Κράτα την μπάλα ρε αγόρι μου
Ο Παναθηναϊκός έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στη Βαρκελώνη και ο Βασίλης Σκουντής στέκεται στην (ανύποπτη;) μοιραία φάση με τον Καλάθη και τον Παπαγιάννη και συνάμα κατεβάζει από το ράφι τα… σεμιναριακά σκριν του Ζίζιτς.
Την τελευταία (μέχρι την επόμενη που κανείς δεν ξέρει πότε θα δεήσει να συμβεί) φορά που ο Παναθηναϊκός έφυγε όρθιος και καμαρωτός από την Βαρκελώνη, τους Καταλανούς τους ξέρανε ο Δημήτρης Διαμαντίδης με εκείνο το αλήστου μνήμης τρίποντο στο hedge-out του Νίετ Τζαγουάι γράφοντας το διθυραμβικό 65-66.
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Απριλίου του 2013, οι Πράσινοι γιόρταζαν την 17η επέτειο του θριάμβου τους στον τελικό του Παρισιού απέναντι στην ίδια ομάδα, ο Γιώργος Βόβορας βρισκόταν στο πλάι του Αργύρη Πεδουλάκη και ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους αποδεικνυόταν ατζαμής στο τελευταίο τρίποντο, μετά την τάπα του Στεφάν Λάσμε στον Χουάν ΚάρλοςΝαβάρο…
Το βράδυ της Πέμπτης ο Λεωνίδας Κασελάκης αποδείχθηκε λίρα εκατό και τέρας ψυχραιμίας όταν στήθηκε στη γραμμή των βολών: τις έστειλε συστημένες και τις τρεις στο πλεχτό, κράτησε ζωντανό τον Παναθηναϊκό, του έδωσε το προνόμιο της παράτασης, αλλά θαρρώ πως το ματς είχε χαθεί εννέα δευτερόλεπτα νωρίτερα!
Όσο σκληρό, υπερβολικό ή ακόμα και άδικο κι αν φαίνεται, τη μεγάλη ευκαιρία τους οι Πράσινοι την είδαν να γλιστράει 17’’ πριν από τη λήξη της κανονικής διάρκειας, με το σκορ στο 73-72: τους ξέφυγε μέσα από τα χέρια του Γιώργου Παπαγιάννη και του… Νικ Καλάθη, που όντας μετρ σε τέτοιες φάσεις έπαιξε τον συνηθισμένο ρόλο του Αρσέν Λουπέν…
Έκλεψε τη μπάλα από τον πρώην συμπαίκτη του, στέρησε από τον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να πάρει το προβάδισμα, έγινε ο ηθικός αυτουργός του (δια χειρός Μπράντον Ντέιβις) 75-72 και έγινε ο… Βιργίλιος που χρειαζόταν η Μπαρτσελόνα!
Τι σχέση έχει ελόγου του με αυτή την υπόθεση; Απλούστατα γεννήθηκε σαν χθες το 70 προ Χριστού και όπως αυτός άφησε παρακαταθήκη την Αινειάδα, ομοίως και ο Νικ στη συγκεκριμένη φάση παρουσίασε το δικό του έπος…
Την Καλαθιάδα!
Αυτή ήταν όντως η νύχτα των οργίων και μάλιστα από δυο παίκτες που υποτίθεται ότι δεν το ‘χουν στα τρίποντα: χρησιμοποιώντας ως κίνητρο την προβοκάτσια της άμυνας under στα pickn’roll, o μεν Καλάθης έβαλε 4/9, ο δε Χάουαρντ Σαντ Ρος 4/8!
Απλώς κανείς από τους δυο δεν είπε λογάκια ή δεν έκανε χειρονομίες στον Βόβορα ή στον Γιασικέβιτσους, όπως το είχαν διαπράξει κάποτε ο Διαμαντίδης με τον Πασκουάλ και ο Ρούμπιο με τον Ομπράντοβιτς!
Δικαίωμα των προπονητών είναι να επιλέξουν πώς θα… πεθάνουν!
Εάν το πεπρωμένο τους γράφει ότι θα ηττηθούν, διαλέγουν τον τρόπο: στο τέλος της ημέρας ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από τα τρίποντα του Καλάθη και η Μπαρτσελόνα δεν θα έχανε από εκείνα του Σαντ Ρος….
Θα έχανε ίσως εάν αφυπνιζόταν νωρίτερα ο Νεμάνια Νέντοβιτς που το… μάτωσε για πρώτη φορά στο 26ολεπτό!
