Δεν καμώνομαι τον ειδικό στη μουσική και δηλώνω άμουσος! Είμαι... φάλτσος και κακοφωνίξ και η μόνη σχέση μου με την τέχνη του θεού Απόλλωνος είναι μια μελόντικα που είχα στο σχολείο και έπαιζα τα κάλαντα.

Για να τα μάθω κιόλας έφαγα πολύ ξύλο από τον καθηγητή της μουσικής στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή Πειραιώς, τον συχωρεμένο Απόστολο Ζυγούρη...

Τα γράφω όλα αυτά διότι ενδεχομένως ό,τι ακολουθεί πάσχει... Πάσχει διότι δεν σκαμπάζω γρι από τις νότες και τις μελωδίες και συν τοις άλλοις ως σοβινιστής του κερατά, δεν δέχομαι πως η Ελλάδα έβγαλε ποτέ καμιά καλύτερη και πιο πληθωρική φωνή από αυτή του Νίκου Ξυλούρη, που μπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα...

Από ριζίτικα και μαντινάδες μέχρι βαλς και Μπετόβεν! Δεν μπορώ να κατατάξω τον Αντώνη Καλογιάννη που έφυγε την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου από τη ζωή...

Δεν ξέρω πόσο καλός ήταν, αλλά, διάβολε, θαρρώ πως ήταν πολύ ιδιαίτερος.

Τόσο ιδιαίτερος ώστε να μου ακούγεται μοναδικός και ανεπανάληπτος!

Παρά πολύ ιδιαίτερος και μοναδικός καθ' όλα: στη φωνή, στην έκφραση, στη σκηνική παρουσία του, στο πώς ένιωθε τα τραγούδια και στο πώς τα ερμήνευε. Α, να που το βρήκα επιτέλους: ο Καλογιάννης δεν ήταν τραγουδιστής με τη συμβατική έννοια του όρου...

Ήταν (και θα παραμείνει τέτοιος στη συλλογική μνήμη και στην κιβωτό της τέχνης του) ένας ερμηνευτής! Σε εμένα τον αδαή έβγαζε κάτι πολύ ξεχωριστό, περιχυμένο με προσωπικό τόνο και πόνο, με αισθήματα, με πάθος και με βάθος στη φωνή και συνάμα με ένα στιλ που δεν προσομοίαζε σε τραγουδιστή, αλλά σε αντάρτη στο βουνό.

Αντάρτικο...πίστας έκανε, φορώντας αντί για αμπέχονα, πότε λευκό και πότε μπλουτζίν πουκάμισο!

Τραγούδαγε ή μάλλον ερμήνευε και ζούσε την κάθε λέξη, τον κάθε στίχο, την κάθε στροφή, το κάθε τραγούδι.... Τα ρούφαγε σαν νέκταρ μέσα του ίσαμε το μεδούλι, ακόμη και τα σημεία στίξεως και την ίδια στιγμή τα εξέπεμπε και τα πρόσφερε σαν νέκταρ και αμβροσία μαζί!

Έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά και να μπω στο σπίτι του στα Ιλίσια, λόγω της οικογένειας του που έχει βαθιές και πολλώ λογιώ μπασκετικές και δημοσιογραφικές ρίζες και με συνδέει παλιά και μεγάλη φιλία με την κόρη του, τον γαμπρό του, τα ανίψια του και πάει λέγοντας.

Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μάλιστα σε μέρες αλησμόνητες: τότε το καλοκαίρι της ζωής μας, τον Ιούνιο του '87, που ο Καλογιάννης ξεροστάλιαζε όπως όλη η Ελλάδα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στο πλάι του κουνιάδου του, του Κώστα Πολίτη!

Ο Καλογιάννης ήταν παντρεμένος με μια από τις τρεις αδερφές του "Τσολιά", την Ελένη και να πώς εξηγείται η στενή σχέση του με το μπάσκετ, χώρια εκείνη με τη δημοσιογραφία... Η άλλη αδερφή του συχωρεμένου του Ευρωκόουτς, η Κούλα Θέου υπήρξε για πολλά χρόνια δημοσιογράφος στον Ριζοσπάστη και πάει λέγοντας...

Δημοσιογράφος είναι ο γιος της, ο Στάμος, δημοσιογράφος είναι ο γαμπρός (από την κόρη του, τη Δέσποινα) του Καλογιάννη, ο Τάσος Μπούρας και πάει λέγοντας...

Τις γυναίκες που τραγουδάνε τα μεγάλα σουξέ κάποιου συνθέτη, τις αποκαλούν μούσες του... Τους άνδρες αυτής της συνομοταξίας δεν ξέρω πώς τους λένε, για να βάλω τάχα μια ετικέτα στη σχέση του Καλογιάννη με τον Μίκη.

Ο Καλογιάννης δεν ήταν ο άνθρωπος που θα γινόταν τραγουδιστής... Τσαγκάρης στην Καισαριανή ήταν. Βιοπαλαιστής,. Μεροκαματιάρης άνθρωπος. Μεροδούλι μεροφάι...

Έκανε, λέει, μια μέρα, οντισιόν ο Μίκης ενόψει μιας συναυλίας στη Μόσχα και τον πήγε σηκωτό εκεί ο μπατζανάκης του, ο Ζήσης Θέος...

Ο αστικός μύθος λέει πως με το που τον άκουσε ο Μίκης, μαρμάρωσε ακαριαία! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

Καλό παράδεισο, Αντώνη Καλογιάννη.

Σε ευχαριστούμε από καρδιάς για όσα ακούσαμε από το λαρύγγι σου και για αυτά που ζήσαμε μαζί σου...

Photo Credits: Eurokinissi