Το να σεβαστεί περισσότερο απ’ όσο έπρεπε ο Ολυμπιακός τη Μάντσεστερ Σίτι, όπως δήλωσαν προπονητής και παίκτες, μπορώ να το καταλάβω. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και πέρυσι στον αγώνα με τη Μπάγερν στο Μόναχο. Το να παραδίνεσαι, όμως, άνευ όρων για ένα ημίχρονο, να ξυπνάς επειδή στο επιτρέπει το σκορ του πρώτου μέρους κι ο τερματοφύλακας σου, και να δέχεσαι πάλι δύο γκολ μέσα σε 10 λεπτά, δεν μπορεί να χωνευθεί εύκολα.

Ήττα από ήττα έχει διαφορά. Ακόμη κι όταν χάνεις από μια ομάδα top class, σημασία έχει το πως θα χάσεις. Χάσε, αλλά πολέμησε. Η εικόνα των “ερυθρολεύκων” κυρίως στο πρώτο ημίχρονο μόνο ομάδα που έχει διάθεση να πολεμήσει, δεν θύμιζε. Μπήκαν στο γήπεδο φοβισμένοι, επέτρεψαν στους παίκτες της Σίτι να επιβάλλουν πλήρως το ρυθμό τους, έκαναν… δώρο το μισό γήπεδο, περιοριζόμενοι στο άλλο μισό, δεν έδειξαν σφυγμό, πάθος, ένταση, ούτε τον στοιχειώδη τσαμπουκά.

Ναι, τσαμπουκά. Δεν παίζεται με τσαμπουκά το ποδόσφαιρο, ούτε νικάς, αν τον διαθέτεις, αλλά είναι απαραίτητο συστατικό για να κοιτάξεις στα μάτια έναν ανώτερο αντίπαλο. Δεν μπορείς να τον σταματήσεις; Φρέναρε τον! Πως; Δεν υπάρχει πιο απλό πράγμα στο ποδόσφαιρο από το φάουλ! Κάνε φάουλ βρε αδερφέ! Κάν’ τους να “ματώσουν”. Να ξανασκεφτούν να κάνουν τσαλιμάκια και κορδέλες. Δείξε ότι δεν μασάς κι ότι για να σε νικήσουν θα κακοπεράσουν. Με δύο λέξεις ρίξε ξύλο! Πάρε μια κάρτα, δεν είναι ντροπή! Σε όλο το ματς οι “ερυθρόλευκοι” πήραν όλη κι όλη μια κίτρινη! Πως να φρενάρεις έτσι έναν τόσο ποιοτικό αντίπαλο;

ΚΑΝΕ ΦΑΟΥΛ, ΠΑΡΕ ΚΑΡΤΑ

Οι μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη όταν κάτι δεν τους πάει καλά, θα κάνουν φάουλ για να κόψουν το ρυθμό του αντιπάλου. Κι ένα και δύο και 22. Θα πάρουν κάρτες. Και μία και δύο και πέντε, αν χρειαστεί. Ο Ολυμπιακός έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με ένα φάουλ! Όχι, αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Στο ίδιο κομμάτι του αγώνα, η αγγλική ομάδα δημιούργησε 11 τελικές και οι Πειραιώτες καμία! Έξι φορές χρειάστηκε να μπλοκάρει ο Σα -ο μοναδικός που στάθηκε στο ύψος του- σε αυτό το διάστημα. Πριν από μία εβδομάδα στο “Ντραγκάο” πάλι χλωμό ξεκίνημα, πάλι αμυντικά λάθη, πάλι γκολ νωρίς και… τρεχάτε ποδαράκια μου.

Δεν είμαι από εκείνους που κρίνουν εκ του αποτελέσματος και τα χώνουν αδιακρίτως. Αυτή είναι η πιο safe επιλογή. Όταν χάνει μια ομάδα, φταίνε όλοι με πρώτους τους παίκτες και τον προπονητή. Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Ο δύσκολος είναι να μην απαξιώνεις μια προσπάθεια, αλλά να κρίνεις το τι πήγε και τι δεν πήγε καλά. Χθες στο Etihad ελάχιστα πράγματα πήγαν καλά για τον Ολυμπιακό. Άλλο ένα πρώτο ημίχρονο στα σκουπίδια, άλλη μία φλύαρη παρουσία για μισή ώρα στο δεύτερο, με 2-3 καλές φάσεις και έτερον ουδέν.

ΠΗΓΕ ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ, ΑΛΛΑ...

Καταλαβαίνω ότι ο Μαρτίνς έπρεπε και καλά έκανε να πάει στα σίγουρα σε αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν. Να εξασφαλίσει πρώτα απ’ όλα την παρουσία της ομάδας στους ομίλους, να μπει με το δεξί στο πρωτάθλημα και στη συνέχεια να εντάξει τα νέα πρόσωπα στο πλάνο για να ζητήσει το κάτι παραπάνω.

Το πρώτο μήνυμα που δέχθηκα χθες στο κινητό μου στη διάρκεια του ματς, ήταν από έναν καλό μου φίλο και κάτοχο διαρκείας του Ολυμπιακού για να μου επισημάνει “πάλι ο Μπουχαλάκης ήταν στη φάση του γκολ”.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο "ΜΠΟΥΧΑ"

Πράγματι, ο Μπουχαλάκης ήταν ο μοναδικός που προσπάθησε να φρενάρει το συνδυασμό του Φεράν Τόρες με τον Ντε Μπράινε. Όλοι οι άλλοι, κοιτούσαν διακριτικά. Ο Χολέμπας με τον Σισέ για παράδειγμα είδαν τον σκόρερ της Σίτι να περνά ανάμεσά τους έως ότου στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Σα. Για όλα, όμως, φταίει ο Μπουχαλάκης που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αγωνιστεί παρότι προερχόταν από τραυματισμό. Ίσως θα ήταν πιο εύκολο και για τον ίδιο και για εκείνους που τον “χρεώνουν” διαρκώς, να “δηλώσει” τραυματίας και να μείνει στην Αθήνα να δει το ματς από την τηλεόραση… Σε αυτά τα ματς, καλύτερος παίκτης είναι συνήθως αυτός που δεν παίζει.

