Ο Μπουχαλάκης είναι ο Ολυμπιακός
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος αναλύει τι πρεσβεύει για τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του ο Ανδρέας Μπουχαλάκης, όσο κι αν ορισμένοι τον έχουν διαρκώς στο στόχαστρο ως εύκολο στόχο.
Παλιά του τέχνη κόσκινο. Σιγά μη μασήσει ο Ανδρέας Μπουχαλάκης από ένα λάθος. Σιγά μη μασήσει επειδή ορισμένοι τον έδειξαν ξανά ως τον εύκολο στόχο. Αν έδινε σημασία σε όλα αυτά, τώρα σίγουρα δε θα ήταν αρχηγός του Ολυμπιακού. Μάλλον θα συνέχιζε το ποδόσφαιρο σε κάποια πιο μικρή κατηγορία ή θα είχε ασχοληθεί με κάτι άλλο -πιο εύκολο και χωρίς τόσες απαιτήσεις- στη ζωή του.
Για όσους δεν το ξέρουν ο 27χρονος Κρητικός με το παπούτσι νούμερο 46, αυτό που τον πρόδωσε μαζί με τη βροχή στη φάση του 1-0 της Πόρτο, δεν δίνει μεγάλη σημασία στο τι λένε οι άλλοι για τον ίδιο. Προτιμά να ακούει τον εαυτό του. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς ο Ανδρέας Μπουχαλάκης είναι ο Ολυμπιακός. Περήφανος, πολεμιστής, υπάκουος, καλός μαθητής για τον προπονητή, καλός συμπαίκτης για τους γύρω του, ένα πραγματικά καλό παιδί για όσους παρακολουθούν τα social media του.
Τις περισσότερες φορές θα ποστάρει κάτι για κάποιον συνάνθρωπό μας που έχει ανάγκη και χρειάζεται ιατρική βοήθεια ή αίμα, παρά για τον εαυτό του. Πάντα θα προτάξει την ομάδα, πάντα θα παλέψει γι’ αυτήν, πάντα θα κοιτάξει να επιστρέψει πιο δυνατός έπειτα από κάθε λάθος. Δεν θα κρυφτεί, δεν θα ψάξει για δικαιολογία. Δεν θα μασήσει τα λόγια του, έστω κι αν θα τα πει χωρίς ίχνος έπαρσης και με απόλυτο σεβασμό για τον αντίπαλο.
Βγήκε στα ίσια όχι μόνο να μιλήσει μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα και μια "κακή" ήττα, αλλά και να παραδεχθεί δημόσια το λάθος του. Παρακολουθώντας πολλά χρόνια το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, θυμάμαι καλά παίκτες - ονόματα έπειτα από ένα άσχημο αποτέλεσμα ή μια κακή εμφάνιση να ψάχνουν... τρύπα να κρυφτούν, να μην έχουν διάθεση να μιλήσουν σε κανέναν, να αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, κάμερες και μικρόφωνα. Οι ίδιοι, στις νίκες, πάντα πρόθυμοι να πουν τα πάντα…
ΜΠΟΥΧΑΛΑΚΗΣ, Ο "AGGRESSIVE" ΠΑΙΚΤΗΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ Ο ΜΑΡΤΙΝΣ
Ο "Μπούχα" έκανε ένα (χοντρό για την αξία και την τεχνική του) λάθος στην Πορτογαλία. Ήταν διπλά άτυχος, επειδή ο Εμβιλά που πήγε να το σώσει, έστρωσε άθελά του τη μπάλα στον σκόρερ της Πόρτο. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών, για όσους επιμένουν να το ξεχνούν. Πριν από μερικά χρόνια ήταν της… μόδας και της "γραμμής", να βρούμε έναν παίκτη να του φορτώσουμε μια ήττα για να μη φτάσουν τα… σκάγια πιο ψηλά, να μην ακουμπήσουν τη διοίκηση.
Αυτός ο Ολυμπιακός, όμως, δεν χρειάζεται τέτοιες συμπεριφορές. Όπως δεν χρειάζεται και ο Κρητικός χαφ τη συμπόνοια κανενός. Ξέρει καλά και τι έχει πετύχει και τι σημαίνει για την ομάδα. Όλοι στα αποδυτήρια ξέρουν πως ο αναμορφωτής αυτής της ομάδας, ο καλύτερος ίσως προπονητής που έχει καθίσει στον πάγκο της εδώ και χρόνια, ο Πέδρο Μαρτίνς, ξέρει πρώτος απ’ όλους τι σημαίνει Μπουχαλάκης για όλο το σύστημα.
Όταν ο Πορτογάλος κόουτς λέει τη λέξη "aggressive" στη θεωρία των αγώνων, όλοι παίρνουν χαμπάρι αυτόματα ότι ο Ανδρέας θα είναι (ξανά) βασικός. Εκείνος θα αναλάβει συνήθως τη δύσκολη αποστολή, εκείνος θα αποτελέσει το χέρι και το μυαλό του προπονητή πάνω στο χορτάρι, εκείνος θα ρίξει και δύο ψιλές αν χρειαστεί, για να κόψει τον αέρα των αντιπάλων. Εκείνος θα πει συνήθως το τελευταίο "πάμε" αν το ματς στραβώνει, για μια τελευταία καλή επίθεση, εκείνος θα απλώσει πρώτος το χέρι για να σηκώσει τον διπλανό του, αν κάτι δεν πάει καλά.
Στον κόσμο, γενικώς, αρέσουν οι Μέσι και οι Ρονάλντο. Μια ομάδα, όμως, δεν γίνεται να λειτουργήσει με 11 Μέσι ή Ρονάλντο. Θα πρέπει να υπάρχουν τα κατάλληλα στηρίγματα που θα βοηθήσουν τον κάθε αρτίστα να κάνει το… κομμάτι του και να ξεσηκώσει την εξέδρα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πολλοί από τους ποδοσφαιρικούς "χαμάληδες" ή "εργάτες" λατρεύτηκαν στον Ολυμπιακό και όχι μόνο, με πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ιεροκλή Στολτίδη.
ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ "ΣΤΑΘΕΡΕΣ" ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ
Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι η ομάδα του Ολυμπιακού έχει πραγματοποιήσει άλματα τα τελευταία 2,5 χρόνια. Χτίστηκε από το μηδέν, επέστρεψε στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος, πέτυχε σπουδαίες ευρωπαϊκές νίκες/επιτυχίες, εξακολουθεί να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Μέσα σε αυτή τη διαδρομή, κάποιοι παίκτες "μεγάλωσαν" ποδοσφαιρικά κι έφυγαν για άλλες -πιο μεγάλες- ποδοσφαιρικές Πολιτείες. Μία από τις "σταθερές" της ομάδας όλο αυτό το διάστημα, ένας από τους ποδοσφαιριστές που η τεχνική ηγεσία δεν θέλει να χάσει, είναι ο Ανδρέας Μπουχαλάκης.
Φέτος έχει προλάβει να αγωνιστεί σε 8 παιχνίδια σε πρωτάθλημα και Ευρώπη. Πέρυσι έγραψε 52 συμμετοχές το κοντέρ, μόνο με τον Ολυμπιακό. Είχε υποχρεώσεις και με την Εθνική. Συνολικά με την ομάδα του Πειραιά συμπληρώνει το Σάββατο (31/10) κόντρα στον Απόλλωνα 130 επίσημες συμμετοχές, επίδοση που θα ζήλευαν πολλοί -και πολύ- άλλοι ποδοσφαιριστές που ανήκουν ή πέρασαν κάποια στιγμή από το ρόστερ του κλαμπ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο "Μπούχα", από αύριο κιόλας θα επιστρέψει πιο δυνατός. Το ίδιο έκανε και στο Πόρτο, παρότι κάποιοι άλλοι μπορεί να είχαν χαθεί από το άγχος του λάθους και την ευθύνη για το 1-0. Όχι ο Ανδρέας. Αν συνέβαινε κάτι άλλο, απλά δεν θα ήταν ο εαυτός του. Θα σταματούσε να παλεύει, να προσπαθεί, να ονειρεύεται μια ακόμη καλύτερη μέρα.
Εκείνος θα κλείσει ξανά τ’ αυτιά του, θα κοιτάξει μόνο τη δουλειά του, το πως θα εφαρμόσει καλύτερα τις εντολές του προπονητή και βουρ στο γήπεδο. Όλα τα άλλα είναι πολύ εφήμερα για να τον απασχολήσουν. Ως αρχηγός της ομάδας, άλλωστε, έχει (κι άλλη μία) κούπα να σηκώσει το καλοκαιράκι. Σε τελική ανάλυση αυτό είναι που μετράει, απ' όλα τα άλλα που έρχονται και φεύγουν, όπως ένα σουτ που θα καταλήξει ή όχι στα αντίπαλα δίχτυα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
.jpg)
