Τον Γιαννάκη τον ξέρω εξ απαλών ονύχων… Ήταν όντως απαλοί οι όνυχες μου, όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τον γιο του κυρ Δημήτρη του ποδηλατά και της κυρά Καλλιόπης της υφάντρας, στα πέριξ της οδού Πάτμου 24.

Εκεί, πέντε δρόμους πιο κάτω από το δικό του πατρικό σπίτι, έμενε, με τους γονείς του, όντας ο Βενιαμίν μετά τα τέσσερα αδέρφια του, όλα αγόρια, που δυστυχώς έφυγαν νωρίς από τη ζωή…

Εκεί μπίστηξε για πρώτη φορά την μπάλα, ο άνθρωπος του οποίου το πεπρωμένο έγραφε πως θα αναρριχούνταν σε όλες τις κορυφές για να αποδείξει αυτό που διατυμπανίζει χρόνια και ζαμάνια…

"Το μπάσκετ είναι ένα πολύ δίκαιο και δημοκρατικό άθλημα που χωράει κοντούς, ψηλούς, χοντρούς, αδύνατους, μαύρους, άσπρους, κίτρινους, πλούσιους και φτωχούς, από τζάκι ή από το πουθενά".

Χώρεσε και τη δική του μαυρίλα, καθώς το παρατσούκλι που τον συνοδεύει από τα πρωτόλεια του στον Ιωνικό είναι σχετικό και ομόχρωμο…

Μαυροκέφαλος!

Θαρρώ πως τοιουτοτρόπως τον βάφτισε ο συχωρεμένος ο συμπαίκτης του, Κώστας Πετρίδης που ήταν το ακριβώς αντίθετο…

Άσπρος και ξανθός!

Το γνωστότερο προσωνύμιο του, το "Δράκος" είναι μεταγενέστερο… Εκείνη την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Γιαννάκης δεν ήταν ακόμα ούτε ο "Μαυροκέφαλος", ούτε ο "Δράκος".

Δεν ήταν, διάβολε, ούτε καν ο Παναγιώτης: έτσι τον βάφτισαν, αλλά η μάνα του τον φώναζε Νότη!

Ο ΝΟΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στα ονόματα ένας άλλος Νότης έχει γράψει το αγαπημένο τραγούδι του Γιαννάκη: αγαπημένο του και να το τραγουδάει, αλλά και να το χορεύει…

Ο αετός πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός!

Παρεμπιπτόντως, το ζεϊμπέκικο που χορεύει ο Γιαννάκης όταν έρχεται στο τσακίρ κέφι, συναγωνίζεται επαξίως εκείνο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ταινία "Η νεράιδα και το παλικάρι"!

Κλείνω την χορευτική παρένθεση και επιστρέφω στα καθ' ημάς…

Ο Γιαννάκης δεν γεννήθηκε μπασκετμπολίστας, δεν ήξερε καν τι είναι και πώς παίζεται αυτό το άθλημα με τα χέρια μέχρι μια Δευτέρα βράδυ στην αλάνα δίπλα στην Πέτρου Ράλλη, εκεί όπου τώρα βρίσκεται το κλειστό γήπεδο "Πλάτων".

Είχε πάει σκαστός με τους φίλους του για μπάλα (τότε μπάλα ήταν μόνο μία, του ποδοσφαίρου) και την ώρα που έφυγε θαμπώθηκε!

Θαμπώθηκε στην κυριολεξία διότι αίφνης άναψαν οι προβολείς και εμφανίστηκαν οι μπασκετμπολίστες της ΧΑΝΝ που έκαναν την προπόνηση τους στο διπλανό (ανοικτό) γήπεδο του μπάσκετ…

ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΗ

Έμεινε να τους χαζεύει με τις ώρες. Γοητεύθηκε. Μαγεύθηκε. Δάγκωσε τη λαμαρίνα και από τότε, στ’ αλήθεια, μην είδατε τον Παναή! Την ίδια αγωνία βεβαίως είχε και η μάνα του που άρχισε να ανησυχεί βλέποντας το στερνοπούλι της να λείπει από το σπίτι…

Έβγαινε στο δρόμο και φώναζε "Νότη; Νότη; Πού είσαι πάλι βρε αγόρι μου;".

Το Νο24 της Πάτμου είναι κοντά στην Πέτρου Ράλλη και οι φωνές της μάνας διαπερνούσαν το δρόμο και αντηχούσαν μέχρι τον τόπο του εγκλήματος!

Γύριζε σαν βρεγμένη γάτα ο δεκάχρονος πιτσιρικάς στο σπίτι και εκτός από τον εξάψαλμο άρπαζε και μερικές ψιλές, μέχρι να προλάβει να ταμπουρωθεί πίσω από τη ντιβανοκασέλα του σπιτιού!

Τότε είχε και συνένοχο, ένα γειτονόπουλο του, καρδιακό φίλο του, που αργότερα έγινε γιατρός και συν τοις άλλοις είναι και κουμπάρος του, ονόματι Γιώργος Παπαδόπουλος.

