Η ζέστη έχει πατήσει γκάζι, τα πεζοδρόμια λιώνουν, τα ψυγεία και τα αρκουδίσια δουλεύουν υπερωρίες και μένουμε εμείς να προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη μέσα στον καύσωνα, ελπίζοντας να μην πάθουμε ολικό κλακάζ από την θερμοπληξία που μας χαϊδεύει την ψυχούλα.

Σε τέτοιες δύσκολες πραγματικά στιγμές, που οι διακοπές δεν έχουν αρχίσει, που οι διακοπές μπορεί να μην αρχίσουν ΠΟΤΕ (υπάρχουν κι αυτά ρε παιδιά γιατί να το κρύψουμε), το να φτάσεις σε σημείο απόγνωσης δεν αποτελεί και κάποια σπουδαία είδηση. Φρικάρομε ομαδικώς και καλοκαιρινώς. Σε τέτοιες στιγμές το λοιπόν, πολλές φορές βοηθάει αν βουτήξεις για λίγο στα δροσερά νερά του παρελθόντος, ώστε να ανακαλύψεις ή έστω να θυμηθείς κάποια αρκούντως σημαντική φυσιογνωμία, που μπορεί να σε πάρει έστω και για λίγο από το κολαστήριο της πεζοδρομιακής καρβουνίλας.

Μια τέτοια φυσιογνωμία είναι ο Τζούλιαν ο Ντικς. Γιατί τον θυμήθηκα μπορεί να ρωτήξετε. Σχετικά εύκολο. Γιατί στον μαρτυρικό Άγιο Ελευθέριο όπου και διαμένω, σήμερα το πρωί που πήγα στο περίπτερο να πάρω εφημερίδα (ναι, αγοράζω εφημερίδα, είμαι και κάποιας ηλικίας), μπροστά μου βρισκόταν τύπος κεφαλοξυρισμενοψυχοπαθούλης που μου θύμισε ΑΣΦΑΛΩΣ ένας από τους ελάχιστους παίκτες στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου που ΟΡΙΑΚΑ ξεπερνούσε τον Ρόι Κην στο τρομακτικόμετρο. Τονίζω το οριακά, είναι close battle που λένε και στο χωριό μου, αλλά ΝΑΙ, ο Τζούλιαν Ντικς είναι ό,τι πλησιέστερο σε καταστροφέα και μόνιμο κάτοικο εφιάλτη μπορείς να έχεις μετά τον Ρόι.

Το να πούμε ότι ο Ντικς είναι ποδοσφαιριστής μιας άλλης, σαφέστατα πιο old school σχολής είναι νομίζω περιττό. Αριστερό μπακ που σήμερα δεν θα προλάβαινε να κάνει σέντρα, αφού θα έπαιρνε κόκκινη από την ώρα που έφτανε στο γήπεδο (πριν παρκάρει), ο Ντικς ήταν γνωστός για δύο πράγματα κατά την διάρκεια της καριέρας του: για το βρωμερομπουμπουνάτο του αριστερό σουτ και για τα τάκλιν του που θα τον έκαναν άνετα σταρ των πολεμικών τεχνών και πρωταγωνιστή action ταινιών, αν η ζωή του είχε ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο.

Με το ψευδώνυμο «The Terminator» να τον συνοδεύει στο μεγαλύτερο μέρος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, προφανώς και δεν θα μπορούσαμε να ομιλάμε για κάποιο πρότυπο ντελικατοσύνης, αλλά έστω και με ΑΥΤΟ το ψευδώνυμο, το να βλέπεις τον Ντικς να παίζει στα ντουζένια του ήταν πάντα μια εντυπωσιακά τρομακτική εμπειρία.

Διότι ΝΑΙ, αλλά το περιβάλλον του ποδοσφαίρου στις μέρες του, αλλά ο μαστρο-Τζούλιαν ήταν μπαμπούλας ακόμα και για ΕΚΕΙΝΗ την εποχή, ένα νταμάρι στην θέση του αριστερού μπακ, με ξυρισμένο κεφάλι και με μαχαίρι στα δόντια.

Στην διάρκεια της καριέρας του γράφτηκαν πολλές αράδες σχετικά με το ότι ο ποδοσφαιριστής που συνέδεσε όσο λίγοι το όνομά του με την Γουέστ Χαμ, αδικούσε τον εαυτό του με το τρελός-είμαι-και-όποιον-αντίπαλο-δεν γουστάρω-τόνε-σπάω προφίλ του, αλλά ο ίδιος δεν φάνηκε ποτέ να χαλιέται.

Μπάλα πάντως ήξερε και για την περίοδο που έπαιξε και για την θέση του. Να το πούμε κι έτσι: αν βγάλεις απόξω το ότι φάνταζε σαν πρωτοξάδερφος του Άντονι Πέρκινς στο Ψυχώ όταν έπαιζε και απομονώσεις μόνο την μπάλα που ήξερε, ΙΣΩΣ και να έβρισκε θέση στο σημερινό ποδόσφαιρο. ΙΣΩΣ και να έλεγες «να ένα αριστερό μπακ να μου κάνει λίγο δουλίτσα στο πάνω-κάτω του». Αλλά στην πραγματικότητα Τζούλιαν Ντικς χωρίς εκρήξεις και χτυπήματα νίντζα δεν γινόταν, οπότε αφήνουμε στην άκρη αυτήν την κουβέντα.

Σημασία έχει πως ΣΗΜΕΡΑ, μια ημέρα που δεν την παλεύουμε μια με την ζέστη ένα σετ από blast from the past κινούμενες εικόνες του Τζούλιαν Ντικς είναι just what the doctor ordered. Για να μαθαίνουν οι καινούριοι και να θυμούνται οι παλαιοί ασφαλώς.

Σημείωση ΝΤΙΣΚΛΕΗΜΕΡ:

Το υλικό στα βίδεο δεν είναι και το καλύτερο. Θέλω να πω, δεν το λες και ΧΑΗ ΝΤΕΦΙΝΙΣΙΟΝ. Αλλά δεν κατάλαβα δηλαδή θα σας πέσει η μύτη με λίγο παράσιτο παραπάνω;

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ

ΒΙΔΕΟ ΕΝΑ:

ΒΙΔΕΟ ΔΥΟ: