Πολλά τα αναθέματα, ξέχειλος ο θυμός… Κάπου είναι και λογικό όταν έχεις να πάρεις νίκη σε ντέρμπι από την πρωταπριλιά του 2018 κι ενώ έχουν μεσολαβήσει, συμπεριλαμβανομένης της χθεσινής, 11 τέτοιες αναμετρήσεις.

Στις οποίες εν τέλει, η ΑΕΚ απέτυχε να πάρει παιχνίδι με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Μέχρι και με το να κλωτσήσει τρεις φορές την ευκαιρία να τελειώσει το ματς με ένα υπέρ της 3-0, το οποίο στο τέλος έγινε εις βάρος της 2-3.

Διαφωνώ με τα περί εξευτελισμού, βαριές εκφράσεις για ένα ποδοσφαιρικό ματς που στο φινάλε ο αντίπαλος, είχε επίσης τις στιγμές του, αλλά και την μπάλα περισσότερη ώρα στα πόδια του. Δεν ξεφτίλισε η ΑΕΚ τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, όταν μετέτρεψε αντιστοίχως το 0-2 σε 3-2. Είχε τις στιγμές της, την τύχη με το πλευρό της και τιμώρησε τον αντίπαλο για την αλαζονεία του. Αυτή που είχε η ίδια χθες, όταν μπορούσε να τελειώσει το ματς, όμως ο κάθε ένας εξ αυτών που είχαν τις ευκαιρίες, κοίταξε την πάρτη του και όχι τον συμπαίκτη δίπλα του.

Για εγωισμό μίλησε ο Μάνταλος. Δικαίως γιατί τουλάχιστον εκείνος, έψαχνε πάντα τον διπλανό του, κοιτούσε να δώσει τη μπάλα για να έρθει το γκολ. Οι άλλοι ωστόσο έβαζαν το εγώ τους πάνω από την ομάδα. Ο Ολιβέιρα πως να μην τη δώσει στον Λιβάγια, ο Λιβάγια να παριστάνει ότι δεν είδε τον Βέρντε, ο Βέρντε να τους έχει αμφότερους σε θέσεις βολής και να επιλέγει το εξεζητημένο. Δεν πιστεύω ότι το έκαναν επειδή δεν γουστάρει ο ένας τον άλλον, συνέβη διότι μέσα στο ματς, έγιναν αλαζόνες.

Πίστεψαν ότι το τρίτο γκολ θα ερχόταν κάποια στιγμή, οπότε ο κάθε ένας εξ αυτών, προσπαθούσε και να το καρπωθεί. Να γίνει ήρωας. Όλοι τους πάνω από την ομάδα. Στο τέλος του αγώνα όμως, ο ένας δεν είχε τη δύναμη να κοιτάξει τον άλλον στα μάτια. Και μέσα σε όλα, τα ψυχολογικά του Λιβάγια να επισκιάζουν τα πάντα και να δημιουργούν αρνητικό κλίμα ενώ η ΑΕΚ ήταν μπροστά στο σκορ με 2-0!

Ειρωνικά χειροκροτήματα και άρνηση να δεχτεί τη συγγνώμη του Ολιβέιρα. Απλά κακομαθημένος και αυτός, στην καμπούρα της ΑΕΚ. Με προπονητική ασυλία μάλιστα, καθώς θα ήταν ο πρώτος που θα έπρεπε να έχει γίνει αλλαγή, βάσει της εικόνα του και της απαράδεκτης νοοτροπίας του κατά τη διάρκεια του αγώνα. Θυμηθείτε τον παροπλισμένο εδώ και καιρό Κολοβέτσιο, πόσο έτοιμος μπήκε στο ματς, πόσο ψυχωμένα ενήργησε, πόσο ταπεινά το αντιμετώπισε.

ΤΟ ΣΤΗΣΙΜΟ, ΤΟ ΚΟΟΥΤΣΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ Ο ΚΩΣΤΕΝΟΓΛΟΥ

Περί προπονητή τώρα… Καταρχάς ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η ΑΕΚ ήταν εκείνη που πήγε στην επιλογή Κωστένογλου, δεν είδε ο άνθρωπος φως και μπήκε. Στις ακαδημίες ήταν και εκτός προπονητικής, καθώς είχε πλέον αναλάβει μία διαφορετική και πολύπλευρη αποστολή. Τον εμφάνισε η ομάδα στο προσκήνιο και έλαβε μονιμότητα ακριβώς επειδή ο Ίβιτς δεν ήταν έτοιμος για να πάει στον επόμενο, ήθελε το χρόνο του προκειμένου να ψάξει, χώρια που βοήθησαν τα αποτελέσματα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Αν κάποιος λοιπόν θέλει να ασκήσει σοβαρή κριτική περί επάρκειας ή όχι του νυν τεχνικού της ομάδας, ας την καταθέσει πρώτα προς τον Μελισσανίδη για το περιορισμένο μπάτζετ που παρέχει στον Ίβιτς προκειμένου να εντοπίσει τον επόμενο (ο οποίος πρέπει να είναι και υπαρκτός, όχι πάλι κάποιος μαθητευόμενος μάγος) και δευτερευόντως στον τεχνικό διευθυντή της Ένωσης που έλαβε την απόφαση συνέχισης με τον Κωστένογλου στον πάγκο. Ο τελευταίος που ευθύνεται για το ότι βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, είναι ο καβαλιώτης τεχνικός.

Ας δούμε όμως και τα επιμέρους. Χθες, έως και το 65’, η ΑΕΚ είναι στημένη άριστα. Το πλάνο είναι ξεκάθαρο και λειτουργικό, αφήνει τη μπάλα στον Παναθηναϊκό κι εκείνος στο μεγαλύτερο διάστημα (πέραν κάποιων ατομικών εξάρσεων του Χατζηγιοβάννη) δεν ξέρει τι να την κάνει. Ο Κωστένογλου είναι αυτός που οδηγεί την ΑΕΚ αγκαλιά με το 3-0, το οποίο από τον ίδιο και την ομάδα, στερούν οι υπερόπτες και παρτάκηδες ποδοσφαιριστές του. Άλλη κουβέντα θα γινόταν σήμερα για τον προπονητή, εφόσον είχαν συμβεί τα αυτονόητα.

Να παραδεχθούμε ότι μετά, στις αλλαγές δηλαδή, λάθεψε; Να το παραδεχθούμε ασφαλώς, αν και το τετ-α-τετ που είχε στο μυαλό του όταν έριχνε στο ματς τον Γιακουμάκη (με το σκορ στο 2-2), ήρθε, απλά ο κρητικός επιθετικός το σπατάλησε. Ναι, να τον ψέξουμε τον προπονητή για το ότι έβγαλε από το ματς τον Ολιβέιρα και τον Βέρντε, όχι τον κάκιστο Λιβάγια, αλλά όχι και επειδή δεν πήγε να βάλει τεμπεσίρι στο παπούτσι του Γιακουμάκη για να κάνει ένα σουτ της προκοπής. Τι διάολο δηλαδή, φορ είναι, ένα σουτ του ζητήθηκε…

Επίσης, είναι αποκλειστική ευθύνη του Κωστένογλου το ότι η ομάδα δέχεται ένα γκολ και διαλύεται ανασταλτικά; Ή μήπως και των λιπόψυχων ποδοσφαιριστών της που μόλις έγιναν ζόρικα τα πράγματα, άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα; Από πού θέλετε να μας το βάλετε; Από αριστερά; Από δεξιά; Από τον άξονα; Ορίστε, περάστε…

ΥΓ. Η εξήγηση για όλα αυτά είναι μία, απλώς όλα τα παραπάνω έπρεπε να (προ)αναφερθούν. Η ίδια η ΑΕΚ ξεκίνησε την αποσυναρμολόγηση του καλού εαυτού της και της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2018. Ένα σύνολο άρτιο, με καταπληκτικά αποδυτήρια, πανέξυπνο προπονητή, μονιασμένους παίκτες, διεθνείς Έλληνες που αποδομήθηκαν.

Για ένα γινάτι, για να δοθεί εμπιστοσύνη σε πρόσωπα ακατάλληλα και ανεπαρκή που τη διέλυσαν εκ των έσω με τις τραγικές και αντιποδοσφαιρικές αποφάσεις τους, οδηγώντας τη στο σήμερα. Όλο αυτό που συμβαίνει, είναι αποτέλεσμα λαθών της διοίκησης και μιας αδιανόητης επιμονής σε ένα αναχρονιστικό πλάνο, στηριγμένο σε λάθος στελέχη. Δεν ήταν (είναι) ένα και δύο, είναι περισσότερα. Η ίδια η ΑΕΚ διέλυσε τον εαυτό της, αυτή πρέπει και να τον αναδημιουργήσει. Σε άλλες βάσεις και κυρίως με άλλη νοοτροπία.

Δεν είναι υπεράνθρωπος ο Ίβιτς και τίποτα δεν θα καταφέρει δίχως σοβαρή οικονομική υποστήριξη ή με επισκέψεις στα Σπάτα για να ακουστούν καμπάνες. Παλαιομοδίτικα κόλπα που πλέον δεν φτουράνε. Δίχως δραστικές αλλαγές και αποφάσεις, ο κατήφορος θα συνεχιστεί. Τα χειρότερα, δεν τα έχουμε δει ακόμα. Είναι μπροστά…