Και ο Παναθηναϊκός ενδεχομένως θα νικούσε εάν δεν είχε γραπώσει τη ρουφιάνα την μπάλα ο Καλάθης σε εκείνη την εφεξής καλούμενη "μοιραία φάση" στα 17 δευτερόλεπτα: μοιραία κι ας φάνηκε τότε ανύποπτη…
Στα επτάμισι χρόνια που πέρασαν από την τελευταία νίκη του, ο Παναθηναϊκός έχει γνωρίσει πλέον δέκα απανωτές ήττες μετη χθεσινή να καταγράφεται ως η πιο γενναία αντιστασιακή πράξη του, ωστόσο απέβη επί ματαίω…
Από τη στιγμή που η υπόθεση θα τελεσιδικούσε στην παράταση, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του: βρίσκονταν ήδη στα πιτς ο Παπαπέτρου και ο Σάικς, η κούραση άρχισε να βαρύνει, η υπεροχή της Μπαρτσελόνα σε ποιότητα και πλουραλισμό γινόταν εμφανής, ο Φόστερ είχε απενεργοποιηθεί και μολονότι οι Πράσινοι ανταποκρίθηκαν στο κρεσέντο με τα απανωτά τρίποντα, ένιωθαν να χάνουν λάδια στην άμυνα.
Πιστοποιείται τούτο από το γεγονός ότι σε ένα πεντάλεπτο έφαγαν 22 πόντους, ενώ στα τέσσερα επίμέρους δεκάλεπτα της κανονικής διάρκειας είχαν δεχθεί 13, 23, 22 και 17 αντιστοίχως…
Όχι δίκην παρηγοριάς στον άρρωστο, αλλά επειδή είναι αλήθεια, ο Παναθηναϊκόςπέτυχε τον στόχο του από πλευράς τακτικής,αλλά στο τέλος της βραδιάς επιβεβαίωσε το νόημα μιας παροιμίας…
Η εγχείριση, λέει, πέτυχε, αλλά ο ασθενήςτα κακάρωσε!
Δεν πρόκειται βεβαίως για τη συντέλεια του κόσμου, ασφαλώς είναι πολύ νωρίς για τέτοιες αναγωγές…
Χάθηκε όμως μια ευκαιρία από αυτές που δεν παρουσιάζονται συχνά για μια μεγάλη νίκη η οποία περισσότερο από τη βαθμολογία θα επηρέαζε την ψυχολογία.
Οι ομάδες τρέφονται από τις μεγάλες νίκες, απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους, πολλώ δε μάλλον όταν τις πετυχαίνουν εκτός έδρας και χθες ο Παναθηναϊκός έφτασε μια ανάσα από το να ρίξει στο καναβάτσο την Μπαρτσελόνα με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν…
Θα έχανε και τα υπόλοιπα (ξυρισμένα) μαλλιά του ο Καλάθης, θα στράβωνε κι άλλο η μούρη του Σάρας και δεν συμμαζεύεται!
Ο Ρικ Πιτίνο έχει γράψει (σε ένα από τα βιβλίατου) μια ατάκα που μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμη στα μέλη της προηγούμενης ομάδας του…
"Η ήττα είναι σαν το λίπασμα. Βρομάει, αλλά κάνει καλό"!
Τι σημαίνει αυτό; Τα κάθε λογής διδάγματα που μπορεί και πρέπει να αντλήσει αυτή η υπό κατασκευήν ομάδα του Παναθηναϊκού από τον χθεσινό αγώνα…
Μερικά από αυτά: πώς να μην πουλάει μπιρ παρά και στο πι και φι τις διψήφιες διαφορές(4-15 και 44-55), πώς να διαχειρίζεται τις καθοριστικές λεπτομέρειες και τα λεγόμενα μικρά, αλλά τόσο ουσιώδη πράγματα σε ένα ντέρμπι, πώς να μετριάζει τα φτηνά λάθη και τα αχρείαστα φάουλ, πώς να έχει τους εν δυνάμει πρωταγωνιστές της στην ίδια σελίδα…
Στο ένα ημίχρονο έβγαζε φωτιές ο Φόστερ (που διάβολε δεν είναι δα και ο Κάρι ή ο Μπάτλερ), στο άλλο έπεσε σε χειμερία νάρκη και τότε ξύπνησε ο Νέντοβιτς και πάει λέγοντας…
Ο Βόβορας το πάλεψε για τα καλά, δοκίμασε πολλά και διάφορα σχήματα, έβαλε τον Μήτογλου στο «5», έπαιξε με αλλαγές στα σκριν, ρίσκαρε στην άμυνα (για να ωφεληθεί σε κάτι άλλο) και στρίμωξε στα σχοινιά τον Γιασικέβιτσους, αναγκάζοντάς τον να πετάει τα πινακάκια του.
Για αρκετή ώρα η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν… απερίγραπτα καλή και ενδεικνυόταν ως θεματική ενότητα σε σεμινάριο για τις στοχεύσεις, τα ρίσκα και την αποτελεσματικότητά της.
Κι εκεί που όλα κυλούσαν αριστοτεχνικά, έφαγε ένα 18-3 στο κεφάλι και από το +11 βρέθηκε στο -4…
Στην επίθεση, ο Παναθηναϊκός δεν κιότεψε και (απέναντι σε μια ισπανική ομάδα που έχει για ψωμοτύρι το γρήγορο παιχνίδι) τόλμησε να παίξει ανοιχτά, να κτυπήσει στοναιφνιδιασμό και να παίξει στο στιλ «μίασου και μία μου», αλλά τζίφος!
