Ούτε παραγγελιά να την είχε κάνει αυτή τη φάση ο Παναγιώτης Φασούλας! Ποια φάση; Α, δεν θέλω χαζά, η φάση είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία! Το Σάββατο το βράδυ στη "φούσκα" της Λιουμπλιάνας η Εθνική γυναικών επιβλήθηκε της Βουλγαρίας με 73-55 και προκρίθηκε in extremis στην τελική φάση του Eurobasket Γυναικών: στο τσακ διότι για να αρπάξει το εισιτήριο έπρεπε να νικήσει με διαφορά 18 πόντων!

Δέκα οκτώ έψαχνε και τους βρήκε στην εκπνοή με ένα γκολ - φάουλ που η Μαριέλα Φασούλα πρέπει να το έβγαλε από το καλάθι των αναμνήσεων του μπαμπά της.

Το λες και σύμπτωση αυτό... Λάθος... Το λες σατανική σύμπτωση!

Το λες επίσης μια διάψευση του παλιού μαρξιστικού τσιτάτου, που λέει πως "όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, καταλήγει σε φάρσα ή σε τραγωδία"!

ΠΑΡΤΙ ΣΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑ

Με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης τηλεφώνησα αμέσως στο... Φασουλέικο, στη Γλυφάδα όπου ο Πάνι, η Μάσα και ο γιος τους ο Γιάννης είχαν στήσει πάρτι! Σε στενό οικογενειακό κύκλο, βεβαίως, χωρίς συγχρωτισμό με άλλους, αλλά με χαρά, με συγκίνηση και με υπερηφάνεια, που εκτείνονται πολύ πιο πέρα από τα στενά οικογενειακά όρια...

"Το θέμα δεν είναι τι έκανε η Μαριέλλα κι αν επαναλήφθηκε η δική μου ιστορία, που τη θυμήθηκα μετά από 28 χρόνια" μου είπε ο Φασούλας.

"Το θέμα είναι ότι η Εθνική πέτυχε μια μεγάλη νίκη και απέδειξε ότι και το μπάσκετ γυναικών μπορεί να προσφέρει διακρίσεις και να διαφημίζει τη χώρα μας. Εμείς μιλάμε διαρκώς γι αυτό και είναι κρίμα που δυστυχώς αυτό το ιστορικό ματς το είδαμε στο YouTube και όχι σε κάποιο κανονικό τηλεοπτικό κανάλι".

Ο Φασούλας μου μίλησε ως άνθρωπος του μπάσκετ, όχι ως μπαμπάς της κόρης!

"Δεν πρόκειται να προσωποποιήσω αυτή τη φάση και να ηρωοποιήσω τη Μαριέλα. Ετυχε να το βάλει η κόρη μου, πάει αυτό, τελείωσε. Το ζητούμενο είναι τι μπορούμε, τι πρέπει και τι θέλουμε να κάνουνε γι' αυτή την ομάδα και για όλο το ελληνικό μπασκετικό οικοσύστημα".

ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ, ΜΕΤΑ Η ΚΟΡΗ

Ο "Πάνι" δεν μου μίλησε ούτε ως υποψήφιος πρόεδρος της ΕΟΚ, άλλωστε με αυτή την ιδιότητα του έμελλε να εκφράσει τα συναισθήματα του λίγες ώρες αργότερα στην ανακοίνωση της πρωτοβουλίας "Πρώτα το μπάσκετ με τον Παναγιώτη Φασούλα".

Μου μίλησε πρώτα ως μπασκετάνθρωπος αλλά και ως κάποιος που μόλις είχε παρακολουθήσει δίκην déjà vu ένα μέρος από το φιλμ της δικής του ζωής...

Παρεμπιπτόντως και η ίδια η Μαριέλλα ομίλησε ως μια απλή παίκτρια της Εθνικής: όχι ως ηρωίδα, ούτε ως η κόρη του μπαμπά της!

Το Σάββατο η Μαριέλλα πήρε το επιθετικό ριμπάουντ μετά το άστοχο τρίποντο της Πηνελόπης Παυλοπούλου, πέτυχε το καλάθι, έβαλε και την παρελκόμενη ελεύθερη βολή από το φάουλ και εγένετο πρόκριση!

Μ' ΕΝΑ ΣΜΠΑΡΟ ΤΡΙΑ ΤΡΥΓΟΝΙΑ

Είκοσι οκτώ χρόνια πριν ο πατέρας της είχε ζήσει μια ανάλογη στιγμή που απέβη διθυραμβική...

Οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι σε εκείνη τη βραδιά της 1 ης Ιουλίου του 1993 στο Olympiahalle του Μονάχου και στον αλήστου μνήμης προημιτελικό του Eurobasket με τη Γαλλία στον οποίο η Ελλάδα πέτυχε μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια! Πρώτα απ’ όλα διεύρυνε σερί της απέναντι στους "Πουρκουάδες" (όπως τους αποκαλεί και ο Γιάννης Ιωαννίδης) στο 9-0!