Για να επιστρέψουμε στην εικόνα του αγώνα, λογικό ήταν κάποια στιγμή ο Ολυμπιακός να βγάλει αντίδραση με τον Πέπε και τον Μπρούμα στην ενδεκάδα. Ο πρώτος, ωστόσο, ακόμη δεν μπορεί να βγάλει ούτε ένα ημίχρονο υψηλής έντασης, ενώ ο δεύτερος όπως είχαμε επισημάνει πριν καν έρθει στην Ελλάδα είναι παίκτης χώρου, με τρομερά φυσικά προσόντα, αλλά δύσκολα θα ντριμπλάρει σε λίγα τετραγωνικά ή θα σκοράρει με άνεση, όπως φάνηκε και στην ευκαιρία του 79’. Άργησε στην τελική επιλογή κι όταν έφερε τη μπάλα στο δεξί για να οπλίσει, ήταν πλέον αργά. Και οι δύο θα βοηθήσουν στην πορεία, καθώς και προσόντα έχουν και διάθεση, αλλά θα χρειαστούν ματς. Το ίδιο θα χρειαστεί και ο Βινάγκρε που ως τώρα βλέπει δικαίως την πλάτη του 36χρονου Χολέμπας.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ

Στα δικά μου μάτια, ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να ζητήσει πολλά περισσότερα απ’ όσα πήρε. Ναι, πάτησε το γκάζι για 30-35’ ισορρόπησε, πάτησε περιοχή, πλησίασε στο γκολ, αλλά μέχρι εκεί. Αν ισοφάριζε και το ματς έμενε στο 1-1, δεν θα ήταν ένα δίκαιο αποτέλεσμα με βάση το τι έδωσαν οι δύο ομάδες πάνω στο χορτάρι. Απλά οι “ερυθρόλευκοι” θα είχαν κλέψει το βαθμό. Συμβαίνει κι αυτό στο ποδόσφαιρο, αλλά όχι εύκολα και συχνά σε αυτό το επίπεδο.

Κόντρα στην Πόρτο η ομάδα του Μαρτίνς πάτησε καλύτερα και για μεγαλύτερο διάστημα, αλλά έχασε. Χθες στο Μάντσεστερ, ήταν ακόμη χειρότερη απέναντι σε έναν υψηλότερου επιπέδου αντίπαλο, ξανάχασε. Στο ματς του “Ντραγκάο” ο Ολυμπιακός δεν έχασε από μια ομάδα καλύτερή του, αλλά από δικά του λάθη. Χθες έχασε από έναν ανώτερο αντίπαλο, τον οποίο, όμως, δεν ζόρισε, δεν πίεσε, δεν τον κοίταξε στα μάτια από το πρώτο λεπτό όπως έπρεπε να συμβεί.

Το πιο σημαντικό κομμάτι από εδώ και πέρα είναι η διαχείριση. Ο Πορτογάλος κόουτς πρέπει να βρει τη σωστή χημεία ανάμεσα σε παλιούς και νέους ώστε να αντλήσει όσο γίνεται περισσότερα απ’ όποιον μπορεί να του τα δώσει. Μπορεί στο μυαλό του κόουτς, ο Βαλμπουενά να είναι οδηγός για τους υπόλοιπους, αλλά και ο Γάλλος “στρατηγός” στα 36 δεν μπορεί να τραβάει μόνος το κουπί. Επίσης, δεν κατάλαβα γιατί στην ενδεκάδα Ραντζέλοβιτς κι όχι Μασούρας…

ΟΙ ΕΝΔΕΚΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ 22

Όπως διαβάσατε και πριν από μερικές μέρες σε τούτη εδώ τη γωνιά του Sport24.gr, o Ολυμπιακός δεν έχει 11 βασικούς παίκτες, έχει 22 και τόσους πρέπει να αξιοποιήσει η τεχνική ηγεσία για να βγει η σεζόν σε όλα τα μέτωπα. Δεν γίνεται αλλιώς. Κι αυτά τα δύο τελευταία παιχνίδια πρέπει να αποτελέσουν τροφή για σκέψη. Όχι μόνο για το πως πρέπει να μπαίνει η ομάδα στο γήπεδο, αλλά και για τη διάθεση που πρέπει να δείχνει κάθε ένας από εκείνους που επιλέγει ο προπονητής.

Απέναντι σε πιο ισχυρούς αντιπάλους μετράς δυνάμεις. Δε νομίζω, λοιπόν, να είδε κανείς τους “ερυθρόλευκους” να τα δίνουν όλα στο Πόρτο και το Μάντσεστερ. Να μπαίνουν στο τερέν αποφασισμένοι να "πεθάνουν" για το αποτέλεσμα. Αντίθετα, με τη Μαρσέιγ που πάλεψαν μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο, δικαιώθηκαν ώστε και στις καθυστερήσεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ό,τι δίνεις, παίρνεις ακόμη και στην μπάλα που πολλές φορές αποδεικνύεται πόρνη.