Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμπαθήσει κανείς τον Νταβίντ Λουίζ. Ή ίσως πιο σωστά, πιο ισορροπημένα, είναι δύσκολο εως αδύνατο ΑΥΤΗΝ την στιγμή που διανύουμε, να προσφέρεις λόγια-ασπίδα για τον Βραζιλιάνο κεντρικό αμυντικό.

Όχι επειδή τα αξίζει ή δεν τα αξίζει, αλλά επειδή όπως και να το κάνουμε, είναι κομματάκι mission impossible να προσφέρεις ψηφιακή αγκαλίτσα σε έναν εκατομμυριούχο. Όταν ζούμε το καλοκαίρι που ζούμε. Στην καλύτερη θα πεις «έλα μωρέ εντάξει, δεν έφταιγε μόνο αυτός», στην χειρότερη θα πεις «έλα μωρέ με το ανέκδοτο», ή κάτι ΠΟΛΥ χειρότερο, που όμως δεν μπορούμε να γράψουμε διότι αυτή η στήλη είναι μια στήλη για ΟΛΗ την οικογένεια.

Η εμφάνισή του στο ματς κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι ήταν ένας υπέροχος ζωμός του τι σημαίνει να είσαι ο Νταβίντ Λουίζ, ενώ πολύ περισσότερο αποτελεί και μια θαυμάσια απεικόνιση του 2020 μέχρι στιγμής.

Κοινώς, το 2020 μπήκε με όρεξη (όπως και ο Νταβίντ Λουίζ), έδειξε αρχικά να έχει προοπτικές (όπως οι πρώτες προσπάθειες του Νταβίντ Λουίζ στην προώθηση του παιχνιδιού της Άρσεναλ από τα μετόπισθεν), αλλά τελικά η κατάρρευση ήρθε γρήγορα και εντυπωσιακά, με τον ίδιο τελικώς να βλέπει και την κόκκινη κάρτα ως κερασάκι στην κακοφτιαγμένη τούρτα που ήταν η εμφάνισή του. Μπήκε, κατέρρευσε και βγήκε όπως ακριβώς το 2020.

Θα μου πείτε τώρα - και δικαίως - ότι το 2020 ακόμα «τρέχει». Ασφαλώς. Μα και ο Νταβίντ Λουίζ ακόμα τρέχει, λειτουργεί. Αλλά πλέον, μετά την τελευταία του εμφάνιση, ο Βραζιλιάνος μοιάζει όλο και περισσότερο με «καμένο χαρτί», όπως ακριβώς και αυτό το δύσμοιρο το 2020.

Πριν προχωρήσω θα πω ότι κάποια στιγμή, ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ο Νταβίντ Λουίζ φαινόταν μια εξαιρετικά σύγχρονη μορφή κεντρικού αμυντικού. Σύμφωνοι, στα αμυντικά του καθήκοντα δεν έπαιρνε ποτέ υψηλό βαθμό, αλλά η ικανότητά του στον χειρισμό της μπάλας ΣΧΕΔΟΝ κάλυπτε τις αδυναμίες του, ειδικά όταν είχε δίπλα του έναν πιο συντηρητικό αμυντικό, που όταν λέω συντηρητικό αμυντικό εννοώ έναν ΚΑΝΟΝΙΚΟ αμυντικό που δεν τρώει φλασιές τύπου «ΜΟΛΙΣ ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΟΤΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΟΧΤΑΡΙ». Έστω κι έτσι όμως, έστω και με τα λάθη και τις αδυναμίες του, ο Βραζιλιάνος αμυντικός είδε την μετοχή του να ανεβαίνει και να διατηρείται ψηλά για ένα σεβαστό κομμάτι της καριέρας του.

Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος (ρωτήστε τα γόνατά μου, αν βέβαια τα γόνατά μου μπορούσαν να μιλήσουν. Δεν μπορούν, απλά θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό) και δεν κάμει εκπτώσεις σε κανέναν, πόσο μάλλον στον Νταβίντ Λουίζ.

Ανέλαβε ασφαλώς την ευθύνη για την «σβηστή» ήττα από την Σίτι, ο ΠΟΛΥΠΕΙΡΟΣ CB, κάτι που το του δίνουμε η αλήθεια είναι, του το αναγνωρίζουμε και ίσως να του λέμε και χαμηλόφωνα ένα «μπράβο». Με χίλια δίκια ασφαλώς θα πεταχτεί κάποιος και θα πει: «και δηλαδή αν δεν αναλάμβανε την ευθύνη εκείνος, θα υπήρχε κανένας που θα τα έριχνε στον Λένο ή τον ανάδρομο Ερμή;».

Στον Λένο σίγουρα όχι, για τον ανάδρομο Ερμή δεν είμαι τόσο σίγουρος. Όλο και κάποιος θα υπήρχε που θα τονε ψήφιζε.

Ακόμα και αυτό όμως, η ανάληψη της ευθύνης, βρωμάει 2020. Μήπως δεν ακούσαμε εξηγήσεις επί εξηγήσεων σχετικά με το ποιος και τι φταίει για όλα αυτά που ζούμε; ΝΑ ΦΑΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΤΕΣ. Αλλάζει όμως αυτό το dumpster fire του 2020; ΟΧΙ. Όπως δεν αλλάζει και η πραγματικότητα του Νταβίντ Λουίζ.

Θα φύγει ΜΑΛΛΟΝ από την Άρσεναλ, γιατί πολύ απλά το μονοετές συμβόλαιό του το όποιο λήγει δεν έχει καμία λογική να το σηκώνει για παραπάνω ο Λονδρέζικος σύλλογος, αλλά όλο και κάποιο κορόιδο θα βρεθεί να του προσφέρει ένα νέο (ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΤΗΝΟ), όπως ακριβώς ήδη πολύς κόσμος είναι έτοιμος να «αγοράσει» το όνειρο ενός πιο λαμπερού 2021.

Με άλλα λόγια, ο Νταβίντ Λουίζ δεν είναι ΑΠΛΩΣ η ποδοσφαιρική βερσιόν του 2020. Όχι, δεν αρκεί αυτό. Είναι και ένας λαμπερός προάγγελος του 2021, μια ζωντανή απόδειξη ότι και η επόμενη χρονιά θα έχει την ίδια Νταβιντ-Λουιζ-ια αχρηστοσύνη, την ίδια μπουκλωτή αστάθεια, την ίδια μαγική ικανότητα να μας βαράει από το πουθενά και χωρίς ΚΑΜΙΑ προειδοποίηση, την ίδια αίσθηση του «δεν ξέρω τι ακριβώς θα γίνει, αλλά μου μυρίζεται σφαλιάρα σβερκάτη».

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.