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, πάντως: οι Πράσινοι γυρίζουν στην Αθήνα από αυτή την περιπλάνηση με άδεια χέρια (με μια ήττα στη Βαρκελώνη και μια νίκη στη Λυών που κράτησε για μερικές ώρες και θα τη διεκδικήσουν εν καιρώ τω δέοντι), αλλά όπως λέει κι ο Καβάφης, σημασία έχει το ταξίδι…
Αυτό το (δεύτερο) ταξίδι ήταν όντως πολύ διδακτικό κι ας μην τους έβγαλε στο σωστό προορισμό. Τουλάχιστον εξασκήθηκαν στη χρήση της απαραίτητης πυξίδας για να μη χάνουν τον προσανατολισμό τους στη διάρκεια του πλου…
Α, να μην το ξεχάσω: στο δρόμο που χάραξε ο Ιγκόρ Κόκοσκοφ βάδισε χθες και ο Σάρας…
Στο παραποιημένο Σαιξπηρικό δίλημμα "to foul or not to foul" (και με τη διαφορά στους τρεις πόντους) ο Σέρβος προπονητής της Φενέρμπαχτσε επέλεξε το δεύτερο σκέλος και τιμωρήθηκε από τη… Θεία Δίκη που εμφανίσθηκε μεταμορφωμένη σε… Κλάιμπερν.
Χθες ο Λιθουανός προφανώς είχε την ίδια προσέγγιση (της καθαρής άμυνας και ο σώζων εαυτόν σωθήτω), αλλά το φάουλ του Σέρχι Μαρτίνεθ του χάλασε τη μανέστρα: ο Κασελάκης έβαλε τις τρεις βολές, ισοφάρισε και οδήγησε το ματς στην παράταση, ωστόσο η Μπαρτσελόνα τη σκαπούλαρε!
Απόψε ο Ολυμπιακός σημαδεύει την τρίτη απανωτή νίκη του απέναντι στο… ελληναριό της Μακάμπι που ως επί το πλείστον κιόλας είναι Πειραιώτικο: Γιάννης Σφαιρόπουλος, Βασίλης Γεραγωτέλης, Νίκολα Βούιτσιτς, Οθέλο Χάντερ, Τάιλερ Ντόρσι, Σκότι Γουίλμπεκιν και Αντε Ζίζιτς.
Τέσσερις από δαύτους έχουν θητεύσει στον Ολυμπιακό, ο Ντόρσι έχει ελληνικό διαβατήριο και παίζει στην Εθνική, ο Γουίλμπεκιν πέρασε από την ΑΕΚ και ήταν το πρωτοπαλίκαρο του Ντέιβιντ Μπλατ στην προ διετίας νικήτρια του Eurocup, Νταρουσάφακα, ενώ ο Κροάτης Ζίζιτς διατηρεί εξ αγχιστείας σχέσεις με τα μέρη μας…
Ο κατά 17 χρόνια πρεσβύτερος αδερφός του Άντε, ο Αντρια πέρασε πρώτα από τον Ολυμπιακό (2005-07) και εν συνεχεία από τον Παναθηναϊκό (2007-08) και λογίζεται ως ένας από τους καλύτερους screeners που έχουν εμφανιστεί ποτέ στην Ελλάδα!
"Είναι μακράν ο καλύτερος που είχαμε στον Ολυμπιακό στα 13 χρόνια που ήμουν εκεί. Ο τύπος είχε μεγάλο ταλέντο σε αυτή τη δουλειά, ήταν η σπεσιαλιτέ του" μου μαρτύρησε ο πρώην assistant coach των Ερυθρολεύκων, Χρήστος Μαρμαρινός.
"Ο Άντρια διέθετε τα δυο βασικά προαπαιτούμενα ενός δεινού screener: δεν δίσταζε ποτέ να βάλει το κορμί του στη σωστή θέση και διέθετε το τέλειο timing σε αυτή την τόσο σημαντική διαδικασία. Οι κινήσεις του ήταν τόσο καίριες και αποφασιστικές ώστε οι υπόλοιποι παίκτες πόναγαν και μωλώπιζαν σε κάθε επαφή"!
Επί τη ευκαιρία ζήτησα από τον Μαρμαρινό να καταρτίσει την All Star πεντάδα screeners της τελευταίας εικοσαετίας στο ελληνικό μπάσκετ και ιδού οι επιλογές του: Ζίζιτς, Μπατίστ, Μίντλετον, Ντάνστον και ο Χάινς σε ρόλο… καθηγητή!
Ο Ζίζιτς τζούνιορ που πέρασε τις προηγούμενες τρεις σεζόν στους Καβαλίερς δεν έχει το χάρισμα του αδερφού του. Ιδού το συνοπτικό scouting report του Μαρμαρινού σε ό,τι αφορά αυτή την υπόθεση: "Ο Άντε διαθέτει περισσότερα αθλητικά προσόντα από τον Άντρια και επιδίδεται στα λεγόμενα sleepscreens, δηλαδή βουτάει το κορμί του κατ’ ευθείαν προς τα μέσα".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