Εξύφαναν από κοινού λοιπόν μια συνωμοσία εκ περιτροπής: τη μια μέρα έπαιζαν μπάσκετ στη μικρή αυλή του σπιτιού του Παναγιώτη, στην άλλη σε εκείνη του Γιώργου…

ΟΙ ΚΟΥΒΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ

Μπασκέτα δεν είχαν βεβαίως, πού τέτοια άνεση; Και πού σούταραν τότε; Στους κουβάδες του πλυσίματος των μανάδων τους! Δεν είχαν ούτε καν κανονική μπάλα του μπάσκετ, πού να βρουν λεφτά για να την αγοράσουν; Και με τι σούταραν; Με μια πλαστική μπάλα ποδοσφαίρου, που συνήθως αντί για τον κουβά κατέληγε στις γλάστρες και σκόρπιζε τα λουλούδια!

Έβλεπε τα ρημαγμένα λουλούδια η κυρά Καλλιόπη και έβαζε πάλι τις φωνές, όπως το έκανε και όταν ο κανακάρης της έμπαινε στο σπίτι και αντί για τον κουβά σημάδευε με την μπάλα τον αργαλειό της!

Μεγάλες στιγμές μπασκετικής κατάνυξης και μέθεξης!

Πίσω στην αλάνα, που έχει τη δική της ιστορία, διότι κάπου εκεί τον είδαν για πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 1971, ο Βύρων Κρίθαρης που έμελλε να γίνει ο δεύτερος πατέρας και ο μέντορας του και ο παράγων του Ιωνικού (και εν συνεχεία του Αρη Νικαίας), Δάμων Δαμιανίδης.

ΤΟ ΕΙΚΟΣΑΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΠΑΓΩΤΑ

"Εσύ είσαι ψηλός και πρέπει να παίξεις μπάσκετ" του είπαν όταν είδαν αυτό το μελαχρινό αγόρι με τα πεταχτά αυτιά και το έψησαν να παρατήσει το ποδόσφαιρο στην Προοδευτική.

Τον… δωροδόκησε κιόλας ο συχωρεμένος ο Δάμων, διότι του έδωσε ένα εικοσάρικο για να βγάλει φωτογραφίες και να του κάνουν το δελτίο στον Ιωνικό…

Και τα ρέστα παγωτά, όπως λέγαμε τότε!

Δεν ξέρω πόσες δραχμές περίσσεψαν από τις φωτογραφίες και αν ο Γιαννάκης πήρε παγωτά ή σουβλάκια η μπισκότα και σοκολάτες, αλλά στο αμέσως επόμενο κλικ φορώντας σορτσάκι και άσπρη αμάνικη φανέλα εμφανίσθηκε στο γήπεδο…

Όταν πρωτομπήκε στον "Πλάτωνα", ο επιστάτης του γηπέδου, ο κυρ Βαγγέλης, ορμηνεμένος από τον Κρίθαρη, του έδωσε μια μπάλα για να κάνει προπόνηση…

Κανονική μπάλα του μπάσκετ, δερμάτινη, με τα σπυράκια της, με τα σέα της και με τα μέα της, που ο Νότης την έπιασε, τη χάιδεψε, την έκανε ερωμένη του, δούλα και κυρά του!

Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΔΕΛΤΙΟ

Α, για να μην το ξεχάσω, καθόσον μετά από μισό αιώνα το αδίκημα έχει παραγραφεί!

Το πρώτο δελτίο του ήταν παράνομο και έπρεπε να ακυρωθεί, διότι έπρεπε να βάλει υπογραφή ο πατέρας του ως κηδεμόνας ανηλίκου, αλλά ο Παναγιώτης φοβόταν να του το ζητήσει, όντας σίγουρος ότι θα του αρνιόταν…

Πλαστογράφησε λοιπόν την υπογραφή του πατέρα, έβαλε τη δική του και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Μερικές εβδομάδες αργότερα ο δωδεκάχρονος Γιαννάκης ανάγκασε τη μάνα του να του τάξει… φανουρόπιτα! Εξαφανίσθηκε ένα κυριακάτικο απόγευμα, η κυρά Καλλιόπη δεν τον έβρισκε πουθενά και κόντεψε να σκάσει από την αγωνία της…

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΦΝΗ

Τι είχε συμβεί; Μπήκε κρυφά, χωρία να το πει στους γονείς του, στο λεωφορείο των οπαδών του Ιωνικού που πήγαν στη Δάφνη για να σταθούν στο πλευρό της ομάδας του στο ντέρμπι του πρωταθλήματος...

Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, μα αγαπάει και τον νοικοκύρη… Για κακή του τύχη, στο γήπεδο έγιναν επεισόδια και τον πήρε κι αυτόν η μπάλα, με αποτέλεσμα, περασμένα μεσάνυχτα, να γυρίσει στο σπίτι γεμάτος αίματα!

Τις είχε φάει στο γήπεδο από τους Δαφνιώτες και ακολούθησε δεύτερος γύρος ξύλου από τον πατέρα του!

Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία… Ιστορία που περνάει πια και από το Hall Of Fame της FIBA και γίνεται μυθολογία!