Δεύτερον, μετά τον εκτροχιασμό της στη Ρώμη και την παταγώδη αποτυχία της στο Προολυμπιακό Τουρνουά της Μούρθια προκρίθηκε στην τετράδα του Eurobasket, όπως (θα) συνέβαινε σε άλλες τέσσερις διοργανώσεις εκείνης της δεκαετίας.

Τρίτον και σπουδαιότερο: με αυτή τη νίκη εξασφάλισε την πρόκριση της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της επόμενης χρονιάς, στο Τορόντο!

Και πώς; Όχι μ’ όποιον κι όποιον, αλλά με τον μπαμπά της εθνικής μας κόρης!

Αυτό το ματς είναι ένα από εκείνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, διότι αφενός ήμουν παρών και αφετέρου το έζησα εκ του σύνεγγυς, έχοντας επωμισθεί το ρεπορτάζ του αγωνιστικού χώρου στη μετάδοση που έκανε στην ΕΡΤ ο Γιάννης Καραλής με σχολιαστή τον "Ξανθό", ευρισκόμενος σε μια πολύ δυσάρεστη προσωπική συναισθηματική φάση.

Μόλις δέκα ημέρες πριν από το τζάμπολ έχασα τον πατέρα μου και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ταξιδέψω στη Γερμανία.

Πήγα και μάλιστα οι έντονες συγκινήσεις μου έδωσαν την ευκαιρία να δραπετεύσω για λίγο από τη θλίψη και το πένθος μου...

ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΜΟΝΩΝ

Ο προημιτελικός με τη Γαλλία όπως μαρτυρούν κιόλας το σκορ και η εξέλιξη του, υπήρξαν ο ορισμός του ugly game και του θρίλερ...

Πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη με το σκορ στο 58-59, ο Κώστας Παταβούκας επιχείρησε ένα μπάσιμο, αλλά η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι να πέσει στο καλάθι μετά τις τρεις αναπηδήσεις στο στεφάνι και αυτό το άστοχο σουτ αποδείχθηκε σκέτη ευλογία!

Σε εκείνη τη φάση ο Καρλ Γιούνγκεμπραντ καταλόγισε φάουλ στον Αντουάν Ριγκοντό και ο Παταβούκας στάθηκε στη γραμμή των βολών για 1+1...

Ισοφάρισε σε 59-59 με την πρώτη, αλλά αστόχησε στη δεύτερη, αλλά τότε παρενέβη το... χέρι του Θεού! Το χέρι του Παναγιώτη Φασούλα, εννοώ, που γράπωσε το επιθετικό ριμπάουντ, πέτυχε το καλάθι απέναντι στον Φελίξ Κουρτινάρ, "έγραψε" το 61-59 και ξόρκισε κιόλας τους προσωπικούς δαίμονες του από τρεις μοιραίες φάσεις (σε πάσες της τελευταίας στιγμής) την προηγούμενη διετία με τον ΠΑΟΚ…

Στις 4 και στις 8 Μαΐου του 1991 στον τρίτο και στον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος με τον Αρη και στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, στις 17 Μαρτίου της προηγούμενης χρονιάς στη Ναντ!

ΤΟ ΖΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ

Το επόμενο πρωινό, εν αναμονή του ημιτελικού με τη Γερμανία (στον οποίο δυστυχώς η Εθνική είδε το έργο από την ανάποδη πλευρά με δήμιο τον Κάι Νουρνμπέργκερ, σκορ 73-76) συναντηθήκαμε τον Φασούλα στο μπαρ του ξενοδοχείου όπου διέμενε η Εθνική για μια συνέντευξη...

Εκείνη την εποχή ο "Πάνι" ήταν όχι απλώς κυνηγημένος αλλά και... επικηρυγμένος από τους ΠΑΟΚτσήδες (όπως και ο έτερος Καππαδόκης των προσφυγών Κώστας Παταβούκας από τους ΑΕΚτσήδες) και όντας στον προθάλαμο του ΣΕΦ μου είπε σε μια συνέντευξη ότι "οι σύλλογοι μας προσφέρουν το ζην, αλλά η Εθνική μας χαρίζει το ευ ζην"!

Τι λες τώρα!

Τέτοιες οικογενειακές ιστορίες οι Αμερικανοί τις αποκαλούν "like father, like son", αλλά στην προκειμένη περίπτωση η παροιμιώδης έκφραση παραποιείται λόγω γένους...

"Like father, like daughter", που κάνει κιόλας ρίμα!

Εκτός από ρίμα κάνει και σουξέ, καθότι η γεννημένη στις 2 Σεπτεμβρίου του 1997 θυγατέρα του Παναγιώτη Φασούλα και της Μάσας Ζαχαρία, Μαριέλα ναι μεν γνώρισε ξαφνικά και αγάπησε απότομα το μπάσκετ, αλλά του αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι και πλέον δρέπει για τα καλά τους καρπούς του ταλέντου και του μόχθου της.

"ΠΑΡΕ ΤΟ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ"

"Δεν είχα ιδέα από μπάσκετ και μια μέρα στο σπίτι μας στο Μέμφις, είδα από το παράθυρο τον πατέρα μου με τον μικρό αδερφό μου τον Γιάννη να παίζουν στην αυλή πίσω από το γκαράζ. Βγήκα από περιέργεια έξω, έπιασα την μπάλα, έκανα ένα σουτ, ο μπαμπάς μου φώναξε ‘’πάρε το ριμπάουντ’’ και ξαφνικά ένιωσα ότι ανακάλυπτα έναν καινούργιο κόσμο» μου είχε πει σε μια συνέντευξη πριν από δυόμισι χρόνια η Μαριέλλα, που φρόντισε να διαψεύσει τους πρώιμους κριτές της.

Ιδού, λοιπόν, τι μου είχε μαρτυρήσει τότε...

"Γράφτηκα στην ομάδα Team Memphis Elite, αλλά στην αρχή ήμουν ένα... μάτσο χάλια και οι προπονητές είπαν διακριτικά στους γονείς μου ότι δεν θα πρόκοβα. Ευτυχώς επέμεινα και όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά άρχισα κιόλας να γουστάρω πολύ. Έπαιξα για λίγο τένις και επίσης η μαμά με πήγε στο μπαλέτο. αλλά η εμπειρία μου εκεί ήταν τραγική"!

Από τη στιγμή που γνώρισε το μπάσκετ, η Μαριέλλα δεν ξανακοίταξε πίσω. "Αποκλείεται να ασχολιόμουν με το μόντελινγκ, όπως η μαμά, άλλωστε δεν είμαι φτιαγμένη γι αυτό και δεν ξέρω καν πώς πρέπει να στέκομαι και να ποζάρω".

Όταν, μετά την περιπέτεια με την υγεία του μικρού αδερφού της, η οικογένεια επέστρεψε στην Αθήνα, η Μαριέλα εντάχθηκε στον Πρωτέα Βούλας και στη συνέχεια ξαναγύρισε στις ΗΠΑ για να σπουδάσει στον τομέα της Επικοινωνίας και παράλληλα να παίξει μπάσκετ, πρώτα στο Boston College και εν συνεχεία στο πανεπιστήμιο του Vanderbilt, στο Τενεσί.

Ατυχώς για την κληρονομική σημειολογία η Μαριέλλα αποχωρίσθηκε το Νο 13, που φορούσε ο πατέρας της στην Εθνική ομάδα και επέλεξε το Νο 34, όχι πάντως λόγω του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

ΤΟ Νο 34 ΤΟΥ "HAKEEM THE DREAM"

"Την ημέρα που έπρεπε να διαλέξω νούμερο στο κολέγιο, έβλεπα συνεχώς αυτό τον αριθμό γύρω μου και θεώρησα ότι ήταν σημαδιακός και θα αποδεικνυόταν τυχερό" εξηγεί χωρίς να ξέρει τότε ότι έπεσε στην περίπτωση: το Νο 34 το φορούσε και ο παίκτης που αποτελεί το ίνδαλμα της, ο παλαίμαχος σέντερ των Ρόκετς, Χακίμ Ολάζουον.

"Τον έχω δει σε βίντεο και έμεινα άφωνη για την τεχνική και την πλαστικότητα του. Από τους τωρινούς παίκτες μου αρέσουν ο Ράσελ Γουέστμπρουκ και η Έλενα Ντέλε Ντόνε, λόγω του πλουραλισμού στο παιχνίδι τους".

Θιασώτης της άποψης "βλέπε κάθε καινούργια μέρα ως μια καινούργια ευκαιρία", η Μαριέλα οπλίζεται με αυτό το μότο σε κάθε επιχείρηση της, μηδέ του παρ' ολίγον τραγικού συμβάντος στον αγώνα με τη Σλοβενία, στις 14 του περασμένου Νοεμβρίου στα Δυο Αοράκια του Ηρακλείου .

Τι ρόλο έχει παίξει στην εξέλιξη της ο Παναγιώτης, πέραν του πατρικού προτύπου και των συμβουλών; "Ο πατέρας μου δεν το... παίζει ποτέ προπονητής, αλλά μου δίδαξε το hook shot με το δεξί. Θα με μάθαινε να το κάνω και με το αριστερό, αλλά ούτε αυτός το είχε στο ρεπερτόριο του! Περισσότερο από τις κινήσεις όμως, με συμβουλεύει να έχω αυτοσυγκέντρωση, να κάνω αυτά που ξέρω, να μην παρασύρομαι, να έχω δυνατό πνεύμα, να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου και να είμαι καλή συμπαίκτρια".

Σε εκείνη τη συνέντευξη τη ρώτησα πώς θα της φαινόταν εάν παραποιούσα για χάρη της το παρατσούκλι του πατέρα της. "Τι δηλαδή; Αράχνη ή αραχνούλα; Μου φαίνεται λίγο άκομψο για μια γυναίκα, Εάν πρέπει σώνει και καλά να έχω κι εγώ παρατσούκλι, ας βρούμε κάτι διαφορετικό".

Θα βρούμε Μαριέλλα, θα βρούμε, στο υπόσχομαι, αν και αρμοδιότερος επ’ αυτού είναι ο... Βαγγέλης Ιωάννου!

Photo Credits: FIBA