελός, αλλά ωραίος τρελός.